Εννοείται πως ρωτήσαμε τον Δημήτρη Φραγκιόγλου KAI για τον Χλαπάτσα

Οι οιωνοί δεν ήταν και οι καλύτεροι: συνέντευξη που ξεκινάει με τούμπα του συνεντευξιαζόμενου και υπαιτιότητα του συνεντευξιαστή (που σηκώνεται απότομα και απροειδοποίητα από το τραπέζι που από κοινού μοιράζονταν). Στην προκειμένη περίπτωση, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου που μόλις είχε σηκωθεί από το πάτωμα, μας υπενθύμιζε πως είναι θιασώτης του κωμικού στοιχείου και ως τέτοιος ζήτησε επανειλημμένα από τους τεχνικούς να συμπεριλάβουν την σκηνή στο τελικό βίντεο.

Δυστυχώς, η θεαματική πτώση δεν καταγράφηκε ποτέ από τις κάμερες (ο θεός της κωμωδίας, βέβαια, φρόντισε μερικά λεπτά αργότερα να πάρει την εκδίκησή του και το γιατί θα το καταλάβετε στο πρώτο από τα τρία βίντεο που ακολουθούν). Ο ακομπλεξάριστος Δημήτρης Φραγκιόγλου μας απέδειξε, ωστόσο, ότι ο Χλαπάτσας, αυτή η ανεξίτηλη τηλεοπτική περσόνα που στιγμάτισε τα εφηβικά μας χρόνια, κυλάει ακόμη μέσα του. Ναι μεν ο ίδιος έχει καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να μην τον ορίζει καλλιτεχνικά, η σκιά του όμως στέκει ακόμα εκεί.

Αυτό από μόνο του, είναι ένα δεδομένο που τον φέρνει πολλές φορές σε αμηχανία. Ίσως και να τη διακρίνετε σε διάσπαρτα σημεία της συνέντευξης. Εκεί όπου οι περισσότεροι από εμάς, εκστασιασμένοι από την οικεία φιγούρα που έστεκε πλέον μπροστά μας χωρίς Κάκαλους, Καραβανέες, Πλαπούτες και Ντάλες να παρεμβάλλονται, δυσκολευόμασταν να εστιάσουμε στον Φραγκιόγλου και να προσποιηθούμε ότι τον Χλαπάτσα τον έχει καταπιεί μια για πάντα το νοσταλγικό τηλεοπτικό ρεύμα των 90s.

Ο ίδιος, πάντως, δεν δίστασε να μας δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις που κυοφορούσαμε χρόνια.

Ο Σπιουνέας Τρύφων (a.k.a. Χλαπάτσας)

Μια ερώτηση που γεννιέται στα μυαλά των περισσότερων όταν βλέπουν τον γκριζαρισμένο Δημήτρη Φραγκιόγλου να εμφανίζεται μπροστά τους λες και ο χωροχρόνος του έπαιξε ύπουλο παιχνίδι, μεταφέροντάς τον μονομιάς και ξαφνικά από τα μέσα της δεκαετίας του '90 στο σήμερα: Πώς γίνεται να κουβαλάει στις πλάτες του μια τέτοια τηλεοπτική επιτυχία και να μην καταφέρνει να εκτοξευτεί επαγγελματικά; Τι συνέβη στο μεσοδιάστημα και ο ίδιος απέφυγε την αρμένικη βίζιτα στις τηλεοράσεις μας;

Η όψη του και η χροιά της φωνής όταν δίνει τις απαντήσεις του, δείχνουν πως όταν κοιτάζεται κάθε πρωί στον καθρέφτη δεν ακτινοβολεί παράπονο. Το αντίθετο: φαίνεται συμβιβασμένος με την ροή των πραγμάτων κι άλλο τόσο ευλογημένος που ο ρόλος του στο «Της Ελλάδος τα Παιδιά» ούτε τον δέσμευσε, ούτε τον κράτησε μακριά από το να επιχειρήσει διάφορα πράγματα που τριγυρνούσαν χρόνια στο μυαλό του. Το μοναδικό παράπονο που εκφράστηκε με ξεκάθαρο τρόπο ήταν ένα: η γυμνή φωτογράφιση που δεν τόλμησε ποτέ.

Από εκεί και πέρα, οι αναφορές του για τη ζωή του έξω από το πλαίσιο του «γυμνοσιάλαγκα σμηνίτη», ποικίλουν: Τα παιδικά του όνειρα, η καψούρα του για τον Παναθηναϊκό, η πέραση του γκρίζου μαλλιού, ο γάμος που έγινε αλλά δεν στάθηκε.

Ο Φραγκιόγλου

Κι όλα αυτά, για να φτάσουμε στο σήμερα. Χωρίς στολή και με ασπρισμένο το μαλλί, με τον ίδιο να σολάρει σε μια παράσταση που ο τίτλος της και μόνο είναι ικανός να σε κάνει να κατηφορίσεις μέχρι τον Κεραμεικό και συγκεκριμένα στον πολυχώρο πολιτισμού Αθηναΐς: «Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω».

Ένας θεατρικός μονόλογος στον οποίο το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και οι υπαρξιακοί προβληματισμοί μπλέκονται για να γεννήσουν το «δράμα» ενός μεσήλικα που προσπαθεί να βγάλει άκρη με τις επιλογές (επαγγελματικές και μη) της μέχρι τώρα πορείας του.

Και σαν να μην φτάνουν οι πολύπλοκες σκέψεις και οι έγνοιες του, έχει και τον Χιου Τζάκμαν να μπλέκεται στα πόδια του και να του πριονίζει την καρέκλα. Ναι, ο γνωστός Χιου Τζάκμαν... Παραξενευτήκαμε όσο κι εσείς όταν πρωτακούσαμε σχετικά με την κουλή αυτή κόντρα που δεν την είδαμε να έρχεται από πουθενά και χρειάστηκε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια την παράσταση για να βγάλουμε άκρη.

Τρέχα, γύρευε. Στην κυριολεξία.