Όταν όλη μέρα τρέχεις και δεν έχεις χρόνο ούτε για να φας… αυτή είναι η λύση!

Από τον Χρήστο Κάβουρα

Πολλοί θεωρούν ευλογία το να μπορείς να βγαίνεις εκτός σπιτιού για την εργασία σου και ειδικά στην εποχή της καραντίνας, κάτι τέτοιο φαντάζει σωτήριο. Αλλάζεις παραστάσεις και βλέπεις κάποιον άνθρωπο την ώρα που πολλοί δείχνουν να τρελαίνονται με την τηλεργασία εντός των τεσσάρων τειχών του σπιτιού τους.

Τι γίνεται όμως όταν η καθημερινότητά σου είναι τόσο απαιτητική που ξυπνάς κάθε πρωί με το άγχος της εργασίας και των υποχρεώσεων και ανοίγεις την εξώπορτα του σπιτιού σου πριν τις 8 π.μ. για να την ξανακλείσεις μετά τις 11 μ.μ.; Διότι στη δική μου την περίπτωση, είμαι συνεχώς σε ένταση, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου μεταξύ γραφείου, επαγγελματιών συναντήσεων και αυτοκινήτου.

Το «τρέξιμο» της εργασίας για μένα δεν είναι πρόβλημα, στο κάτω-κάτω, στο τέλος της ημέρας γυρνάω με την αίσθηση ότι έκανα πράγματα και στο τέλος, πέφτω για ύπνο «γεμάτος». Αν έχω όμως ένα παράπονο από τη συνεχή ένταση και την πίεση της ημέρας, είναι ότι αρκετές φορές επιστρέφω και «άδειος», σε τέτοιο βαθμό που είτε δεν προλαβαίνω να φάω τίποτα, είτε ακόμα χειρότερα, ξεχνάω να φάω. Αρκετοί μου λένε «δεν χάνεις κάτι να μην φας καμιά φορά» ή «τυχερέ, για αυτό μένεις λεπτός», ωστόσο, κάτι τέτοια δεν με συγκινούν. Προφανώς και δεν προτιμώ ένα μόνιμο τραπέζωμα με άπειρα πιάτα και επιλογές φαγητού, αλλά θέλω να μπορώ να «τσιμπήσω» κάτι καλό και υγιεινό, ένα ωραίο σάντουιτς ή μια σαλάτα μέσα στην ημέρα, που θα μου δώσουν ενέργεια και καλή διάθεση στις προκλήσεις τις εργασίας. 

Το άδειο στομάχι δεν βοήθησε ποτέ κανέναν και το να επιστρέφεις σπίτι μετά από τόσες ώρες εργασίας δίχως να έχεις καταναλώσει κάτι, πέρα από την εξάντλησή σου, έχει μονάχα μία κατάληξη: Να ορμήσεις στο ψυγείο τα μεσάνυχτα και να αρχίσεις να τρως ό,τι έχει μέσα. Και αν δεν έχει κάτι; Πέφτεις στην παγίδα του junk food και σκέφτεσαι, «δεν πειράζει, την επόμενη μέρα θα προσέξω». Αμ δε.

Έτσι και πέσεις σε αυτή την παγίδα, δεν γλιτώνεις. Και το χειρότερο; Μετά από τόσο φαγητό το βράδυ, άντε να κοιμηθείς σαν άνθρωπος με τόσο φουσκωμένη κοιλιά ή να δώσει ώθηση το κορμί την επόμενη μέρα.

Πάνω όμως, στον προβληματισμό και την εσωτερική μου απογοήτευση ότι δεν θα μπορούσα να ξαναφάω κάτι της προκοπής στην καθημερινότητά μου, βρέθηκε ένα app στον δρόμο μου την ώρα που σέρφαρα στο διαδίκτυο. Έχοντας την πίεση ενός ραντεβού στο Κολωνάκι σε μισή ώρα και με την πείνα να με προκαλεί με ασταμάτητο τρίξιμο του στομαχιού μου -ή αλλιώς γουργούρισμα- το μάτι μου έπεσε πάνω στην νέα υπηρεσία των everest, την On the Road, και ένιωσα σαν κάτι να με τραβάει έστω και για λίγο μακριά από την τρέλα της εργασίας.

Βλέποντας την επιλογή take away, σκέφτηκα αρχικά πως πρόκειται για ένα τυπικό app παραγγελίας, όπου παρκάρεις -δηλαδή στο κέντρο της Αθήνας, διπλοπαρκάρεις- βγαίνεις από το αυτοκίνητο προκειμένου να παραλάβεις την παραγγελία σου από το κοντινό everest, κάνοντας παράλληλα την προσευχή σου να μην περάσει κάποιος περίεργος και σηκώσει όλη τη γειτονιά στο πόδι με τις κόρνες του.

Παρόλα αυτά, η ξεχωριστή επιλογή On the Road μου κίνησε την περιέργεια και αμέσως, ξεπρόβαλαν μπροστά μου επιλογές πρωτότυπες για μένα, όπως το χρώμα και ο τύπος του αυτοκινήτου, αλλά και ο χρόνος άφιξης στο μαγαζί. «Λες να το φέρνει το παιδί έξω στο αυτοκίνητο;» σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή και με την ευκαιρία του ραντεβού, έκανα την παραγγελία από το μαγαζί των everest στην οδό Τσακάλωφ, που πληροφοριακά είναι και το πρώτο everest που άνοιξε στην Ελλάδα το 1965. Έχοντας κατεβάσει πλέον το app στο κινητό μου, κίνησα για το Κολωνάκι και το ραντεβού. Όχι μόνο για το επαγγελματικό ραντεβού, αλλά και για το zesto μου σάντουιτς. 

Έχοντας κατεβάσει την εφαρμογή στο κινητό μου, με τα μάτια μου πλέον αντίκριζα μέσα από το αυτοκίνητο τα everest της Οδού Τσακάλωφ και έχοντας πατήσει την φωτεινή ένδειξη «έφτασα», έβγαλα alarm και περίμενα να δω τι θα συμβεί. Δεν πέρασαν πάνω από 2-3 λεπτά και μια κυρία από τα everest, με πλησίασε με μια σακούλα του καταστήματος στο χέρι και με χαιρέτησε, ρωτώντας με αν είναι δική μου η παραγγελία. Δεν θυμάμαι αν γούρλωσα τα μάτια ή αν έκανα κάποια άλλη φιλοφρόνηση, ωστόσο, ο ενθουσιασμός μου βρισκόταν στα ύψη. Στα χέρια μου είχα ένα υπέροχο zesto σάντουιτς από τα everest, δίχως να χρειάζεται καν να βγω από το αυτοκίνητο. Μετά από αυτό, τίποτα δεν είναι το ίδιο όσον αφορά στη διατροφή μου.

Ένα λαχταριστό zesto σάντουιτς με υπέροχη τσιαπάτα ολικής άλεσης ή μια σαλάτα των everest πλέον, δεν μοιάζουν με άπιαστα όνειρα, αλλά συνιστούν τις απαραίτητες πινελιές της καθημερινής μου περιπέτειας. Με την υπηρεσία On the Road κατάφερα επιτέλους να βρω την ισορροπία στην καθημερινότητά μου και μπόρεσα να γεμίσω επιτέλους τα κενά από την εργασία με ένα απολαυστικό -και κυρίως υγιεινό- γεύμα, αποφεύγοντας παράλληλα τις κακοτοπιές της βραδινής λαιμαργίας.

Πλέον, όπου και αν με βγάλει ο δρόμος, όπου και αν με οδηγήσουν οι καθημερινές μου υποχρεώσεις είναι βασικό το ότι ξέρω ότι δεν θα παραλείψω κάποιο γεύμα. Άλλωστε ένα everest βρίσκεται πάντα On the Road.  

Διάβασε όλο το αφιέρωμα εδώ.