Στο Σαν Σίρο νιώθεις το ρίγος να σε διαπερνά

Κείμενο: Χρήστος Κάβουρας

Για τους ποδοσφαιρόφιλους το Μιλάνο σημαίνει μόνο ένα πράγμα - δύο για την ακρίβεια. Μίλαν και Ίντερ. Αφήστε τα υποκοριστικά τύπου «πρωτεύουσα της μόδας», αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα, ακόμα και από το επιβλητικό Duomo, την υπέροχη Galleria Vittorio Emanuele II ή την ιστορική «Σκάλα του Μιλάνου».

Σε μια περίοδο μάλιστα που η ανανεωμένη Εθνική Ιταλίας προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στο Euro 2024, το «ιερό» γήπεδο στην περιοχή του San Siro, μας καλούσε να το επισκεφθούμε και εμείς εννοείται δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε.

Άλλωστε μέσα σε αυτό το γήπεδο έχουν γραφτεί χρυσές ποδοσφαιρικές στιγμές, ακόμα και αν δεν αφορούν τη Μίλαν ή την Ίντερ (π.χ. ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 2001 μεταξύ Μπάγερν Μονάχου και Βαλένθια). 

Είμαστε βέβαιοι ότι οι γείτονές μας, οι Ιταλοί το κάνουν επίτηδες όταν τους μιλάς αγγλικά και δεν ξέρουν τι να απαντήσουν, όσο να είναι όμως από έναν ξεναγό περιμένεις τα βασικά στη συνεννόηση. Στο τουρ πάντως στους χώρους του Σαν Σίρο, ο τύπος εξηγούσε τα πράγματα και στις δύο γλώσσες, με τη μόνη διαφορά ότι ξόδευε κάνα 5λεπτο στη μητρική του, έπιανε και κουβέντα με τους Ιταλούς, την ώρα που στα αγγλικά σπαταλούσε το πολύ 40 δευτερόλεπτα και ύστερα πήγαινε παρακάτω.

Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε να μάθουμε και τίποτα καινούργιο, όπως ότι το γήπεδο λέγεται Μεάτσα όταν παίζει η Ίντερ και Σαν Σίρο όταν γηπεδούχος είναι η Μίλαν αντίστοιχα, η πραγματική χρησιμότητα του ξεναγού ήταν όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια.

Μπαίνοντας στο locker room της Μίλαν συνειδητοποιούσες ότι κάθε παίκτης έχει μια ξεχωριστή καρέκλα-πολυθρονούλα, ενώ οι τρεις αρχηγοί έχουν δικό τους ξεχωριστό κομμάτι όπου κάθεται στο κέντρο ο βασικός (πλέον ο Καλάμπρια) και εκατέρωθέν του οι άλλοι δύο. Και προφανώς σε αυτή τη θέση (την κεντρική) καθόταν κάποτε ο τεράστιος Πάολο Μαλντίνι. 

Η ιδέα πίσω από τη συγκεκριμένη διαρρύθμιση δεν είναι τυχαία καθώς δείχνει το πόσο σημαντικός είναι κάθε παίκτης για την ομάδα.

Λίγο πιο δίπλα, στα αποδυτήρια της Ίντερ η κατάσταση ήταν πιο λιτή καθώς περισσότερο έμοιαζε με πάγκος ή παλιά κερκίδα γηπέδου. Καθίσματα δεν υπήρχαν, και ο λόγος είναι για να τονίζεται ότι η ομάδα είναι πάνω από όλους και κανείς δεν έχει στάνταρ θέση.

Μόνο ο άλλοτε εμβληματικός αρχηγός, Χαβιέρ Ζανέτι είχε ξεχωριστή θέση (όχι καρέκλα) η οποία βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την τηλεόραση.

Μετά τα αποδυτήρια μας πήγαν να δούμε τις κερκίδες, αλλά δεν μπορέσαμε να φτάσουμε τον αγωνιστικό χώρο καθώς είχε συναυλία το διήμερο ο Vasco Rossi και τα έργα δεν επέτρεπαν κάποια επίσκεψη εντός αυτού.

Παρά την «μουσική σκηνή» που είχε δημιουργηθεί στο χορτάρι του Σαν Σίρο, το ένιωθες από μόνος σου ότι ήσουν σε ένα ιερό μέρος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ακόμα και φαν της Ίντερ ή της Μίλαν να μην είσαι, ξέρεις να εκτιμάς το μέρος που έχει γαλουχήσει μύθους -Μαλντίνι, Ρούι Κόστα, Σεφτσένκο, Ρονάλντο, Αντριάνο, Ζαμοράνο κλπ. Μια ζωντανή ιστορία γεμάτη στιγμές. Πολλές στιγμές.

Ένα μέρος που ακόμα και αγώνας να μην παίζεται, εκτιμάς κάθε ώρα και στιγμή που βρίσκεσαι εντός του.