Ήμουν με το ζόρι 15 χρονών όταν αποφάσισε να δει εκείνον τον ψυχίατρο. Ένιωθε και συνεχίζει να νιώθει περίεργα όποτε μιλάει σε γιατρούς για εκείνες τις ημέρες, αλλά εκείνος ήταν συνεργάτης της γυναίκας του. Οπότε για πρώτη φορά στη ζωή του αποφάσισε να μιλήσει γι’ αυτό. Η πρώτη συνεδρία κράτησε με το ζόρι 15 λεπτά γιατί βγήκε έξω με δάκρυα στα μάτια. Στη ζωή του έχει μάθει να είναι ήρεμος σε ό,τι και αν κάνει. Ακόμη και όταν κλαίει, το κάνει βουβά. Ίσως επειδή δεν θέλει να μας ταράξει ή και επειδή δεν ξέρει άλλον τρόπο να το κάνει.
Όταν αποφάσισε να μου μιλήσει για εκείνες τις ημέρες, ήταν περίπου ένα μήνα μετά από τις πρώτες συνεδρίες. Μπήκε σε μία λογική ότι αυτό που συνέβη, αυτό το άσχημο και απάνθρωπο πράγμα, δεν το θάβεις κάτω από ένα χαλί γιατί τρώει τις κλωστές σαν πεινασμένος σκώρος μέχρι που φτάνει στην ψυχή σου και την κάνει κομμάτια. Κλωστές και κομμάτια υφάσματος που τα παίρνει ο αέρας και τα στέλνει στον αγύριστο. Πιο πριν δεν μπορούσε καν να το συζητήσει. Έπεφτε κάτω ένα πιρούνι και ο ήχος του θύμιζε το γκλοπ που βάραγε την σιδερένια πόρτα μερόνυχτα. Απλά για σπάσιμο. Απλά για να τον κρατήσουν ξύπνιο. Απλά για να καταστρέψουν όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν και λεγόμαστε «άνθρωποι», διαλύοντας την όποια ομορφιά κρύβουμε μέσα μας.
«Είναι σκοτεινά αυτά τα κελιά. Πρωτόγνωρα σκοτεινά. Δεν είσαι απλά στη φυλακή. Νομίζεις ότι επιπλέεις σε ένα απροσδιόριστο μαύρο κενό που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει τίποτα. Οπότε κλείνεσαι στο μικρόκοσμό σου και ελπίζεις να πεθάνεις γρήγορα. Γιατί από ένα μήνα εκεί μέσα, όταν πλέον σε έχουν πιάσει στα χέρια τους και σε γδέρνουν μέχρι να φτάσουν στο κρέας και τραβήξουν την ψυχή από μέσα, θέλεις μόνο αυτό. Να πεθάνεις».
Ο θάνατος όμως είναι απλός. Είναι εύκολος. Είναι λύτρωση και ξεκούραση. Οι αρχαίοι το ήξεραν αυτό και γι’ αυτό καλωσόριζαν τον Ύπνο με τον δίδυμο αδερφό του τον Θάνατο. Αχώριστοι ο ένας από τον άλλο και αναγκαίοι όταν πλησιάζει η λύτρωση. Εκεί όμως δεν υπάρχει λύτρωση και δεν υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει μόνο συστηματικός βασανισμός. Άνθρωποι που βασανίστηκαν από τους βασανιστές τους, με στόχο να βασανίσουν άλλους. Κάποιος από αυτούς τον έβαλε να στέκεται όρθιος τρεις ολόκληρες ημέρες. Χωρίς ύπνο, χωρίς ξεκούραση. Όταν πήραν χαμπάρι πως κατάφερε να κοιμηθεί με ανοιχτά τα μάτια από την εξάντληση, έπεσαν πάνω του 6 από αυτούς. Τελείωσαν μόνο όταν λιποθύμησε από τον πόνο. Τον ξύπνησαν και την επόμενη ημέρα επανέλαβαν ακριβώς το ίδιο. Και αυτό ήταν μόνο ένα από τα πολλά. Το χειρότερο του ήταν η εικονική εκτέλεση.
«Εκεί που στέκεσαι απέναντι από τα τουφέκια και λες ‘‘επιτέλους θα πεθάνω, αλλά τουλάχιστον ας είναι καλά οι δικοί μου’’. Όμως αυτή η μέρα δεν έρχεται. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως στέκεσαι στο χείλος της καταστροφής, μετά τρέμεις ολόκληρος προσπαθώντας να συνέλθεις. Σπας σε δύο κομμάτια. Σε τέσσερα, σε πέντε, σε δέκα. Τίποτα δεν έχει πια σημασία. Μετά από δύο μήνες συμβαίνει το ίδιο. Ένα τζιπ παίρνει φόρα να πέσει πάνω σου και σταματάει λίγο πριν σε πλησιάσει».
Άγριες ημέρες, με άγριους ανθρώπους να κάνουν άγρια πράγματα. Από ένα σημείο και μετά, όταν μαθαίνεις να αντιδράς σαν ζώο δεν έχει σημασία τι υποστηρίζεις, τι ψηφίζεις, τι πιστεύεις. Το μόνο που έχει σημασία για εκείνους, είναι να αποτελέσεις το κομμάτι της σάρκας που περιμένουν να τους ταΐσει σαν άγρια λυσσασμένα σκυλιά. Έτσι έχουν μάθει να φέρονται. Βιάζουν τις κρατούμενες όχι επειδή θέλουν, αλλά για να ακουστούν οι φωνές τους και να σπάσει ο τσαμπουκάς στους υπόλοιπους. Αυτά τα βασανιστήρια, τα ψυχολογικά, είναι τα χειρότερα. Και μετά είναι ο κόκορας. Ένας κόκορας που ακούς στην αυλή και καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάτι ζωντανό εκεί έξω. Υπάρχει ακόμη ζωή που σε περιμένει. Όλα αυτά, από το κακάρισμα ενός κόκορα που ακούγεται κάθε πρωί για να θυμίσει την μικροσκοπική αυτή καταπακτή που μπαίνει ακόμα φως. Από αυτή πιάνεσαι και χάρη σε αυτή σφίγγεις τα δόντια και λες στον εαυτό σου ότι μπορεί ακόμη. Κάπως έτσι πέρασαν 10 μήνες. Και έμοιαζαν αιώνας και Κόλαση. Μετά από λίγο σταματάς να αναρωτιέσαι γιατί. Απλά παλεύεις.
Πριν από πέντε χρόνια, πήγαμε ξανά στο πάρκο Ελευθερίας. Δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνο το κολαστήριο. Ήταν τόσο όμορφα που σχεδόν καταντούσε ενοχλητικό, σαν να μην έγινε ποτέ. Παρότι όμως το πράσινο τριγύρω κυριαρχούσε με παιδικές φωνές να πλημμυρίζουν τον χώρο και φωνές ελεύθερων ανθρώπων να πρωτοστατούν, εγώ θυμάμαι εκείνο το βλέμμα του απέναντι από το κτίριο.
Το βλέμμα που χάθηκε και αγνόησε όλα τα άλλα τριγύρω και θυμήθηκε εκείνο το γκλοπ να βαράει τα κάγκελα μέρα-νύχτα. Αρχίζει να κλαίει βουβά και τον παίρνω αγκαλιά πριν γυρίσει και μου πει:
«Τα κατάφερα».
* Η 26η Ιουνίου έχει θεσπιστεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Υποστήριξης για τα θύματα Βασανισμών.
Κάντε Bookmark τις σελίδες του Newsbomb.gr για τα Exit Poll 2019 και τα Αποτελέσματα Εκλογών της 7ης Ιουλίου, ώστε να ενημερωθείτε πρώτοι και με εγκυρότητα!
Διαβάστε επίσης όλες τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τις επερχόμενες Εθνικές Εκλογές 2019
