Πέντε σκηνές από φιλμ που μόνο ένας άντρας μπορεί να εκτιμήσει πραγματικά

Επιμέλεια: Χρήστος Κάβουρας

Είναι ορισμένα φιλμ που μόνο αν είσαι άντρας μπορείς να εκτιμήσεις πραγματικά. Καμία γυναίκα δεν θα καταλάβει στο έπακρο γιατί έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα για το αντρικό κοινό ο Vito Corleone. Ποτέ καμία γυναίκα δεν θα εκτιμήσει την αδρεναλίνη που προσφέρουν οι cult movies των 90’s. Όπως δύσκολα θα καταλάβει την ανατριχίλα που «ξυπνάει» μέσα μας σε κάθε σκηνή που πλησιάζει θυσία και μάλιστα με ηρωικό τρόπο, ούτε γιατί το «Fight Club» είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για τον κινηματογράφο.

Για παράδειγμα, πήγες κάποτε στο σινεμά και είδες το παρακάτω τρέιλερ μαζί με την κοπέλα σου:

Μετά το σινεμά βγήκατε με δύο φίλους σας και τους μιλάτε για το συγκεκριμένο βίντεο.

Εκείνη: «Είδαμε ένα τρέιλερ με Stallone και τους άλλους που ξέρουν να βαράνε» θα πει στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Εσύ: «Πωωω, βγαίνει μια ταινία σκέτη αδρεναλίνη. Stallone, πιστόλια και ξυλίκι. Να μαζευτούμε με την παρέα να το δούμε».

Νομίζω βλέπεις τη διαφορά.

Το παραπάνω παράδειγμα μπορεί να είναι ενδεικτικό της διαφοράς αντιμετώπισης, ωστόσο δεν ταιριάζει απόλυτα στην ποιότητα των ταινιών που θέλουμε να μιλήσουμε. Μιλάμε για σκηνές από εμβληματικά φιλμ τα οποία πέραν των κλασικών σκηνών τους, μας προκάλεσαν ανατριχίλα γιατί διείσδυσαν στην καρδιά του άνδρα.

Είναι σκηνές που ο συνδυασμός υποκριτικής, σκηνογραφίας και μουσικής έβρασαν αποδοτικότερα μέσα στο ίδιο καζάνι και το αποτέλεσμα ήταν να μας μείνουν αλησμόνητες, προκαλώντας μας μια ιδιαίτερη τρέλα. 

Έναν θαυμασμό, μια υπόκλιση και κυρίως υπερηφάνεια που είμαστε άνδρες.

Δεν πρόκειται για ένα «offer you can’t refuse», αλλά η στιγμή που επέλεξες να βλέπεις τον κόσμο με άλλο τρόπο δίχως να υπάρχει γυρισμός. Δεν είσαι πια παιδί του μπαμπά, ούτε και αναζητείς το μονοπάτι ανάμεσα στους άλλους γκάνγκστερ και την άγρια καθημερινότητα. Ο Michael Corleone δεν είναι πια ένας αντιδραστικός νέος, ούτε παραμένει στη σκιά κάποιου άλλου κεφαλιού της μαφίας. Πλέον κοιτάζει τον κόσμο με άλλα μάτια, από ψηλά και όλοι υπόλοιποι θνητοί τον αντιμετωπίζουν με τρέμουλο. Όταν περνάει μπροστά τους υποκλίνονται, όταν τους απλώνει το χέρι το φιλάνε. Το φινάλε της ταινίας σηματοδοτεί μια νέα εποχή. 

Δεν υπάρχει πια Michael Corleone, παρά μόνο ο Godfather. Το αδιαμφισβήτητο αφεντικό του οργανωμένου εγκλήματος. 

Ένα έθνος, δύο στρατιές. Στο τέλος όλοι θα χάσουν, το ένα στρατόπεδο ωστόσο θα θρηνήσει περισσότερους. Ή μάλλον όλους. Από τη μία ο στρατός του αυτοκράτορα εξοπλισμένος με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, από την άλλη η παραδοσιακή δύναμη της Ιαπωνίας. Οι πιο περήφανοι στρατιώτες του έθνους που δεν δειλιάζουν απέναντι στον εχθρό, εξοπλισμένοι με τις πανοπλίες, το χαρακίρι και κυρίως το θάρρος με την υπερηφάνειά τους. Οι Σαμουράι ορμάνε προς τον βέβαιο χαμό τους, αλλά η θυσία τους προκαλεί θαυμασμό και  παύση πυρών από την απέναντι πλευρά.

Η θυσία τους σου σηκώνει την τρίχα, αλλά ο θάνατος του ηγέτη τους Katchumoto σε γεμίζει με υπερηφάνεια. Όχι επειδή τον μισείς, άλλα γιατί καταφέρνει να «φύγει» με τους δικούς του όρους. Με τον κώδικα τιμής του. Ακόμα και αν αδυνατείς να καταλάβεις τον κώδικά του, του δίνεις respect που παραμένει πιστός στις αρχές του. Έστω και αν το τέλος έρχεται από δικό του πρόσωπο.

Γεννήθηκες σκλάβος και καταδικασμένος να μην έχεις κανένα απολύτως μέλλον. Να είσαι μια ζωή στο έλεος του σπαθιού και τις ορέξεις του αφέντη σου, να μάχεσαι καθημερινά προκειμένου να επιβιώσεις απλά και μόνο για να ικανοποιείς κάποιον που σε εξουσιάζει. Δεν ξέρεις τι θα πει χαρά, ούτε και οικογένεια. Το μόνο που έχεις είναι ο εαυτός σου. Μόνο που οι καταστάσεις τα φέρνουν έτσι ώστε να ηγηθείς μιας εξέγερσης και να πας κόντρα στην υπερδύναμη που ακούει στο όνομα Ρώμη. Ο Σπάρτακος περνάει από το στάδιο του δούλου και του μονομάχου, σε αυτό του στρατιωτικού ηγέτη. Εκείνου που δεν θα δειλιάσει, που θα εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει.  

Στην εμβληματική σκηνή της αιχμαλωσίας τους, οι εξεγερμένοι έχουν την επιλογή να ζήσουν εάν παραδώσουν τον Σπάρτακο. Κανείς όμως δεν δέχεται να το κάνει, ούτε και όταν ο ίδιος ο Σπάρτακος αποφασίσει να φανερωθεί. «Εγώ είμαι ο Σπάρτακος» ακούγεται από έναν στρατιώτη, «εγώ είμαι ο Σπάρτακος» από έναν άλλον. Και μετά από έναν άλλον. Και τέλος από ολόκληρη στρατιά. Σε έναν κόσμο χωρίς καμία ελπίδα για χαρά, ο Σπάρτακος βιώνει τι θα πει αληθινή φιλία. Μια ομαδική θυσία, μια σπίθα που για τους πραγματικούς φίλους προκαλεί δάκρυα και ανάγκη να αγκαλιάσουν τον κολλητό τους. Αυτόν για τον οποίον θα έδιναν και την ίδια τους ζωή.

Στο ίδιο πρίσμα με τον Σπάρτακο, ο Maximus Decimus Meridius παλεύει μέσω των μονομαχιών για την επιβίωσή του. Μόνο που στην δικιά του περίπτωση ξέρει ότι δεν θα βρει την ευτυχία καθώς του τα έχουν στερήσει όλα. Από τρανός στρατηγός και υποψήφιος διάδοχος του θρόνου της Ρώμης, είναι πλέον δούλος, θρηνώντας ταυτόχρονα την οικογένειά του. Το μόνο που του έχει απομείνει είναι να πεθάνει. Όχι όμως πριν πάρει μαζί του στον τάφο τον δολοφόνο της γυναίκας και του παιδιού του.

Το «My name is Gladiator» είναι σαφώς το πιο ξακουστό quote της ταινίας, ωστόσο είναι τα λόγια που διαδέχονται αυτή τη μεγάλη ατάκα που κάνουν τη σκηνή ξεχωριστή. Αυτή που περίμενες ολόκληρη την ταινία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτή που ο πρωταγωνιστής θα κοιτάξει στα μάτια τον Commodus μπροστά σε ένα γεμάτο Κολοσσαίο, θα τον προϊδεάσει ότι η ώρα του πλησιάζει από δικό του λεπίδι. Είναι το φαρμάκι της εκδίκησης, αυτό που θα αποφέρει δικαιοσύνη και θα το περιμένεις με θέρμη μέχρι να συμβεί.

Και τι θα πει ότι είναι καρτούν; Υπάρχει κανένας που δεν τον άγγιξε το συγκεκριμένο story; Εκείνο του άξιου διαδόχου του θρόνου που ο κακός θείος καταφέρνει να τον εξορίσει, φτάνοντας σε σημείο να δολοφονήσει τον ίδιο του τον αδερφό για να το καταφέρει. Η πορεία του Simba, από τα παιδικά χρόνια ως πρίγκιπας, στην επιβίωση μέσα στην χαλαρότητα της ζούγκλας και του «χακούνα-ματάτα», την επιστροφή σε μια ζωή που ήταν ξεχασμένη και ως αποκορύφωμα την ανάληψη του θρόνου είναι συστατικά που κάνουν το φιλμ διαχρονικό και άξιο για κάθε ηλικία.

Αυτά τα δευτερόλεπτα της ανάβασης του Simba στον Περήφανο Βράχο, αυτές οι στιγμές της αποκαθήλωσης του Scar, τα γουρλωμένα μάτια του Zazu και της Nala είναι ο καθρέφτης των δικών μας και όποιου άλλου παρακολουθεί τη σκηνή. Το slow motion picture, οι σταγόνες βροχής, η φωνή του Mufassa από τους ουρανούς και η μοναδική μουσική εμπειρία ουσιαστικά προδικάζουν το πεπρωμένο της σκηνής. Την γεμάτη βρυχηθμό σαν εναλλακτική κραυγή πανηγυρισμού στέψης του νέου Βασιλιά. Ένα διάστημα 30 δευτερολέπτων που σου αρκεί να νιώσεις την αδρεναλίνη στο πετσί σου, σαν να προσπαθούσες καιρό να δικαιωθείς και οι κόποι σου να έπιασαν επιτέλους τόπο. Ακόμα και αν δεν είσαι πραγματικός βασιλιάς, είναι μια σκηνή φτιαγμένη για να σε μετατρέπει σε αυτοκράτορα της στιγμής, όσες φορές και αν τη δεις.