Μαθαίνοντας windsurf από τον Κορυφαίο, Lennart Neubauer

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Οκτώβριο μήνα σε ελληνικό νησί; Γιατί όχι, ειδικά σε ένα μέρος όπως η Νάξος. Βέβαια, το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο δεν ήταν μια random ημερομηνία που αποφάσισα να πεταχτώ στο υπέροχο νησί των Κυκλάδων αλλά μια ευκαιρία με το κάλεσμα της Red Bull να γνωρίσω από κοντά τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο Freestyle Windsurfing, τον δικό μας Lennart Neubauer στο πλαίσιο του event Freestyle Pro Tour Final «Michalis Mavrogiannopoulos».

Μια βδομάδα μετά τη συνέντευξη που μας έδωσε στο Ratpack, ο 20χρονος Έλληνας Red Bull αθλητής από την Νάξο έκανε ξανά το θαύμα του, αποδεικνύοντας ότι το 2024 του ανήκει ολοκληρωτικά. Μετά από την πρωτιά στο Fuerteventura PWA World Cup στην Ισπανία και στο Sylt της Γερμανίας, «δάμασε» τα κύματα μπροστά στο δικό του κοινό -αυτό της Νάξου- και με μια πειστική εμφάνιση έκανε το δικό του hat trick στους τίτλους με τη νίκη του στο Freestyle Pro Tour Final «Michalis Mavrogiannopoulos», εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον τίτλο του FPT Champion.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, ο νεαρός Lennart δεν ήταν μόνο το πρόσωπο των αγώνων, αλλά το μεγαλύτερο αξιοθέατο της Νάξου, πιο πολύ και από την χαρακτηριστική Πορτάρα που βρίσκεται δίπλα από το λιμάνι.

Θα δανειστώ κάπου εδώ ένα κλισέ ρητό που χρησιμοποιούν αθλητικοί συντάκτες και αφορούν τους άλλοτε σπουδαίους ποδοσφαιριστές οι οποίοι φιλοδοξούν να γίνουν προπονητές: «Το ότι κάποιος είναι σπουδαίος παίκτης δεν τον κάνει αυτόματα και μεγάλο προπονητή». Με λίγα λόγια, αυτό που ενδεχομένως να μην ήξερε ο Lennart Neubauer ήταν ότι στο πρόγραμμα του γενικότερου event, η Red Bull μας είχε κανονίσει ένα workshop μαζί του, το οποίο τον «ανάγκαζε» να μας μυήσει στον κόσμο του windsurfing μέσω ενός ιδιαίτερου μαθήματος.

Εγώ προσωπικά, βλέποντάς τον να κάνει τα freestyle κόλπα του μία μέρα πριν, τον τρόπο που «δάμαζε» τα κύματα, κάνοντας φιγούρες αντίστοιχες με το pop shove it στο skateboard -δηλαδή να κάνει τη σανίδα μια ολόκληρη περιστροφή γύρω από τον άξονά της- φαντάστηκα τον εαυτό μου πάνω στη σανίδα και είπα μέσα μου το προφανές: «Αποκλείεται». Δεν είχα κάνει βλέπεις ποτέ windsurf, παρά μόνο έβλεπα κόσμο να μαθαίνει και να δυσκολεύεται τόσο πολύ στις αρχές να ισορροπήσει, που εγώ με το καθόλου χαμηλό κέντρο βάρους μου να το έχω σίγουρο ότι θα έτρωγα την μία τούμπα μετά την άλλη.

Όταν έφτασε η ώρα του workshop λοιπόν, ήμουν ψυχολογικά έτοιμος. Πλησιάζοντας την παραλία του Φλοίσβου, το μέρος που θα γινόταν το πρώτο μου μάθημα windsurf, επέδειξα πρωτόγνωρη ψυχραιμία για να μην αποδείξω την ασχετοσύνη μου τόσο νωρίς, σε σημείο που φαινόμουν ο λιγότερο ψαρωμένος από το γκρουπ, το οποίο -ευτυχώς - ήταν στο ίδιο επίπεδο μαζί μου. Από την άλλη πλευρά, ο Lennart γεμάτος χαρά και όρεξη που απορούσα από πού την έβρισκε μετά από τόσες επίπονες μέρες αγώνα, συνεντεύξεις, δηλώσεις και άπειρες βόλτες μαζί με τους αντιπάλους του, χαμογελούσε μονίμως και ήταν ιδιαίτερα ορεξάτος για το μάθημα. Βέβαια, εγώ τον είχα «κόψει» ότι βαθιά μέσα του θα έλεγε «να δω με τι φιντάνια έχω να κάνω» και δεν τον αδικούσα.

Αφού, λοιπόν, μας έδειξε βασικά πράγματα για το windsurf, το πώς να χειριζόμαστε την φορά του αέρα προς όφελός μας, πώς λέγονται τα βασικά εξαρτήματα του εξοπλισμού -άλμπουρο, μάτσα, αυτά τα έμαθα – μπήκαμε μέσα στις στολές μας, οι οποία πάντως μπορώ να πω ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτό που θα με βόλευε, απλώς για να την κατηγορήσω σε περίπτωση που αποτύγχανα παταγωδώς.

Αφού, λοιπόν, μας έδειξε βασικά πράγματα για το windsurf, το πώς να χειριζόμαστε την φορά του αέρα προς όφελός μας, πώς λέγονται τα βασικά εξαρτήματα του εξοπλισμού -άλμπουρο, μάτσα, αυτά τα έμαθα – μπήκαμε μέσα στις στολές μας, οι οποία πάντως μπορώ να πω ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτό που θα με βόλευε, απλώς για να την κατηγορήσω σε περίπτωση που αποτύγχανα παταγωδώς.

Έχοντας κάνει αρκετό wakeboard στη ζωή μου, θεώρησα πως ίσως και να είχα μία ελπίδα πάνω στη σανίδα του windsurf, αλλά μόλις περάσαμε από τη θεωρία στην πράξη κατάλαβα ότι χρειάζομαι ολόκληρη μέρα για να πω ότι το κατέχω. 

Αφού μπήκαμε στο νερό, λοιπόν, η κατάσταση των σκέψεών μου ήταν η εξής: Προσπάθησε να ισορροπήσεις πάνω στη σανίδα - τράβα το πανί με το σκοινάκι- ισορρόπησε- κράτα το πανί – ισορρόπησε - ξανά προσπάθησε να ισορροπήσεις - μην πέσεις - μην πέσεις είπαμε – όχιιιι… άντε πάλι από την αρχή. 

Την ίδια στιγμή ο Lennart ερχόταν από πάνω μου και επέμενε ότι καλά το πάω αλλά εγώ του απαντούσα μονίμως «είσαι πολύ ευγενικός» και εννοείται πως γελούσαμε κάθε τρεις και λίγο.

Κάποια στιγμή μπορώ να πω τα κατάφερα καθώς κατάφερα να ισορροπήσω και να πάω κάποια μέτρα με πορεία προς την Πάρο αλλά ύστερα από λίγο έπεφτα. Εκεί που το είχα μάθει από την μία πλευρά αποφάσισα πως ήταν η στιγμή να το μάθω και από την αντίθετη πορεία, δηλαδή με φορά προς την παραλία. Μάντεψε: Πανολεθρία. Όσες φορές και αν προσπάθησα να σηκωθώ, τίποτα. Πιο πολύ έπεφτα εγώ, παρά ο Αλεξανδρής για πέναλτι. Ηθικό δίδαγμα από όλο αυτό; Είμαι καλός στο να πηγαίνω ταξίδια, όχι για να επιστρέφω.

Κάποια στιγμή ο έρμος Coach Lennart ήρθε και με ρυμούλκησε κανονικά με το δικό του windsurf μέχρι να φτάσουμε κοντά στην ακτή και εκεί πιάσαμε την κουβέντα. Μου έλεγε για το πόσο ωραία είναι να μένει μόνιμα στη Νάξο, το πόσο απαιτητικό είναι το πρόγραμμά του για να καταφέρει να ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε δύσκολη συνθήκη ενός αγώνα και, κυρίως, γιατί δεν μπορώ να μείνω όρθιος στη σανίδα με φορά προς την παραλία: «Είναι σαν να μαθαίνεις skate με αντίθετο πόδι, θέλει ώρα για να το συνηθίσεις». 

H απόδειξη ότι δεν φταίω εγώ που πέφτω!

Μετά από μία ώρα, το μάθημα έληξε αλλά το συναίσθημα παρά τις συνεχόμενες αποτυχίες ήταν ένα: Ότι ήθελα και άλλο. Μπορείς να το πεις για πολλά πράγματα αυτό στη ζωή σου; Σίγουρα όχι. Γενικώς αυτή η αίσθηση του να είσαι πάνω στο windsurf, να σε χτυπάει ο αέρας και εσύ να γκαζώνεις με σύμμαχο τον αέρα δεν υπάρχει. Αξίζει να το ζεις και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

«Σε περιμένω όταν ξανάρθεις Νάξο να ξανακάνουμε» μου είπε ο Coach και έφυγε «καρφί» για τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του. Εμ τι νόμιζες; Ολόκληρος champion έχει και άλλες υποχρεώσεις ασχέτως αν είχε τελειώσει πλέον με τους αγώνες. Τουλάχιστον προλάβαμε να τον απολαύσουμε για ένα ολιγόλεπτο χαλάρωμα, μέχρι να έρθει η ώρα της στέψης του το ίδιο απόγευμα στο Sun Beach του Φλοίσβου.

Η Νάξος γιόρταζε για το δικό της παιδί και εμείς ήμασταν εκεί για να ζήσουμε από κοντά τους εορτασμούς για το μεγάλο του κατόρθωμα. Εννοείται μιλάω για την κατάκτηση όλων των τίτλων του 2024, αλλά και την προσπάθειά του να με μάθει windsurf. Μπορεί να μην τα κατάφερα όσο θα ήθελα, αλλά εκείνος τη δουλειά του την έκανε. Με μύησε σε ένα άθλημα που δεν είχα ιδέα ότι θέλω να κάνω στη ζωή μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Μέχρι την επόμενη φορά champion.

Photo Credis: Alex Grymanis & Red Bull Content Pool

*Αρωγός του event ήταν η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, και ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Naxian Collection.