Ο Matt Barlow δεν ξέχασε ποτέ το 1999 και τους Έλληνες φανς

Από τον Κώστα Χρήστου

Για του φανς του rock και του metal, η είδηση ότι ο Matt Barlow επιστρέφει στην Ελλάδα με τους Ashes of Ares, είναι ήδη ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά event της χρόνιας. Πριν από πολλά χρόνια, σε μία συζήτηση που είχα με γνωστό δημοσιογράφο από το χώρο της μουσικής, όταν η κουβέντα έπεσε στους Iced Earth και το περίφημο Alive in Athens που ηχογράφησαν και βιντεοσκόπησαν στη χώρα μας τον Ιανουάριο του 1999, μου αποκρίθηκε. «Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ακόμη και τώρα πόσο σημαντικός είναι ο Barlow για τη μουσική. Είναι αναμφισβήτητα ο Ozzy Osbourne της Αμερικής».

Όμως οι Έλληνες είχαν πάντα εξαιρετική σχέση με το metal και ειδικά με τους Iced Earth. H πρώτη κουβέντα του Matt άλλωστε ήταν γύρω από την χώρα μας. «Είναι πραγματικά φανταστικό το συναίσθημα ότι γυρίζω επιτέλους πίσω. Έχω καιρό να σας δω και χαίρομαι που έρχομαι πίσω στην πανέμορφη χώρα σας. Υπάρχουν τόσες πολλές αναμνήσεις». Για ένα πιτσιρικά που μεγάλωσε με δίσκους όπως το Dark Saga, το Something Wicked this Way Comes, το Horror Show και άλλα, ο Matt Barlow δεν είναι απλά ένας εκπρόσωπος του metal. Είναι κομμάτι της εφηβείας κάθε Έλληνα metalhead. H συναυλία τους στο Ρόδον το 1999, είναι πλέον μία από τις θρυλικές συναυλίες και θεωρείται από εκείνες που πλέον οι νεότερες γενιές ζηλεύουν που δεν είχαν την τύχη να παραστούν (σ.σ.: ο Matt ήρθε τελευταία φορά το 2002).

Για τους Ashes of Ares ωστόσο, το σχήμα του Barlow με τον Freddie Vidales -και προηγουμένως και με τον Van Williams, τον ντράμερ των Nevermore- βρισκόμαστε στην καλύτερη στιγμή τους. Έχουν βγάλει ήδη τέσσερις δίσκους με το τελευταίο να έχει κυκλοφορήσει πέρυσι με τίτλο Emperors and Fools και παρότι έχει τα power metal στοιχεία που αγαπάμε, έχει και μία πιο φρέσκια ματιά – χαρακτηριστικό παράδειγμα το Gone από τον τελευταίο δίσκο. Ο Matt ωστόσο πιστεύει σε αυτό που λέμε ταυτότητα. «Είναι σίγουρα σημαντικό για εμάς και το ποιοι είμαστε. Ο στόχος άλλωστε που έχω με τον Freddie είναι να γράφουμε την καλύτερη δυνατή μουσική που μπορούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο». Του μιλάω για τις κριτικές και δείχνει πολύ ταπεινός για αυτές. «Απλά νομίζω ότι μετά από όλα αυτά τα χρόνια έχουμε ωριμάσει και εμείς μεταξύ μας όσο γράφουμε μουσική για τους Ashes of Ares. Μοιραζόμαστε τις ιδέες μας και πιέζουμε, καλότροπα, ο ένας τον άλλο. Ο στόχος μας άλλωστε είναι να γράφουμε μουσική που πιστεύουμε ότι έχει να πει κάτι στο κοινό που μας ακούει και όσο παίζουμε θα προσπαθούμε να κάνουμε αυτό ακριβώς».

Η πορεία του Barlow ως μουσικού, είναι εκείνη του καλλιτέχνη που δεν σταμάτησε να ψάχνει νέα πράγματα και να κυνηγάει νέα πρότζεκτ, αλλά την ίδια στιγμή μένει κοντά σε αυτά που έχει αγαπήσει. Ο Matt δεν εξελίχθηκε σε ποπ σταρ. Αν έγινε πιο ποπ και το όνομα του ακούγεται παντού, είναι επειδή κέρδισε τους φανς του και διατήρησε τη σχέση αυτή μέσα από τη μουσική του. Από εκεί και πέρα, δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσει να δείξει ποιος είναι στα 51 του χρόνια και τι μπορεί να κάνει. Ο Barlow είναι σχολή. Η φωνητική του δεινότητα δεν είναι απλά αξιοζήλευτη. Είναι σχεδόν αδύνατον να την μιμηθεί οποιοσδήποτε. Η ερώτηση εδώ, είναι απλά αν γράφει μουσική πλέον το ίδιο εύκολα. «Έχει γίνει πλέον οργανικό, είναι κομμάτι μου. Έχω τα εργαλεία και ξέρω πώς να τα χρησιμοποιήσω και ξέρω ποια είναι η ταυτότητά μου ως performer. Δεν ψάχνω προορισμό. Ξέρω ποιος είμαι και που θέλω να πάω». Είμαι βέβαιος ότι ανά τα χρόνια έχει γίνει συνεχώς η ερώτηση στον Matt για τη φωνή του, αλλά είναι από εκείνες τις ερωτήσεις που θες να κάνεις. Που δεν μπορείς να μην κάνεις. Οπότε απλά τον ρωτάω αν έχει συναντήσει ποτέ στο ρεπερτόριο του κάποιο τραγούδι που βρήκε μέχρι και ο ίδιος δύσκολο να ερμηνεύσει. «Υπάρχουν πολλά που αποτελούν πρόκληση για μένα. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που ο κόσμος ξέρει ότι δίνω το 110% του εαυτού μου. Κυριολεκτικά, τα δίνω όλα είτε βρίσκομαι στη σκηνή, είτε ηχογραφώ στο στούντιο».

O Matt ωστόσο φαίνεται απλός. Λάθος, είναι απλός. Δημοσιογράφοι, φανς, συνεργάτες του, μιλούν για έναν υπερβολικό γήινο και προσιτό τύπο. Και όχι αυτό δεν έχει να κάνει με τα 51 του χρόνια, αλλά με τον τρόπο που επιλέγει να δει αυτό που κάνει. Ο Barlow είναι σταρ χωρίς να είναι κλισέ, είναι θρύλος χωρίς να χρειάζεται να δειχτεί. Είναι αυτός που είναι. Και το παραδέχεται. «Μπορώ να σου πω ότι δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου σαν ρόκσταρ. Δεν είμαι αυτός ο τύπος. Μου αρέσει να τραγουδάω και να κάνω σώου στα live, αλλά δεν διέλυσα ποτέ καμία σουίτα ξενοδοχείου, δεν μέθυσα ποτέ πάνω στη σκηνή και γενικά δεν έκανα ποτέ τέτοια παιδιάστικα σκηνικά. Στη ζωή μου προσπαθούσα πάντα να είμαι επαγγελματίας, οπότε τόσο εμείς όσο και εσείς, να έχετε την καλύτερη δυνατή εμπειρία. Αυτό ήταν πάντα έτσι και δεν πρόκειται να αλλάξει».

Οι Ashes of Ares θα ερμηνεύσουν στο Κύτταρο και τραγούδια των Iced Earth, κάτι που ήταν αναμενόμενο. Ίσως είναι άδικο για τον Matt με όλα αυτά που έχει κάνει με τους Pyramaze και τους Ashes of Ares, αλλά στο μυαλό μας είναι η φωνή των Iced Earth. Eίναι ο άνθρωπος που στάθηκε απέναντί μας στο Ρόδον με το μακρύ κόκκινο μαλλί του και χάρισε αναμνήσεις για μία ζωή. Απλά είναι πολύ όμορφο να ακούς σαν φαν στα 38 σου, ότι είμαστε εξίσου σημαντικοί και για εκείνον. Ότι οι αναμνήσεις μας, είναι και δικές του αναμνήσεις. «Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τους Έλληνες φανς. Είναι ίσως από τους καλύτερους τύπους στον κόσμο. Νιώθω αληθινά ευλογημένος που έχω κάνει τέτοια θετική επίδραση σε τόσο πολύ κόσμο σε αυτή την πανέμορφη χώρα. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στους Έλληνες φανς. Η Rock of Angels Records, η οικογένεια με την οποία πορεύομαι τώρα, είναι υποστηρικτή και έχει αγκαλιάσει την ιστορία μας και το όραμά μας. Ελλάδα, είμαι ενθουσιασμένος που έρχομαι να σε ξαναβρώ!».

O Matt και ο Freddie έχουν ήδη ξεκινήσει να γράφουν νέο υλικό για τον επόμενο δίσκο των Ashes of Ares, ενώ πριν λίγο καιρό έκανε και την guest εμφάνισή του στους Pyramaze. To μόνο βέβαιο για το live του στις 10 Ιουνίου στο Κύτταρο, είναι πως η νοσταλγία θα έρθει μαζί με την φωνή του. Οι νεότεροι οφείλουν να μάθουν ποιος είναι ο Matt Barlow και οι παλαιότεροι να θυμηθούν όλους εκείνους τους λόγους που τον αγαπούν. Δεν ξεχάσαμε ποτέ τον Matt και δεν μας ξέχασε ούτε εκείνος.