Μονάκι ΜΟΝΟ όταν πέφτει ο ήλιος…

Από τον Χρήστο Κάβουρα

Όταν κάθομαι σπίτι κάτι παθαίνω. Δεν μου αρέσει, τρελαίνομαι. Αυτό που λένε όλοι «να αράξω λίγο στον καναπέ» ή «να ξαπλάρω για να περάσει η ώρα», είναι για μένα λέξεις άγνωστες. Γουστάρω να κλείνω την εξώπορτα νωρίς το πρωί όταν θα φύγω για δουλειά και να την ξανανοίξω το βράδυ που θα μας έχει χαιρετήσει πλέον ο ήλιος. 

Μια μέρα με γεμάτο πρόγραμμα, με κάνει να νιώθω πλήρης. Είτε αυτό λέγεται καφές μετά τη δουλειά, είτε φαγητό σε εστιατόριο ή ταβέρνα, ένα επαγγελματικό ραντεβού, μια βόλτα με το σκύλο ή τρέξιμο μέχρι το βουνό. Αλλά για να είμαι ειλικρινής τίποτα από όλα αυτά δεν συγκρίνεται με την ώρα και τη στιγμή που θα κλείσω την πόρτα του αμαξιού, κρατώντας τη σπυριάρα μπάλα του μπάσκετ στα χέρια μου.

Είναι η στιγμή που πλέον ο ήλιος έχει πάρει πορεία προς εξαφάνιση, αλλά στέκεται ακόμα. Χωρίς να ενοχλεί. Είναι η ώρα που μπορούμε πλέον να σουτάρουμε χωρίς να φοβόμαστε αν θα τον φάμε στη μάπα ή αν θα μας πεθάνει από τη ζέστη. Πλέον δεν είναι αντίπαλος, είναι εκεί για μας σαν εξυπηρετικός προβολέας. Τώρα, λοιπόν, με volume του ήλιου στο χαλαρό, έφτασε επιτέλους η στιγμή το παιχνίδι να γίνει απόλαυση.

Όλη τη χρονιά την έφαγα λούκι στην προπόνηση και τους αγώνες, εκεί όπου η πίεση και η βαβούρα για το αποτέλεσμα καμιά φορά δεν με άφηναν να το ευχαριστηθώ. Τώρα όμως, που ο αγώνας δεν είναι αγγαρεία και η μοναδική σου υποχρέωση είναι απλώς να ευχαριστηθείς το παιχνίδι, όλα είναι διαφορετικά. Γουστάρεις το καθετί που το περιβάλλει, την κάθε του στιγμή. Από την ώρα που θα βγάλω παντελόνι και μπλούζα για να φορέσω αμάνικο-σορτσάκι-αθλητικά, στο υποτυπώδες και με μπόλικο χαζολόγημα ζέσταμα που θα κάνω, τις ομάδες που θα φτιάξουμε και τέλος τα ματσάκια που θα παίξουμε. Είτε αυτά είναι 3 εναντίον 3, είτε one on one ή ακόμα και αν έχω μείνει να σουτάρω μόνος μου.

Το μπασκετάκι για μένα είναι ένας τρόπος ζωής και αυτό δεν αλλάζει. Εδώ θα βγάλω το άχτι μου, την πόρωσή μου. Θα γελάσω παρέα με τους υπόλοιπους φίλους, θα φωνάξω αν δεν γί-νει κάτι σωστά, θα διαμαρτυρηθώ για μια λάθος φάση, ίσως και να βρίσω. Στο τέλος όμως, όταν θα έχει πέσει το τελευταίο φως του ήλιου θα μαζευτούμε όλοι παρέα, θα χαβαλεδιάσουμε και θα ανανεώσουμε το ραντεβού για την επόμενη φορά.

Το να μπορώ να παίξω μπάσκετ με κάνει να αισθάνομαι ωραία με τον εαυτό μου. Διότι για να το απολαύσεις πρέπει να παίξεις σωστά. Και για να το πετύχεις αυτό σημαίνει πως είσαι ταυτόχρονα συγκεντρωμένος και γυμνασμένος. Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου;