«Ταξίδι στα Αστέρια»: 6 λόγοι για να το δεις

Άλλο να στο λένε, άλλο να το βλέπεις από κοντά. Σαφώς και για έναν φίλαθλο του Παναθηναϊκού το «Ταξίδι στα Αστέρια» κατεβαίνει πιο εύκολα, καθώς σου μιλάει το συναίσθημα. Αν όμως είσαι φαν άλλης ομάδας είναι λογικό να θέλεις και μια δεύτερη σκέψη προτού αποφασίσεις να βγάλεις το εισιτήριο για τους κινηματογράφους. Άλλωστε πρόκειται για την απεικόνιση των όσων συνέβησαν από την ίδρυση του μπασκετικού τμήματος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου το μακρινό 1919 και τη διαδρομή μέχρι τη γιγάντωση του brand name που έχει σήμερα.

Επιμέλεια: Χρήστος Κάβουρας

Ωστόσο το «Ταξίδι στα Αστέρια» ασχέτως «πράσινου» περιεχομένου δεν είναι ένα φιλμ που έρχεται να υποβαθμίσει τις υπόλοιπες ομάδες, ούτε να μιλήσει για το οπαδικό στοιχείο ή καθαρά για τον αθλητισμό. Έχοντας και στοιχεία ντοκιμαντέρ είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, δίνοντας έμφαση σε κομμάτια που αποτελούν θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας βουτηγμένα στο ρομαντισμό και τις εκπληκτικές ερμηνείες σε ρόλους ανθρώπων που αποτέλεσαν τη βάση μιας ομάδας που κατάφερε να επιβιώσει και εν τέλει να διακριθεί έχοντας ένα βασικό συστατικό: τη μοναδική ιδιότητα να λειτουργεί ως οικογένεια.

Μπορεί να ακούγεται κλισέ σε ορισμένους, ωστόσο είναι μεγάλη αλήθεια ότι μια ομάδα, μια επιχείρηση, ένα σύνολο διαφορετικών χαρακτήρων μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά και να διακριθεί, όταν τα άτομα που την απαρτίζουν αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου πραγματικά και δεν κάνουν τίποτα μηχανικά. Αν υπάρχει κάτι που χαρακτήρισε την εποχή Παύλου Γιαννακόπουλου αρχικά και μετέπειτα του διαδόχου, Δημήτρη, πέρα από τις επιτυχίες ήταν ξεκάθαρα αυτό. Το οικογενειακό στοιχείο.

Ένα μήνυμα που μπορείς να το διακρίνεις από το ύφος και τη ζωντάνια κάθε ομιλίας του Παύλου στον πιο απλό άνθρωπο, στον κόουτς των επιτυχιών, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τους παίκτες μέχρι και στον υιό του όσες φορές συναντιούνται. Καμιά φορά δεν χρειάζεται καν να ακούς τη λέξη «οικογένεια», φτάνει μονάχα μια ματιά των πρωταγωνιστών για να σου δείξει ότι το μυστικό της επιτυχίας δεν βρίσκεται μονάχα στην ικανότητα και το ταλέντο, αλλά στην ψυχή η οποία βρίσκει μαξιλάρι ασφαλείας στην οικογένεια.

Δεν είναι μυστικό ότι το όνομα Παναθηναϊκός έχει γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο άθλημα του μπάσκετ και από τον πρώτο τίτλο επί εποχής Γιαννακόπουλου -το Κύπελλο του 1994- να εξελιχθεί σε μια ομάδα που σάρωσε τα πάντα εντός και εκτός συνόρων. Ο σύγχρονος Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ έχει συνδεθεί άρρηκτα με το όνομα «Γιαννακόπουλος» ωστόσο η ομάδα υπήρχε και πριν το 1987, όταν δηλαδή την ανέλαβε η οικογένεια που «λάτρευε τον Παναθηναϊκό».

Σε αυτή την ταινία θα μάθεις για την ίδρυση του ανδρικού τμήματος το 1919 (11 χρόνια μετά από εκείνη του ποδοσφαιρικού), την πρώτη παρουσίαση της γυναικείας ομάδας το 1937, νίκες και ήττες που έγιναν κομμάτια της ιστορίας, αλλά και επιτυχίες που ενδεχομένως να μην θυμόσουν όπως η πρόκριση στους «4» του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Σαφώς και τα πάντα καταλήγουν στην ιστορική στιγμή που ο σύλλογος περνάει στα χέρια της οικογένειας Γιαννακόπουλου και τα όσα πέτυχε μετέπειτα υπό την καθοδήγησή τους. Κάθε κομμάτι της ιστορίας έχει βαρύτητα, προκαλεί συναισθήματα, δημιουργεί μια εικόνα που χαρακτηρίζει την εκάστοτε εποχή, άλλοτε προκαλώντας γέλιο, άλλοτε συγκίνηση, άλλοτε πάλι ανατριχίλα. Το κοινό τους στοιχείο: Το Συναίσθημα. Όποιο και αν είναι αυτό.

Από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας τα πλάνα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, Χρήστου Δήμα σου δημιουργούν ένα ρομαντικό περιβάλλον, εστιάζοντας έναν αιώνα πίσω και σε μια Αθήνα ρομαντική. Μια πόλη προ κατοχής που η απλότητα των ανθρώπων, οι διόλου σύνθετες κινήσεις και δράσεις, από τα ρούχα έως και τη συμπεριφορά τους σε απομακρύνουν από το «απαιτητικό» σήμερα και σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή που έχει ανάγκη η ψυχή σου.

Η αρχική σκηνή με τα παιδάκια να παίζουν στις αλάνες έχοντας φόντο την Ακρόπολη θέτει τη θεμέλια αντίληψή σου για το story που πρόκειται να παρακολουθήσεις. Μια σκηνή που μοιάζει πολύ απλή στα λόγια, ωστόσο είναι μια πραγματικότητα που δεν περιμένεις να διαμορφωθεί σε ελληνική παραγωγή. Τίποτα δεν μοιάζει στημμένο ή ψεύτικό, είναι ένα ζωντανό ταξίδι στο χρόνο και στα πρότυπα που κάθε Έλληνας έχει στο μυαλό του. Και το στοιχείο αυτό -του ρομαντισμού- γατζώνεται από την αρχή επάνω σου, δεν σε αφήνει στιγμή και σου κάνει παρέα και στα 109 λεπτά που θα περάσεις μπροστά στην οθόνη. Όλα ξεκινούν από την παλιά Αθήνα. Όπως και ο Παναθηναϊκός άλλωστε.

Κάθε story ξεκινάει από τους ανθρώπους και τα όσα έχουν προσφέρει, ανέκαθεν όμως οι λεπτομέρειες, τα side stories και τα μυστικά που προκύπτουν μέσα από την εξιστόρηση είναι συστατικά που κάνουν μια ταινία μοναδική. Είναι σαν τις λεπτομέρειες στο μπάσκετ ένα πράγμα: Αυτές που διαχωρίζουν τους καλούς από τους σπουδαίους. Για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό αυτές οι λεπτομέρειες έχουν να κάνουν με τις ιστορίες που γεννήθηκαν ταυτόχρονα με την ύπαρξή του, τις γνωστές και κυρίως τις άγνωστες οι οποίες πιάνουν αρκετό χώρο στον «σκληρό δίσκο» του φιλμ.

Κομμάτι της επιτυχίας είναι η μεταγραφή του Ντομινίκ Ουίλκινς το 1995, το ίδιο όμως σημαντικό και αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας είναι και η αντιστασιακή δράση των αθλητών της ομάδας στα χρόνια της Κατοχής όπως επίσης και ο δραματικός τρόπος που διασώθηκαν τα τρόπαια από τους κατακτητές. Σε αυτή την ταινία θα σου λυθεί η απορία για το πώς προέκυψε η ονοματοδοσία «Τάφος του Ινδού» -σημερινό «Παύλος Γιαννακόπουλος» και η κατασκευή του κάτω από το «Απόστολος Νικολαΐδης», το πώς συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι-προσωπικότητες, ακόμα και την ιστορία με το βανάκι του Κώστα Μουρούζη. Αρκετά μπορεί να τα ήξερες, άλλα πάλι όχι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στην ταινία θα μάθεις πως ένα σημαντικό brand name αποκτάει σπουδαίο χαρακτήρα, στα επίπεδα της ιδέας από τα επιτεύγματά του ταυτόχρονα όμως και για τις ιστορίες και τους μύθους που έχει δημιουργήσει.

Το 1937 ο σύλλογος αποκτάει γυναικείο τμήμα μπάσκετ σε μια πρωτότυπη κίνηση για την εποχή και σε μια κοινωνία (τότε) ανδροκρατούμενη το συγκεκριμένο εγχείρημα μοιάζει με ανέκδοτο. Για τις ηρωίδες εκείνες όμως που βάζουν το λιθαράκι τους στα πρώτα χρόνια της ομάδας είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι.

Το «μαθαίνουν να κερδίζουν» που λέει η Ζέτα Μακρυπούλια είναι ένα μήνυμα που δεν αφορά απλώς τον Παναθηναϊκό, αλλά και τις καταπιεσμένες γυναίκες κάθε εποχής. Εκείνες που είχαν σαν προορισμό της ζωής τους να παντρευτούν, να μεγαλώσουν δύο και τρία παιδιά και να μένουν μέσα στο σπίτι, να μαθαίνουν μέσα από το μπάσκετ να διεκδικούν και στο τέλος να τα καταφέρνουν. Η Δύναμη της Γυναίκας υπάρχει ζωντανά και φυσικά χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι και βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την επιτυχία του συλλόγου και την πορεία των ανθρώπων του. Αναμφίβολα ο ρόλος της συζύγου του Παύλου Γιαννακόπουλου, Δέσποινας (Δάφνη Λαμπρόγιαννη), όπως και εκείνος της βοηθού του, Στέλλας (Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους) κερδίζουν τις εντυπώσεις, ωστόσο η επιδραστική παρουσία της γυναίκας έχει θέση από τα πρώτα λεπτά και σε όλα τα στάδια της ταινίας – όπως, δηλαδή, συμβαίνει στην πραγματική ζωή. 

Κοιτάζοντας τον Δάνη Κατρανίδη δεν λες εκ πρώτης όψεως ότι σου θυμίζει τον Παύλο Γιαννακόπουλο, ωστόσο πέρα από το εκπληκτικό μακιγιάζ, είναι τα βλέμματα, οι κινήσεις, οι μορφασμοί, η στάση του σώματος, που σε πείθουν έπειτα από λίγα λεπτά ότι αυτό που βλέπεις είναι ό,τι πιο κοντινό προς τον αυθεντικό πρωταγωνιστή του «πράσινου» μεγαλείου. Η ήρεμη ματιά του Παύλου, οι ψύχραιμες κουβέντες και τα λόγια ενός σπουδαίου και ταυτόχρονα απλού ανθρώπου, φέρνουν στα μάτια την εικόνα μιας προσωπικότητας, που χάρη στον χαρακτήρα του ήταν αγαπητή όσο και οικεία σε όλους τους Έλληνες.

Καμία σκηνοθετική κατεύθυνση δεν είναι τυχαία, τα λόγια κάθε χαρακτήρα είναι μελετημένα και συνθέτουν μια σειρά από ερμηνείες, μεγάλες ή μικρές, που σίγουρα αξίζουν την προσοχή όλων. Δεν είναι μονάχα οι άνθρωποι που βρίσκονται από πίσω – Κατρανίδης, Πάνου, Μουρίκης, Παπαχαραλάμπους, Πανταζάρας, Λεζές, Πλαΐνης, Γάλλος - αλλά ο τρόπος με τον οποίο υπηρετούν την ιστορία και την κληρονομιά των ρόλων. Καθηλωτικοί!

Το «Ταξίδι στα Αστέρια» δεν είναι εδώ για να υπερηφανευθεί για τα έξι Ευρωπαϊκά τρόπαια, ούτε για να σου δείξει πόσο «μοιάζει» ο Αργύρης Πανταζάρας με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο ή πόσο πειστικός ακούγεται ο Γιώργος Γάλλος στα σερβο-αγγλικά του Ομπράντοβιτς. Είναι μια ταινία με «πράσινο» μεν φόντο, κυρίως όμως ένα φιλμ με αρχές και κυρίως πολλές διδασκαλίες για τη ζωή. Ένα έργο που ακόμα και Ολυμπιακός να είσαι (που λέει ο λόγος) αξίζει να το δεις.

Η ταινία «Ταξίδι στα Αστέρια» προβάλεται στους κινηματογράφους από τις 16 Μαρτίου του 2022 από την SPENTZOS FILM.

Σενάριο – Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας

Πρωταγωνιστούν: Δάνης Κατρανίδης, Θέμης Πάνου, Αργύρης Πανταζάρας, Γιώργος Γάλλος, Βαγγέλης Μουρίκης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Gilles Touchais, Μάρκος Λεζές, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Νίκος Αρβανίτης, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωάννα Πηλιχού, Χρήστος Πλαΐνης, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Γιώργος Γεροντιδάκης, και ο Κώστας Αποστολάκης. Φιλική Συμμετοχή: Ζέτα Μακρυπούλια

ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ SPORTSTARS MARKETING AGENCY LTD ME THN ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΚΟΜΕ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: B&G PRODUCTIONS , ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ Α.Ε.