Η Αθηνά Παπαφωτίου δίνει πάσα αλληλεγγύης στα παιδιά της Ζανζιβάρης

Όταν η Αθηνά Παπαφωτίου έκανε διατάσεις δίπλα στην Κάρλι Σνάιντερ σ’ ένα γήπεδο στη Γαλλία, σίγουρα δεν περίμενε πως σήμερα θα είχε δημιουργήσει ένα project που παρέχει ευκαιρίες εκπαίδευσης, ανάδειξης και ενδυνάμωσης σε παιδιά της Ζανζιβάρης. Διότι μπορεί η γενική ιδέα να ήταν αυτή, αλλά από τη θεωρία στην πράξη, η διαδρομή δεν είναι απλώς ένα τσιγάρο δρόμος. “Αλλιώς το φανταζόμαστε και αλλιώς διαμορφώθηκε. Αν με ρωτάς, πήγε πολύ καλύτερα. Είναι άλλο αυτό που έχεις στο μυαλό σου αρχικά και διαφορετικό αυτό που συναντάς στη Ζανζιβάρη. Είναι άλλος κόσμος”, αποκάλυψε η αρχηγός του Παναθηναϊκού στο βόλεϊ γυναικών κατά τη διάρκεια της συνομιλίας.

Στη συζήτησή μας μιλήσαμε για το Thriboo, τα μαθήματα ζωής που έχει αποκομίσει από την ενασχόλησή της με το project, το αν θα μπορούσε αυτή η ιδέα να αποκτήσει σάρκα και οστά σε περίπτωση που είχε “γεννηθεί” στην Ελλάδα και όχι στη Γαλλία, για όλα όσα θα άλλαζε αν γινόταν Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης, τα βήματα που πρέπει να κάνει η Πολιτεία ώστε να βοηθήσει το ελληνικό βόλεϊ, για το ποια είναι η Αθηνά Παπαφωτίου έξω από τα τάραφλεξ, την Emma Stone που θα ήθελε να την υποδυθεί σε περίπτωση που η ζωή της γίνει ταινία και το μήνυμα που στέλνει σε κάθε γυναίκα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα.

-Τι είναι το Thriboo και πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιδέα;

Το Thriboo είναι μία δράση που οργανώσαμε μαζί με την Κάρλι Σνάιντερ, τη συμπαίκτριά μου -τότε- στη Γαλλία και η ιδέα πίσω από αυτή τη δράση είναι το πώς μπορούμε μέσω του αθλητισμού να παρέχουμε ευκαιρίες εκπαίδευσης, ανάδειξης και ενδυνάμωσης σε κοινότητες που δεν έχουν πρόσβαση στους πόρους που έχουν οι δυτικές κοινωνίες. Έτσι, λοιπόν, προέκυψε στη Ζανζιβάρη.

-Γιατί όμως τα παιδιά της Ζανζιβάρης και όχι στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη χώρα, πιο κοντινή μας;

Διότι βρίσκεται σε μία ήπειρο που ταλαιπωρείται πάρα πολύ. Δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα βασικά, στις ευκαιρίες που έχουμε εμείς. Ζουν πάρα πολύ απλά. Ο λόγος που επιλέξαμε τη Ζανζιβάρη είναι διότι πρόκειται για τους πιο ειρηνικούς προορισμούς στην Αφρική. Μην ξεχνάς ότι ήμασταν δύο λευκές γυναίκες που δεν είχαμε ιδέα πού πηγαίναμε και το τι θα συναντούσαμε. Δεν είχαμε κάποια οργάνωση, κάποια καθοδήγηση. Βρήκαμε ένα σχολείο που ήθελε εθελοντές και τους αναλύσαμε το project μας.

-Ποια είναι τα μαθήματα ζωής που έχεις πάρει από την ενασχόλησή σου, την τριβή σου, με αυτά τα παιδιά;

Είναι πάρα πολλά. Είναι μία εμπειρία που δεν είχα ξαναζήσει, με διαμόρφωσε και με άλλαξε. Είδα πώς μπορείς με λίγα να είσαι ευτυχισμένος, είδα πώς μπορείς να κάνεις κάποια παιδιά χαρούμενα προσφέροντας μόνο την ενέργειά σου. Δεν είχαμε να προσφέρουμε υλικά πράγματα και χρήματα. Αλλά μόνο το μεράκι και την ενέργειά μας. Είδα ότι υπάρχει αλληλεγγύη και συμπερίληψη, την ίδια στιγμή που εδώ υπάρχει ανταγωνισμός και αποκλεισμός σε ευάλωτες ομάδες.

View this post on Instagram

A post shared by Thriboo (@thriboo)

-Έχεις προσαρμόσει κάτι στην προσωπική σου ζωή από τα μαθήματα που πήρες μέσω της ενασχόλησής σου στη Ζανζιβάρη; Όπως το να εκτιμήσεις κάποιες καταστάσεις;

Ναι αλλά αυτό το συναίσθημα είναι παροδικό διότι η κοινωνία που ζούμε και οι ρυθμοί της, δε σου αφήνει πολλά περιθώρια. Σε συνεπαίρνει και σε βουλιάζει. Είναι δύσκολο να σου πω πως δε θα γίνω καταναλωτική αλλά πάντα υπάρχει αυτό το σημείο αναφοράς που επιστρέφεις και σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Όπως για παράδειγμα τη συμπεριφορά σου προς τον συνάνθρωπο. Όταν γύρισα για πρώτη φορά, ήμουν σε μελαγχολία. Μετά λίγο-λίγο παρασύρεσαι. Δεν μπορείς να ζήσεις σε μία καθημερινότητα, σε μία δυτική κοινωνία, με τα πρότυπα της Αφρικής.

-Πώς φαντάζεσαι αυτό το πρότζεκτ τα επόμενα χρόνια; Πώς το έχεις οραματιστεί;

Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα του πώς ξεκίνησε δεν είχε πάρει καν τι μορφή τού πώς έχει εξελιχθεί σήμερα. Διαμορφώθηκε και κάθε μέρα διαμορφώνεται διαφορετικά. Όταν πήγαμε εκεί είδαμε την πραγματική διάσταση. Αλλιώς το φανταζόμαστε και αλλιώς διαμορφώθηκε. Αν με ρωτάς, πήγε πολύ καλύτερα. Είναι άλλο αυτό που έχεις στο μυαλό σου αρχικά και διαφορετικό αυτό που συναντάς στη Ζανζιβάρη. Είναι άλλος κόσμος. Θέλω να πιστεύω πως θα έχει και συνέχεια, να βοηθήσω και ν’ αγγίξω κι άλλες κοινότητες. Γιατί όχι και στην Ελλάδα; Υπάρχουν κι εδώ άνθρωποι που είναι αποκλεισμένοι και ο αθλητισμός θα είναι το μέσο συμπερίληψης.

-Τα σχολεία εκεί είναι δημόσια ή λειτουργούν με ιδιωτικές πρωτοβουλίες;

Η ιδέα του δημοσίου, του ιδιωτικού και της έννοιας του κράτους όπως τα φανταζόμαστε εμείς, απέχει πάρα πολύ από τις καταστάσεις εκεί. Τα περισσότερα εκεί στηρίζονται σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες και δωρεές. Το σχολείο που στηρίζουμε εμείς είναι χωρίς δίδακτρα και οι δασκάλες είναι γυναίκες του χωριού. Το σχολείο δεν είναι σχολείο έτσι όπως το φανταζόμαστε, αλλά 4 τοίχοι, χωρίς νερό, χωρίς φως και δεν μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε σχολείο. Τα περισσότερα από τη στιγμή που μπορούν να περπατήσουν, δουλεύουν, ώστε να φέρουν ένα έξτρα εισόδημα στο σπίτι.

-Έχω διαβάσει σε προηγούμενη συνέντευξή σου, πώς σας βοήθησε αρκετά ο σύλλογος της Μιλούζ. Θεωρείς πως αν αυτή η ιδέα είχε γεννηθεί όταν κάνατε διατάσεις σ’ ένα γήπεδο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να υλοποιηθεί;

Θα έλεγα πως “όχι”. Χωρίς να είμαι σίγουρη, διότι αυτά είναι εικασίες. Στη Γαλλία έχουν το αίσθημα της αλληλεγγύης, της προσφοράς, της αλληλοστήριξης και του ανθρωπισμού. Το έχουν στο DNA τους. Και επειδή ακριβώς η Μιλούζ είναι η ομάδα της πόλης, όχι της πρωτεύουσας που υπάρχουν πολλοί σύλλογοι, εκεί έχουν υψηλότερα το αίσθημα της προσφοράς. Δηλαδή ότι θα προσφέρουν το “1” και αυτό θα μετατραπεί σε “1.000”. Βέβαια οφείλω να πω ότι και στην Ελλάδα στήριξαν αυτήν την προσπάθεια. Χωρίς τις ελληνικές εταιρείες δε θα μπορούσαμε να έχουμε πάει. Μας έδωσαν μπάλες, εξοπλισμό, χρήματα. Αλλά στη διαδικασία της ομάδας, δεν ξέρω αν θα μας βοηθούσαν από την αρχή. Τώρα που είδαν ότι αυτή η ιδέα διαμορφώνεται, έχουν δείξει πως θέλουν να βοηθήσουν. Όπως το έπραξε και ο Παναθηναϊκός φέτος.

-Έχεις αγωνιστεί σε Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία και Ελλάδα. Έχεις διακρίνει διαφορές το εξωτερικό αναφορικά με τη συμπεριφορά των οπαδών στον γυναικείο αθλητισμό;

Βέβαια. Είναι διαφορετική συνολικά στους αθλητές. Όχι μόνο στις γυναίκες. Δε θεωρώ ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουμε διαφορετική μεταχείριση. Είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε όλοι αθλητές και υπηρετούμε κάποια πράγματα την ώρα που παίζουμε. Αυτά που ζούμε στην Ελλάδα δεν τα έζησα πουθενά τα 7 χρόνια που αγωνίστηκα στο εξωτερικό. Όπως δεν έχω ακούσει καμία συμπαίκτριά μου να έχει ζήσει κάτι παρόμοιο. Προσωπικές επιθέσεις, βρισιές, γιουχαΐσματα.

-Έχει υπάρξει στιγμή που να έχεις αισθανθεί ετεροντροπή για τα άτομα που βρίσκονται στις κερκίδες; Να έχει υπάρξει μια τέτοια επίθεση, όπου να θέλεις να πάρεις την ομάδα και να σηκωθείς να φύγεις από το γήπεδο για διαμαρτυρία.

Ναι φυσικά. Το έχω σκεφτεί σε οποιοδήποτε γήπεδο κι αν παίζουμε. Δε θεωρώ ότι αρμόζουν στα αθλητικά ιδεώδη τέτοιες συμπεριφορές. Αναφέρομαι σε οτιδήποτε μπορεί να χαλάσει την ατμόσφαιρα ενός αγώνα και οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει άσχημα πρότυπα σ’ ένα παιδί που έρχεται στο γήπεδο και ακούει αφιλτράριστα. Σε οποιονδήποτε μπορεί να νιώσει φόβο και ανασφάλεια γιατί ήρθε απλώς να δει έναν αγώνα. Αυτά δεν υπήρχαν στο εξωτερικό. Ωστόσο γνωρίζω ότι οι ίδιοι φίλαθλοι στην Ελλάδα, όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό, συμπεριφέρονται διαφορετικά. Βλέπουμε ν’ ανεβαίνουν πανό από φιλάθλους που θέλουν να περάσουν ένα ωραίο μήνυμα κατά της βίας, κατά του ρατσισμού και την ίδια στιγμή πάνω από το πανό μπινελίκι για την αντίπαλη ομάδα. Αυτό είναι κάτι τόσο αντιφατικό.

-Γίνεσαι πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης. Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που αλλάζεις;

Το νούμερο “1” θα ήταν η προβολή του αθλήματος, θα φρόντιζα να υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη. Πιστεύω θα έδινε τρομερή δυναμική στο άθλημα. Το δεύτερο που θα φρόντιζα θα ήταν τα γήπεδα. Θα έβαζα κάποια προαπαιτούμενα στις ομάδες ώστε αυτό που παρουσιάζουμε να είναι ελκυστικό. Η παρουσίαση, η προβολή και το marketing είναι πράγματα τα οποία υπολείπεται το γυναικείο βόλεϊ στην Ελλάδα.

-Επίσης πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα να σπάσει τη γυάλινη οροφή που τις εμποδίζει να κατακτήσουν ηγετικές θέσεις. Θα μπορούσες να φανταστείς μία γυναίκα ως πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης;

Γενικά αν δούμε σε όλη την ιεραρχία, σε κάθε πόστο, σε ηγετική θέση στην Ελλάδα, βρίσκονται άνδρες. Αν με ρωτάς, θεωρώ πως οι γυναίκες είμαστε πολύ ικανές. Δεν είναι θέμα φύλου. Υπάρχει μία δυσκολία στο γεγονός πως οι γυναίκες αφιερωνόμαστε στη δημιουργία οικογένειας, το οποίο προσδίδει μία παραπάνω δυσκολία ώστε ν’ αναλάβουμε καίρια πόστα. Όμως νομίζω ότι δεν έχουν δοθεί και οι ευκαιρίες. Οι γυναίκες, όσες φορές είχαν την ευκαιρία, έχουν αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρουν πάρα πολύ καλά. Υπάρχει μία τάση πως οι άνδρες θεωρούνται ικανότεροι αλλά είναι μία παλαιϊκή αντίληψη, η οποία μετά από αγώνα ξεπερνιέται. Οφείλουμε ως γυναίκες να το διεκδικούμε και οφείλουν οι άνδρες να το αναγνωρίζουν.

-Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να γίνουν από την Πολιτεία ώστε το ελληνικό βόλεϊ να γίνει επαγγελματικός αθλητισμός;

Πρέπει να βγει ένας νόμος που να υποχρεώνει τις ομάδες να γίνουν επαγγελματικές. Και πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου να γίνει. Το βόλεϊ ανδρών είναι επαγγελματικό, το γυναικείο όχι. Οι αμοιβές που έχει το γυναικείο βόλεϊ σε σύγκριση με το ανδρικό είναι πάνω κάτω οι ίδιες και πολλές φορές υπάρχουν μεγαλύτερα συμβόλαια στο γυναικείο. Εδώ πρόκειται για μία ξεκάθαρη διάκριση φύλου και ισότητας. Εγώ για παράδειγμα αυτή τη στιγμή είμαι ανασφάλιστη, έχω μηδέν ένσημα από το ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αν μείνω έγκυος δεν έχω κανένα επίδομα.

-Τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα ώστε το βόλεϊ να γίνει πιο ελκυστικός προορισμός; Όχι μόνο για αθλητές του εξωτερικού αλλά και για τα νέα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό;

Αυτή τη στιγμή είναι ελκυστικός προορισμός γιατί έχουν μπει κάποια χρήματα από χορηγούς. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε αθλήτριες που παίζουν και των αθλητριών που βγαίνουν, δηλαδή από τα αναπτυξιακά. Δύο πράγματα θα πρέπει να γίνουν. Η προβολή, όπως συνέβη με την Εθνική ομάδα μπάσκετ και την προβολή των επιτυχιών που έφεραν κόσμο στο άθλημα. Η τηλεόραση είναι το μέσο που βρίσκεται σε κάθε σπίτι, οπότε η προβολή είναι το νούμερο ένα. Το δεύτερο είναι η επένδυση στα αναπτυξιακά και στην κατάρτιση των προπονητών ώστε να αναδείξουν νέους αθλητές. Θα χρειαστεί μία συντονισμένη προσπάθεια από την Πολιτεία και τους θεσμούς αλλά με στοχευμένες κινήσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι το βόλεϊ είναι το άθλημα με τα περισσότερα δελτία κοριτσιών.

-Πιστεύεις ότι το βόλεϊ είναι πιο “φλώρικο” άθλημα λόγω της φύσης του; Εννοώ πως δεν υπάρχει άμεση σωματική επαφή, όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή το πόλο.

Δεν θεωρώ ότι είναι “φλώρικο” αλλά το ότι υπάρχει μία δυσκολία στην κατανόησή του. Θα πρέπει να είσαι γνώστης για να σου αρέσει και να το καταλάβεις. Ωστόσο όσο περισσότερο το βλέπεις, τόσο το κατανοείς, σου αρέσει και φανατίζεσαι. Θεωρώ πως είναι ένα άλλο άθλημα με διαφορετικής φύσεως ομορφιά.

-Ποια είναι τα μαθήματα ζωής που έχεις πάρει από το βόλεϊ και τον αθλητισμό, τα έχεις προσαρμόσει στην προσωπική σου ζωή και σ’ έχουν βελτιώσει;

Είναι πάρα πολλά. Το βασικό είναι ότι έχω μάθει πως στο γήπεδο μέσα είμαστε όλοι ίσοι. Είναι η στιγμή που “μηδενίζουν” όλα και το μόνο που έχει σημασία είναι το τι προσφέρεις στην ομάδα. Έχω μάθει να σέβομαι, να αποδέχομαι τον άλλον όπως ακριβώς είναι και να παίρνω το καλύτερο από εκείνον. Αν μένεις στα αρνητικά, χάνεις. Πρέπει να συγκεντρώνεσαι και να επικεντρώνεσαι μόνο στα θετικά που μπορείς να σου δώσει ο άλλος. Όπως κι εσύ από την πλευρά σου. Είναι μια διαδικασία που συμβαίνει μόνο στο γήπεδο. Έξω από το γήπεδο, υπάρχει άλλου είδους ανταγωνισμός, υπάρχουν μικροπρέπειες και μένεις λίγο στα αρνητικά του άλλου. Αυτό είναι που μου έχει μάθει ο αθλητισμός και το μεταφέρω ασυναίσθητα και στις σχέσεις μου.

-Θα πήγαινες στον Ολυμπιακό;

Είναι δύσκολη ερώτηση γιατί είμαι και αρχηγός του Παναθηναϊκού. Υπάρχει λόγος που έχω επιλέξει να είμαι 3 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Είναι γιατί έχω δεθεί με την ομάδα, γιατί είμαι ικανοποιημένη με τους ανθρώπους. Αν κάτι απ’ όλα αυτά σταματήσουν να ισχύουν θα είμαι ανοιχτή ώστε να βρω την επόμενη καλύτερη συνθήκη για το επάγγελμά μου. Όμως είμαι σ’ ένα σωματείο που τα παρέχει όλα αυτή τη στιγμή. Δεν βρίσκω κάποιο λόγο για να κάνω αυτό το βήμα.

-Διαβάζω πως ο πατέρας σου Σπύρος ήταν πολιτικός μηχανικός και η μητέρα σου Μαρία οικονομολόγος και υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης. Σκέφτηκες ποτέ να ακολουθήσεις κάποιο από τα δύο επαγγέλματα ή ο αθλητισμός ήταν μονόδρομος;

Εγώ τελείωσα παιδαγωγικό, οπότε κανένα από τα δύο επαγγέλματα δε θα ακολουθούσα. Από αλλού ξεκίνησα και αλλού με πήγε. Η οικογένειά μου ασχολείται με τον αθλητισμό γιατί πιστεύει στις αξίες που πρεσβεύει. Ο πρωταθλητισμός δεν ήταν καθόλου στο μυαλό της οικογένειάς μου, δεν υπήρχε προτροπή, περισσότερο αποτροπή θα έλεγα. Ο λόγος είναι ότι ο πρωταθλητισμός σε κάνει κάπως μονοδιάστατο. Η μητέρα μου δεν το ήθελε τόσο πολύ αλλά τώρα δεν έχει επιλογή.

-Ποια είναι η Αθηνά Παπαφωτίου έξω από το τάραφλεξ;

Αυτό θα πρέπει να το ρωτήσεις κάποιον άλλον! Το 24ώρο μου έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Οι συνθήκες είναι απαιτητικές και επαγγελματικές. Δεν μπορώ να πω εγώ το πώς είμαι, θα προτιμούσα να μιλήσει κάποιος άλλος για μένα. Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι σημαντικοί. Ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος αλλά και η ζωή μου είναι περιορισμένη. Προσπαθώ να βρω ισορροπία ώστε να τα κάνω όλα. Μου αρέσει να ταξιδεύω, μου αρέσει να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ, μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες. Είχα πάει στον Ιωαννίδη το καλοκαίρι και η επόμενη που θα πάω θα είναι των Coldplay.

-Αν η ζωή σου γινόταν ταινία, ποια θα ήθελες να την υποδυθεί;

Μου αρέσει η Emma Stone. Μου άρεσε από πάντα και πριν πάρει τα Όσκαρ της. Είναι μοναδική. Αν πρέπει να επιλέξω, λοιπόν, θα ήταν η Emma Stone.

-Αν μπορούσες να έχεις μια υπερδύναμη, ποια θα ήθελες να έχεις;

Χμ, να πετάω. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω, οπότε είναι η υπερδύναμη που θα ήθελα να έχω.

-Είσαι ενεργή στα social media; Υπάρχει κάποιος/ά που θέλεις να κάνεις unfollow και τον κρατάς για τυπικούς λόγους;

Καλά όλοι έχουμε αλλά με το mute όλα λύνονται και δεν χρειάζεται να μπεις στη διαδικασία του unfollow. Ο καθένας επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα social media με όποιον τρόπο επιθυμεί. Δεν είμαι φουλ ενεργή αλλά λειτουργώ ανά περιόδους. Κάποιες φορές είναι περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Επιλέγω να δείχνω την αθλητική μου ζωή, περισσότερο από την προσωπική

-Ποια είναι η αντίπαλος που θα ήθελες να έχεις στην ομάδα σου και ποια αυτή η συμπαίκτρια που δε θέλεις ποτέ να αποχωριστείς;

Την Ανθή Βασιλαντωνάκη θα ήθελα να έχω στην ομάδα μου, είναι η αγαπημένη μου. Και ποια δε θα ήθελα να αποχωριστώ, ε; Τώρα αυτό είναι άδικο. Θα πω την Μάρετ (σ.σ. Γκρόθες). Είμαστε τρία χρόνια μαζί, κάνει και καλή υποδοχή, οπότε με συμφέρει.

-Υπάρχει κάποια γυναίκα που να έχεις θαυμάσει και τη θεωρείς πρότυπο;

Ω πάρα πολλές. Από διάσημες δεν έχω κάποια που να θαυμάζω γιατί δεν γνωρίζω όλες τις πτυχές. Μου είναι κάπως ξένο και προτιμώ να έχω μια προσωπική άποψη για τον άλλον. Μπορεί να είναι οι συμπαίκτριές μου, οι φίλες μου, η μαμά μου, οι μαμάδες άλλων, η γιαγιά μου. Δεν μπορώ να σου πω ένα άτομο για όλα. Δεν υπάρχει κάτι το καθολικό, το απόλυτο. Θαυμάζουμε ανθρώπους για συγκεκριμένα πράγματα και συγκεκριμένες στάσεις.

-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις σε κάθε γυναίκα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας;

Δε θέλω να στείλω κανένα μήνυμα και σε καμία γυναίκα. Ξέρουμε πολύ καλά από μόνες μας το τι μπορούμε να κάνουμε. Είναι ωραία μέρα η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας αλλά δεν χρειαζόμαστε καμία υπόδειξη. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι θέλουμε, τι μπορούμε και πώς θα το κάνουμε. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και θα ζούμε όπως θέλουμε, είτε άνδρες είτε γυναίκες.