Ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, πιτόγυρο στον Πειραιά!

Συνέντευξη στον Χρήστο Κάβουρα

Tυπικό πρωινό καθημερινής στην Κηφισιά. Έχοντας τελειώσει νωρίς από κάτι δουλειές, ήταν ευκαιρία να ρίξω έναν πρωινό περίπατο. Για να γράφω τα πράγματα με  το όνομά τους, πάντως, ήταν ξεκάθαρα η ευκαιρία να απολαύσω μερικές στιγμές χαλάρωσης πριν πάω στο γραφείο και βάλω τους Βαϊμάκη και Ρητινιώτη πάνω από το κεφάλι μου για το υπόλοιπο της ημέρας.

Μετά τη σύντομη βόλτα, ήρθε η ιερή στιγμή του καφέ και του αράγματος στην οδό Αργυροπούλου. Όχι πουθενά τυχαία, αλλά στο πολυαγαπημένο Arch Cafe Eaterie. Και όχι με τίποτα τυχαίους...

Σε λίγη ώρα θα γνώριζα από κοντά δύο παίκτες του Παναθηναϊκού Superfoods. Από τη μία τον Τζέιμς Γκιστ, τον τύπο που ήρθε από το πουθενά το 2013 για να γίνει ο αγαπημένος «Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ» της πράσινης εξέδρας, από την άλλη τον Κένι Γκάμπριελ. Το «αεροπλάνο» που έφτασε πέρσι ως… μπάλωμα όταν τραυματίστηκε ο πρώτος, και πλέον είναι αναπόσπαστο μέλος της μηχανής του Τσάβι Πασκουάλ. Και όπως φαίνεται η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να καταλήξουν κολλητάρια. 

Τους βλέπω και αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα που τους συνοδεύει από τα παρκέ. Εκεί που τους έχεις συνηθίσει να αγωνίζονται με αστείρευτη μανία και ενέργεια. Εκεί που για μια χαμένη μπάλα θα οριζοντιωθούν στο παρκέ προκειμένου να την προλάβουν. Κι αν βρουν ανοιχτό διάδρομο θα ορμήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη για να καρφώσουν. Και όταν το κάνουν; Θα σφίξουν τις γροθιές τους. Θα ουρλιάξουν. Θα ξενερώσουν αντιπάλους και θα εμψυχώσουν συμπαίκτες. Θα σηκώσουν το ΟΑΚΑ στο πόδι και θα βάλουν το χεράκι τους ώστε να λειτουργήσουν τα πάντα ρολόι. 

Η αλήθεια είναι ότι ένα κάποιο άγχος με κυριεύει αλλά δεν χρειάζομαι παρά μόνο κανά δυο λεπτά για να καταλάβω ότι μπροστά μου έχω δύο χαλαρούς, ωραίους και απλούς τύπους. Ανοιχτούς και πρόσχαρους, με ένα χαμόγελο πλατύ και με μεγάλη διάθεση να το πάμε γελώντας. Πραγματικά καμία σχέση με τα «αγρίμια» του παρκέ. Σε κάθε τους σχεδόν ατάκα τα γέλια αντικαθιστούσαν τις λέξεις και σε κάθε περίπτωση οι δύο φόργουορντ του Παναθηναϊκού ζούνε για το μπάσκετ. Μπορείς να το δεις στο πρόσωπό τους όταν τους ρωτάω για τον φετινό Παναθηναϊκό...

Από ένα σημείο και μετά, νιώθω στην κυριολεξία ότι έχω πάει για καφέ με την παρέα μου. Δεν τους ιντρίγκαρε η αποστειρωμένη μπασκετική συζήτηση, ήθελαν τον χαβαλέ, έψαχναν τον χαβαλέ. Είπα, λοιπόν, να τους δώσω μερικές ασίστ.

Με τον Τζέιμς να κλείνει φέτος τον έκτο χρόνο στην Ελλάδα και τον Κένι τον τρίτο (έχει παίξει και στο Ρέθυμνο παλιότερα) ήθελα να δω κατά πόσο έχουν εντρυφήσει στην ελληνική πραγματικότητα και τι πιο αποτελεσματικό από το να τους θέσεις το δίπολο μπέργκερ ή σουβλάκι. Τους έχω πετύχει, βλέπετε, άπειρες φορές σε γνωστό μαγαζί με μπέργκερ οπότε ήξερα την αδυναμία τους. Ωστόσο είχα την καούρα να μάθω και τη γνώμη τους για το δοξασμένο ανά τον κόσμο πιτόγυρο.  

Με τον Γκάμπριελ να έχει αλλάξει κόμμωση πριν λίγες μέρες, ήταν μια καλή ευκαιρία να ρωτήσω και τους δύο για τις κομμωτικές τους προτιμήσεις. Πέρα από τρίχες κατσαρές, όμως, ρωτήθηκαν και για πράγματα πιο ιντριγκαδόρικα: όπως για παράδειγμα, το πώς βλέπουν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αλλά και το αν έχουν πάει ποτέ για καφέ στον Πειραιά.

Βρίσκεστε ένα play button μακριά από τις απαντήσεις:

«Πολύ περίεργος» πρέπει να σκέφτονταν τα παιδιά για μένα. «Όλο ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις. Δεν βάζει γλώσσα μέσα αυτός!». Οπότε κάποια στιγμή που άδειασε ο ασκός των ερωτήσεων μου -για την ακρίβεια έχασα τα λόγια μου- ο Κένι βρήκε την ευκαιρία να μου κάνει ερώτηση. Μάλιστα. Ήθελε να μάθει τη γνώμη μου για τον φετινό Παναθηναϊκό και την Ευρωλίγκα. Δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αυτό έλειπε...

Και κάπως έτσι  ολοκληρώθηκε ένας αναπάντεχα ευχάριστος πρωινός καφές με δύο «πράσινους» αστέρες. Δύο τύπους που από τα λίγα λεπτά που μου χάρισαν, με βοήθησαν να καταλάβω γιατί υπάρχει τόσο καλό κλίμα στα αποδυτήρια της ομάδας. Χαμόγελα, κουβέντα, αστεία... Χαρακτήρες με τέτοια χαρακτηριστικά φτιάχνουν μια καλή παρέα. Προφανώς στα στενά του ΟΑΚΑ το ζουν όμορφα...