O Θάνατος κατάφερε τελικά να προσπεράσει τον Niki Lauda

Καλώς ή κακώς η ζωή δεν τα φέρνει ποτέ όπως τα περιμένεις. Εκεί που όλα σου πάνε πρίμα, όλο και κάτι θα τύχει (μικρό ή μεγάλο) για να σε βρει και ταυτόχρονα να σε γονατίσει. Και τότε είναι που καλείσαι να αποδείξεις το πόσο μάγκας είσαι. Το αν θα μπορέσεις τελικά να ξανασταθείς γερά στα πόδια σου ή θα παραμείνεις γονατιστός για μια ζωή. Μια συμβουλή που σίγουρα έχει πει πολλάκις, ο θρυλικός Niki Lauda, ο τρις πρωταθλητής της Formula 1. 

Ένα από τα πιο βαριά ονόματα που μπήκαν ποτέ σε μονοθέσιο, ή αλλιώς ο τύπος που επέστρεψε από το θάνατο εκείνη τη «μαύρη» ημέρα του Αυγούστου το 1976, στην «Πράσινη Κόλαση» του Nürburgring.

Μία μέρα που έχει γραφτεί με μελανά γράμματα στην ιστορία της Formula 1 και του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ένα γεγονός που προκάλεσε σοκ στο κοινό, άλλαξε μια για πάντα τη ζωή του, αναδεικνύοντάς τον ταυτόχρονα όμως σε σύμβολο της δύναμης ψυχής και της θέλησης για ζωή. Γιατί δεν είναι μόνο οι τίτλοι που έκαναν τον Niki Lauda, τον θρύλο που είναι σήμερα, αλλά η επιμονή του να επιστρέψει και να συνεχίσει να γράφει ιστορία.

Μια αναζήτηση στο google να κάνεις πληκτρολογώντας «Niki Lauda», οι πρώτες λέξεις που θα συναντήσεις είναι «κάψιμο» και «Nürburgring». Και όλα αυτά εξαιτίας των όσων έγιναν την 1η μέρα του Αυγούστου το 1976.  

Τότε που είδε το μονοθέσιό του να απογειώνεται στο κομμάτι «Bergwerk» -άλμα της πίστας- να προσγειώνεται με 193 km/h στις μπαριέρες και λίγο αργότερα να τυλίγεται στις φλόγες. Ο Lauda έμεινε εγκλωβισμένος στο κόκπιτ, οι οδηγοί που σταμάτησαν κατάφεραν να τον απεγκλωβίσουν, ωστόσο το κακό είχε συμβεί.

Υπέστη σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι και τους καρπούς, μέρος από το αυτί του αποκολλήθηκε ενώ υπέστη κατάγματα σε πλευρά, στην κλείδα και στα ζυγωματικά. Παράλληλα όμως είχαν μολυνθεί και οι πνεύμονές του λόγω της εισπνοής των τοξικών αερίων από τα καύσιμα που είχαν χυθεί στη πίστα. Το ζήτημα δεν ήταν πλέον το αν θα επιστρέψει στους αγώνες, αλλά το αν θα επιζήσει.

Ίσως και να αδικούμε τον Lauda που το δικό του δεν είναι τόσο ξακουστό όπως του Michael Jordan το 1995. Διότι ο θρύλος της Ferrari είδε κυριολεκτικά το χάρο με τα μάτια, ωστόσο ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να τα παρατήσει. Όχι απλώς την προσπάθεια επιβίωσης, αλλά την επιστροφή για την υπόλοιπη σεζόν στη Formula 1.  

Περνώντας άπειρες ώρες επίπονων πλύσεων στους πνεύμονες και πολύωρες επεμβάσεις, κατάφερε μέσα σε μόλις 6 εβδομάδες να φορέσει ξανά το κράνος του και να επιστρέψει στην πίστα. Και το κορυφαίο; Να τερματίσει τέταρτος.

Μπορεί η τελευταία καρό σημαία της σεζόν να μην τον βρήκε πρωταθλητή, ωστόσο ο Lauda είχε κάνει ήδη ένα μεγάλο βήμα προς την «αθανασία».

Όταν ακούει κανείς πως ένας αθλητής έχει από πίσω του μια οικογένεια μεγαλοαστών τότε είναι δύσκολο να πιστέψει πως ο δρόμος του δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Και όμως η περίπτωση του Lauda διαφέρει. Ο μικρός Niki είχε δείξει από μικρή ηλικία το πάθος του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, ωστόσο οι γονείς του ήταν κάθετα αντίθετοι στην ενασχόλησή του με το άθλημα.  

Αγύριστο κεφάλι καθώς ήταν, δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του μακριά από τα μονοθέσια με αποτέλεσμα, χρησιμοποιώντας το δυνατό και αξιόπιστο για την τράπεζα όνομά του, να πάρει δάνειο τριάντα χιλιάδων λιρών, εξαγοράζοντας θέση στην ομάδα της «March» για το πρωτάθλημα της Formula 2 του 1971. Kάτι άλλωστε που επανέλαβε δυο χρόνια αργότερα για τη θέση της BRM στη μεγάλη κατηγορία. Οι συγκυρίες μάλιστα τα έφεραν έτσι ώστε ο παρτενέρ του στη νέα του ομάδα, Clay Regazzoni να τον πάρει μαζί του όταν έκανε το μεγάλο βήμα στη Ferrari το 1974. 

Και ένα χρόνο αργότερα θα κατακτούσε τον πρώτο τίτλο της Scudderia από το 1964. Εκτός από οδηγός ο Lauda ήταν και μηχανικός, καθώς είχε πάντα άποψη για τα μηχανολογικά και τη βελτίωση του μονοθεσίου του. Ζούσε για την οδήγηση και την ταχύτητα και έκανε συνεχώς τα πάντα προκειμένου να είναι ο πιο ταχύς στις πίστες. Αυτό ωστόσο εν μέρει το χρωστάει και σε κάποιον άλλον. 

Όταν μιλάμε για Formula 1 και αντιπαλότητες, στο πάνθεον βρίσκονται αυτές του Senna με τον Prost, του Schumacher με τον Hakkinen, του Hamilton με τον Vettel και προφανώς του Lauda με τον Hunt. Δύο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετους, ο πρώτος μεθοδικός, εσωστρεφής χωρίς διάθεση για υπερβολές και ο δεύτερος το άλλο άκρο. Φοβερά εξωστρεφής, γελαστός, καλοπερασάκιας με αδυναμία στις γυναίκες και το αλκοόλ αλλά και τρομερό οδηγικό ένστικτο. 

Η μέρα με τη νύχτα. Ο Batman από τη μία, ο Joker από την άλλη. Ο κόσμος φαινόταν πολύ μικρός για να χωρέσει και τους δύο, ωστόσο αμφότεροι αναγνώριζαν ότι δεν θα ήταν τίποτα ο ένας χωρίς τον άλλον. Μία «έχθρα» δημιουργική που τους ωθούσε να γίνονται ολοένα και καλύτεροι.

Η κόντρα τους μάλιστα μεταφέρθηκε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον Ron Howard, στην ταινία «Rush» με τους Chris Hemsworth και Daniel Brühl στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ένα φιλμ που απέδειξε σε όλους ότι πίσω από τις μάχες και την κόντρα κρυβόταν ένας βαθύτατος σεβασμός.

Ο Lauda τελείωσε την καριέρα του με συνολικά 3 παγκόσμιους τίτλους (2 με την αγαπημένη του Ferrari και έναν με τη McLaren) αφήνοντας το άθλημα φτωχότερο στα 70 του χρόνια, όντας στο τέλος μη εκτελεστικός προέδρος του αγωνιστικού τμήματος της Mercedes. Ο ίδιος φέρει μεγάλο έργο στη βελτίωση των μέτρων ασφαλείας κατά τη διάρκεια των αγώνων, ενώ έχει τονίσει επανειλλημένα πως ενώ θα μπορούσε να διορθώσει περισσότερο την αισθητική του προσώπου του, δεν το έκανε ποτέ έτσι ώστε να αποτελεί ζωντανό παράδειγμα των κινδύνων που διατρέχουν οι οδηγοί.

Η ιστορία θα μπορούσε να έχει διακοπεί το 1976 ωστόσο εκείνη συνέχισε να γράφει για έναν οδηγό-φαινόμενο, έναν άνθρωπο-ήρωα με μακάβριο χιούμορ, για τον οποίο κοτζάμ Ron Dennis δήλωσε πως «γύρισε από τον κάτω κόσμο επειδή ο θάνατος δεν άντεξε το χιούμορ του», που όμως θα μνημονεύεται για πάντα για το μεγαλύτερο κατόρθωμα που έχει καταφέρει κανείς στη Formula 1. Που επέστρεψε σε χρόνο-ρεκόρ για να κάνει αυτό που γούσταρε να κάνει μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του. Να είναι κοντά στην F1 και μάλιστα στις πρώτες θέσεις.

Διότι είναι ο οδηγός εκείνος που η μοίρα δεν επέλεξε απλώς για να προικίσει το άθλημα με δόξα και τίτλους, αλλά με καρδιά και μαθήματα ζωής. Αυτός ήταν και θα είναι πάντα ο Niki Lauda.