Στο Wimbledon καταλαβαίνεις τι θα πει αρχοντιά

Επιμέλεια: Χρήστος Κάβουρας

Δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν πως «άλλο να το απολαμβάνεις το Wimbledon από την TV, άλλο να είσαι ο ίδιος παρών». Μπορεί να ακούγεται κλισέ -και είναι εδώ που τα λέμε- ωστόσο δεν είναι μόνο το πρεστίζ ενός τουρνουά τένις, η χαρακτηριστική εικόνα του ολοπράσινου court, των ντυμμένων στα λευκά με βάση τους κανονισμούς τενίστες και η αγγλική φινέτσα στις εξέδρες.

Το Wimbledon έχει έναν δικό του αέρα, ένα αρχοντικό DNA το οποίο το βιώνεις και μόνο που είσαι εκεί και εισπνέεις τον αέρα ανάμεσα στα court, παρατηρώντας ταυτόχρονα την οργάνωση, την προσήλωση των ανθρώπων που το απαρτίζουν και ταυτόχρονα τη σοβαρότητα των πρωταγωνιστών. Τη φετινή χρονιά ειδικά το βρετανικό Grand Slam γιόρταζε τα 100 χρόνια από τη δημιουργία του ιστορικού Centre Court και μαζί με την επίσημη χορηγό καφέ του Wimbledon, Lavazza δώσαμε από κοντά τις ευχές μας, αλλά παρακολουθήσαμε κιόλας δύο ωραίους αγώνες.

Αν σας φαίνεται αταίριαστος ο συνδυασμός τένις και καφέ, φανταστείτε πόσο δυσκολεύτηκαν οι Άγγλοι όταν έπρεπε να σκεφτούν ότι στην όψη του αγαπημένου τους τουρνουά θα κατανάλωναν κάποιο άλλο ποτό από το τσάι. Από το 2011 όταν και ξεκίνησε η συνεργασία της Lavazza με το Wimbledon ωστόσο έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι και αυτή τη στιγμή ο καφές έχει ταιριάξει υπέροχα μαζί με την εμπειρία του βρετανικού Grand Slam, ακόμα και αν δεν χρειάστηκε αντικαταστήσει το τσάι στη συνείδηση των οικοδεσποτών.

Σίγουρα το τένις και τα παιχνίδια εντός των ιστορικών court ήταν το κυρίως μενού, το «ζέσταμα» όμως ήταν η στάση από το εντυπωσιακό Flagship Store της Lavazza στην καρδιά του Λονδίνου. Επενδεδυμένο στα χρώματα και την κουλτούρα του Βρετανικού Open, με γλυκίσματα και προϊόντα ακόμα και στο σχήμα του τένις – η σοκολατένια μπάλα τένις ήταν το κάτι άλλο –και ένα ζεστό καπουτσίνο με ζωγραφισμένο το logo του Wimbledon στον αφρό του κρατούσαν εξαιρετική παρέα για όσο βρεθήκαμε στο υπέροχο κατάστημα απέναντι από το θρυλικό Liberty στην αγγλική πρωτεύουσα.

Η εσωτερική διακόσμηση προσέδιδε κάτι το αρχοντικό, με τις μπάλες του τένις-φωτιστικά οι οποίες κρέμονταν από τον «ουρανό» του ταβανιού να προετοιμάζουν όποιον βρισκόταν στο χώρο ότι το τουρνουά έχει κάτι το διαφορετικό από αυτό που περιμένει κανείς. Και δεν αργήσαμε να το καταλάβουμε.

Σύντομα μεταφερθήκαμε από το κέντρο του Λονδίνου στην άλλη άκρη της πόλης, εκεί όπου βρίσκονται οι ιστορικές εγκαταστάσεις του πιο ξακουστού Grand Slam στην ιστορία του τένις. Ακόμα και αν (στη θεωρία) οι πόντοι λόγω του χλοοτάπητα των court δεν ευννοούν τους μεγάλους σε διάρκεια πόντους και τα ράλι, το ένιωθες πως σε κάθε αγώνα αυτός που ξέρει να «χτυπάει» σωστά, είναι και αυτός που έχει το πάνω χέρι.

Ίσως και αυτός ήταν ένας τρόπος για τον σπουδαίο Ράφα Ναδάλ να θορυβηθεί από το αουτσάιντερ, Ρικάρντας Μπεράνκις τον οποίο παρακολουθήσαμε στο Center Court και η αλήθεια είναι ότι το θέαμα και το σασπένς δεν έλειψαν καθόλου. Το να βλέπεις άλλωστε από τους πρώτους γύρους ενός Grand Slam ενδιαφέροντες αγώνες δεν συνηθίζεται και αυτό μπορούσε να αποτυπωθεί στο πρόσωπο όποιου βρισκόταν στο γήπεδο.

Το τελικό 3-1 στα σετ ήταν πραγματική απόλαυση και σίγουρα μας αποζημίωσε για το σασπένς που δεν προλάβαμε να δούμε από τον έτερο αγώνα της ημέρας, καθώς ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν αγχώθηκε ιδιαίτερα από τον Καναδό, Τζόρνταν Τόμπσον τον οποίο «καθάρισε» γρήγορα με 3-0 σετ.

Αναμφίβολα το θέαμα και οι αγώνες ήταν απολαυστικοί, ένα περπάτημα όμως ανάμεσα στα γήπεδα ήταν αρκετό για να σε κάνει να νιώσεις αρχοντικά.

Από τις εισόδους και μόνο, τους σενιαρισμένους ανθρώπους, τα χαμόγελα και το επίπεδο που παρατηρούσες μέσα και έξω από τα γήπεδα, ένιωθες αυτομάτως πως δεν είσαι σε ένα αθλητικό event αλλά καλεσμένος στην Βασιλική Αυλή. Ίσως και να έπαιζε το ρόλο του το άπλετο πράσινο, ίσως πάλι να έφταιγε το ότι τα πάντα ήταν πραγματικά προσεγμένα.

Η ουσία είναι ότι μία μέρα στον κόσμο του Wimbledon αρκεί για να σε γεμίσει με δέος και μόνο που είσαι εκεί, ταυτόχρονα όμως μπορεί να σε κάνει να λατρέψεις και να εκτιμήσεις πολύ παραπάνω το τένις ως άθλημα. Εδώ που τα λέμε δεν πρόκειται για ένα άθλημα απλό αλλά πάνω από όλα αρχοντικό.

Ό,τι είναι δηλαδή και το ίδιο το Wimbledon.