Από τον Κωστή Αλβανό
Ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στη σκιά. Στη σκιά του γραφείου, τη σκιά των deadlines, την σκιά των καθημερινών υποχρεώσεων. Σε μια χώρα που οι περισσότερες ημέρες είναι ηλιόλουστες, εμείς μοιάζει να μην απολαμβάνουμε τον ήλιο που μας «αναλογεί». Να μην καταφέρνουμε με απόλυτη επιτυχία, να νιώσουμε ζωντανοί και ελεύθεροι. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε.
Θα μου πεις (και δίκιο θα έχεις): «Άσε μας ρε φιλαράκι, εδώ δεν προλαβαίνουνε να ανασάνουμε». Εγώ με τη σειρά μου, θα σου πω ότι σε νιώθω απόλυτα. Διότι, κι εγώ στην ίδια φάση είμαι. Διότι, και για μένα η εβδομάδα τρέχει σε ταχύτητα που ούτε καν ο Γουσέιν Μπολτ δεν μπορεί να προλάβει, πόσo μάλλον εγώ. Και τώρα που το σκέφτομαι, έχω ξεχάσει να πάω σουπερμάρκετ. Όμως, τι; Έτσι θα ζούμε, τώρα; Στη σκιά;
Εγώ, πάντως, λέω όχι. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, είναι «άδικο» να ζούμε στη σκιά. Έχουμε πολύ συχνά την ευκαιρία να απολαύσουμε τις ακτίνες του ήλιου για να τις χάνουμε, επειδή «είχαμε πολλή δουλειά». Θα σου πω, λοιπόν, πώς το κατάφερα εγώ. Ποια ήταν η δική μου διέξοδος στο να απολαμβάνω περισσότερο την ημέρα που… χάνω. Θα σου πω, πώς κατάφερα εντέλει, να βρίσκω λίγο χρόνο μόνο για μένα. Να γεύομαι λίγο ήλιο. Να παίρνω το boost ενέργειας που χρειάζομαι για μια δύσκολη ημέρα, μέσα από τρεις και μια λέξεις: ΠΟΛΥ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ και ΤΡΕΞΙΜΟ.
Διότι, φίλε μου, το πρωί δεν σε ενοχλεί κανένας. Δεν θα δεις αγχωμένα emails, έγγραφα, tasks ή αλλαγές στο calendar. Το πρωί σε προκαλεί να δημιουργήσεις κάτι που θα σου προσφέρει μόνο θετικά συναισθήματα. Με προσοχή όμως, διότι όταν εγώ σου λέω «πρωί», εννοώ στις 6.30 το πρωί. Την ώρα δηλαδή, που βγαίνει ο ήλιος. Εκείνη την ώρα, εσύ είσαι ο δρόμος, εσύ είσαι και το πρωινό φως. Και αυτό σε γεμίζει τόση θετική ενέργεια, που δύσκολα θα πάει στραβά η υπόλοιπή σου ημέρα.
Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται να σηκωθείς από το κρεβάτι. Όσο κι αν λες στον εαυτό σου «λίγο ακόμη, μόνο». Η στιγμή που θα βγεις και θα ξεκινήσεις να τρέχεις στη Φύση, θα σου χαρίσει μόνο «λίγα μέτρα ακόμη».
Δεν χρειάζεται να πατάς τέρμα το γκάζι στον οργανισμό σου. Ξεκίνα όσο πιο χαλαρά γίνεται. Δες το τοπίο γύρω σου, κανείς δεν σε κυνηγάει να προλάβεις την ημέρα. Απόλαυσε τα χρώματα, άκουσε τους ήχους της πόλης. Όσο ακόμη, οι περισσότεροι κοιμούνται. Νιώσε το σώμα σου. Το πόδια σου, να ακουμπούν το έδαφος, την άσφαλτο στο δρόμο. Αφήσου στη στιγμή και μείνε σε αυτή τη «φούσκα» που ακούει όλα όσα σου λέει ο οργανισμός σου. Στο τρέξιμο σου, στους χτύπους της καρδιάς σου. Μην σκεφτείς το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, ούτε καν της ίδιας. Αυτά είναι τα λάθη που έκανες τις ημέρες που πέρασαν. Λάθη που δεν πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να ξανακάνει.
Νιώσε τον ήλιο πάνω σου. Τις πρωινές αχτίδες. Διότι, με έναν περίεργο και μαγικό τρόπο, τότε είναι που θα νιώσεις σιγά σιγά να παίρνεις όλη την ενέργεια που χρειάζεσαι. Αυτός εξάλλου, είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς τρόπους να παίρνεις δύναμη. Ο επόμενος, είναι από τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Μπορεί, λοιπόν, το πρωί να τρέχω με την πρώτη ακτίνα του ήλιου, όμως με την τελευταία απολαμβάνω μια Sol. Σε κάποιο μπαλκόνι, σε μια ταράτσα, σε ένα βουνό ή κάποια παραλία, όσο πολυάσχολος και να είμαι, βρίσκω χρόνο για τον εαυτό μου και όλα όσα αγαπάω. Τίποτα δεν θα ήταν όμως το ίδιο, χωρίς τη μπίρα μου.
