Έλα, Φλορεντίνο, με ακούς;

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Καλησπέρα Πρεζιντέντε της καρδιάς μας ,

Θέλει ταλέντο, ικανότητα και σκληρή δουλειά για να χτίσεις κάτι τόσο συμπαγές, τόσο πετυχημένο, τόσο σημαντικό όσο η Ρεάλ των τελευταίων χρόνων. Αλλά θέλει ιδιαίτερα χαρίσματα, πάθος, αυτοκαταστροφικά συμπτώματα και πολλά κιλά εγωισμού για να το διαλύσεις τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσματικά, όπως έκανες εσύ μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Για τη Ρεάλ της τελευταίας πενταετίας, με 4 Τσάμπιονς Λιγκ σε 5 σεζόν και τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις, δεν χρειάζεται να μιλήσουν οι φίλοι της ομάδας, αλλά οι εχθροί της: εκεί καταλαβαίνεις το μεγαλείο της Ρεάλ, εκεί νιώθεις πως όλα αυτά που πέτυχε είναι μνημειώδη και ανεπανάληπτα, είναι επιτυχίες που θα τους στοιχειώνουν μια ζωή. Διότι ακριβώς επειδή ξέρουν πως ποτέ δεν θα καταφέρουν κάτι παρόμοιο, άλλοι αυτό-αναγορεύονται ως η «καλύτερη ομάδα όλων των εποχών» (κάτι αντίστοιχο με το να πατάς like στη φωτογραφία σου ή να γελάς πρώτος με το αστείο σου), άλλοι αποδίδουν τις κούπες στον παράγοντα – τύχη και άλλοι στη διαιτησία, στη «Μαφία της ΟΥΕΦΑ και φυσικά υπάρχουν και οι γραφικοί συνάνθρωποί μας που μιλάνε ακόμα για την «ομάδα του Φράνκο», εν έτει 2018… 

Όπως και να έχει Πρόεδρε, κατάφερες να ασχολείται όλος ο κόσμος με τη Ρεάλ Μαδρίτης, φίλοι και εχθροί, αντίπαλοι εντός και εκτός Ισπανίας, να προσπαθούν να καταλάβουν πώς διάολο τα κατάφερε τόσο καλά ο «πρωτάρης» Ζιντάν εκεί που απέτυχαν τόσες και τόσες παλιές καραβάνες, να την έχουν ξεγραμμένη κάθε Γενάρη και να την κοιτούν αποσβολωμένοι τον Μάιο και τον Ιούνιο να σηκώνει ξανά και ξανά την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ. Σαν να βλέπεις την απονομή σε λούπα κάθε χρονιά, σαν να έχεις πάρει την ίδια φωτογραφία και να τη βάζεις κάθε φορά σε ένα άλλο γήπεδο, σε μια άλλη χώρα…

Κι όμως, αυτή την ομάδα – όνειρο, κατάφερες να τη διαλύσεις, να την «τελειώσεις» ποδοσφαιρικά με λίγες αλλά εξαιρετικά περίτεχνες κινήσεις. Ο πρώην ποδοσφαιριστής Μαρκ Κρόσας, αμέσως μετά το «κλάσικο» και το 5-1 στο «Καμπ Νου», το περιέγραψε απόλυτα σωστά με μια και μόνη πρόταση, μέσω twitter: «Μέσα σε τέσσερις μήνες διέλυσε την εθνική ομάδα και την καλύτερη Ρεάλ της ιστορίας». Πικρό αλλά πέρα ως πέρα αληθινό.

Ανοίγοντας το «μαύρο κουτί» της απόλυτης ποδοσφαιρικής τραγωδίας, ο χρόνος γυρίζει μόνο λίγους μήνες πίσω. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ έχει μόλις τελειώσει και ο μεγάλος πρωταγωνιστής Γκάρεθ Μπέιλ, αντί να μεθάει από σαμπάνια και να απολαμβάνει τη δική του μεγάλη στιγμή, την πρώτη μεγάλη του στιγμή εδώ και χρόνια, «χρησιμοποιεί» τη συνέντευξη Τύπου για να απειλήσει ότι ίσως ήρθε η ώρα να δει το μέλλον του κάπου αλλού. Λίγες μέρες μετά, ο σπουδαιότερος των σπουδαίων (τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής) Ζινεντίν Ζιντάν παραιτείται. Και λίγο μετά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο μετακομίζει στη Γιουβέντους. 

Ένα, δυο, τρία, άσχετα φαινομενικά μεταξύ τους γεγονότα, που όμως συνδέονται και καταλήγουν σε ένα πρόσωπο: το δικό σου Φλορεντίνο Πέρεθ. Τον Πρόεδρο, με τον οποίον είχε μιλήσει και είχε συμφωνήσει ο προπονητής ότι ο Μπέιλ θα πουλιόταν το καλοκαίρι και με τα χρήματα που θα έμπαιναν στο ταμείο της ομάδας, θα ερχόταν ένας άλλος top-class παίκτης, που όμως – σε αντίθεση με τον Ουαλό – δεν θα «χάλαγε» συνέχεια, δεν θα ήταν κάθε τρεις και λίγο στα «πιτς» και δεν θα γκρίνιαζε όλη την ώρα, ζητώντας με τα λόγια κάτι που το κορμί του δεν μπορούσε να υποστηρίξει: να παίζει συνέχεια. 

Τα δυο γκολ του Μπέιλ όμως στον τελικό, σε έκαναν να αλλάξεις απόφαση. «Ο Μπέιλ θα μείνει, αυτός μπορεί να είναι ο επόμενος ηγέτης της ομάδας, άλλωστε είναι μόνο 29, ενώ ο Κριστιάνο 33». Και ο Κριστιάνο επίσης γκρίνιαζε και είχε τάσεις φυγής μήνες πριν τελικά πάει Τορίνο μέσω Καλαμάτας... Αλλά για μισό λεπτό: κάποιος του είχε υποσχεθεί νέο συμβόλαιο με πολύ αυξημένες αποδοχές, «επιπέδου Μέσι». Μήπως θυμάσαι ποιος του το είχε τάξει αλλά δεν το έκανε ποτέ; Ναι Φλορεντίνο Πέρεθ, εσύ ήσουν! Οπότε έμοιαζε απόλυτα βολικό να πουλήσεις τον Κριστιάνο στα 33 του, να πάει κάπου αλλού να βρει τα χρήματα που ζητούσε και να χρίσεις ηγέτη τον Μπέιλ. Τον ταλαντούχο αλλά «πήλινο» Μπέιλ, τον παιχταρά που όμως είναι «η χαρά του φυσικοθεραπευτή». Αυτό που δεν υπολόγισες δυστυχώς Πρόεδρε, είναι πως ο Ζινεντίν Ζιντάν θα είχε την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί, ότι θα δει το «άδειασμα» και την παρέμβαση στη δουλειά του, την αθέτηση όσων είχατε συμφωνήσει και δεν θα γαντζωνόταν στη θεσούλα του και τα εκατομμύρια που προέβλεπε το συμβόλαιό του. Υπάρχουν ακόμα – ευτυχώς – κάποιοι Άντρες, που τα παντελόνια δεν τα φοράνε μόνο για να μην κρυώνουν τα μπούτια τους…

Και στη συνέχεια άρχισες το σαφάρι για προπονητή. Σκέφτηκες αφελώς «έλα μωρέ, μαγαζί – γωνία είναι η Ρεάλ, και ποιος δεν θα θέλει να έρθει;» Κανείς, ήταν η απάντηση. Βλέποντας τον τρόπο που λειτούργησες στα ενδότερα της ομάδας, αλλά υπολογίζοντας και τον κορεσμό και το ύψος που τοποθέτησε τον πήχη ο Ζιντάν, κανένας προπονητής από το πάνω ράφι δεν ήταν τόσο τρελός ή τόσο αφελής, ώστε να έρθει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στη Ρεάλ. Ούτε ο Κλοπ, ούτε ο Ποτσετίνο, ούτε ο Αλέγκρι, ούτε καν ο Λεβ. Κανείς.

Και ξέμεινες με τον Λοπετέγι, τον οποίον «άρπαξες» από την Εθνική, παραμονές Μουντιάλ, κάνοντας μπάχαλο ολόκληρο το Έθνος. Βολικός φυσικά σε κάθε περίπτωση ο Λοπετέγι: Ισπανός, φιλόδοξος, νέος, αλλά χωρίς μεγάλες απαιτήσεις και τη δύναμη να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να απαιτήσει πράγματα. Ένας «κανονικός προπονητής», ένας προπονητής με προσωπικότητα και ειδικό βάρος, θα σου έλεγε ότι δεν χρειάζεται η ομάδα κανέναν Κουρτουά και κανέναν Ντε Χέα και κανέναν Άλισον – είχε και έχει έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου, τον Κέιλορ Νάβας. Θα σου έλεγε ότι με τον εύθραυστο Μπέιλ η ομάδα δεν πάει πουθενά κι ότι τα 50+ γκολ του Κριστιάνο κάθε χρόνο, έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρεθούν. Όχι φυσικά από την «αναγέννηση του Μπενζεμά» και από κανέναν Μαριάνο, αλλά από μια ή δυο μεταγραφές από το Ανώτατο Ράφι της Αγοράς. Εκεί όπου στέκονται ο Εμπαπέ, ο Σαλάχ, ο Αζάρ, ο Νεϊμάρ, κάπου εκεί γύρω ή λίγο πιο κάτω ο Καβάνι, ο Λεβαντόφσκι, ο Αγουέρο, ο Ικάρντι.

Τζίφος και εκεί… Είτε έκανες πρόταση για κάποιους απ’ αυτούς ή όλους αυτούς και δεν ήρθε κανείς, είτε μας παραμύθιασες και δεν ασχολήθηκες σοβαρά με καμία απ’ αυτές τις περιπτώσεις, το θέμα είναι πως ουσιαστική ενίσχυση δεν υπήρξε το καλοκαίρι, μόνο αποδυνάμωση. Και μην αρχίσεις τώρα τα «μα, ζήταγαν πολλά», διότι το ένδοξο παρελθόν σου έδειξε πως όταν ήθελες κάποιον πολύ, δεν βρέθηκε τίποτα και κανένας να σε σταματήσει και επίσης η πρόσφατη μεταγραφική ιστορία επίσης έδειξε πως όποιος θέλησε κάποιον πολύ, αργά ή γρήγορα, ακριβά ή πολύ ακριβά τον έκανε δικό του: η Παρί με Νεϊμάρ και Εμπαπέ. Η Λίβερπουλ με Φαν Ντάικ και Άλισον. Η Μπαρτσελόνα με Ντεμπελέ και Κουτίνιο. Η Γιουβέντους με Κριστιάνο και Μπονούτσι.

Υπάρχει ένας όρος στην ψυχολογία που λέγεται «το Σύνδρομο του Θεού» ή αλλιώς «God Complex»: άνθρωποι που νομίζουν πως είναι θεοί και πράττουν ανάλογα, κάποιοι σκοτώνουν συνανθρώπους τους για να τους επαναφέρουν στη ζωή με ηλεκτροσόκ και μαλάξεις, άλλοι βάζουν φωτιά σε ένα κτίριο για να μπουν πρώτοι και να γίνουν ήρωες. Υπό μια έννοια έκανες ακριβώς το ίδιο: έβαλες φωτιά στην ομάδα και προσπαθείς τώρα να τη σβήσεις, «σκότωσες» την ομάδα το καλοκαίρι για να αποδείξεις πως μπορείς να την επαναφέρεις στη ζωή, να την κάνεις ξανά σπουδαία. 

Οι Κρίσεις Μεγαλείου από τις οποίες πάσχεις προφανώς δεν σε αφήνουν να δεις καθαρά, ο «Βοναπαρτισμός» σου θολώνει την κρίση – είμαι σχεδόν σίγουρος πως μιλάς για τον εαυτό σου σε τρίτο πρόσωπο, σαν να σε ακούω να λες «ο Πρόεδρος της Ρεάλ, είναι ένας άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα για να σταθεί και πάλι στα πόδια σου». Είμαι επίσης σχεδόν πεπεισμένος, πως αυτή η άθλια ανακοίνωση που συνόδευσε την απόλυση Λοπετέγι, ήταν δικής σου έμπνευσης: «Το Δ.Σ αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μεγάλη δυσαναλογία ανάμεσα στην ποιότητα της ομάδας που έχει οκτώ υποψήφιους για τη "Χρυσή Μπάλα" και τα χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ομάδας αποτελέσματα μέχρι τώρα». Διότι αν την έγραφε κάποιος άλλος, θα είχε έστω και ένα ψήγμα αυτοκριτικής, θα είχε έστω και μισή καλή κουβέντα για τον φουκαρά τον Λοπετέγι, που ανέλαβε όταν όλοι οι άλλοι έλεγαν «όχι» και έπαιξε την καριέρα του στα ζάρια – και την έχασε…

Εν πάσει περιπτώσει αξιότιμε Πρόεδρε, ποτέ δεν είναι αργά: μια και απ’ ό,τι φαίνεται ο Κόντε δύσκολα θα έρθει και θα πορευτείς με το Σολάρι, μια που Νοέμβρη μήνα μοιάζει σχεδόν απίθανο να έρθει κάποιος απ’ αυτούς που σου έριξαν χυλόπιτα τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο, η λύση είναι μια: αναλαμβάνεις προπονητής και βγάζεις επιτέλους ΟΛΑ τα ποδοσφαιρικά σου απωθημένα. Είσαι και ο Πρόεδρος και ο Προπονητής και ο Χρηματοδότης και ο Θεός ο ίδιος. Και ξέρεις κάτι; Κανείς δεν πρόκειται να σου κουνήσει άσπρο μαντήλι στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» για να φύγεις. Απλά, θα σου γυρίσουν την πλάτη. Και θα φύγουν αυτοί…