Πώς ο Sean Connery κέρδισε τον ρόλο του James Bond

Κάποια στιγμή το 2005 έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος του περιοδικού Empire. Ήταν μια συνέντευξή της Barbara Broccoli σχετικά με το νέο James Bond, καθότι υπήρχαν πάρα πολλές φήμες για το ποιος θα διαδεχόταν τον Pierce Brosnan – για το στόρι, ανακοίνωσαν τον Daniel Craig τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Υπήρχε πάντα ένας σεβασμός από μεριάς μου στο πρόσωπό της Barbara Broccoli, γιατί ουσιαστικά ήταν η δική της επιλογή που έφερε τον Brosnan στο προσκήνιο του 007 και παρόλο που μέχρι και σήμερα ακούγονται διάφορα για εκείνες τις ταινίες, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν ένας από τους πιο πετυχημένους James Bond που πέρασαν ποτέ.

Ωστόσο η ‘‘Babs’’ όπως την έλεγαν χαϊδευτικά οι άνθρωποι της παραγωγής, συμβόλιζε και κάτι παραπάνω. Ήταν ο συνδετικός κρίκος της παλιάς με της νέας γενιάς. Ήταν μια γυναίκα που μεγάλωσε με τις ταινίες του James Bond, αλλά και η οικογένειά της είχε την ευθύνη να κρατήσει ζωντανή την κληρονομιά του για τις επόμενες γενιές που θα έρθουν. Στο περιοδικό προφανώς δεν αναλώθηκε στο να καθίσει και να συζητήσει πιθανούς αντικαταστάτες -για την ακρίβεια δεν αποκάλυψε τίποτα- αλλά αντιθέτως αναφέρθηκε στον μύθο γύρω από τη δημιουργία του χαρακτήρα και συγκεκριμένα του Sean Connery. Είχε δηλώσει κάτι του στυλ, «Αν κάποτε λέγαμε πως η πρώτη δουλειά του ανθρώπου που πήρε το ρόλο ήταν γαλατάς, το τμήμα των δημοσίων σχέσεων θα έτρεχε πάνω κάτω πανικόβλητο. Τώρα είμαστε στην εποχή που είμαστε περήφανοι για αυτό και για όσα κατάφερε ο Connery».

Όλη αυτή η μεγάλη εισαγωγή ήταν για το πώς οι διαδοχικές γενιές αντιλαμβανόντουσαν τον Sean Connery. Η αλήθεια είναι πως η ζωή που έζησε σαν νεαρός ήταν πολύ μακριά από εκείνη του μπον βιβέρ, αλλά την ίδια στιγμή αξιοζήλευτη από όλους εκείνους που ένιωθαν εγκλωβισμένοι στον καθημερινό ρόλο της βαρετής εργασίας τους και της ζωής τους. Ο Connery ήταν αθλητής, του άρεσε το bodybuilding, υπήρξε δεινός κολυμβητής και μάλιστα μεταξύ άλλων εργασιών κάποια στιγμή πήρε και το πόστο του ναυαγοσώστη. Μετά τον διαγωνισμό bodybuilding, ήρθαν οι δουλειές του On the Fiddle ή ακόμη και το θρίλερ Time Lock – όπου τίποτε από όλα αυτά δεν φάνταζε ως προοίμιο για τον ρόλο ενός μυστικού πράκτορα. Την ίδια στιγμή όμως συνέβαινε και το εξής.

Ο Harry Saltzman και ο Albert Broccoli είχαν κερδίσει τα δικαιώματα της εκμετάλλευσης των βιβλίων του Ian Fleming και είχαν ως αποστολή όχι απλά να βρουν έναν ηθοποιό αλλά να τον πλάσουν. Στο μυαλό τους δεν υπήρχε εξαρχής μόνο μια ταινία. Για την ακρίβεια δεν υπήρχε καθόλου ταινία, παρά το συμβόλαιο ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ιστορία του Dr. No. Υπήρχε ένας πρωταγωνιστής ο οποίος θα έκλεβε τα φώτα της δημοσιότητας και θα έφερνε εις πέρας κάθε αποστολή-ταινία που είχε στο νου της η παραγωγή. Το πρόβλημα εκείνης της γενιάς ήταν πως είχε στο μυαλό της ήδη φτασμένους ηθοποιούς που δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να ξεκινήσουν τη δημιουργία ενός νέου χαρακτήρα - είχαν στο μυαλό τους ανθρώπους όπως τον Cary Grant και τον David Niven που εκείνη την εποχή ήταν 58 και 50 χρονών αντίστοιχα. Και μετά μπήκε και ο Ian Fleming στο παιχνίδι. Βρήκε τον Richard Todd, ψηλός, γοητευτικός και επιβλητικός στην οθόνη, αλλά κάτι δεν άρεσε στον Broccoli. Στη συνέχεια ήρθε το μοντέλο Peter Anthony που παρότι έκανε εμφανισιακά, αποδείχθηκε πολύ μέτριος ως κακός ηθοποιός στο δοκιμαστικό του. Και κάπου εκεί ήταν που έκανε την εμφάνισή του ο Sean Connery, μία δεκαετία πιο νέος από όλους και με τον Ian Flaming να λέει τη μνημειώδη ατάκα που θα έπαιρνε πίσω μερικούς μήνες αργότερα. «Ψάχνω τον Πλωτάρχη Bond, όχι κάποιο θηριώδη κασκαντέρ».

Παρότι δεν έκανε την πρώτη καλή εντύπωση σε κανέναν, ήταν ιδέα της γυναίκας του Broccoli να τον καλέσουν σπίτι για δείπνο. Άλλωστε ένας Bond έπρεπε να είναι γοητευτικός και αυτό ενδεχομένως να ήταν πράγματι το καλύτερο τεστ που θα μπορούσε να του γίνει. Κανείς δεν γνωρίζει, ενδεχομένως ούτε και η Barbara Broccoli αν αυτό το δείπνο έπαιξε ρόλο ευχαριστώ να πάρει το ρόλο ο 32χρονος τότε Sean Connery, αλλά σίγουρα υπήρξε η συμπάθεια του σκηνοθέτη Terence Young, που ανέλαβε να δημιουργήσει την περσόνα του James Bond πάνω στον Connery. Δεν ήταν λοιπόν μόνο τα μαθήματα υποκριτικής και οι χρήσιμες συμβουλές ενός ανθρώπου του πλατό, αλλά και κάποιοι comme il faut κανόνες και ενδυματολογικές συμβουλές γύρω από τα κουστούμια, που έπλασαν ένα χαρακτήρα από το μηδέν. Το πραγματικά περίεργο, είναι πως ακόμη και τότε ο Ian Fleming δεν είχε πειστεί πως βρήκε τον 007 του. Όπως θα έγραφε αργότερα στα απομνημονεύματά της η τότε σύντροφός του, Blanche Blackwell, ο Fleming είχε αναπτύξει έναν μικρό ρατσισμό προς τον Sean Connery, γιατί ουσιαστικά προερχόταν από τη σκωτσέζικη αστική τάξη - παρότι ο ίδιος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας Βρετανός ξεπεσμένος αστός.

Ο Connery ήταν υπερβολικά συνεργάσιμος στα γυρίσματα, σε σημείο που είναι διατεθειμένος να γυρίσει τις σκηνές πάνω από 5 φορές, ώστε να μην υπάρχουν ενδοιασμοί για την επιλογή του. Ποιος ξέρει, ενδεχομένως να έβλεπε πιο μπροστά από όλους τους υπόλοιπους και να είχε καταλάβει ήδη πώς ήταν μια μοναδική ευκαιρία να χτίσει το όνομά του χάρισε ένα ρόλο που φαινόταν ιδιαίτερα γοητευτικός και αξιοποιήσιμος. Ο Ian Fleming θα έπαιρνε τελικά τα λόγια του πίσω μετά την πρεμιέρα του Dr. No, σε σημείο μάλιστα που στα επόμενα βιβλία του τόνισε την σκωτσέζικη καταγωγή του ήρωα, έτσι ώστε να ταιριάξει με εκείνη του Sean Connery. Και ήταν ήδη μεγάλη νίκη όπου ένας φτασμένος λογοτεχνικός ήρωας έπαιρνε κάτι από έναν απλό ηθοποιό που ήρθε να τον ενσαρκώσει.

Το γεγονός ωστόσο ότι η Barbara Broccoli μιλούσε στη συνέντευξη για τον Sean Connery με το ίδιο πάθος που μιλούσαν τότε οι κριτικοί ταινιών, η παραγωγή και λίγο πολύ όλος ο κόσμος, δεν ήταν απλά μια αναγνώριση στο κληροδότημα που άφησε ο ηθοποιός. Ήταν μια διαπίστωση από εκείνες που θέλει να κάνει κάθε σκηνοθέτης, κάθε παραγωγός, για το ότι δεν θα μπορούσε να βρει πιο κατάλληλο άνθρωπο σε πιο κατάλληλο ρόλο. Για την ακρίβεια ο λόγος που κάθε φορά στην αλλαγή του ηθοποιού ο πήχης ήταν στο ταβάνι, ήταν ακριβώς επειδή όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε από τον Sean Connery. Οι μελλοντικοί ηθοποιοί όχι μόνο τον είχαν στο μυαλό τους όταν καλέστηκαν να ενσαρκώσουν τον 007, αλλά έμαθαν από αυτόν σε σημείο που ποτέ δεν περίμεναν. Ο George Lazenby μπορεί να έπαιξε σε μία μόλις ταινία, αλλά παρότι ήταν μοντέλο ανησυχούσε για το αν θα μπορούσε να φέρει στη μεγάλη οθόνη την επιβλητικότητα και την ενδυματολογική ταυτότητα του ηθοποιού.

Όλα τα υπόλοιπα είναι η ιστορία. Και ξεκίνησαν με μία παρτίδα baccarat.