Γιατί όταν όλοι είναι εκτός, εγώ μένω αμάξι!

Από τον Βασίλη Κουρουμιχάκη 

Δεν το αρνούμαι! Η πραγματική ενηλικίωση για εμένα δεν ήρθε όταν έκλεισα τα 18, αλλά λίγους μήνες αφότου απέκτησα την πολυπόθητη ροζ κάρτα που με έβαλε για τα καλά στον κόσμο των μεγάλων και απέκτησα την αυτονομία των κινήσεών μου. Φυσικά αναφέρομαι στη στιγμή που πήρα το δίπλωμα οδήγησης στα χέρια μου και από τότε, το αυτοκίνητο έγινε το άλλο μου μισό.

Πραγματικά δεν θυμάμαι κάποια σημαντική στιγμή της ζωής μου, που να μην είχε ως «συμπρωταγωνιστή» τα αγαπημένα μου τετράτροχα -ναι, ήταν πάνω από ένα καθώς ένα από αυτά αποφάσισε να με εγκαταλείψει ένα κρύο πρωινό του χειμώνα. Με το αυτοκίνητο πήγα σε νησιά, αλλά πήγα και σε χιονοδρομικά -και δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε να το ξεκολλήσω από την άμμο ή το αφράτο χιόνι. Φυσικά, με το αυτοκίνητο πήγα και στο πανεπιστήμιο και βγήκα από αυτό για να μπω φαντάρος, αλλά φρόντισα να το έχω… παρά πόδα και να κάνω σκοπιές κοντά στο πάρκινγκ που το άφηνα. Μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα, η σχέση μας έγινε ακόμα πιο στενή.

Η ζωή μου μέσα στο αυτοκίνητο βρήκε γρήγορα και πάλι τους κανονικούς της ρυθμούς και το γεγονός ότι η εργασία μου περιλαμβάνει αρκετά χιλιόμετρα, και αρκετές ώρες οδήγησης στην Κηφισίας, είναι κάτι που μόνο ως «θείο» δώρο θα μπορούσα να το εκλάβω. Εξωτερικές εργασίες, ραντεβού, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις (μερικές τις κάνω και μέσα στο αμάξι) και τάπερ, συνθέτουν μια αρκετά γεμάτη ημέρα μέσα στο αυτοκίνητο.  

Ακόμα και τους φίλους μου μέσα στο αμάξι τους βλέπω μερικές φορές. Ειδικά αν πρέπει να βρεθώ με κάποιον στην Κυψέλη ή το Παγκράτι, δεν υπάρχει περίπτωση να παρκάρω στο Γαλάτσι ή την Καισαριανή αντίστοιχα και να με φάνε οι δρόμοι. Περνάω από τα σπίτια τους, τους βάζω στο αμάξι και πάμε μια μικρή βόλτα γύρω-γύρω και τα λέμε με καφεδάκι στο χέρι.

Γνωρίζω, λοιπόν, ότι για τους περισσότερους, η μεγάλη παραμονή στο αυτοκίνητο μπορεί να αποτελεί κάτι σαν αγγαρεία, όμως δεν φταίνε αυτοί. Απλά δεν ξέρουν. Βλέπεις, το αυτοκίνητο είναι ένας ναός, ζεις μέσα σε αυτό, υπάρχεις, δημιουργείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εστιάσεις στα προτερήματά του και να εξαλείψεις τα ελαττώματά του. Για παράδειγμα, όλοι θέλουμε έναν καφέ μέσα στη μέρα για να αντέξουμε, όπως και να τσιμπήσουμε και κάτι. Ποιο είναι το κατάλληλο μέρος για να το κάνεις αυτό; Μήπως είναι το γραφείο; Όχι βέβαια! Φυσικά και είναι το αυτοκίνητο. Σε αυτό, έχεις την ησυχία σου, δεν ακούς ενοχλητικές φωνές και το κυριότερο, δεν απαντάς στα τηλέφωνα. Βάζεις την αγαπημένη σου μουσική, ρυθμίζεις τον κλιματισμό, κάθεσαι αναπαυτικά και απολαμβάνεις.

Όταν έρχεται η ώρα του lunch break δε, δεν το συζητώ πως το αυτοκίνητο μου παρέχει την καλύτερη προστασία για το φαγητό μου. Αν τολμήσω να φάω στο γραφείο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πέσουν οι συνήθεις ύποπτοι πάνω από το φαγητό μου για να «τσιμπήσουν μία πατατούλα». Παίρνω το κολατσιό στο αμάξι, λοιπόν, κλείνω παράθυρα για να μην μυρίσει κάποιος ότι τρώω και κλειδώνω κιόλας και τις πόρτες.

Το μοναδικό κακό με το αυτοκίνητο είναι ότι παρά την τόση τεχνολογική πρόοδο που έχει σημειωθεί, δεν κάνει ακόμα καφέ μόνο του. Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο και πρέπει οι αυτοκινητοβιομηχανίες να το κοιτάξουν κάποια στιγμή, γιατί δεν γίνεται να μην έχεις στον δρόμο φρεσκοκαβουρδισμένο καφέ με παγάκια που δεν έχουν λιώσει και ένα ζεστό σνακ που να είναι όντως ζεστό. Ή μήπως γίνεται;

Ναι, γίνεται χάρη στα everest και την καινοτόμα υπηρεσία On The Road που θα βρεις τώρα μέσα από το app τους. Για να καταλάβεις πώς λειτουργεί και γιατί με ενθουσίασε, σκέψου τα εξής: Εκεί που οδηγώ, βλέπω από το κινητό μου ποιο είναι το κοντινό μου everest, διαλέγω τον καφέ μου όπως ακριβώς τον θέλω και στέλνω μέσω του app την παραγγελία μου. Μέχρι να φτάσω, η παραγγελία μου έχει ετοιμαστεί και είναι έτοιμη για παραλαβή. Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να βρω να παρκάρω, βέβαια, αλλά κυρίως γιατί δεν μου αρέσει να αποχωρίζομαι το αυτοκίνητό μου, πατάω το κουμπί «έφτασα» στο app και μου φέρνουν την παραγγελία στο παράθυρο, χωρίς να χρειαστεί καν να βγω από το αυτοκίνητο. Όλα αυτά σε λιγότερα από τρία λεπτά!

Τώρα, το μόνο που χρειάζεται να κάνω, είναι να πείσω τον κουρέα μου να μπαίνει στο εξής στο πίσω κάθισμα για να με κουρεύει και να μην ψάχνω να παρκάρω γύρω από το κουρείο του.

Διάβασε όλο το αφιέρωμα εδώ.