45 λεπτά spoilers με την Βίκυ Παπαδοπούλου

Επιμέλεια: Άγγελος Κωνσταντούλιας, Χρήστος Κάβουρας

Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο στις 12:00 στο ρέμα Χαλανδρίου. Ένα όμορφο και ήρεμο μέρος όπου μπορείς να ξεφύγεις για λίγο από τη δίνη της καθημερινότητας και τους γρήγορους ρυθμούς μίας πόλης που σε πνίγει αργά και σταθερά. Ήταν δική της επιλογή. Εξάλλου είναι ένα μέρος με το οποίο έχει συνδεθεί από μικρό παιδί. Γέννημα θρέμμα Χαλανδριώτισσα, η Βίκυ δηλώνει με περίσσιο θάρρος τοπικίστρια. Κάτι που -μεταξύ μας- θα το δηλώνουμε όλοι με περηφάνεια αν μέναμε στο Χαλάνδρι (εξαιρώντας το παρκάρισμα). Σε αυτά τα 45 λεπτά, προλάβαμε να συζητήσουμε για τη ζωή της, για τη συνεργασία της με τον Robert Wilson, για εκείνα τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας που της ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, για όλα όσα μπορούν να την βγάλουν εκτός εαυτού (δεν το θέλεις αυτό), για την -όχι και τόσο καλή- σχέση της με τα social media, για την δουλειά που θα έκανε αν δεν γινόταν ηθοποιός, για τον έναν και μοναδικό μεγάλο φόβο της και για το κοριτσάκι που θα την υποδυθεί όταν η ζωή της θα γίνει ταινία.

-Πού σε βρίσκουμε επαγγελματικά αυτήν την περίοδο;

Αυτή την περίοδο κάνω γυρίσματα για το «Αυτή η Νύχτα μένει» που είναι μία παραγωγή του Alpha. Είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο του Θανάση Αλεξανδρή. Εγώ ακόμη δεν έχω μπει στο story αλλά θα μπω στα επόμενα επεισόδια. Υποδύομαι τον ρόλο της Βάσως, η οποία είναι κόρη φιλοξενούμενου εργάτη στη Γερμανία. Την έχει πάρει ο πατέρας της από το Αγρίνιο από πολύ μικρή και την έχει πάει στη Γερμανία για μια καλύτερη ζωή. Μεγαλώνει εκεί και αποφασίζει κάποια στιγμή να φύγει από το Αμβούργο, να γυρίσει στις ρίζες της και ν’ ανοίξει ένα πανδοχείο. Μία προσωπικότητα αρκετά ευχάριστη και εξωστρεφής, σε σύγκριση με τους χαρακτήρες που βλέπουμε στο Αγρίνιο μέσα από τη σειρά. Είναι λίγο πιο μπροστά από την εποχή της, πιο μοντέρνα, πιο ανοιχτόμυαλη. Επειδή βρίσκει μεγάλες δυσκολίες για ν’ ανοίξει το πανδοχείο της, ψάχνει έναν αρμόδιο υπεύθυνο για να μπορέσει να τη βοηθήσει. Η τελευταία της λύση είναι να πάει να βρει τον Δήμαρχο, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Στάνκογλου. Από εκεί ξεκινάει η ιστορία της.

-Βλέπεις κοινά χαρακτηριστικά του εαυτού σου με τη Βάσω;

Αυτή είναι μία πολύ συχνή ερώτηση με τους χαρακτήρες. Πιστεύω ότι «όλοι μπορούμε να είμαστε όλα» ανάλογα τη συνθήκη. Υπάρχουν στιγμές που επιλέγω να είμαι εξωστρεφής ή νιώθω τόσο ασφαλής ώστε να είμαι εξωστρεφής και άλλες φορές που είμαι ιδιαίτερα μοναχική και κλειστή. Τώρα ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά που έχω με τη Βάσω; Βασικά πώς ό,τι σκεφτώ θα το πω. Ναι μεν το φιλτράρω στο μυαλό μου ως ένα βαθμό αλλά αυτό που αισθάνομαι θα το εκφράσω. Θα το εκφράσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πάντα με ευγένεια, χωρίς να κρύψω σκέψεις μου. Επίσης η θετική διάθεση που έχω απέναντι στα προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά μου, θεωρώντας ότι πάντα υπάρχει τρόπος να τα λύσεις αρκεί να έχεις υπομονή, επιμονή και να μην απελπίζεσαι.

-Είπες ότι πάντα τα «φιλτράρεις». Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κάνει να ξεπεράσεις τα όρια και να μην καταφέρεις να συγκρατήσεις τα νεύρα σου;

Έχω πολύ έντονο το αίσθημα του δικαίου. Καμιά φορά όταν συμβαίνει κάτι ξαφνικά μπροστά μου, μπορεί να μην καταφέρω να το διαχειριστώ όπως θα ήθελα, σε περίπτωση που θα ήμουν πιο ήρεμη. Αν γίνει κάτι που θα με βγάλει εκτός εαυτού, μπορεί και να το χάσω το μέτρο. Έχω και τέτοιες στιγμές, απλώς όσο μεγαλώνω αυτές οι στιγμές λιγοστεύουν. Παλαιότερα συνέβαινε πιο συχνά, πλέον με εκπλήσσουν λιγότερα πράγματα.

-Τι είναι αυτό που μπορεί να σε εκνευρίσει αφάνταστα. Πού να μην μπορείς να διαχειριστείς το θυμό σου

Η αγένεια μπορεί να με εκνευρίσει. Ειδικά όταν δεν υπάρχει λόγος. Δηλαδή αν καταλάθος μπεις στον δρόμο κάποιου και σε βρίσει για κάτι τόσο μικρό, κάτι άνευ σημασίας, αυτό με εξοργίζει. Με εξοργίζει η αγένεια σε όλα τα επίπεδα. Όταν δεν είσαι διακριτικός, όταν προσπαθείς να επιβάλλεις τη γνώμη σου με έντονο τρόπο στον άλλον χωρίς να σέβεσαι τις απόψεις του. Εν τέλει αυτό που με εκνευρίζει, αν το σκεφτώ καλύτερα, είναι ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια και ο εγωισμός. Νομίζω πως μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει, ο κόσμος αντί να είναι πιο δεκτικός, λίγο πιο τρυφερός, να υπάρχει μεγαλύτερη αλληλεγγύη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γινόμαστε πιο σκληροί, πιο στενόμυαλοι, πιο αυστηροί με τους άλλους και όχι με τον εαυτό μας.

-Θεωρείς πως αυτή η αγένεια, όπως την περιγράφεις, είναι και μία επίδειξη δύναμης;

Μα η αγένεια είναι αδυναμία. Συμβαίνει όταν κάποις προσπαθεί να επιβληθεί με τον δικό του τρόπο. Μπορεί να οφείλεται σε ανασφάλεια ή σε πίεση. Το σέβομαι, όλοι οι άνθρωποι περνάμε δυσκολίες στη ζωή μας, αλλά το πως το διαχειριζόμαστε μάς κάνει αυτό που είμαστε.

-Πιστεύεις ότι είναι ένα φαινόμενο που το κάνει περισσότερο ο άνδρας προς τη γυναίκα;

Όχι, όχι. Νομίζω πως δεν μπορώ να το διαχωρίσω αυτό. Δεν είναι θέμα φύλου. Όσο συμβαίνει στους άνδρες, συμβαίνει και στις γυναίκες. Τουλάχιστον αυτό που έχω παρατηρήσει εγώ.

-Ποια είναι τα πράγματα που σιχαίνεσαι αφόρητα και ποια εκείνα που μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση;

Προσπαθώ να μην αφήνω πολλά πράγματα να μου χαλάσουν τη διάθεση. Από την άλλη, αυτό που μου φτιάχνει τη διάθεση, είναι σίγουρα τα δύο σκυλιά μου. Ένα κοκόνι και ένα πεκινουά: Η Κίκα και η Κάντι. Μία βόλτα στο πάρκο μου φτιάχνει τη διάθεση, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Επίσης κάτι αναπάντεχο, μία ευγενική πράξη στα καλά καθούμενα από έναν άγνωστο άνθρωπο. Αυτό μπορεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Να με κάνει να το προωθήσω κι εγώ.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

Ο θάνατος. Τον φοβάμαι. Δε θέλω να πεθάνω. Όλοι οι φόβοι μου καταλήγουν στο φόβο του θανάτου. Της ανυπαρξίας. Οπότε πιστεύω πως ο βασικότερος φόβος είναι ο θάνατος. Τώρα πριν τον θάνατο, αυτό που με φοβίζει είναι οι ίδιοι μου οι φόβοι. Φοβάμαι να φοβάμαι, να φοβάμαι τον θάνατο.

-Πιστεύεις ότι φοβόμαστε τον θάνατο λόγω του εγωισμού μας;

Την ανυπαρξία. Πιστεύω πως όλοι είμαστε κομμάτι του σύμπαντος ανεξάρτητα αν είμαστε εν ζωή. Αυτό που με φοβίζει και με στεναχωρεί είναι ότι θέλω να ζήσω κι άλλα πράγματα. Κι αν ξαφνικά κοπεί το νήμα της ζωής, γιατί δεν ξέρω τι συμβαίνει μετά, παρότι έχω ζήσει πολλά και είμαι χορτασμένη, δεν είμαι πλεονέκτρια. Απλώς θέλω να ζήσω κι άλλα.

-Πιστεύεις ότι η ζωή που κάνεις σε καλύπτει ώστε να ζήσεις αυτά τα «άλλα πράγματα» που ανέφερες; Εννοώντας πως η καθημερινότητα που βιώνουμε μάς αφήνει να ρουφήξουμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι;

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που λέω πως με αυτήν την καθημερινότητα δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικά, δηλαδή μπαίνεις σε μία ρουτίνα. Είναι η περίοδος που κλείνομαι στον εαυτό μου και όταν αποφασίσω πως πρέπει ν’ αλλάξει, μπορεί ξαφνικά να κάνω μέσα σ’ ένα μήνα 4 ταξίδια και να ζήσω όλο αυτό που θα ‘θελα μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα. Προσπαθώ στη ζωή μου να υπάρχει ισορροπία. Θα επιλέξω να δουλέψω πάρα πολύ για 7 μήνες αλλά μετά δεν θα πάω να κάνω και περιοδεία. Θα κάνω τις διακοπές μου. Αυτό το είχα πάντα.

-Έχεις νιώσεις ότι ο κόσμος ή άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν καλά αντιμετωπίζουν τη δουλειά σου ως «χόμπι», ως όχι μια «κανονική» δουλειά;

Υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων που το θεωρεί αυτό, μία κριτική που μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε δουλειά. Και κάποιος άλλος μπορεί να σου πει «δημόσιος υπάλληλος είσαι, κάθεσαι σε μία καρέκλα». Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όμως. Εγώ δεν μπορώ να γνωρίζω τι κάνει ο δημόσιος υπάλληλος γιατί δεν έχω κάτσει στη θέση του, όμως μπορώ να φανταστώ τη δουλειά του ή έστω θα προσπαθήσω να μπω στη θέση του. Για παράδειγμα είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο και κουραστικό να βάζεις κάθε μέρα σφραγίδες. Όταν είσαι έξω από τον χορό, λες πολλά τραγούδια. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έρθει ως βοηθητικοί σε οποιοδήποτε γύρισμα και λένε «Παναγία μου, αυτό κάνετε;». Κι αυτό είναι απλώς ένα κομμάτι. Ο σεβασμός παίζει σημαντικό ρόλο και προσωπικά σέβομαι τον οποιοδήποτε προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην, νόμιμα πάντα, ανεξάρτητα αν κάθεται σε μία καρέκλα ή αν είναι όρθιος 15 ώρες.

-Ποιο είναι το κίνητρο στη ζωή σου; Τι είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή σου; Που σε κάνει να λες ότι «ξυπνάω κάθε πρωί και σηκώνομαι από το κρεβάτι γι’ αυτόν τον σκοπό».

Να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Να γίνω καλύτερος άνθρωπος, πιο υπομονετικός πιο δοτικός, να βελτιώνομαι σε αυτό το επίπεδο και να μπορέσω αν μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους που συναντώ. Είναι κάτι που μου προσφέρει χαρά. Είναι εγωιστικό συναίσθημα αλλά με χαροποιεί. Να γίνομαι καλύτερη σε όλα τα επίπεδα, στη δουλειά μου, ως κόρη, ως σύζυγος. Θέλω να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, να πέφτω στο κρεβάτι και πριν κοιμηθώ να λέω «έκανα 10 καλά, 2 κακά. Αύριο θα κάνω 11 καλά, 1 κακό».

-Τι είναι αυτό που θα σε κάνει ν’ αρνηθείς μία πρόταση και τι είναι αυτό που θα σε κάνει να τη δεχτείς

Στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο ξεκινάει από το σενάριο και τους συντελεστές. Αν είναι άνθρωποι που θαυμάζω πολύ, θα κάνω έκπτωση σε κάτι άλλο ώστε να συνεργαστώ. Στο θέατρο η πρόκληση του ρόλου και η ομάδα. Είναι πολύ σημαντικό για μένα οι συντελεστές. Θέλω να είναι άνθρωποι που πιστεύω ότι μπορώ να επικοινωνήσω, εννοώντας ότι έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες ηθικές αξίες.

-Πιστεύως ότι μεταφέρεις μία αλήθεια στον κόσμο μέσω της τέχνης σου;

Το θέμα είναι πως την διαβάζει ο καθένας. Εμείς προσπαθούμε να θέσουμε ερωτήματα, να θέσουμε ζητήματα μέσα από μία ιστορία, από έναν χαρακτήρα. Από κει και πέρα, ας επιλέξει το κοινό την απάντηση. Προσπαθείς να μιλήσεις μέσω της τέχνης σου αλλά όχι να δείξεις έναν συγκεκριμένο δρόμο. Την απάντηση είτε σου την προτείνω, είτε σου την δείξω, δεν ξέρω κατά πόσο θα επηρεαστεί ο θεατής.

-Ποια είναι η καλύτερη συνεργασία που είχες μέχρι σήμερα και ποια θέλεις πολύ να κάνεις;

Σε αυτό το κομμάτι ήμουν πολύ τυχερή. Με όλους τους ανθρώπους που δούλεψα, σίγουρα κάτι αποκόμισα. Με προχωρήσανε και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Δούλεψα με ωραίους ανθρώπους και ωραίους καλλιτέχνες. Ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Robert Wilson γιατί είναι ένας άνθρωπος που τον θαυμάζω πάρα πολύ και ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήταν ένα τεράστιο δώρο για μένα. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που πήρα τη μαμά μου μόλις με ενημέρωσαν από την οντισιόν ότι θα με πάρουν, γιατί δεν την ενημερώνω για πολλά, και της είπα «μαμά θα δουλέψω με τον Robert Wilson». Επίσης ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Γιάννη Οικονομίδη, είναι ένας άνθρωπος που τον εκτιμώ και τον αγαπώ. Έχει έναν δικό του κόσμο και μ’ έναν τρόπο καταφέρνει να σε βάλει σ’ αυτόν. Έχω δουλέψει με αξιόλογους ανθρώπους. Είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις.

-Ποιος είναι ο καλλιτέχνης που έχεις συνεργαστεί ή έχεις δει από κοντά και έχεις πει ότι έχει αυτήν την αύρα του superstar. Ξέρεις να τον ακολουθεί αυτή η μαγεία.

Έχω ένα ωραίο παράδειγμα. Με την Κατρίν Ντενέβ. Ήμασταν στο Βερολίνο, διαγωνιζόταν το «Μικρό Ψάρι» και μέναμε σ’ ένα ξενοδοχείο που ήταν η Κατρίν Ντενέβ. Μαζί της είχε την κομμώτρια, τη μακιγιέζ και άλλους 3-4 ανθρώπους γύρω της, την ομάδα της ουσιαστικά. Λίγο πριν βγει από την περιστρεφόμενη πόρτα του ξενοδοχείου ήταν καμπουριασμένη, με κοιλίτσα, λίγο θαμπή και με το που βγαίνει έξω στους φωτογράφους ξαφνικά απλώς τεντώνει το σώμα της, παίρνει πόζα και ήταν άλλος άνθρωπος. Εκείνη την ώρα λες: «Τι σταρ; Τι έκανε αυτή». Πριν βγει από την πόρτα ήταν μία κανονική γυναίκα της ηλικίας της και βγαίνει από την πόρτα στο κλάσμα του δευτερολέπτου και είναι μία σταρ.

-Τανγκό των Χριστουγέννων, Δύο Μέρες Μόνο, LAPD, Έτερος Εγώ, Σιωπηλός Δρόμος. Σ’ ενοχλεί που ο κόσμος σε αναγνωρίζει από αυτά;

Καθόλου, αλίμονο. Πρώτα απ’ όλα δεν υποτιμώ κανένα είδος, τα αγαπώ και τα τρία. Δεν το συζητώ. Εκτός από το γεγονός πως όλα τα είδη μού έχουν δώσει ψωμί, πέρα από αυτό όμως που είναι μεν σημαντικό αλλά όχι το πιο σημαντικό, μέσα σε αυτές τις δουλειές, γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Μου έδωσαν πολλά εφόδια.

-Πιστεύεις ότι κάθε ηθοποιός παλεύει με τον ναρκισσισμό του;

Θα σου μιλήσω για μένα. Δεν παλεύω με τον ναρκισσισμό μου γιατί νομίζω πως μετά από τόσα που έχω περάσει στη ζωή μου και με αυτούς τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, το ναρκισσιστικό κομμάτι μου είναι σε χαμηλό επίπεδο.

-Αν δεν είχες ασχοληθεί με την υποκριτική, έχεις σκεφτεί τι θα γινόσουν στη ζωή σου;

Θα γινόμουν casting director. Μου αρέσει ν’ ανακαλύπτω ταλέντα. Όταν βλέπω ταλαντούχα παιδιά είναι σαν να εκπλήσσομαι κάθε φορά, παθαίνω εμμονές. Παλιά πήγαινα στις εξετάσεις του Ωδείου, του Εθνικού και έβλεπα τα παιδιά να παίζουν. Εκτός του ότι τα ζήλευα που έπαιζαν τόσο καλά, με πιάνει κάτι που θέλω να εξελιχθεί αυτό το ταλέντο. Χαίρομαι πραγματικά.

-Έχεις ζηλέψει κάποιον ρόλο;

Ρόλο όχι αλλά έχω ζηλέψει ηθοποιούς. Ζηλεύω την Μαρία Πρωτόπαππα, την θαυμάζω απεριόριστα. Οτιδήποτε κι αν κάνει, είναι μία ηθοποιός που την θαυμάζω και τη ζηλεύω που είναι τόσο καλή. Την Εύη Σαουλίδου, την Έμιλυ Κολιανδρή, τον Χρήστο Λούλη. Ζηλεύω πολλούς ηθοποιούς αλλά με την καλή έννοια.

-Ποιες είναι οι θυσίες που έχεις κάνει για να γίνεις ηθοποιός και να βιοπορίζεσαι από την υποκριτική;

Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που δεν μπορούσα να κρατήσω σε ισορροπία την προσωπική μου ζωή με την επαγγελματική γιατί μου έτρωγε πάρα πολύ χρόνο. Επίσης παλαιότερα, που δεν είχα καταφέρει να βρω τις ισορροπίες μου, κλεινόμουν στον εαυτό μου. Μπορεί να σκεφτόμουν όλη μέρα έναν ρόλο και να μην μπορούσε ο άλλος να επικοινωνήσει μαζί μου εύκολα.

-Ισχύει ότι είναι άλλο το «σανίδι», η μαγεία του θεάτρου σε σύγκριση με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση;

Κοίταξε. Στο θέατρο, εκτός από το γεγονός πως είσαι «γυμνός» στο θέατρο, κάθε βράδυ είναι διαφορετικό. Στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο το κάνεις μία φορά και τέλος. Επίσης επεμβαίνει το μοντάζ. Εσύ παίζεις αλλά κάποιοι άλλοι επιλέγουν για τι θα βγει. Στο θέατρο είσαι μόνος σου με τους συνεργάτες σου. Η ενέργεια του κοινού είναι πάρα πολύ σημαντική. Είναι ένα μπαλάκι που παίζεται μεταξύ του κοινού και των ηθοποιών. Μ’ έναν τρόπο εσύ επηρεάζεις εκείνους κι εκείνοι επηρεάζουν εσένα. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Προσωπικά το σινεμά το αγαπώ περισσότερο. Κι ως θεατής και σαν διαδικασία.

-Έχεις βιώσει σεξισμό στον χώρο και ποια ήταν η αντίδρασή σου;

Σεξισμό, όχι. Αλλά ανεξάρτητα με το φύλο μπορεί να έχω συναντήσει κακή συμπεριφορά. Αλλά όσες φορές έχει συμβεί, έχω παρακαλέσει να μη συμβαίνει όσο τουλάχιστον βρίσκομαι εγώ στον χώρο.

-1.5 χρόνο μετά το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα, έχει αλλάξει η αντιμετώπιση που έχουν οι γυναίκες στο χώρο;

Στις δουλειές που υπήρξα, δεν είχα νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα φαντάζομαι ότι κάποια πράγματα θα έχουν αλλάξει. Απλώς αυτό το κίνημα θα πάρει καιρό μέχρι να εφαρμοστεί σωστά. Το σημαντικό είναι ότι επιτέλους τέθηκαν κάποια θέματα επί τάπητος, κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι άνθρωποι που ξεπερνούσαν τα όρια, τώρα θα φοβούνται να τα ξεπεράσουν για να μην εκτεθούν. Που ουσιαστικά δεν είναι αυτό το ζήτημα αλλά το να μην θέλουν να τα ξεπεράσουν. Ωστόσο τουλάχιστον δεν κάνουν πράξη αυτά που σκέφτομαι διότι πλέον υπάρχει ο φόβος της έκθεσης και της δικαιοσύνης.

-Ποιος είναι ο ρόλος της ζωής σου; Που σ’ έχει αγγίξει περισσότερο ή που έχει περισσότερο Βίκυ εδώ

Όλα από μέσα μας περνάνε. Εγώ είμαι που παίζω ένα συναίσθημα και μία κατάσταση.

-Ποια είναι η συμβουλή που θα έδινες στην 10χρονη Βίκυ;

Να μην είσαι τόσο ντροπαλή. Να μην είσαι τόσο συντηρητική. Μικρή ήμουν συντηρητική με τον εαυτό μου.

-Αν η ζωή σου γινόταν ταινία, ποια θα ήθελες να σε υποδυθεί;

Είναι ένα κοριτσάκι που έπαιζε στο Once Upon a Time in Hollywood, η Julia Butters. Όλοι με έπαιρναν τηλέφωνο, μέχρι και ο Οικονομίδης και μου έλεγαν «αυτή είσαι εσύ μικρή». Είμαστε ίδιες. Οπότε θέλω να με παίξει αυτή.

-Μέχρι πού θα έφτανες για τα άτομα που αγαπάς;

Τα πάντα. Θα μπορούσα να θυσιάσω τα πάντα. Και την ζωή μου θα έδινα.

-Αν με καλούσες στο σπίτι σου, τι είναι αυτό που θα έκρυβες όπως όπως και τι είναι αυτό που θα μου έδειχνες με περηφάνεια;

Θα σας έδειχνα με μεγάλη περηφάνεια τα σκυλιά μου. Τι θα έκρυβα, ε; Χμ, ίσως τα πολλά λούτρινα κουκλάκια που τους έχω.

-Γέννημα θρέμμα Χαλανδριώτισσα. Πώς είσαι τόσο ήρεμη σε μια γειτονιά που δεν παρκάρεις ούτε με αίτηση;

Δεν έχω αυτοκίνητο, καρδιά μου.

-Είσαι ενεργή στα social media;

Προσπαθώ. Τώρα τελευταία έφτιαξα Instagram. Το έχω κάνει για την δουλειά και γιατί όλοι μου έλεγαν «επιτέλους τώρα ήρθε η ώρα σου». Ήμουν αρνητική επειδή δεν ήθελα να χάνω χρόνο σε αυτά. Διότι όλοι scrollάρουν στο κινητό, είσαι για καφέ και αναρωτιέσαι «όλοι διαβάζουν ειδήσεις;» και μετά καταλαβαίνεις πως είναι όλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είπα πως δεν θέλω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου γιατί θα εθιστώ. Τώρα μου έφτιαξαν έναν λογαριασμό στο Instagram και ασχολούμαι. Θα μάθω να το δουλεύω καλύτερα.

-Είναι αυτό ένα από τα πιο ξενέρωτα πράγματα σ’ έναν άντρα; Να είναι καρφωμένος στο κινητό;

Στεναχωριέμαι περισσότερο. Μου αρέσει η επαφή με τα μάτια. Νομίζω σε όλους αρέσει η ανθρώπινη επαφή αλλά έχουμε εθιστεί. Προσωπικά όποιον κι αν ρωτήσεις θα σου πει πως έχω κακή σχέση με το κινητό μου. Το ξεχνάω, δεν το παίρνω μαζί. Δημιουργούνται παρεξηγήσεις μάλιστα. Παρόλα αυτά, μου είναι απολύτως χρήσιμο. Απαραίτητο για την ακρίβεια.

-Ποιος είναι ο άνθρωπος που θαυμάζεις περισσότερο;

Η μητέρα μου. Βασικά και οι δύο γονείς μου είναι οι άνθρωποι που έχω θαυμάσει περισσότερο στη ζωή μου. Για πολλούς λόγους. Πέρα από τις θυσίες που έκαναν οι γονείς για μένα και τον αδερφό μου, το γεγονός πως είναι παρόντες ή τέλος πάντων όσο ζούσε ο πατέρας μου ήταν παρών. Πλέον η μητέρα μου, σε οτιδήποτε κι αν της κάνω, σε οτιδήποτε κι αν της πω, αυτή η ανιδιοτελής αγάπη που έχει προς τα παιδιά της για μένα είναι εξαιρετικά θαυμαστό. Αυτή η ανιδιοτέλεια με συγκλονίζει.