Η Λεωφόρος είναι μακράν το πιο Rock γήπεδο της χώρας!

Του Χρήστου Μπαρούνη

Το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, καθαρά ποδοσφαιρικά και μόνο, μοιάζει με απαρχαιωμένο μνημειακό χώρο, από τη στιγμή που η ομάδα του Παναθηναϊκού σταμάτησε (από φέτος) να το χρησιμοποιεί. Το ίδιο και το αυτό κι από μουσικής πλευράς και χρηστικότητας, όπου, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ήταν ένα απομεινάρι μουσικού πολιτισμού. Στο οποίο, όμως, οφείλουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής ιστορίας, αφού ήταν αυτό που έβαλε τα θεμέλια στο διαχρονικό και μακροσκελές ελληνικό stage από όπου παρέλασαν αμέτρητα μυθικά ονόματα.

Για να φτάσουμε στο σήμερα και σε αυτή την έξαρση συναυλιών που συνεχίστηκε τη νέα χιλιετία, μετατρέποντας την Ελλάδα σε πόλο έλξης για συγκροτήματα «ογκόλιθους», σε συνδυασμό φυσικά με τη δυναμική του πολυδιάστατου και εκρηκτικού μας κοινού. Αμφίδρομα είναι αυτά.

Η έλευση των Slayer στην Ελλάδα για to AthensRocks Festival ενώνει πολλές διαφορετικές κουκίδες της ιστορίας σε ένα χρονολογικό ευθύγραμμο τμήμα γεγονότων, ομοιοτήτων και ορόσημων. Οι πρεσβευτές της Thrash Metal ήρθαν για πρώτη φορά στη χώρα μας στις 12 Ιουλίου του 1996, όταν τα φώτα του «Απόστολος Νικολαΐδης» είχαν πια σβήσει, αφού όμως πρώτα είχαν φωτίσει ιστορικές συναυλίες για πάνω από δύο δεκαετίες.  

Εκείνη η παρθενική τους εμφάνιση έγινε στη Φρεαττύδα του Πειραιά, δίπλα στη θάλασσα, σε έναν χώρο, ποδοσφαιρικά ή μάλλον... οπαδικά απλησίαστο για οπαδούς του Παναθηναϊκού.

Τώρα, οι Slayer, 23 χρόνια και μία μέρα μετά τις κατ' ιδίαν συστάσεις τους στο ελληνικό κοινό, ετοιμάζονται για την τελευταία τους συναυλία στο τελευταίο tour της πορείας τους, όπως εξήγγειλαν πριν από έναν περίπου χρόνο, ρίχνοντας έτσι τους τίτλους τέλους, έπειτα από 37 χρόνια σταδιοδρομίας και έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Jeff Hanneman. Αυτή τη φορά, σε ένα άλλο «άβατο», για Ολυμπιακούς, στη Λεωφόρο. Στη μουσική, όμως, και δη στη live μουσική δεν χωράνε οπαδικά.

Στις 13 του προσεχούς Ιουλίου, η Λεωφόρος θα αναβιώσει με τρόπο εκκωφαντικό χάρη στη μουσική των κορυφαίων thrashάδων, ανοίγοντας ένα μπαούλο αναμνήσεων και εικόνων από μεγάλες μουσικές βραδιές και συναυλίες που σημαδεύτηκαν από μεγάλα ονόματα και εκτενή επεισόδια στης Λεωφόρου το γήπεδο και τα στενά. Το CD που κυκλοφόρησε με μία συλλογή από τραγούδια συγκροτημάτων τα οποία και φιλοξένησε το γήπεδο του Παναθηναϊκού από το τα τέλη του '60 μέχρι και τις αρχές του '90 είναι ένα καλό εισαγωγικό μάθημα και μία καλή αναδρομή στην ιστορία.

Το «Απόστολος Νικολαΐδης» θα ανοίξει τις πόρτες του και ο αγωνιστικός χώρος θα παραχωρήσει την -ανεκμετάλλευτη ούτως ή άλλως- ιδιότητά του για ένα επιβλητικό stage όπου τα φώτα θα συνοδεύουν τη δύση και οι εκρηκτικοί ήχοι θα ακομπανιάρουν το θρασάδικο κύκνειο άσμα μίας ιστορικής μπάντας. Μία ιστορική μπάντα σε έναν ιστορικό, συναυλιακό -εκτός από ποδοσφαιρικό- χώρο.

Ας θυμηθούμε μερικές από εκείνες τις βραδιές που μεγάλες μπάντες και σπουδαίοι καλλιτέχνες πέρασαν από τη «Λεωφόρο των Συναυλιών»:

Τραγική ειρωνεία. Τέσσερις μέρες πριν από το πραξικόπημα στην Ελλάδα, οι Rolling Stones κάνουν... σεφτέ συναυλιών στη χώρα και στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, σε μία άδοξη και ανεπιτυχή προσπάθεια ελεύθερης μουσικής έκφρασης. Μπροστά σε 10.000 θεατές και με πολύ μεγάλη αλλά και αυστηρή αστυνομική παρουσία, λίγο πριν το Satisfaction απογειώσει τη συναυλία και το κοινό, Τζάγκερ άρχισε να σκορπίζει κόκκινα γαρύφαλλα στους θεατές. Μη μπορώντας να φτάσει μέχρι την άκρη του Stage, ζήτησε από τον μάνατζερ της περιοδείας να το αναλάβει. Ο Τομ Κέιλοκ, ο οποίος είχε μπαταρισμένο το ένα χέρι του, καθώς τρεις μέρες νωρίτερα είχε τραυματισθεί, δέχτηκε βάναυση επίθεση από την Αστυνομία, η οποία θεώρησε την ενέργεια επαναστατική, με τη συναυλία να λήγει πρόωρα μετά το βαθύ σκοτάδι που κάλυψε το γήπεδο της Λεωφόρου.

21 Ιουλίου 1987. Οι Sabbath έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και απαρτίζονται από τους Tony Martin, Tony Iommi, Dave Spitz, Bev Bevan και Geoff Nicholls . Η συναυλία δεν καταγράφεται σε αρχειακό υλικό, ενώ δεν ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκειά της. Όσοι βρέθηκαν, όμως, εκεί μιλούν για performance που χαρακτηρίζει τους Sabbath κι ας είχαν μικρό set list, το οποίο έληξε και κάπως πρόωρα λόγω της συμπεριφοράς κάποιων και της έλλειψης φύλαξης. Κάποιοι οπαδοί ανέβηκαν σε κολώνες που στήριζαν τα φώτα της σκηνής κι αυτή ήταν η αιτία που η συναυλία τελείωσε νωρίτερα αφού θεωρήθηκε επικίνδυνο για τους θεατές και τα μέλη της μπάντας. 

Μία μαρτυρία είναι πάντα καλύτερη από μία απλή έρευνα. Για τη συγκεκριμένη συναυλία, λοιπόν, ας διαβάσουμε καλύτερα το άρθρο του Μίλτου Πασχαλίδη (ναι, του γνωστού) από την ιστοσελίδα «imerodromos» (2014), όπου εξιστορεί την εμπειρία του μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου: «Ο Dylan έπαιζε ακουστική και φυσαρμόνικα και τραγουδούσε με την στριγκή του φωνή για πάρτη μου, μόνο για πάρτη μου, αλλά και γω για πάρτη του είχα παρατήσει στη Σαντορίνη ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά- στα κρύα του λουτρού. Σε λίγες μέρες θα έκλεινα τα 20 και βίωνα την απόλυτη χαρά. Λίγο πριν το φινάλε, εκεί που λες καλύτερα δεν γίνεται, ανεβαίνει ένας τύπος στη σκηνή, βουτάει μια ηλεκτρική κιθάρα, ρίχνει ένα σόλο, ούτε φλύαρο, ούτε επιτηδευμένο, ένα καταπληκτικό αργό σόλο απόλυτης μουσικότητας- οι μπροστινοί να παραληρούν, εμείς δεν ξέρουμε γιατί, ο τύπος τζάμαρε με τον Dylan σα να ήταν κολλητοί από χρόνια, έπαιξαν παρέα δύο κομμάτια σαν encore, υποκλίθηκαν και έφυγαν αγκαλιασμένοι. Ωραίος, αλλά ποιος ήταν, διάολε; 

Ήταν ο Van Morrison!

Το καλοκαίρι του 89, είδα τον Bob Dylan και τον Van Morrison μαζί στη σκηνή, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας»...

Στις 19 Ιουλίου του 1990, ο Alice Cooper έρχεται στην Ελλάδα και παρουσιάζει το άλμπουμ του, που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα με την ονομασία «Trash».  Σε συνέντευξή του είχε δώσει εξήγηση για την ονομασία. «Οι μπάτσοι φέρονται στα παιδιά σαν να είναι σκουπίδια. Το ίδιο και οι δάσκαλοι στο σχολείο, στο σπίτι. Τα ναρκωτικά είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η ζωή είναι πιο δύσκολη, το σεξ είναι πιο δύσκολο. Είναι ένας επικίνδυνος κόσμος, είναι σκουπίδια». Στο άνοιγμα της συναυλίας φέρεται να είχε πει «Let's trashing now», ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το live είχε και τηλεοπτική κάλυψη από το MEGA, αφού η έλευσή του στη χώρα μας είχε προμοταριστεί αρκετά με τον Alice τότε να έχει ήδη χτίσει το δικό του ελληνικό κοινό.

Ήταν 1η Ιουλίου του 1996. Το Γήπεδο του Παναθηναϊκού υποδέχεται τον Bowie στη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ «Rockin' Athens», μαζί με τον Λου Ριντ και τον Ελβις Κοστέλο.  Ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να φέρει τον Μπάουι στην Ελλάδα ήταν ο Νίκος Σαχπασίδης, γνωστός διοργανωτής συναυλιών της εποχής που έχει φύγει από τη ζωή. Η Λεωφόρος ήταν ντυμένη με σκηνικά βγαλμένα από το... μέλλον, ενώ ο Bowie χαιρετούσε το πλήθος τραγουδώντας «Do you wanna be free?». Για εκείνη τη συναυλία, φημολογείται πως είχε ζητήσει μία καρέκλα για να κάνει ένα από τα show του κι επειδή αυτή δεν υπήρχε στην Ελλάδα, παρακάλεσε να τη στείλουν με φωτογραφία για να τη δουν και να την παραγγείλουν.

26 Σεπτεμβρίου 1991. Σχεδόν 22.000 θεατές περίμεναν να δουν μετά από 20 χρόνια τους Deep Purple. Ανέβηκαν στη σκηνή γνωρίζοντας την πλήρη αποθέωση και εν μέσω ενός show με πολλά φώτα τύπου λέιζερ, που δημιουργούσαν φωτιές και σχημάτιζαν το όνομα του συγκροτήματος. Τα τραγούδια που ακούστηκαν: Black Night, Child in Time, Long Live Rock’n’roll, Truth hurts, The Cut runs deep, Perfect Strangers, Fire in the Basement, Hey Joe, Love conquers all, Difficult to Cure, Knockin’ at your back door, Lazy, Highway Star και Smoke on the Water. Η συναυλία είχε μαγνητοσκοπηθεί από την ΕΡΤ.

9 Ιουλίου 1987. Από απόσπασμα του «Rocktime» για ένα από τα τρελά σκηνικά εκείνης της συναυλίας: «Ο Eric Bloom μπαίνει στη σκηνή πάνω σε μία μηχανή. Σκύβει και βάζει το μικρόφωνο κοντά στην εξάτμιση. Το μαρσάρισμα ακούγεται εκκωφαντικό και ξεκινάει το “Born To Be Wild”.»... Και συνεχίζει: «Ενώ παίζεται το “Veteran” δύο διμοιρίες των ΜΑΤ βρίσκονται μπροστά από τη σκηνή».

Αυτές ήταν απλά μερικές συναυλίες από τις δεκάδες της Λεωφόρου. Από το 1967 μέχρι το 1996 έχουν περάσει πάρα πολλοί καλλιτέχνες και σπουδαίες μπάντες, όπως: Buddy Guy, The Cure, Stephane Grapelli, Luther Allison, Talking Heads, Osibisa, Wayne Shorter, Bob Geldoff, Astrud Gilberto, Sniff ’N’ The Tears, Bryan Adams, Pato Banton, Tom Tom Club, Egberto Gismonti, Jethro Tull, Manhattan Transfer, Tanita Tikaram, Elvis Costello, Van Morrison, The Jesus And Mary Chain.

Ας είναι, λοιπόν, η συναυλία των Slayer ένα νοσταλγικό encore για μία τελευταία τζούρα θρασίλας, αλλά και ένα εκκωφαντικό intro για ξαναγίνει η Λεωφόρος το πιο Rock γήπεδο της χώρας.