Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, πώς τα πας με το χιούμορ;
Ο γίγαντας του ΝΒΑ σε μια συνέντευξη με καλοκαιρινό mood και πολύ χιούμορ.
SHARES
Συνέντευξη στον Χρήστο Κάβουρα
Δεν τον βλέπεις συχνά στη χώρα μας, εκτός και αν πρόκειται για κάποιο special occasion. Για τον Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, η Ευρώπη ήταν πολύ μικρή για να τον κρατήσει και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι από την νέα μπασκετική χρονιά θα μπει στη δέκατη σεζόν του ως παίκτης του ΝΒΑ.
Από την μικρή και άσημη Χέμοφαρμ, στην λαμπερή ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την Ζαλγκίρις Κάουνας, ως τον Ερυθρό Αστέρα στον οποίο σάρωσε τα πάντα, και ύστερα στο μεγάλο άλμα στο ΝΒΑ για τους Σαν Αντόνιο Σπερς. Το επιβλητικό του παρουσιαστικό που αγγίζει τα 2 μέτρα και 24 εκατοστά, περιβάλλει μιας τεράστιας καρδιά και ταυτόχρονα μια υπέροχης προσωπικότητα που όλοι θα θέλαμε στη ζωή μας. Ένας άνθρωπος- αστείρευτη πηγή αστείων εμπνεύσεων που λατρεύει να χαμογελάει και του αρέσει να το δείχνει με κάθε ευκαιρία.
Ο Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, λοιπόν, βρέθηκε στη χώρα μας προκειμένου να πάρει μέρος στο τουρνουά AegeanBall Festival του Γιώργου Πρίντεζη στη Σύρο, πριν όμως επισκέφθηκε τη Μύκονο και το ξενοδοχείο, Cavo Tagoo. Εμείς, με τη συνδρομή της Σαμάνθας Αποστολοπούλου, τον συναντήσαμε στο Kalesma Mykonos στον Ορνό, όπου του μεταφέραμε τις ερωτήσεις μας και εκείνος ανταποκρίθηκε με μεγάλη όρεξη και -όπως πάντα- με ένα τεράστιο χαμόγελο.
-Έχουν περάσει περίπου 10 χρόνια από τότε που άφησες την Ευρώπη και τον Ερυθρό Αστέρα για να μετακομίσεις στο ΝΒΑ. Θυμάσαι πώς ένιωθες όταν υπέγραφες το 2015 για τους Σαν Αντόνιο Σπερς;
Δύσκολο να το ξεχάσω, ειδικά εκείνον τον ενθουσιασμό όταν θα έκανα το μεγάλο βήμα να αφήσω την Ευρωλίγκα για να πάω στο ΝΒΑ. Και μόνο το ότι πήγα σε μια ομάδα με τόσο σπουδαίους παίκτες ήταν τρομερό. Είμαι τυχερός γιατί στη rookie χρονιά μου είχα συμπαίκτες, όπως ο Τιμ Ντάνκαν, ο Μάνου Τζινόμπιλι, ο Τόνι Πάρκερ, ο Ντέιβιντ Ουέστ, ο Μπορίς Ντιαό και ο Καουάι Λέοναρντ. Ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον αλλά όλοι τους με βοήθησαν τόσο πολύ για να εγκλιματιστώ στη νέα μου ζωή, αλλά οφείλω και ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους τους ανθρώπους που ήξερα πριν να πάω στο ΝΒΑ και βοήθησαν να γίνω αυτός που είμαι σήμερα.
Ήμουν ένας παίκτης που δεν είχα περάσει καν στο ντραφτ αλλά με τη βοήθεια όλων των ανθρώπων γύρω από το μπάσκετ, της οικογένειάς μου και των φίλων μου κατάφερα τόσα πολλά και τους είμαι ευγνώμων.
-Η φάση που θυμάμαι από την πρώτη σου χρονιά στο ΝΒΑ, ήταν εκείνη που στήνεσαι για ριμπάουντ σε μια ελεύθερη βολή και ο Τάιλερ Χάνσμπρο έχει γουρλώσει τα μάτια, σαν να έχει τρομάξει που σε βλέπει. Το είχες καταλάβει ότι είχε πάρει αυτό το ύφος ή το είδες μετά τον αγώνα;
Εννοείται ότι το έχω δει το βίντεο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το πήρα χαμπάρι όταν συνέβη, αλλά μάλλον για αυτό βγήκε τόσο αστείο. Όταν μπήκα στο παιχνίδι ήμουν τόσο συγκεντρωμένος γιατί οι φίλαθλοι φώναζαν το όνομά μου και ήθελα να ανταποδώσω την αγάπη τους. Μπορεί να ήταν το λεγόμενο trash time σε εκείνη τη στιγμή του αγώνα που είχα μπει, αλλά για μένα δεν είναι ποτέ έτσι. Μου αρέσει να μπαίνω και να τα δίνω όλα.
(Γελώντας πάντως συνεχίζει…) Εντάξει ήταν αστείο το θέαμα, το παραδέχομαι. Ειδικά έτσι όπως κυκλοφόρησε τότε σε όλες τις social media πλατφόρμες αλλά δεν ήθελα να τρομάξω κανέναν. Απλά να παίξω ήθελα (γέλια).
«Η μοναδική αίσθηση να φωνάζουν το όνομά σου σε ένα γήπεδο 22 χιλιάδων ατόμων»
Το ΝΒΑ είναι ένα dream place για τους περισσότερους μπασκετμπολίστες στον κόσμο, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και την «αρνητική» του πλευρά. Κάθε παίκτης που βρίσκεται με ενεργό συμβόλαιο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού πρέπει να είναι έτοιμος να αλλάξει πολιτείες και συνήθειες ανά πάσα στιγμή και ώρα. Ο λόγος είναι ο κανονισμός των ανταλλαγών, κατά τον οποίο η ομάδα αποφασίζει για την τύχη του παίκτη ανταλλάσσοντάς τον κατόπιν συνεννόησης με κάποιον από άλλη ομάδα, χωρίς όμως να ρωτήσει τον ίδιο άμα θέλει να αλλάξει περιβάλλον ή οργανισμό. Από το 2015 που είναι στο ΝΒΑ, ο Μπόμπαν έχει αλλάξει τρεις φορές ομάδα στο πλαίσιο ανταλλαγών, όπως συνέβη και με την τωρινή του ομάδα, τους Χιούστον Ρόκετς.
-Ποια όμως είναι η γνώμη του Μπόμπαν για αυτή την πλευρά του ΝΒΑ;
Το δύσκολο δεν είναι τόσο για μένα, αλλά για την οικογένειά μου. Για τα παιδιά μου που πάνε σχολείο και πρέπει να αλλάζουν περιβάλλον, για πράγματα της καθημερινότητας που έχεις συνηθίσει να τρέχουν, για την γυναίκα μου (Μιλίτσα Κρστιτς) που πρέπει να αλλάξει συνήθειες.
Το θέμα είναι όμως ότι οι ανταλλαγές και οι αλλαγές περιβάλλοντος βρίσκονται μέσα στην κουλτούρα της δουλειάς μας. Από την πλευρά του παίκτη όμως μια ανταλλαγή δεν είναι ποτέ κακή, από την άποψη ότι πηγαίνει σε μια ομάδα που θα έχει πάντα σπουδαίους συμπαίκτες και προσωπικότητες.
Το θέμα είναι όμως ότι οι ανταλλαγές και οι αλλαγές περιβάλλοντος βρίσκονται μέσα στην κουλτούρα της δουλειάς μας. Από την πλευρά του παίκτη όμως μια ανταλλαγή δεν είναι ποτέ κακή, από την άποψη ότι πηγαίνει σε μια ομάδα που θα έχει πάντα σπουδαίους συμπαίκτες και προσωπικότητες.
Επιπλέον σε βοηθάει η νέα σου ομάδα να εγκλιματιστείς στο καινούργιο σου περιβάλλον, δεν είσαι ποτέ μόνος σε αυτή την αλλαγή. Είναι όλος ο οργανισμός δίπλα σου, επομένως το πραγματικά δύσκολο είναι για τους ανθρώπους δίπλα σου, όχι για σένα πραγματικά.
-Τι σου λείπει περισσότερο από τη ζωή στην Ευρώπη και από τη Euroleague;
Δεν είναι εύκολη η αλλαγή στην κουλτούρα και τη ζωή από την Ευρώπη στην Αμερική, αλλά όσο την περνάς μαζί με τους φίλους και την οικογένειά σου, η αλλαγή γίνεται πολύ πιο εύκολα. Αν εξαιρέσουμε τους ανθρώπους μου πίσω στη Σερβία, θα έλεγα ότι πλέον τα έχω όλα.
Αυτό που μου λείπει περισσότερο από το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι… τα αμυντικά τρία δευτερόλεπτα στην ρακέτα -σ.σ. στο ΝΒΑ όπως υπάρχουν τα τρία δευτερόλεπτα του επιτιθέμενου, υπάρχουν και του αμυνόμενου. Στην Ευρώπη μπορούσα να περιμένω στην άμυνα με «τις ώρες» στο «ζωγραφιστό», στο ΝΒΑ ο κανονισμός αναγκάζει στους σέντερ να μπαινοβγαίνουν από αυτήν.
-Ο Νίκολα Γιόκιτς έχει μιλήσει πολλές φορές για τη διαφορά στην ατμόσφαιρα των ευρωπαϊκών γηπέδων, όπως έκανε πρόσφατα και ο Σκότι Πίπεν στο Final 4 της φετινής Euroleague. Εσένα ποια είναι η στιγμή στην καριέρα σου που δεν θα ξεχάσεις με τίποτα;
Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που πραγματικά δεν μπορώ να τις απαριθμήσω. Eιδικά εκείνες που παίζω καλά και οι φίλαθλοι φωνάζουν το όνομά μου. Ίσως και να επέλεγα τον πρώτο μου αγώνα ή το πρώτο μου κάρφωμα, το πρώτο μου καλάθι στην Euroleague, το πρώτο μου τρίποντο ή το πρώτο μου alley-hoop. Όλα έχουν ξεχωριστή σημασία για μένα.
Αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι, θα επιλέξω την μοναδική ατμόσφαιρα, σε ένα γεμάτο γήπεδο στο Βελιγράδι (με τη φανέλα του Ερυθρού Αστέρα) και 22 χιλιάδες φιλάθλους να φωνάζουν παθιασμένα το όνομά μου. Δεν γίνεται να το ξεχάσεις αυτό.
-Ποια στιγμή σου ξεχωρίζεις από το ΝΒΑ;
Σαφώς εκείνο το παιχνίδι κόντρα στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς που χάναμε για 15 πόντους με τους Σαν Αντόνιο Σπερς, και ο κόουτς Πόποβιτς με έβαλε στο παιχνίδι και το γυρίσαμε. Θυμάμαι είχα βάλει 17 πόντους σε περίπου 10-11 λεπτά. Θυμάμαι όλο το γήπεδο να σείεται με την ιαχή «Μπόμπαν-Μπόμπαν» και να ανατριχιάζω. Αυτό το συναίσθημα μόνο με τη γέννηση των παιδιών μου μπορώ να το συγκρίνω.
«Ο Τομπάιας Χάρις είναι ο αδερφός μου και αυτό δεν θα αλλάξει»
Πέρα από το μπασκετικό κομμάτι, ο Μπιγκ-Μπόμπαν έχει και άλλα ταλέντα, πέρα από τα παρκέ. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αν δεν ήταν επαγγελματίας μπασκετμπολίστας άνετα θα μπορούσε να έχει δικό του χιουμοριστικό show ή να είναι ένας full-time ηθοποιός του Χόλιγουντ.
Άλλωστε ήδη έχουμε προλάβει να τον απολαύσουμε σε μεγάλες ταινίες και παραγωγές όπως το John Wick, ενώ δύσκολα ξεχνιέται εκείνος ο ρόλος του πλάι στον Άνταμ Σάντλερ και τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ του Παναθηναϊκού AKTOR, στο Hustle.
Καλές και οι ταινίες, αλλά τέτοιο έμφυτο χιούμορ δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε πίσω από ένα κορμί διαμετρήματος 2,24 μ. Aυτό -ευτυχώς- φρόντισε να το αναδείξει τα χρόνια του στη Φιλαδέλφεια, όταν συνέπεσε με τον μπασκετμπολίστα Τομπάιας Χάρις.
Οι δυο τους «κόλλησαν» αμέσως και αυτή τους η σύνδεση μετουσιώθηκε σε πολλά χιουμοριστικά βιντεάκια τα οποία έκαναν πάταγο στο διαδίκτυο. Πλέον μπορεί να τους χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα -ο Τομπάιας βρίσκεται στο Ντιτρόιτ για λογαριασμό των ς- αλλά η φιλία αυτή θα κρατάει για πάντα…
-Θα ήθελες να ξαναπαίξεις πλάι στον Τομπάιας (Χάρις);
Αυτή η φιλία είναι πραγματικά από τα καλύτερα που μου έχουν συμβεί. Ο Τομπάιας (Χάρις) είναι ο καλύτερος μου φίλους, ο αδερφός μου και θα αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, είτε παίξουμε ξανά μαζί, είτε και όχι. Μακάρι να συμβεί.
-Πώς σας ήρθε η ιδέα να κάνετε τα βίντεο «Bobi & Tobi»;
Απλώς συνέβησαν, δεν το προγραμματίσαμε. Αυτοί είμαστε στη ζωή μας. Ο Τομπάιας έχει μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, όχι τόσο καλή όσο η δική μου (γέλια) αλλά ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία το να βγάζουμε τη φιλία μας προς τα έξω με ωραία βιντεάκια.
-Και τώρα είναι ώρα να μιλήσουμε για την υποκριτική. Θα γίνεις ηθοποιός μόλις σταματήσεις το μπάσκετ;
Λατρεύω την υποκριτική και σιγά-σιγά το αφήνω να εξελίσσεται. Στην καρδιά μου, βέβαια, η υποκριτική δεν μπορεί να αγγίξει την ομορφιά του μπάσκετ. Πολλοί νομίζουν ότι είναι εύκολο να είσαι ηθοποιός αλλά δεν καταλαβαίνουν τι χρειάζεται για να τα καταφέρεις. Ακόμα και σε μια πολύ μικρή και ασήμαντη σκηνή.
Είναι ωραίο να ασχολείσαι με την υποκριτική, το να πηγαίνεις στο Κόκκινο Χαλί και να απολαμβάνεις όλη αυτή την προβολή. Το πιο ωραίο είναι να παίρνεις μέρος σε μια ταινία και να μην την παρακολουθείς απλά. Για μένα, προσωπικά, μου αρέσει για έναν λόγο παραπάνω διότι είναι κάτι που πρέπει να προσπαθώ πολύ για να το καταφέρω. Είναι σαν το μπάσκετ, που πρέπει να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου.
-Σου αρέσει να παίζεις τον δολοφόνο; Στο John Wick το έκανες, όπως και στο Self Reliance. Πότε θα υποδυθείς τον καλό;
Όπως είπα και πριν, είναι ωραίο να συμμετέχεις σε μια ταινία, ανεξαρτήτως ρόλου, κυρίως όμως γιατί δίνεις πολύ ενέργεια σε αυτό. Από τη στιγμή που με ρωτάς, σαφώς και θέλω να παίζω και τον καλό αφού είμαι και εγώ έτσι στη ζωή μου. Κάποια στιγμή πιστεύω θα τα καταφέρω.
-Ήσουν πάντα έτσι χαμογελαστός ή ζωή στις ΗΠΑ προκάλεσε αυτή την αλλαγή;
Το είχα πάντα μέσα μου να χαμογελάω. Μου αρέσει να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου και το χαμόγελο είναι ένας ωραίος τρόπος να το κάνω. Θέλω να δείχνω αυτό που είμαι. Όσον αφορά τα επαγγελματικά μου, πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος και σοβαρός σε ό,τι κάνω, αλλά μια ζωή την έχουμε. Πρέπει να θυμόμαστε να την απολαμβάνουμε.
*Ευχαριστούμε πολύ την Σαμάνθα Αποστολοπούλου για τη βοήθεια στην επικοινωνία, και τα Cavo Tagoo και Pere Ubu για τη φιλοξενία.
SHARES
