Πόσες μείνανε για τις διακοπές; 15 μέρες; 20; Ένας μήνας; Και ένας μήνας να είναι, λίγες είναι - σκεφτείτε πέρυσι τον Αύγουστο, όταν τέλειωσαν τότε οι ημέρες ξεκούρασης, ότι υπήρχε μπροστά ένα «βουνό» 11 μηνών δουλειάς, μέχρι τις επόμενες διακοπές. Και το βουνό αυτό έγινε στην πορεία λόφος, όταν περάσαμε το χειμώνα και κατηφορίσαμε προς την άνοιξη και πλέον είναι ένα μικρό ύψωμα - λίγες μέρες μείνανε…
Περίεργο είναι (και) το φετινό καλοκαίρι. Πέρα απ' όλα τα άλλα (λίγα λεφτά, πολλές υποχρεώσεις, ακριβά ακτοπλοϊκά, ακριβά καταλύματα, πού θα πάμε φέτος;), είχε και εκλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται - κυρίως ένα «μάγκωμα» του κόσμου και της αγοράς, μέχρι να κάτσει η μπίλια εκεί που ήταν να κάτσει. Όλοι το καλοκαίρι περιμένουν, τον τουρισμό, το «θείο από την Αμερική», τους ξένους που θα έρθουν στη χώρα μας για ήλιο, θάλασσα και αλκοόλ να μας αφήσουν τα ευρώ τους και τα δολάριά τους. Να κινηθεί κάπως η αγορά, να δουλέψουν όσοι είναι να δουλέψουν στον τουρισμό, να πάρουν οι επιχειρήσεις λίγο τα πάνω τους και μαζί οι υπάλληλοί τους και μαζί κάπως η οικονομία συνολικά. Όλοι αυτό περιμένουν. Στην πραγματικότητα, όλοι τις διακοπές περιμένουν. Αυτό που κάποτε ο Ανδρέας έλεγε «τα μπάνια του λαού», τότε που τα μπάνια και οι διακοπές ήταν ανέμελα και κρατούσαν χαλαρά έναν μήνα. Τώρα ούτε ανέμελα είναι, ούτε έναν μήνα κρατάνε, ούτε έχει το μενού «διακοποδάνεια» και χλίδες στα νησιά. Τώρα είναι απλά «διακοπές».
Και παρόλο που λίγες μέρες μείνανε, σε έχει πιάσει ένα περίεργο συναίσθημα. Ίσως διότι αυτές οι τελευταίες μέρες δεν περνάνε με τίποτα - όπως γινόταν και τις τελευταίες μέρες στο στρατό. Ίσως διότι έχεις χιλιάδες εκκρεμότητες να κλείσεις πριν φύγεις, ίσως διότι θα φύγουν πρώτα οι άλλοι και θα μείνεις τελευταίος και όταν κάποιος φεύγει, η δουλειά του μοιράζεται σ' αυτούς που μένουν πίσω. Ίσως διότι κοιτάζεις το πορτοφόλι σου, υπολογίζεις πόσο είναι το επίδομα αδείας και πάλι δεν σου βγαίνουν τα κουκιά - και δεν έχεις καμία διάθεση να πας διακοπές και να μετράς τα ευρώ σου για να σου φτάσουν για όλες τις μέρες.
Ίσως να κουράστηκες πολύ αυτό το χειμώνα - δεν ξέρω αν είναι επειδή μεγαλώνουμε ή μεγαλώνουν τα βάσανά μας, αλλά κάθε χρονιά που περνάει, περνάει πιο δύσκολα, πιο επίπονα, πιο «βαριά» από πάνω μας. Κυριολεκτικά από πάνω μας. Το πρωινό ξύπνημα γίνεται ολοένα και πιο αγχωτικό - κι ας είναι μια συνήθεια τόσων χρόνων, τα Σαββατοκύριακα δεν θες να κουνηθείς παρόλο που έχεις 50 πράγματα να κάνεις, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις έξω αλλά θέλεις να «λιώνεις» σπίτι βλέποντας σειρές και ταινίες, όλο λες να πας να κάνεις ένα τσεκ-απ και να πάρεις καμιά πολυβιταμίνη. Έφτασε το καλοκαίρι, έχει καύσωνα, αλλά το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές να μπεις στο αμάξι και να περάσεις το Γολγοθά «μπάνιο στην Αθήνα», όλα σου φταίνε, όλα σου μοιάζουν κάπως. «Κουράστηκα φέτος. Θα πάω διακοπές και όλα θα φτιάξουν». Μακάρι να είναι έτσι. Αρκεί οι διακοπές να «πιάσουν τόπο».
Για να πιάσουν τόπο οι διακοπές, πρέπει να αδειάσει το κεφάλι σου. Ολοκληρωτικά. Να μην χτυπάνε τηλέφωνα και να μην απαντάς σε μέιλ όλη μέρα. Πρέπει να δώσεις 2-3 μέρες στο σώμα σου για να αποβάλει τη «χειμωνίλα» και να αρχίσει πραγματικά να ξεκουράζεται, στο μυαλό να σταματήσει να δίνει την εντολή «ξύπνα, ξημέρωσε, θα αργήσεις στη δουλειά». Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν έχει να κάνεις τίποτα απολύτως, πέρα από μπάνιο, ηλιοθεραπεία, καφέδες, φαγητά, ποτά και άραγμα σε μια βεράντα. Θέλουν καιρό όλα αυτά, δεν αρκούν πέντε μέρες διακοπών, ούτε καν μια εβδομάδα, θέλει παραπάνω. Μάζεψε τα κομμάτια σου και κάνε υπομονή, έρχεται ευλογημένη ημέρα που θα πας διακοπές.
Αυτή τη μέρα να σκέφτεσαι όταν η προ-διακοπική μελαγχολία σε επισκέπτεται και σου κάνει τη διάθεση μαντάρα, ότι σε 15, 20, 30 μέρες το πολύ, θα είσαι εκεί που πρέπει, που αυτούς που γουστάρεις να είσαι.
