Η Νικόλ Χριστοδούλου δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται

Επιμέλεια: Χρήστος Κάβουρας

Η Νικόλ Χριστοδούλου δεν είναι από τις γυναίκες εκείνες που περνάνε απαρατήρητες. Από τη στιγμή που επικοινωνήσαμε μαζί της, ήταν δεδομένο ότι θα την ρωτούσαμε για τον ρόλο της Αφροδίτης στη Γη της Ελιάς, ωστόσο, με το πέρας της συζήτησης διαπιστώσαμε το πόσο ξεχωριστή και χαρούμενη προσωπικότητα κρύβει πίσω από τον διάσημο ρόλο της.

Σαφώς και κοιτάζοντας την Νικόλ Χριστοδούλου εντυπωσιάζεσαι από το όμορφο πρόσωπο, τα μάτια και την επιβλητική της παρουσία, ωστόσο, μόλις της μιλήσεις γοητεύεσαι ακόμα περισσότερο...

-Η υποκριτική από χόμπι, έγινε βασική σου απασχόληση. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να το ακολουθήσεις;

Κατά την διάρκεια των σπουδών μου ως φοιτήτρια Χημείας, ασχολιόμουν παράλληλα ερασιτεχνικά με το θέατρο κι έβλεπα την διαφορά στο πώς ένιωθα. Έσπρωχνα τον χρόνο να περάσει η μέρα, να τελειώσω τα εργαστήρια στη σχολή για να έρθει η ώρα που θα ξαναπάω στο θέατρο. Μια μέρα, μετά από μια παράσταση, με έπιασε ο δάσκαλος του θεάτρου και με παρότρυνε να πάω σε δραματική σχολή και να ασχοληθώ με αυτό. Ήταν σαν να μου έδωσε μία ώθηση προς την κατεύθυνση που ήδη ήθελα να ακολουθήσω και δεν είχα τολμήσει ακόμα.

Αυτό που με έλκυε πάντα ήταν ότι είχα τη δυνατότητα να «συναντήσω» τόσες διαφορετικές ψυχές και προσωπικότητες ανθρώπων και να ζήσω για λίγο μέσα απ’ αυτούς. Όμως, στην πορεία, συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί οι «άλλοι» άνθρωποι είναι κομμάτια σου, υπάρχουν μέσα σου σε κάποιον βαθμό και γνωρίζοντας τους, γνωρίζεις καλύτερα και τον εαυτό σου. Είναι μια διαδικασία όπου δοκιμάζεις, παίζεις με τα όρια σου και βάζεις στο παιχνίδι και τον θεατή.. να δοκιμαστεί κι αυτός μέσω της ταύτισης. Να έρθει κι αυτός σε επαφή με τα σκοτεινά του σημεία, ώστε να τα υπερβεί. Για μένα αυτή είναι η ουσία και η ομορφιά αυτής της δουλειάς. Ο ηθοποιός είναι ένας αγγελιοφόρος συνειδητότητας.

-Άρα βλέπεις τον εαυτό σου στην Αφροδίτη στη Γη της Ελιάς;

Πάντα λέω ότι η κα. Βάνα Δημητρίου έχει πολύ ισχυρό διαισθητικό χάρισμα στο να σε ψυχογραφεί.. έχουν υπάρξει αυτούσιες ατάκες/συνθήκες στο σενάριο που με αντιπροσωπεύουν απόλυτα ως άνθρωπο.

Μοιάζω αρκετά, λοιπόν, με την Αφροδίτη αλλά όχι σε όλα βέβαια. Ορισμένες φορές έχει μια «ωμότητα» και μια απελευθέρωση που εγώ δεν έχω και ομολογώ ότι στην αρχή με ξένιζε αυτό. Επίσης, κάποια πράγματα στα οποία η Αφροδίτη ανταποκρίνεται με άνεση και χαμόγελο, εμένα θα μου δημιουργούσαν νεύρα και αντιδραστικότητα! (Γέλια)

Μου τη θυμίζω περισσότερο στο αλέγκρο στοιχείο της, στο ότι έχει μάθει να στηρίζεται στα πόδια της και να είναι αυθύπαρκτη, στη γενικότερη στάση της απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους, στο πόσο ελεύθερος θέλει να νιώθει ο σύντροφος της μέσα στη σχέση -δεν αναφέρομαι στην απιστία φυσικά (γέλια)- ή και στην τάση της να στηρίζει τους άλλους όταν το έχουν ανάγκη. Αλλά νομίζω ότι «κλέβω» κι εγώ κάποια στοιχεία -που μ’ αρέσουν- από την Αφροδίτη και τα αναπτύσσω και στη ζωή μου.

-Τελικά τι σου αρέσει περισσότερο: Το θέατρο ή η υποκριτική μπροστά στην κάμερα;

Αγαπώ και τα δυο, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Για μένα το κίνητρο είναι το ίδιο και στα 2 μέσα, όπως και η προσέγγιση του εκάστοτε χαρακτήρα· προσπαθώ να δημιουργήσω έναν ολοκληρωμένο πολυδιάστατο άνθρωπο, με την ομορφιά και την ασχήμια του· με τις φωτεινές, τις σκοτεινές κι όλες τις ενδιάμεσες πτυχές κι εκφάνσεις του. Ένας ηθοποιός, σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται έναν δέκτη 100% ανοιχτό να «λάβει», δηλαδή έναν θεατή που να είναι σε θέση να δει τον εαυτό του, βλέποντας τον δημιουργημένο χαρακτήρα πάνω στη σκηνή ή στο γυαλί. Όχι έναν φαντασιακό εαυτό, όχι μια πτυχή του εαυτού του. αλλά τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στο θέατρο είναι πως ο θεατής είναι πιο πιθανό να έρθει συνειδητά με αυτήν την πρόθεση: «ανοιχτός»· με επιθυμία να τον αγγίξει κάτι ουσιαστικό κι ο ηθοποιός να είναι σε θέση να το εισπράξει αυτό πάνω από τη σκηνή. Δημιουργείται μια συλλογική ενεργειακή ατμόσφαιρα και είναι ένα αέναο δούναι & λαβείν μεταξύ ηθοποιού - θεατή. Γι ’αυτό και κάθε παράσταση τη νιώθεις διαφορετική από τη μια μέρα στην άλλη, γιατί είναι ένα ζωντανό σώμα στο εδώ και τώρα. Αυτή είναι κι η μαγεία του για μένα.

Στο γυαλί δεν υπάρχει αυτό σε πραγματικό χρόνο όμως απευθύνεται σε μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων. Σε ανθρώπους που ίσως έχουν την ανάγκη να νιώσουν λιγότερο μόνοι στον προσωπικό τους χώρο-χρόνο.

Αλλά για μένα το ενδιαφέρον στο γυαλί -ειδικά σε μια μακροσκελή σειρά- είναι ότι καταφέρνεις να γνωρίζεις διαρκώς όλο και περισσότερο τον χαρακτήρα που έχεις δημιουργήσει. Ζεις περισσότερες εμπειρίες μαζί του και σου δίνεται η δυνατότητα να πας όλο και πιο βαθιά με τον καιρό. Βήμα-βήμα ανακαλύπτεις και πιο κρυφά κομμάτια του κι έτσι γίνεται ολοένα και πιο υπαρκτός, πιο πραγματικός. Αυτό το ταξίδι για μένα είναι απολαυστικό.

-Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που κουβαλάς μαζί σου από την οικογένειά σου;

«Να μην ετεροπροσδιορίζομαι» και «Να μην κάνω στους άλλους ότι δε θα ήθελα να μου κάνουν».

-Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι όσο εύκολα ενθουσιάζεσαι, τόσο εύκολα απογοητεύεσαι. Είναι στα Resolutions του 2024, να βελτιώσεις το εσωτερικό αυτό κομμάτι σου;

Αυτή η συνέντευξη ήταν το 2022. Από τότε το βελτίωσα αυτό μου το χαρακτηριστικό σε ένα σημαντικό βαθμό και έχω εντοπίσει 100 άλλα .. (γέλια). Έχω την τάση διαρκώς να δουλεύω τα εσωτερικά μου κομμάτια, με εξιτάρει να ψάχνω και να εντοπίζω πιθανά δυσλειτουργικά χαρακτηριστικά μου και να μπαίνω στη διαδικασία να τα αλλάζω. Μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον και ικανοποίηση η διαδικασία της αυτοβελτίωσης. Διαφορετικά νιώθω στάσιμη.

Στο πως έγινε τώρα… Για να καταλήξεις να απογοητευτείς σημαίνει ότι έχεις γοητευτεί από κάτι εξωτερικό· δηλαδή έχεις δώσει ασυνείδητα τη δύναμη σε κάτι έξω από σένα να σε κινεί σαν μαριονέτα κι έχεις αποσυνδεθεί από την δική σου εσωτερική «δύναμη». Πράγμα που συμβαίνει συχνά και στον έρωτα.

Αυτό βελτιώνεται -πέρα από την ψυχοθεραπεία- με συνειδητή και διαρκή αυτοπαρατήρηση ώστε να είσαι σε θέση να διακρίνεις ανά πάσα στιγμή πότε σε κινεί η δική σου δύναμη ή κάποιος εξωτερικός παράγοντας και να επανατοποθετείσαι.

-Σε έχουν προσβάλλει ποτέ στη δουλειά σου; Και αν ναι, πώς το διαχειρίστηκες;

Ναι, έχουν υπάρξει κάνα δυο περιστατικά. Όχι ως προς το επαγγελματικό κομμάτι αλλά σε ανθρώπινο επίπεδο. Στη μια περίπτωση που το έκρινα σημαντικό και για τη συνεργασία -γιατί ήταν και χοντροκομμένη και αβάσιμη η προσβολή- το επικοινώνησα στο ίδιο το άτομο. Στην άλλη περίπτωση που ήταν πισώπλατες «παιδικές» προσβολές, νομίζοντας ότι δεν το καταλάβαινα, δεν ασχολήθηκα. Απλά κράτησα αποστάσεις σε ανθρώπινο επίπεδο χωρίς να επηρεαστεί η επαγγελματική μας συνεργασία, φυσικά. Δεν αρέσουμε σε όλους, ούτε ταιριάζουμε με όλους και αυτό είναι εντάξει.

-Η Αφροδίτη στη Γη της Ελιάς εξελίχθηκε σε μεγάλη αποκάλυψη της σειράς. Πώς αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου να παίζει;

Δεν τις βλέπω «αθώα» τις σκηνές μου. Τις βλέπω από το πρίσμα «τι δεν μ άρεσε ώστε να το διορθώσω». Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα ή διαφορετικά σε μια επόμενη φορά. Είμαι λίγο geek να σου πω την αλήθεια. Για μένα δεν τελειώνει ποτέ αυτή η διαδικασία.

-Αναφορικά με τις ερωτικές σκηνές, μπορείς να μας μεταφέρεις τι σκέφτεσαι όταν είσαι στο σκηνικό, και τι αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου από την οθόνη να κάνει αυτές τις σκηνές;

Η πρώτη μου ερωτική σκηνή ήταν στη Γη της Ελιάς και ειλικρινά ντρεπόμουν απίστευτα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «Χριστέ μου, θα την δει ο πατέρας μου αυτή τη σκηνή»! (γέλια)

Όμως, είχα την καλύτερη δυνατή «στήριξη» και από τον Ανδρέα Γεωργίου και από τον Βασίλη Μίχα -με τον οποίο είχα τη σκηνή- και από ολόκληρο το συνεργείο. Το βάπτισμα του πυρός ήταν το δύσκολο, λοιπόν. Μετά από ένα σημείο «συνηθίζεται». Τις επόμενες φορές όλα μου ήταν πιο ομαλά. Πλέον είναι μια τεχνική διαδικασία, δεν υπάρχει κάποια «σκέψη». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το όταν τις είδα στην οθόνη. Την πρώτη φορά ήταν ένα σοκ. Σταδιακά η ντροπή μειώνεται και κάθε ερωτική σκηνή την βλέπω -σχεδόν- σαν μια ακόμα σκηνή όπως όλες τις άλλες.

-Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που σε χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και τι σε κάνει περισσότερο χαρούμενη από οτιδήποτε;

Η διαίσθηση μου - καταλαβαίνω πολλά από την ενέργεια που εισπράττω από έναν άνθρωπο από την πρώτη στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι η χαρά -εκ των πραγμάτων- δε μου είναι κάτι δύσκολο και προφανώς όχι επειδή δεν έχω ποτέ προβλήματα ή δεν έχω ζήσει έντονες τραυματικές εμπειρίες.

Αλλά επειδή ήταν μια συνειδητή επιλογή που με τον καιρό έγινε κτήμα μου και μετατράπηκε σε στάση ζωής. Με αφετηρία μια «θετική» ματιά απέναντι στα πράγματα , σχεδόν ό,τι και να προκύψει -στο πλαίσιο της καθημερινότητας- είναι πιο αντιμετωπίσιμο σε σχέση με μια αφετηρία μιζέριας, στενοχώριας ή θυμού. Εννοείται θα επηρεαστούμε στιγμιαία από κάτι που θα συμβεί -πιθανόν να θυμώσουμε, να κλάψουμε, να ξεσπάσουμε- αλλά θα επανέλθουμε γρήγορα στην στάση που έχει συνηθίσει το σώμα μας να υπηρετεί σε σταθερή βάση. Οπότε δεν χρειάζονται πολλά ούτε κάτι συγκεκριμένο για να νιώσω χαρούμενη. Ό,τι χαρμόσυνο και αν προκύψει είναι για μένα ένα bonus, καθώς η χαρά πηγάζει εκ των έσω.

Αν πρέπει να σου πω όμως κάτι εξωτερικό, αυτό είναι οι εκπλήξεις· από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες. Τις λατρεύω.

-Σε ποια μεγάλη ταινία θα ήθελες να έχεις παίξει; 

Στο I Origins (2014), στο ρόλο της Σόφι. Είναι μια ταινία της οποίας το διακύβευμα μου άρεσε πολύ και ένας χαρακτήρας που με αντιπροσώπευε -στο μεγαλύτερο μέρος του- ως προς τις πεποιθήσεις του.

-Τι σημαίνει για σένα έρωτας; Είναι αληθινός ή απλά μια ψευδαίσθηση;

Μια πολύ αληθοφανής ψευδαίσθηση. Ο έρωτας, στα δικά μου μάτια πάντα, όσο κι αν με κάνει να νιώθω τον ύψιστο βαθμό ζωντάνιας και αδρεναλίνης, είναι σαν ναρκωτικό· εμπεριέχει κάτι «μη ισορροπημένο» και «εξαρτητικό». Χάνεις τον έλεγχο. Συνειδητά, δηλαδή, ξέρω απ’ την αρχή ότι είναι μια εξιδανίκευση, ένα προσωρινό παραμύθιασμα που αργά ή γρήγορα θα έρθει και η απομυθοποίησή του. Αλλά αλίμονο αν καταργούσαμε τα παραμύθια επειδή κάποτε τελειώνουν.

Για μένα ο έρωτας που έχει νόημα ύπαρξης είναι ένας αμοιβαίος μαγνητισμός και 100% αμοιβαία εστίαση και ροπή του ενός προς τον άλλον . Ένα συνονθύλευμα από ένταση, πάθος, παιχνίδι, ρομαντισμό, ευαλωτότητα, θαυμασμό, τρυφερότητα.. Προσωπικά, αν έβλεπα κάποιον που με ενδιαφέρει, να μην είναι και πολύ σίγουρος για το τι θέλει από μένα, δεν θα μπορούσα να τον ερωτευτώ όσο κι αν μ’ άρεσε.

Ο έρωτας είναι μια φωτιά για 2 και μόνο έτσι μ’ αρέσει να τον ζω..

-Συγχωρείς εύκολα στη ζωή σου; Υπάρχει κάτι που δεν θα συγχωρούσες με τίποτα;

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που ΔΕΝ έχω συγχωρέσει -σε βάθος χρόνου- στη ζωή μου. Απλά σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζομαι αρκετό χρόνο ώστε να ξεπεράσω το στάδιο του θυμού για να περάσω στο στάδιο της αποδοχής. «Συγχωρώ» βέβαια δε σημαίνει απαραίτητα ότι κρατάω το άτομο που με έβλαψε στη ζωή μου και στην καθημερινότητα μου. «Συγχωρώ», για μένα, σημαίνει ότι δεν φέρω πλέον κάποια αρνητική σκέψη, συναίσθημα ή ενέργεια για το άτομο αυτό. Θέλω να είναι καλά.

Παρόλα αυτά μου είναι δύσκολο και σπάνιο να μπορέσω να ξαναεμπιστευτώ ένα άτομο που με έβλαψε ή με πλήγωσε εν γνώσει του. Ανάλογα και με τη σχέση, το πόσο έχω επενδύσει σ’ αυτήν και τον βαθμό που με έχει βλάψει, βέβαια. Άτομα στα οποία δεν έχω επενδύσει ιδιαίτερα, απλά δεν τα ξαναβάζω στη ζωή μου.

Αν όμως με έχει πονέσει πολύ ένα άτομο στο οποίο έχω επενδύσει κι είναι σημαντικό για μένα, αργώ να βγω από το στάδιο του θυμού και θα πρέπει πραγματικά να μου αποδείξει έμπρακτα με 1000 τρόπους ότι αξίζει την εμπιστοσύνη μου. Και αυτό δε θα γίνει εν μία νυκτί.

-Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα;

Αυτό είναι κάτι το οποίο δε θα ήθελα να μοιραστώ. Τα όνειρα του καθενός, σε όλους τους τομείς, είναι κάτι πολύ προσωπικό. Επιλέγω να τα κρατάω μόνο για τον εαυτό μου.

-Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται στον χώρο της υποκριτικής;

Μμ.. Δεν ξέρω πώς να το απαντήσω αυτό.. Δεν έχω κάποια προσδοκία γιατί ξέρω ότι αν κάποιος είναι να με «θυμάται» κάπως, θα με θυμάται μέσα από τα δικά του φίλτρα και πεποιθήσεις, ασχέτως του τι θέλω εγώ.. 

Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι δε θα ήθελα να με ταυτίζουν με τους εκάστοτε ρόλους, αν και δεν πιστεύω ότι αυτό είναι πάντα εφικτό.