Ο κορυφαίος αθλητής του 20ου αιώνα άκουγε στο όνομα «Babe Ruth»

Κείμενο: Χρήστος Κάβουρας

Το μπέιζμπολ είναι ένα άθλημα που καλώς ή κακώς δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Δεν έχει επαφή, δεν έχει φασαρία, ενδεχομένως ούτε καν κάποια φαντασία. Όλοι κοιτούν μήπως ο παίκτης με το ρόπαλο καταφέρει να χτυπήσει το μπαλάκι και προλάβει να τρέξει γρήγορα για να σκοράρει πόντο. Αν θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με κάτι από την καθημερινότητά μας, αυτό σίγουρα θα ήταν το πορτοκαλί φανάρι. Τόσο ασήμαντο. 

Στις ΗΠΑ ωστόσο το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό.

Εκεί το μπέιζμπολ είναι θρησκεία. Ουσιαστικά είναι το εθνικό άθλημα των Αμερικανών, ακόμα και αν οι ίδιοι πολλές φορές αδυνατούν να καταλάβουν  τους κανόνες. Για όλη αυτή την κατάσταση οφείλουν καθημερινά να ανάβουν ένα μικρό κεράκι στο μεγάλο μωρό του αθλήματος. Τον «Μπαμπίνο» ή τον «Σουλτάνο των Βολών». Τον αξεπέραστο Babe Ruth.

Μπορεί να είναι το αγαπημένο άθλημα των ΗΠΑ και το δεύτερο σε τηλεθέαση μετά το American Football, ωστόσο στις αρχές του 20ού αιώνα το μπέιζμπολ βίωνε καταστάσεις μεγάλης κρίσης και απαξίωσης. Ήταν τότε που συνέβη το περίφημο σκάνδαλο «Black Sox» κατά το οποίο οκτώ παίκτες των Chicago White Sox έστηναν αγώνες προκειμένου το πρωτάθλημα να καταλήξει στα χέρια των Cincinnati Reds. O Ruth όμως εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός, έδωσε νέα ελπίδα στον κόσμο με το παιχνίδι του τα χρόνια της ύφεσης, γέμιζοντας συνεχώς στάδια και χτίζοντας παράλληλα τον μύθο του. 

Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του κοινού προς το πρόσωπό του που όταν ο νομπελίστας Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, George Bernard Shaw, δημοσίευσε την ερώτηση: «Ποια είναι αυτή η Babe Ruth και τι κάνει;» κατάφερε να μαζέψει όλη την οργή του λαού των ΗΠΑ.

O George Herman Ruth, όπως είναι το πλήρες όνομά του, ξεχώριζε για τη δύναμη των χτυπημάτων του, ακόμα και αν ξεκίνησε την καριέρα του ως pitcher (αυτός που ρίχνει το μπαλάκι). Ο θρύλος μιλάει για έναν αριστερόχειρα slugger (ροπαλοφόρος) ο οποίος δεν άφηνε περιθώριο στην άμυνα, καθώς είχε τα homerun (αυτό που χτυπάς το μπαλάκι στέλνοντάς το εκτός γηπέδου) στο… τσεπάκι του. Παρά το γεγονός ότι ήταν υπέρβαρος πάντα έβρισκε τον τρόπο να ξεσηκώνει τα πλήθη, συνήθως σπάζοντας ρεκόρ τα οποία ο ίδιος είχε δημιουργήσει!

O θρύλος του μπέιζμπολ γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1895 στο Maryland της Βαλτιμόρης ωστόσο η ζωή στάθηκε από νωρίς πολύ σκληρή μαζί του. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 7 ετών και σαν να μην έφτανε αυτό, ο πατέρας του τον έστειλε σε ορφανοτροφείο διακόπτοντας κάθε επαφή μαζί του. 

Για καλή του τύχη όμως ο George γνώρισε τον μοναχό Matthias Boutlier, ο οποίος αποτέλεσε την πατρική φιγούρα στη ζωή του. Εκείνος του έμαθε ανάγνωση και γραφή, αλλά και τα μυστικά του μπέιζμπολ καθώς τον προπονούσε ασταμάτητα γεγονός που άναψε τη φλόγα για το άθλημα μέσα του. Είχε γίνει τόσο καλός που οι υπόλοιποι μοναχοί κάλεσαν τον ιδιοκτήτη των Baltimore Oriols, Jack Dunn να τον δει εν δράσει με τη σχολική ομάδα. 

Χρειάστηκε λιγότερο από μία ώρα για να πειστεί ο ισχυρός άντρας των Oriols πως ο Ruth ήταν μεγάλο ταλέντο και στο τέλος της ημέρας του είχε ήδη προσφέρει συμβόλαιο στην ομάδα του έναντι 250 δολαρίων το μήνα.

Ο Ruth όμως ήταν μόλις 19 ετών και χρειάστηκε ο Dunn να γίνει νόμιμος κηδεμόνας του για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή. Στο άκουσμα αυτού του συμβάντος οι νέοι συμπαίκτες του –όλοι άνω των 25 ετών- μόλις τον είδαν τον αποκάλεσαν «Jack’s newest babe», δηλαδή «ο καινούργιος μπέμπης του Jack». Και κάπως έτσι γεννήθηκε το πιο περίφημο ψευδώνυμο στο χώρο του παγκόσμιου αθλητισμού. Το George Herman δεν υπήρχε πλέον, το Babe κυριαρχούσε. Κι όχι μόνο λόγο ονόματος…

Ο θρύλος λέει ότι ήταν ο πρώτος ο οποίος «μιλούσε» στη μικρή μπαλίτσα του μπέιζμπολ και σε ένα παιχνίδι μάλιστα έδειξε στον κόσμο σε ποιο σημείο του γηπέδου θα στείλει την μπάλα, δείχνοντας πέρα από τον φράχτη. Δεν χρειάζεται να απορείς πού την έστειλε...

Ο Babe έκανε ό,τι ήθελε στους Oriols και ήταν δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα θα έπαιρνε μεταγραφή για μεγαλύτερη ομάδα. Οι σπουδαίοι Boston Red Sox της εποχής αποτέλεσαν την επόμενη στέγη του και μαζί τους έγραψε ιστορία. Το 1915 κάνει το μεγάλο του ξεπέταγμα καθώς ισοφαρίζει το ρεκόρ των περισσότερων homeruns στην ιστορία (11) σε μια σεζόν, το οποίο έσπασε την επόμενη τελειώνοντάς τη με 29. Συνολικά με τη Βοστόνη κατέκτησε 3 πρωταθλήματα (1915, 1916, 1918) έχοντας ήδη κάνει σπουδαίο όνομα. Η μοίρα ωστόσο του επιφύλαξε περίεργο παιχνίδι. 

Το 1919 ο ιδιοκτήτης των Red Sox, Herbert Fraze, τον πούλησε στη Νέα Υόρκη και τους Yankees προκειμένου να... χρηματοδοτήσει μια μουσική παράσταση στο Μπροντγουέι. Καλά τα χρήματα αλλά η ιστορία θα είχε γραφτεί αλλιώς. Διότι ο Ruth στους Yankees δεν έπαιξε απλώς καλά. Έγινε θρύλος. 

Φεύγοντας ωστόσο από τη Βοστόνη λέγεται ότι έκανε και μια... ευχούλα για την πρώην ομάδα του. Ή μάλλον κατάρα. Συγκεκριμένα έδωσε την ευχή να μην ξαναπάρει ποτέ πρωτάθλημα. Και από τότε έπεσε ξηρασία στους Red Sox. Μια ανομβρία που κράτησε συνολικά 86 ολόκληρα χρόνια (1918-2004). 

Εάν η περίοδος που έμεινε στη Βοστόνη θεωρείται το εφαλτήριο, τότε σίγουρα τα χρόνια του στη Νέα Υόρκη ήταν εκείνα της καταξίωσης. Όποιος έχει ακουστά τη θρυλική ομάδα των Yankees (1927), την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών στο baseball, αυτή ήταν δημιούργημα του Babe. Kαι πώς να μην ήταν άλλωστε. Παίζοντας 15 συνεχόμενες σεζόν στους Γιάνκηδες, έκανε πράγματα και θαύματα. Έκανε πραγματικό κτήμα του το παιχνίδι, του έδωσε άλλη διάσταση καθώς ήταν ο πρώτος που συντέλεσε στο να παίζεται πιο δυνατά για να επιτυγχάνονται μεγαλύτερα σκορ.

Το 1921 έκανε την καλύτερη σεζόν της ζωής του καθώς πέτυχε 59 homeruns και 177 runs, ενώ το 1927 δημιούργησε νέο ρεκόρ στα homeruns με 60, ένα ρεκόρ που έκανε να σπάσει για πολλά χρόνια. Με αυτόν οι Yankees κατάκτησαν συνολικά τέσσερις τίτλους (1923, 1927, 1928, 1932). Στη Νέα Υόρκη λοιπόν ο Babe Ruth δεν ήταν απλά άρχοντας. Ήταν θεότητα. Κατέκτησε τέσσερις τίτλους (1923, 1927, 1928, 1932), πετυχαίνοντας κάποια απίστευτα ρεκόρ. Το 1930 έφτασε να αμείβεται με 80.000 δολάρια ετησιως, μισθό δηλαδή μεγαλύτερο από του Προέδρου των ΗΠΑ, που ήταν 75.000, γεγονός πρωτοφανές για αθλητή. 

Ο «Σουλτάνος» δεν έχασε ποτέ το ενδιαφέρον του για το άθλημα. Έμπαινε στο γήπεδο και με το ρόπαλο έκανε «παπάδες» εντυπωσιάζοντας τα πλήθη με τις επιδόσεις του. Αυτό δυστυχώς ήταν κάτι που δεν ίσχυε ποτέ στην προσωπική του  ζωή. Μέσα στο γήπεδο ήταν στρατηγός και ανίκητος, έξω από αυτό όμως ήταν άστατος. Οι περισσότεροι μάλιστα αμφιταλαντεύονταν για το ποια ήταν ακριβώς ή μεγαλύτερη αδυναμία του: Το μπέιζμπολ, οι γυναίκες ή το αλκοόλ.

Όσο περνούσαν τα χρόνια ο Babe έπαιρνε το ένα κιλό μετά το άλλο –κάποια στιγμή έφτασε σε σημείο να ζυγίζει γύρω στα 110 κιλά- ενώ με κάθε ευκαιρία απολάμβανε τη γυναικεία συντροφιά. Παντρεύτηκε τον πρώτο του έρωτα, την Helen Woodford ωστόσο όταν μαθεύτηκε ότι βγαίνει με την ηθοποιό Claire Merritt, η Helen τον έδιωξε από το σπίτι μετά από 14 χρόνια γάμου.

Όσον αφορά την καριέρα του, μπορεί οι επιδόσεις του να μην ταίριαζαν πλέον στο ένδοξο παρελθόν του, ωστόσο η καρδούλα του το έλεγε ακόμα. Η τελευταία σεζόν της καριέρας του τον βρήκε στη δεύτερη ομάδα της Βοστόνης, τους Braves στους οποίους έδωσε οικονομική ανάσα μαζεύοντας ουρές ανθρώπων στα εκδοτήρια του σταδίου.

Μετά το τέλος της καριέρας του θέλησε να βοηθήσει νέους με προβλήματα ιδρύοντας το ίδρυμα «Babe Ruth», ωστόσο δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο του. Από το 1946 είχε διαγνωστεί με όγκο στο λαιμό ο οποίος εξαπλώθηκε γρήγορα στο υπόλοιπο σώμα του. Ο σπουδαίος αυτός παίκτης και προσωπικότητα απεβίωσε στις 16 Αυγούστου του 1948, σε ηλικία μόλις 57 ετών. 

Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πάνω από 100,000 άτομα ενώ το άψυχο σώμα του βρισκόταν επί δύο μέρες στο Yankee Stadium προκειμένου οι φίλαθλοι του μπέιζμπολ να υποβάλλουν τα σέβη τους στο θρύλο της ομάδας. O Babe μπορεί να απεβίωσε νωρίς ωστόσο πρόλαβε να δει τη φανέλα του με το #3 να αποσύρεται λίγο πριν το θάνατό του, ενώ από το 1936 ήταν μέλος του Hall of Fame του MLB (Major League Baseball).

Σύμφωνα με το Associated Press είναι ο μεγαλύτερος αθλητής του 20ού αιώνα και καλύτερος όλων των εποχών στο μπέιζμπολ από το Sports Illustrated. Η ζωή του έγινε κεντρικό θέμα σε δύο ταινίες («The Babe Ruth Story» του '48 και «The Babe» του 1992), ενώ τέλειωσε την καριέρα του με 714 homeruns, δημιουργώντας ταυτόχρονα 56 ρεκόρ του αθλήματος με πολλά εξ αυτών να μην έχουν καταρριφθεί ακόμα. 

Κι ας έχει να αγωνιστεί εδώ και 80 χρόνια...