Οι υποκριτικές τους ικανότητες έχουν χειροκροτηθεί ουκ ολίγες φορές από τον πλανήτη σύσσωμο, αυτό ωστόσο που τους κάνει ένα «τσακ» πιο υπερβατικούς και ξεχωριστούς από τους συναδέλφους τους, είναι το απαράμιλλο coolness που ακτινοβολούν σε κάθε τους εμφάνιση και η απέραντη σοφία τους που μπορεί και «στριμώχνεται» μέσα σε ατακαδόρικες απολαυστικές συνεντεύξεις.
Είναι λογικό πως όταν έχεις σαρώσει στο πέρασμά σου βραβεία, box office και κριτικές, η αυτοπεποίθησή σου «χτυπάει» κόκκινο και αναπόφευκτα αισθάνεσαι πως ολόκληρος ο κόσμος σου ανήκει, αυτό όμως είναι ένα πολύ βιαστικό και επιδερμικό συμπέρασμα, ειδικά όταν μιλάμε για προσωπικότητες που διαθέτουν την πολυπλοκότητα και το μέγεθος ενός Jack Nicholson.
Κοιτάζοντας λίγο πιο προσεκτικά και μελετώντας την πορεία όλων των παραπάνω, υπάρχει ένα σημαντικό κοινό σημείο που δεν γίνεται να μας περάσει απαρατήρητο και αυτό δεν είναι άλλο από το πηγαίο freestyle τους. Το κίνητρο δηλαδή να ανατρέπουν τα δεδομένα, να ακολουθούν έναν δικό τους δρόμο πέρα από κάθε σύμβαση, μέσα από επιλογές που κάνουν τους ίδιους να αισθάνονται ακόμη πιο ελεύθεροι. Δηλαδή, ό,τι περίπου κάνει και ο γνωστός-άγνωστος… Thonmara.
Αν αναρωτιέσαι και εσύ ποια είναι η λαμπερή προσωπικότητα κρύβεται πίσω από το κωδικό όνομα «Thonmara», τότε πιάσε στα γρήγορα μία ΑΜΣΤΕΛ free 0.0% και ετοιμάσου να σου συστήσω στο παρακάτω κείμενο, τον πιο freestyler τύπο όλων των εποχών.
Επαναστάτες με λόγο
Όπως τα θρυλικά ονόματα του κινηματογράφου που αναφέραμε παραπάνω, έτσι και ο Thonmara είναι ένας επαναστάτης της καθημερινότητας και δη, επαναστάτης που έχει μαζέψει όλους τους καλούς λόγους με το μέρος του. Ο βασικότερος από αυτούς τους λόγους, είναι πως δεν μπορεί να εγκλωβίζεται μέσα σε συμπεριφορές, συνήθειες και πρακτικές, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί από τους άλλους και σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες. Αντίθετα, είναι κάποιος που μπορεί και σκέφτεται όχι μόνο out of the box, αλλά και έξω από τη… σφαίρα, που θέλει να κάνει τα πράγματα με έναν δικό του μοναδικό τρόπο, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να ακολουθήσει κάποια νόρμα που θα τον βγάλει έξω από τα «νερά» του και δεν του ταιριάζει. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα ένιωθε και ο αμετανόητος Pacino τη στιγμή που απέρριπτε ελαφρά τη καρδιά, τον ρόλο του Han Solo στο «Ο πόλεμος των άστρων». Όπως και να ‘χει, ένας γνήσιος freestyler, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να υπακούσει μόνο σε αυτό που τον προστάζει η καρδιά του, στην δική του προσωπική λογική, ακόμη κι όταν αυτή έρχεται σε κόντρα με τη συνηθισμένη λογική της πλειοψηφίας.
Παίζει το παιχνίδι με δικούς του κανόνες
Μπορεί το όνομά του συνειρμικά να μας δημιουργεί την εντύπωση πως πρόκειται για κάποιον παντοδύναμο σούπερ ήρωα της μεγάλης οθόνης, στην πραγματικότητα όμως ο Thonmara κατορθώνει όλα τα παραπάνω, όχι εξαιτίας κάποια βιονικής υπερδύναμης, αλλά γιατί σε μία σύγχρονη πραγματικότητα που μας επιβάλει να ασχολούμαστε διαρκώς με τους άλλους, εκείνος κατάφερε και την «είδε» αλλιώς. Με άλλα λόγια, δεν τον απασχολεί τι κάνουν οι άλλοι γύρω του, δεν θα τους κρίνει και σε καμία περίπτωση δεν θα τους πιέσει να ακολουθήσουν τον δρόμο που εκείνος έχει επιλέξει, ακόμη κι αν θεωρεί πως είναι λογικότερος. Μπορεί όλοι να πηγαίνουν από την πεπατημένη, εκείνος όμως, προτιμάει την τημένηπεπα! Όχι από παραξενιά ή ιδιοτροπία, αλλά από επιλογή και στο φινάλε, γιατί έτσι του αρέσει! Αυτό που κάνει ο Thonmara, όπως άλλωστε και κάθε γνήσιος freestyler, είναι να θέτει τους δικούς του απαράβατους κανόνες, γιατί γνωρίζει καλά πως αυτοί είναι που κάνουν το παιχνίδι ακόμη πιο απολαυστικό.
Η καθημερινότητα με άλλο… μάτι
Οκ, ακόμη και αν υποθέσουμε πως έχει όντως κάποια υπερδύναμη, αυτή είναι πως μπορεί και βλέπει οτιδήποτε καθιερωμένο με άλλο «μάτι», μέσα από μία εντελώς ανατρεπτική και πρωτοποριακή αντίληψη, η οποία παραδόξως πάντα καταλήγει να δείχνει απόλυτα λογική. Για να καταλάβεις, το ίδιο συμβαίνει και με τους αγαπημένους μας ηθοποιούς, οι οποίοι καλλιεργώντας την μοναδική οπτική τους, μας χάρισαν μερικούς από τους πιο απρόβλεπτους και εμβληματικούς χαρακτήρες όλων των εποχών. Έτσι και ο Thonmara, λοιπόν, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου συρρέουν από την Αθήνα στον Μαραθώνα για να επιστρέψουν πάλι πίσω εκεί από όπου ξεκίνησαν, γράφει τη δική του ιστορία διερωτώμενος, για ποιο λόγο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για ποιο λόγο να μην θέσουν ως σημείο εκκίνησης την Αθηνά, καταλήγοντας 42 χιλιόμετρα μακριά, στο σημείο τερματισμού που δεν είναι άλλο από εμβληματική και ιστορική τοποθεσία όπου ξεκίνησαν όλα πριν χιλιάδες αιώνες; Στην τελική, με την Αθήνα ερχόμαστε κάθε μέρα αντιμέτωποι θέλοντας και μη, πόσες φορές θα έχουμε όμως την ευκαιρία, να απολαύσουμε τον αναζωογονητικό αέρα της εξοχής και το φρέσκο ψαράκι της παραδοσιακής ταβέρνας, παρέα με μία δροσιστική ΑΜΣΤΕΛ free και τους κολλητούς μας; Δεν είναι κρίμα μία τόσο υπέροχη εμπειρία, να τελειώνει σε ένα παντελώς αδιάφορο μέρος που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε, αντί για τον ειδυλλιακό Μαραθώνα;