Ακόμα και σε μία γωνία να είσαι… θα σε βρω!

Από την Μαργαρίτα Γραμματικού

Για τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στην πόλη, Καλοκαίρι σημαίνει το να φύγουν μακριά από αυτήν. Σημαίνει ακόμη να «ξεχυθούν» στα νησιά, τα σοκάκια και τις παραλίες, ψάχνοντας όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορούν, ώστε να πάρουν λίγη από την ενέργεια του ήλιου. Λίγο από το φως του. Εκεί που δεν υπάρχουν γωνίες και εμπόδια στον δρόμο τους, αλλά μόνο ένας ηλιόλουστος μονόδρομος.

Η μαγεία που κρύβει, όμως, η Αθήνα, στα μέσα του Αυγούστου, είναι πραγματικά μοναδική. Είναι κάτι που καταλαβαίνουν και ζουν μόνο όσοι αποφασίζουν να κάνουν ένα διάλειμμα από τους γρήγορους ρυθμούς της, ώστε να μάθουν πραγματικά την πόλη στην οποία (λένε πως) κατοικούν. Πώς το πετυχαίνουν αυτό; Χαλαρώνοντας στα γεμάτα χρώματα στενάκια της και απολαμβάνοντας μια δροσερή μπίρα κάτω από τον δυνατό ήλιο του μεσημεριού. Κάνοντας μια βόλτα στους πεζόδρομους και τις ανοιχτές πλατείες, ή απλώς αράζοντας σε ένα παγκάκι και «ρουφώντας» την, πάντα θετική, ενέργεια του ήλιου. Περνάμε όλη μας τη ζωή κρυμμένοι από όσα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί κι ελεύθεροι. Ψάχνουμε τρόπους να καταφέρουμε να αναπνεύσουμε πραγματικά, ενώ η λύση βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας. Ανάμεσα στα κτήρια, σε μια άδεια πόλη που ξαφνικά, έχει μια πολύ διαφορετική ιστορία να σου πει. Μια ιστορία που ο καλύτερος αφηγητής είναι ο ήλιος, ενώ οι σελίδες της, οι ακτίνες του. Όπως, λοιπόν, στο αγαπημένο σου βιβλίο, έτσι και στην αγαπημένη σου πόλη, για να τη διαβάσεις σωστά, πρέπει να χαθείς μέσα στις ακτίνες της.

Ο ήλιος κρύβει τα πιο μεγάλα μυστικά. Ενίοτε, κρύβεται και ο ίδιος. Όπως ακριβώς, κάνουν και οι άνθρωποι όταν δεν έχουν καθόλου όρεξη ή όταν έχουν πολλή δουλειά. Μέχρι που από μια χαραμάδα μπαίνει λίγο φως. Διότι, μια και μόνο ακτίνα είναι αρκετή για να σε πείσει να ακολουθήσεις τα όνειρά σου και να κάνεις ό,τι αγαπάς. Ο ήλιος, βλέπεις, έχει την υπερδύναμη να μας κάνει να ψάχνουμε τρόπους να ζήσουμε ελεύθεροι. Για αυτό άλλωστε, και σε κάθε μικρή του δόση, εμείς βγαίνουμε στους δρόμους αναζητώντας λίγη ζωή ακόμη.

Δύσκολα αγαπάς την Αθήνα τον Αύγουστο. Για την ακρίβεια, πίστευα πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να περάσει κάποιος τον πιο ζεστό μήνα στην πόλη. Μέχρι που κάποιος Δεκαπενταύγουστος με βρήκε να κάνω βόλτες σε μια άδεια Αθήνα, σαν να έχω βγει κατευθείαν από κάποια σκηνή στα «Φτηνά Τσιγάρα». Μέσα στα άδεια τα τρόλεϊ, ακούς τη σιωπή του πλήθους και νιώθεις τον ήλιο στον δέρμα σου. Κάπως έτσι, κι εσύ βρίσκεσαι να συλλέγεις στιγμές. Διότι, η μαγεία της πόλης φαίνεται μόνο όταν είναι άδεια. Όταν οι άνθρωποι δεν σου «κρύβουν» τον ήλιο, όταν οι δρόμοι είναι ήρεμοι και τα κτήρια μένουν ίδια.

Μπορεί να μην ξεκινάω την ημέρα μου με την ανατολή του ήλιου, όμως μου αρέσει να τελειώνει με τη δύση του. Σε κάποια ταράτσα με θέα την πόλη ή κάποιο μπαλκόνι με θέα το απέναντι μπαλκόνι. Το φως, αν δεν το βρεις, το… φτιάχνεις. Μπορείς κιόλας, να… το γευτείς. Με μια μπίρα στο χέρι και με την παρέα σου, βάλε το «Here Comes The Sun» των The Beatles και «with a little help from your friends» αντλείστε όλη την ενέργεια που σας προσφέρει απλόχερα ο ήλιος. Ακόμη κι αν βρίσκει εμπόδια στη διαδρομή.