Η πρώτη φορά σε MotoGP δεν ξεχνιέται με τίποτα

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Ένα μακρόσυρτο και άγριο χλιμίντρισμα κάλυπτε επί μονίμου βάσεως την πίστα Misano World Circuit Marco Simoncelli καθ’ όλη τη διάρκεια του Grand Prix του Σαν Μαρίνο. Πότε απομακρυνόταν, πότε ξαναπλησίαζε, πάντα όμως ήταν εκεί για να δίνει τον τόνο. Σαν μια «ποιητική» βουβουζέλα ένα πράγμα, η οποία όμως σε αντίθεση με το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, δεν σε ανάγκαζε να κλείσεις τα αφτιά σου από την ενόχληση, αλλά ήθελες να την ακούς μέχρι εκεί που η αδρεναλίνη κάλυπτε και το τελευταίο μέρος του κορμιού σου.

Έχεις ακούσει ποτέ γκαζιά μοτοσικλέτας του MotoGP από κοντά; Εάν όχι, μην φοβάσαι ότι θα είναι σαν τις διαπεραστικές «καγκούρικες» γκαζιές που ακούμε από τις καφετέριες πλάι σε κεντρικούς δρόμους της Ελλάδος και μας σπάνε τα «τύμπανα». Η αγωνιστική μοτοσικλέτα του MotoGP, ή έστω των Moto 2 ή 3 διαθέτουν κάτι το διαφορετικό, κάτι που σε αναγκάζει να γουρλώσεις τα μάτια και να ζήσεις ξανά και ξανά την ίδια στιγμή.

Located just a stones throw away from the Rimini Coast and in The Doctor's backyard, the #SanMarinoGP has an atmosphere like no other! ??

Grab your tickets now ➡️ https://t.co/ifTlqXfgDk pic.twitter.com/jtf8GlCwQe

— MotoGP™? (@MotoGP) April 16, 2018

Πολλοί λένε ότι «αν δεν ακούσεις το μαρσάρισμα του κινητήρα, δεν νιώθεις αδρεναλίνη» όταν μιλάνε για την εμπειρία τους σε μια πίστα της Formula 1 ή του MotoGP, εγώ απλώς έχω να προσθέσω ότι αυτή την αδρεναλίνη που έζησα σε κάθε στροφή και το πώς οι αναβάτες κάνουν την πλέον ριψοκίνδυνη κίνηση να περάσουν στο χιλιοστό από τον αντίπαλό τους, διακινδυνεύοντας ουσιαστικά την ίδια τους την υγεία με έπαθλο τη δόξα, είναι ένα συναίσθημα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα νιώσω.

Η πρόσκληση από την COSMOTE TV, ήρθε σε πραγματικά ανύποπτη φάση για ένα τριήμερο στο Ρίμινι της Ιταλίας και το Grand Prix του Misano στο MotoGP, σε μια χρονική περίοδο που και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, αναζητούν έναν νέο Valentino Rossi για να τους τραβήξει το ενδιαφέρον στο άθλημα των δύο τροχών. Χρειάστηκε απλά να παρακολουθήσω από πρώτο χέρι τι εστί αγώνας στο MotoGP για να βάλω σε δεύτερη μοίρα την τρέλα μου για τα μονοθέσια της Formula 1, με τους αναβάτες των μοτοσικλετών να μοιάζουν πλέον «υπερήρωες» στα μάτια μου.

Όπως είναι προφανές, ένα Grand Prix του MotoGP δεν είναι μονάχα η κεντρική κούρσα. Όλα ξεκίνησαν από το Σάββατο, ημέρα των κατατακτήριων δοκιμών, με τη δράση ύστερα να συνεχίζεται μες τις αντίστοιχες των χαμηλότερων κατηγοριών (Moto 2 και Moto 3), αλλά το main menu της πρώτης μέρας να κλείνει με το Sprint Race, μία κούρσα 9 γύρων που δίνει μπόνους πόντων στους πρώτους 9 αναβάτες του αγώνα.

Ένα ωραίο ζέσταμα για αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις έστω και σε μικρότερη κλίμακα, που όμως αρκεί για να σε βάλει 100% στη ζώνη του λυκόφωτος και της ταχύτητας. Μπορεί να μην τρέχει πλέον ο Dottore, αλλά οι Ιταλοί αναβάτες εξουσιάζουν ακόμα το άθλημα, με τους Pecco Bagnaia (παγκόσμιος Πρωταθλητής), Enea Bastianini και Franco Morbidelli να έχουν φανατικό κοινό, ενώ o πρωτοπόρος Jorge Martin, ο άλλοτε ανίκητος Marc Marquez και ο Pedro Acosta κρατάνε την ισπανική σημαία ψηλά.

Το να βλέπεις βέβαια, τους πάντα έκδηλους Ιταλούς «οικοδεσπότες» να ζουν μέσα στην τρέλα και να αδημονούν να δουν τον δικό τους, Pecco Βagnaia στην πρώτη θέση φαινόταν σε κάθε μήκος και πλάτος του Misano, αναγκάζοντας και μένα τον ίδιο-που ιδέα δεν είχα- να ζητωκραυγάζω κάθε φορά που περνούσε από την πλευρά μου.

Θέλοντας και μη, είχα στο μυαλό μου αυτό που λέγαμε «περί γκαζιάς», αυτό όμως που δεν περίμενα ήταν το ότι κάθε φορά που περνούσαν από μπροστά μου όλοι γκαζωμένοι να θέλω να ουρλιάξω λες και πανηγυρίζω γκολ της ομάδας μου. Αυτή η αδρεναλίνη που σου προκαλεί η τελική γκαζιά της μοτοσικλέτας που νομίζεις ότι θα «πετάξει» ή ότι δεν θα προλάβει να σταματήσει στο τέλος της στροφής δεν σε αφήνει σε ησυχία.

Δεν ξέρω αν πρέπει να το έχεις μέσα σου, αν η γκαζιές από τις μηχανές χτύπησαν κάποιο ευαίσθητο νεύρο μου ή κάτι άλλο, επί 9 γύρους στο Sprint Race του Σαββάτου (νικητής ο Martin) και πολλών παραπάνω του κανονικού αγώνα, όπου ο Marc Marquez έκανε την έκπληξη προσπερνώντας τον Bagnaia ήταν ένα συναίσθημα που δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει.

Ένα από τα μειονεκτήματα που έχει το να παρακολουθείς ένα Grand Prix της Formula 1 ή του MotoGP από την τηλεόραση ή την κερκίδα, είναι ότι χάνεις τη «μαγεία» του paddock. Για τους πιο μυημένους στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, το paddock area είναι η ευκαιρία για περιπλάνηση μέσα στην πραγματικότητα των αναβατών και των ομάδων του πρωταθλήματος.

Ένας προαύλιος χώρος που οι χορηγοί και οι ομάδες στήνουν τα φορτηγά, τις τέντες και τα γκαράζ τους, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να βιώσεις κομμάτι από το πώς βιώνουν οι ομάδες από μέσα τον αγώνα. Μόνο μέσα από το paddock μπορείς πραγματικά να αντιληφθείς το κλίμα που επικρατεί στις ομάδες, τα εντυπωσιακά umbrella girls που έχουν γίνει ένα με την κουλτούρα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά και να πετύχεις κάποιον αναβάτη μέσα στο πλήθος.

Δεν πετυχαίνεις και κάθε μέρα τον Pecco Bagnaia -ναι, τον παγκόσμιο πρωταθλητή- δίπλα σου.

Μέσα σε αυτήν βρέθηκα στο γκαράζ της Trackhouse Racing, της νεοσύστατης ομάδας MotoGP από τις ΗΠΑ η οποία αναζητά το δικό της μονοπάτι στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα ταχύτητας μοτοσικλετών.

Ο σύμβουλος αγώνων της, Jeremy Appleton μας μίλησε για την στρατηγική της ομάδας, το πώς οραματίζεται την επόμενη μέρα για την ομάδα του, ενώ μας έδειξε και τι συμβαίνει μέσα στο γκαράζ της ομάδας του, με τις δύο εντυπωσιακές μοτοσικλέτες να περνάνε από γερό σέρβις, προκειμένου να είναι έτοιμες για το Sprint Race και τον αγώνα που θα ακολουθούσαν.

Βέβαια, τίποτα δεν συγκρίνεται με μια βόλτα στο pit lane, μπροστά δηλαδή από τα γκαράζ των ομάδων, εκεί που νομίζεις εσύ ο ίδιος ότι είσαι ατραξιόν πλάι στις αγωνιστικές μοτοσικλέτες που θα βγουν σύντομα στην πίστα. Βέβαια, αυτό που δεν γνώριζα ήταν ότι σύντομα θα μπορούσα να μπω μέσα στην πίστα και να περάσω από το σημείο της εκκίνησης και του τερματισμού, εκεί που πραγματικά νιώθεις ότι είσαι στο κέντρο του κόσμου και πραγματικά πολύ, πολύ ευάλωτος.

Και γιατί ευάλωτος; Διότι ξέρεις ότι σύντομα οι μοτοσικλέτες θα κατακλύσουν την πίστα και θα περνάνε με τρομακτικές ταχύτητες, κάτι που αποτυπώνεται τόσο από την μυρωδιά των ελαστικών, όσο και από τον εκκωφαντικό ήχο των κινητήρων.

Το MotoGP στο Σαν Μαρίνο ήταν μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Όχι μόνο για την απίστευτη δράση και την τεχνολογική υπεροχή των μηχανών, αλλά και για την αίσθηση ότι είσαι μέρος ενός μεγάλου παγκόσμιου γεγονότος. Αυτή μυρωδιά της καυτής ασφάλτου και η αδρεναλίνη που πλημμυρίζει το στάδιο καθώς παρακολουθείς τους αναβάτες να παίρνουν ρίσκα στις γρήγορες στροφές, είναι εμπειρίες που μένουν χαραγμένες στο μυαλό, σε βαθμό που θες να το ζήσεις ξανά και πολύ σύντομα.

Ένιωσα ότι έζησα κάτι μοναδικό, κάτι που πρέπει να βιώσει κάθε άνδρας που αγαπά την ταχύτητα και τον ανταγωνισμό.

Αν σκέφτεσαι να πας σε έναν αγώνα MotoGP, μην το καθυστερείς. Δεν υπάρχει κάτι που να συγκρίνεται με τη δύναμη και το πάθος που ζεις εκεί. Και για να το πω απλά: αν δεν το ζήσεις από κοντά, χάνεις το μισό της μαγείας. Μπορεί και πολύ παραπάνω!

Arrivederci, MotoGP! Θα τα πούμε ξανά σύντομα μέσω των καναλιών της COSMOTE TV.