Daniel Craig: Ο εναλλακτικός James Bond που έσωσε μια για πάντα τον 007

Κείμενο: Χρήστος Κάβουρας

Μέχρι το 2006 ήταν απλώς ένας τύπος που ενοχλούσε την Angelina Jolie στο πρώτο «Tomb Raider», ένας κακομαθημένος γιος μαφιόζου που «έφαγε» ο Tom Hanks στο «Road to Perdition» ή απλά ένας κρίκος από την παρέα του Eric Bana στο εξαιρετικό «Munich». Με λίγα λόγια ένα πρόσωπο που έλεγες «κάτι μου θυμίζει» αλλά δυσκολευόσουν να θυμηθείς πού τον έχεις δει. Αυτός ήταν ο Daniel Craig (γεννήθηκε σαν σήμερα το 1968).

Ένας ξανθός, γλυκανάλατος ηθοποιός από αυτούς που δεν σου κάνουν δα και τρελή εντύπωση, που αν δεν τους ξαναδείς και ποτέ, δεν θα σε πιάσει καμιά φαγούρα για το πού εξαφανίστηκαν και δεν μας χαρίζουν αυτούς τους «υπέρτατους» ρόλους-γεμίσματα. Μέχρι που μια μέρα έσκασε αυτό το τρέιλερ και ήρθανε τα πάνω κάτω. 

Και στη ζωή μας αλλά (κυρίως) στη δική του.

Μόλις είδα το τρέιλερ του «Casino Royale» είχα την εντύπωση πως πρόκειται για παρωδία. Είχα τις ελπίδες μου δηλαδή στηριζόμενος στην πρώτη ταινία του 1967, τότε που το βιβλίο του Ian Fleming μεταφέρθηκε σε parody με πρωταγωνιστή τον David Niven παρά σε κανονική ταινία του 007. Τελικά δεν είχα δίκιο. Αυτός θα ήταν ο νέος Bond της μεγάλης οθόνης. 

Ο τύπος που θα αναλάμβανε τη νέα εποχή του διάσημου πράκτορα, που θα έπρεπε να ανεβάσει επίπεδο τον ήρωα μετά τον απόλυτο Pierce Brosnan που τότε θεωρείτο ό,τι πιο κοντινό στον υπέρτατο Sean Connery.  

Από τότε μέχρι το 2019, ο James Bond έχει βγάλει άλλες τρεις ταινίες (Quantum of Solace, Skyfall, Spectre) και περιμένουμε άλλη μία πολύ σύντομα. Ο πρωταγωνιστής; Προφανώς και ο Daniel. Διότι ο τύπος εν τέλει από εκεί που υπήρχαν οι φόβοι να θεωρηθεί ο νέος George Lazenby (αν δεν θυμάσαι, είναι εκείνος που έπαιξε στο «On Her Majesty's Secret Service» του 1969), πλέον φιγουράρει ανάμεσα στους κορυφαίους Bond όλων των εποχών.

Πήρε τον πράκτορα από το χεράκι και από εκεί που ήταν μια… καρτούν φιγούρα τον παρουσίασε εκ νέου στον κόσμο με νέο, πιο ρεαλιστικό χαρακτήρα. Έβαλε νέους κανόνες στην περσόνα του καζανόβα-κατασκόπου, μετέτρεψε το βλαχοτρέντι ύφος σε σκληρόπετσο και πλέον έχουμε φτάσει σε σημείο να παρακαλούμε να το ξανασκεφτεί και να επιστρέψει και σε άλλη μια ταινία μετά την 25η που έρχεται.

Και ας έκλεισε τα 51 του χρόνια, είμαστε βέβαιοι πως αντέχει ακόμα.

Πόσο ρεαλιστικός μπορεί να γίνει άραγε ο James Bond; Να του κόψεις τα γκατζετάκια και τις Aston Martin-transformers, τα ρολόγια Omega και την ευκολία με τις γυναίκες ή το βρωμόξυλο που δεν παθαίνει ποτέ τίποτα ενώ ο αντίπαλος έχει φάει του κόσμου τις μπουνιές; Δύσκολο.

Σίγουρα τόσα χρόνια επί Sean Connery, Pierce Brosnan και Roger Moore κακομάθαμε με την ευκολία που χειρίζονταν τις καταστάσεις και το αρχοντικό στιλ που εξέπεμπαν. Αν τους πετούσες στην έρημο δεν αγχωνόσουν στιγμή για το αν θα επιζήσουν. Με κάποιο τρόπο θα άραζαν, θα έκαναν την ηλιοθεραπεία τους και εκτός από νερό μέχρι γυναίκα θα έβρισκαν –και θα την έριχναν- δίχως καν να λερωθούν ή να χαλάσουν το μαλλί τους. 

Από τη στιγμή όμως που ο ρόλος πέρασε στον Daniel η κατάσταση άλλαξε άρδην. Εκεί που μια φάση κάποτε ήταν σιγουράκι, πλέον ο 007 περνά τα πάνδεινα για να τα καταφέρει. Ξεχνά κανείς το ανθρωποκυνηγητό του πάνω στον γερανό στο «Casino Royale» απλώς για να πιάσει έναν τύπο ή τα βασανιστήρια που βίωσαν τα... αχαμνά του από τον Le Chiffre; Πολλή σκόνη, αίμα, πόνος και μπελάδες με το «καλημέρα» για τον νεοφερμένο τότε Bond. 

Επιπλέον ο Craig κράτησε το κομψό, αγγλικό στιλ που απαιτεί ο συγκεκριμένος ρόλος, χωρίς ωστόσο να θυμίζει τους προκατόχους του. Σε κάθε του αντίδραση φαίνεται η υπεροχή αλλά ταυτόχρονα και το άγχος με τη σκληροπετσάδα που πρέπει να διαθέτει ένας πράκτορας της πρώτης γραμμής. Κάθε κίνηση είναι ρίσκο και ο Bond του Craig σου βγάζει ακριβώς αυτό το πράγμα.

Διότι είναι ένας χαρακτήρας τον οποίο παρακολουθείς με αγωνία ξέροντας ότι θα φέρει εις πέρας την αποστολή του αλλά και που θα την πατήσει πολλές φορές από κάποιο πισώπλατο «μαχαίρωμα». Στα παιχνίδια των κατασκόπων άλλωστε δεν μπορείς να νικάς συνέχεια. Ακόμα και αν είσαι ο 007.

Μέσα στην γεμάτη ρεαλισμό νέα πραγματικότητα, ο Daniel Craig έχει την ατυχία να είναι ο πρώτος Bond που σημείωσε ένα αρνητικό ρεκόρ, σε έναν τομέα μάλιστα που θεωρητικά είναι και ο πιο δυνατός του ήρωα. Όχι δεν μιλάμε για το χιούμορ (που επίσης δεν υποστηρίζει ο Craig) αλλά για την κατηγορία «γυναίκες». 

Διότι από το «Casino Royale» και έπειτα δεν βλέπουμε έναν… Βρετανό Μάνθο Φουστάνο αλλά έναν ερωτοχτυπημένο πράκτορα ο οποίος σε κάθε ταινία δεν «τσιμπιέται» απλώς με τα Bond Girls, αλλά τα ερωτεύεται. Αυτό συνέβη με τη Vesper στο «Casino Royale», στο «Quantum of Solace» ακόμα ήταν πληγωμένος ενώ στο «Spectre» αποσύρθηκε από την ΜΙ6 για τα μάτια της Madeleine Swan. Και το χειρότερο; Μία από αυτές που πέρασαν από μπροστά του στις τέσσερις τελευταίες ταινίες, του έριξε και και χυλόπιτα. Ω ναι, ήρθε αυτή στιγμή.  

Πολύς κόσμος μέχρι και σήμερα είναι βέβαιο ότι δεν συμφωνεί με την στροφή που πήρε ο James Bond επί εποχής Craig, ωστόσο είναι μια κατάσταση που έπρεπε να γίνει.

Ο διάσημος πράκτορας χρειαζόταν ένα τονωτικό, κάτι το διαφορετικό, πιο κοντινό στην πραγματικότητα. Με έναν τύπο που και φατσικά φέρνει στο βρετανικό πρότυπο αλλά ταυτόχρονα είναι μαγκάκος, με στιλ και καλογυμνασμένο κορμί, που σε πείθει ότι μέσα από τις δυσκολίες και την περιπέτεια μπορεί να βρει την άκρη, έστω και με διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι προηγούμενοι.

Διότι ο Bond του Craig δεν πρεσβεύει πλέον τον πράκτορα MacGyver που θα έχει πάντα το γκατζετάκι κρυμμένο στην πίσω τσέπη για να σώσει την κατάσταση, ή που θα ρίξει το κορίτσι απλά προσφέροντας ένα ποτήρι Vodka Martini, Shaken not Stirred.  Είναι η ένεση που χρειαζόταν ο ρόλος προκειμένου να μην βαλτώσει και θεωρηθεί… καρτούν, όπως ο Batman στην προ Christopher Nolan εποχή. 

Ένας εναλλακτικός James Bond που έσωσε μια για πάντα τον 007.