Οι αληθινοί πρωταγωνιστές του Narcos αποκαλύπτουν όλα όσα έγιναν στην Κολομβία της δεκαετίας του '80, με την γέννηση του καρτέλ Μεντεγίν και την αρχή της ναρκοτρομοκρατίας.
Οι true crime σειρές αποτελούν μία από τις κύριες κατηγορίες στις πλατφόρμες streaming κι αν μία σειρά βοήθησε στην κατακόρυφη άνοδό τους, τότε αυτή ήταν το Narcos που γνωρίσαμε μέσα από το Netflix. Από το 2015 που προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο και μετά, η σειρά κατατάσσεται στις καλύτερες του είδους φέρνοντας στο φως την ιστορία των καρτέλ ναρκωτικών της Κολομβίας και, φυσικά, του «βασιλιά» τους, Pablo Escobar, από τα 70s μέχρι τον θάνατό του το 1993. Μαζί και των ανθρώπων που βοήθησαν την αστυνομία της Κολομβίας να τον πιάσει, των συνταξιούχων ομοσπονδιακών πρακτόρων, Steve Murphy και Javier Peña.
Ο Steve Murphy και Javier Peña μίλησαν αποκλειστικά στο Ratpack για όσα συνέβησαν κατά το αιματηρό ανθρωποκυνηγητό του Escobar, για τους βομβαρδισμούς, τις μαζικές δολοφονίες αλλά και την παραγωγή και το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών που ξεπερνούσε κάθε φαντασία.
Από τους Νατάσσα Σχοινά & Κώστα Χρήστου
Στη σειρά, την περίοδο του Escobar (80s) είδαμε μάχες με όπλα, βομβαρδισμούς, δολοφονίες. Θα λέγατε ότι η Κολομβία ήταν το πιο επικίνδυνο μέρος της γης όταν ήσασταν εκεί;
Javier Peña: Εκείνη την περίοδο, η Κολομβία ήταν το πιο βίαιο μέρος στον κόσμο. Κι αυτό συνέβη λόγω της αρχής που έκανε ο Pablo Escobar στη ναρκοτρομοκρατία. Είδαμε τις βόμβες στα αυτοκίνητα που ενεργοποιούσε. 10-15 τη μέρα. Είδαμε την πτώση μίας αεροπορικής πτήσης που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 107 αθώων ανθρώπων το 1989. Έβαλε τους sicarios (σ.σ. οι εκτελεστές του Escobar) να τοποθετήσουν τη βόμβα στο αεροπλάνο για να σκοτώσει έναν άνθρωπο που τελικά δεν ήταν στο αεροπλάνο. Ήταν για τον υποψήφιο πρόεδρο César Gaviria που θα ταξίδευε με την αερογραμμή για το Κάλι εκείνη τη μέρα αλλά δεν πήγε. Έπειτα, ο βομβαρδισμός στο κτίριο DAS, το τοπικό τμήμα FBI στην Κολομβία, κόστισε τη ζωή σε άλλους 120 ανθρώπους. Έβαλε εκεί βόμβα πάλι για να σκοτώσει έναν άνθρωπο, τον επικεφαλής του DAS στρατηγό Miguel Maza Marquez, ο οποίος επιβίωσε. Άλλους 500 σκότωσε όταν έβαλε μία βόμβα σε λεωφορείο μπροστά σε κτίριο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, περίπου 10.000 - 15.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τον Escobar. Ωστόσο, ο Papa, ο πιο έμπιστος sicario του, βγήκε από τη φυλακή πριν από 5 χρόνια και ισχυρίζεται ότι ήταν 50.000 οι άνθρωποι που σκότωσε (ο Escobar).
Steve Murphy: Υπήρχαν δύο ανθρωποκυνηγητά: ένα πριν μπει φυλακή και ένα αφότου απέδρασε. Το 1992 και το 1993, το Μεντεγίν της Κολομβίας ήταν η πρωτεύουσα των δολοφονιών ολόκληρου του κόσμου. Εγώ με τον Javi μέναμε στην Μπογκοτά, αλλά μέναμε και στο Μεντεγίν για να δουλέψουμε με την αστυνομία της Κολομβίας μόλις απέδρασε για 18 μήνες και υπήρχαν στιγμές που πηγαίναμε σπίτι το Σάββατο το πρωί κι επιστρέφαμε Δευτέρα πρωί και είχαν γίνει 300 δολοφονίες. Μόνο μέσα στο σαββατοκύριακο. Υπήρχε απίστευτη βιαιότητα. Είδαμε πράγματα που κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να βλέπει. Ακρωτηριασμούς, βασανιστήρια, βομβαρδισμούς που σκοτώνανε μέχρι και μωρά στις άκρες των δρόμων.
Ο Εscobar, από όσα είδαμε, ήταν ικανός να κάνει τα πάντα. Πώς καταφέρνει ένας πράκτορας της DEA (σ.σ. Δίωξη Ναρκωτικών) να μην επηρεαστεί από αυτό και να παραμείνει προσηλωμένος στο έργο του;
Steve Murphy: Μου αρέσει να κάνω πλάκα με αυτό και να λέω ότι δε μας προσέλαβαν γιατί ήμασταν πολύ έξυπνοι (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι η DEA δεν είναι απλά μία δουλειά, είναι περισσότερο τρόπος ζωής. Επηρεάζει τα πάντα στη ζωή σου. Δεν έχει ωράριο 9-5 ούτε είναι 8ωρη δουλειά. Αφιερώνεις τον εαυτό σου στην αποστολή σου. Ο Javi κι εγώ γνωρίζαμε ότι δουλεύαμε στη μεγαλύτερη υπόθεση της καριέρας μας. Ήμασταν αστυνομικοί 38 χρόνια ο καθένας. Κατανοούσαμε τη σημασία και τη βαρύτητα αυτού που κάναμε. Ο Javi πήγε στην Κολομβία τρία χρόνια πριν από εμένα και είχε ήδη φτιάξει μία καταπληκτική σχέση με την αστυνομία και μία ελίτ ομάδα από Κολομβιανούς αστυνομικούς που ονομάζεται DIJIN. Δουλεύοντας μαζί τους καθημερινά, γίνεσαι φίλος μαζί τους και, όταν τους βλέπεις να σκοτώνονται, δυναμώνει η θέλησή σου να συνεχίσεις την αποστολή.
Υπήρχε μία περίοδος κατά τη διάρκεια εκείνων των 18 μηνών που δεν είχαμε στοιχεία και υπήρχε μία επιβράδυνση και λέγαμε «Ξέρεις τι; Αφήστε τον να παραδοθεί. Ας γυρίσει στην ας το πούμε φυλακή που είχε φτιάξει και να γυρίσουμε στις ζωές μας». Και μετά βλέπαμε φίλους μας να πεθαίνουν, τους βομβαρδισμούς, τη βιαιότητα, το μακελειό που συνοδεύει την ναρκοτρομοκρατία και λέγαμε «Σταμάτα να λυπάσαι τον εαυτό σου και γύρνα πίσω στην αποστολή». Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω σήμερα.
Ποια ήταν η πιο τρομακτική στιγμή κατά τη διάρκεια της αποστολής;
Javier Peña: Ήταν κάθε φορά που βγαίναμε έξω με τους αστυνομικούς λόγω των βομβαρδισμών. Οι βομβαρδισμοί ήταν κάτι που δεν περίμενες. Μπορεί να ήσουν τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος. Ήταν το να μην ξέρεις τι θα γινόταν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κυβέρνηση της Κολομβίας σκέφτηκαν την ιδέα να βάλουν 800 ανθρώπους στη βάση μας, τους οποίους αποκαλούσαμε «Search Bloc». Εκεί μέναμε. Ήταν ένα ειδικό γκρουπ που δημιουργήθηκε για να κυνηγήσει τον Pablo Escobar.
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου ανθρωποκυνηγητού, λοιπόν, θέσαμε μία αμοιβή πέντε εκατομμυρίων δολαρίων για τον Escobar, οπότε, μπορείτε να φανταστείτε πόσοι καλούσαν. Έπαιρναν τηλέφωνο και θέλανε να μιλήσουν με «gringos» (σ.σ. τους Αμερικανούς), γιατί είχαμε τα λεφτά. Και μετά, έπρεπε να συναντηθούμε με πληροφοριοδότες, αλλά φοβόμασταν μήπως μας την είχαν στημένη, δηλαδή μήπως ήταν άνθρωποι του Pablo Escobar. Δεν τους φέρναμε στο Search Bloc, γιατί δεν ξέραμε ποιοι ήταν. Τους συναντούσαμε έξω, στον σταθμό λεωφορείων του Μεντεγίν που τότε ήταν ο μεγαλύτερος σταθμός λεωφορείων στην Κολομβία.
Stephen Murphy: Για μένα, το πιο τρομακτικό ήταν οι επιδρομές με τα ελικόπτερα. Οι βόμβες έσκαγαν σε οποιοδήποτε σημείο της Κολομβίας. Τα ελικόπτερα έκαναν τόσο θόρυβο που οι κακοί σε άκουγαν πολύ πριν φτάσεις. Δε με έχουν πυροβολήσει πάνω σε ελικόπτερο. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι θα συντριβεί.
Κοιτώντας πίσω, θα κάνατε κάτι διαφορετικά;
Steve Murphy: Όταν ο Pablo δραπέτευσε από τη φυλακή, την επόμενη μέρα ο Javi κι εγώ φτάσαμε στο Μεντεγίν. Όπως ζήτησε η κολομβιανή αστυνομία και ζήσαμε εκεί τους επόμενους 18 μήνες. Τότε ήταν ένας Συνταγματάρχης στην ηγεσία του Search Bloc που δεν έπρεπε να είναι εκεί. Δεν ήταν αφοσιωμένος στην αποστολή, δεν του άρεσε που εμείς οι Αμερικανοί ήμασταν εκεί, δεν ήθελε να ανακατευτούν οι Ηνωμένες Πολιτείες ενώ μας είχαν καλέσει. Η κυβέρνηση ζήτησε συγκεκριμένα την ομάδα του Javi. Η Αμερική έπειτα έστειλε μέλη των Seals Team 6 και της Delta Force. Είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Αν ποτέ κάποιος μάς απαγάγει, αυτοί θέλουμε να έρθουν να μας σώσουν, γιατί έχουμε δει τι είναι ικανοί να κάνουν. Ο συνταγματάρχης έκανε τα πάντα για να σταματήσει τις προσπάθειές μας να βοηθήσουμε. Για παράδειγμα, αν ερχόντουσαν πληροφορίες από οποιαδήποτε πηγή και -ας πούμε ότι τις έβρισκε ο Javi στις 2 το πρωί- ο Javi έπαιρνε τηλέφωνο και έλεγε «Νομίζουμε ότι βρήκαμε πού είναι ο Escobar». Ο συνταγματάρχης αρνιόταν να στείλει στρατιώτες παρουσιάζοντας για δικαιολογία ακόμα και το ότι ήταν αργά το βράδυ και ότι θα ήταν επικίνδυνο. Σοβαρά; Προφανώς και θα είναι επικίνδυνο. Κυνηγάμε τον Escobar. Οπότε, φτάσαμε να το αναφέρουμε στα αφεντικά μας στην πρεσβεία, κι εκείνοι στον πρωθυπουργό ότι ο συνταγματάρχης πρέπει να φύγει. Χρειαζόμασταν τον αρχικό αρχηγό του Search Bloc, τον Ugo Martínez, ο οποίος είχε μετατεθεί στην Ισπανία για να έχει την ασφάλεια εκείνου και της οικογένειάς του ως ένα «ευχαριστώ» για την καλή δουλειά που είχε κάνει στην Κολομβία. Η Εθνική Αστυνομία της Κολομβίας τον έφερε πίσω και τότε ήταν που αρχίσαμε να έχουμε πρόοδο. Εμείς δε λέμε σε κάποιον ότι είμαστε ήρωες. Οι πραγματικοί ήρωες ήταν οι αστυνομικοί της Κολομβίας, γιατί αυτοί ήταν που πήραν πίσω τη χώρα τους από το καρτέλ του Μεντεγίν και ο αρχηγός αυτών των ηρώων ήταν ο Συνταγματάρχης Ugo Martínez. Σκοπός της αποστολής μας, ήταν να ψάξουμε και να βρούμε τον Pablo Escobar. Ο προηγούμενος συνταγματάρχης μάλλον δεν είχε ενημερωθεί για το ποιος ήταν ο σκοπός.
Υπήρχε πραγματική βεντέτα μεταξύ του Pablo Escobar και του Ugo Martínez, όπως με τον τηλεοπτικό συνταγματάρχη Carrillo στη σειρά;
Javier Peña: Ο Ugo Martínez ήταν ένας γεννημένος ηγέτης. Ήταν από τους ανθρώπους που σεβόσουν, που το στράτευμα σεβόταν. Μισούσε τον Pablo Escobar και ο Pablo Escobar μισούσε τον Ugo Martínez. Ο Escobar τού έγραφε γράμματα ότι θα σκότωνε την οικογένειά του, οπότε κατέληξε σε προσωπική βεντέτα. Ο Escobar σκότωσε πολλούς αστυνομικούς του, πολλούς φίλους του. Η εκδίκηση και το μίσος έπαιξαν ρόλο. Μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να σου στέλνει γράμμα ο Escobar ότι θα σκοτώσει τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου; Ο Ugo Martínez ήταν το αφεντικό του Search Bloc και ο πραγματικός ήρωας.
Στο Narcos είδαμε την παραγωγή της κοκαΐνης αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα ναρκωτικά έμπαιναν λαθραία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπήρχε κάποια υπερβολή στην απεικόνιση ή πράγματι οι ΗΠΑ είχαν απλά γεμίσει με ναρκωτικά;
Javier Peña: Τα φύλλα της κοκαΐνης μετατρέπονταν σε αυτήν την πάστα στη Βολιβία και στο Περού, γιατί δεν ήξεραν αλλού τις τεχνικές για να παράγουν την κοκαΐνη στη μορφή που έπρεπε για να την εισπνεύσεις από τα ρουθούνια. Μετά, φέρνανε την πάστα στις ζούγκλες του Μεντεγίν, όπου είχαν προσλάβει χημικούς και βρήκαν την τέλεια τεχνική για να βγάζουν αυτήν την πάστα. Είχαν τα μεγαλύτερα εργαστήρια κοκαΐνης στον κόσμο και ο καθένας έβαζε την «υπογραφή» του. Ο Escobar έβαζε «Diamante», «Diamond», «Oro». Από εκεί και πέρα, τελειοποίησαν τις τεχνικές με τις οποίες περνούσαν λαθραία τα ναρκωτικά στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη.
Μερικές από αυτές;
Javier Peña: Χρησιμοποιούσαν αεροπλάνα, πλοία, εμπορικά φορτία, ανθρώπινη κατανάλωση. Ό,τι μπορούσες να φανταστείς. Είδα τα πρώτα μου 800 κιλά κοκαΐνης σε κουτιά στην κοιλιά μίας αεροπορικής γραμμής. Θυμάμαι, επίσης, που έβαζαν την κοκαΐνη σε ρούχα. Μούλιαζαν την κοκαΐνη σε ρούχα και μετά, μόλις έφταναν οι παραγγελίες στις ΗΠΑ, με μία χημική διαδικασία, έβγαζαν την κοκαΐνη. Ποιος σκέφτεται τέτοια πράγματα; (γέλια).
Steve Murphy: Ο Carlos Lehder, ένα από τα πρώτα μέλη του καρτέλ του Μεντεγίν ήταν ένας πιλότος που κανόνιζε εναέρια μεταφορά των ναρκωτικών από την Κολομβία στη Νότια Φλόριντα. Ήξερε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο το να μεταφέρεις τα ναρκωτικά σε αυτήν την απόσταση χωρίς ανεφοδιασμό, οπότε αγόρασε κυριολεκτικά το νησί Norman’s Cay, το οποίο και χρησιμοποιούσε ως βάση ανεφοδιασμού. Οι μέθοδοι παράνομης μεταφοράς των ναρκωτικών στη σειρά είναι πραγματικοί. Έκαναν απλά πράγματα, όπως το να παίρνουν ένα γκρέιπφρουτ, να το ανοίγουν στη μέση, να βγάζουν τον πολτό, να βάζουν σακουλάκια κοκαΐνης μέσα και να κολλάνε πάλι πίσω τα δύο κομμάτια του φρούτου.
Μετά από τόσο καιρό στην αποστολή όπου τρέχατε πίσω από τον Escobar, σας δημιουργήθηκαν ποτέ αμφιβολίες για το αν θα καταφέρνατε;
Javier Peña: Η πρώτη φορά ήταν δύσκολη λόγω των sicarios. Τη δεύτερη φορά, είδα ανθρώπους να μιλάνε, να θέλουν να βοηθήσουν. Είδαμε να αλλάζουν τα πράγματα λίγο για τον Escobar. Είχαμε περισσότερη ειδίκευση και κυρίως περισσότερη βοήθεια. Ο Escobar δεν ήταν οργανωμένος εκείνη τη φορά. Μετά, ήρθαν οι Los Pepes. Οι Los Pepes δημιουργήθηκαν γιατί ο Escobar τούς κυνηγούσε για να τους σκοτώσει. Τον κυνήγησαν «βρόμικα», από την άποψη ότι έβαλαν στόχο τη μητέρα του, τη σύζυγό του, τα παιδιά του. Δε νοιάζονταν. Υπολογίσαμε ότι σκότωσαν περίπου 30 φίλους του Escobar. Κυνηγούσαν δασκάλες των παιδιών του, δικηγόρους που δούλευαν για αυτόν, μέχρι και γείτονές του. Οποιονδήποτε είχε την παραμικρή σχέση μαζί του. Ο Pablo Escobar φοβόταν πολύ τους Los Pepes. Υπήρχε ένας άνθρωπος, τον οποίο δε συζητάνε πολύ, ο El Chopo. Ήταν ο άνθρωπος που έβρισκε τους sicarios και αυτός στον οποίο βασιζόταν ο Escobar, το δεξί του χέρι. Στο δεύτερο ανθρωποκυνηγητό, η αστυνομία μπόρεσε να τον βρει και σκοτώθηκε σε μία συμπλοκή αναμεταξύ τους. Ήταν μεγάλο χτύπημα για τον Pablo Escobar.
Τι συνέβη στο γραφείο τη μέρα που σκοτώθηκε ο Escobar;
Steve Murphy: Την ημέρα που σκοτώθηκε, εγώ ήμουν στο δωμάτιο με τους άλλους Αμερικανούς, την Delta Force και τους Seals. Από το σημείο που ήμασταν μπορούσαμε να δούμε τι γίνεται σε όλα τα γραφεία. Την ώρα που μιλούσα με τους υπόλοιπους Αμερικανούς, είδα το ανώτερο προσωπικό να τρέχει στο γραφείο του Martinez, οπότε μπορούσες να καταλάβεις ότι κάτι συνέβαινε. Όταν πήγα στην πόρτα, είχε γύρω από το γραφείο του το βασικό ανώτερο προσωπικό του, τους αντισυνταγματάρχες και τους ταγματάρχες και μιλούσαν στον γιο του Ugo Martínez, που υπηρετούσε με τον βαθμό του υπολοχαγού. Αυτός είναι ο άνθρωπος που βρήκε τον Escobar στις 2 Δεκεμβρίου του 1993 χρησιμοποιώντας εξοπλισμό εύρεσης συχνοτήτων.
Ένας εκ των δύο ταγματαρχών που βρίσκονταν στο μέτωπο επικοινώνησε με τον ασύρματο και είπε ότι μπήκαν, άρχισαν πυροβολισμούς και μετά ακούστηκε «Viva Colombia! Ο Pablo Escobar είναι νεκρός». Δεν ήμουν στη σκεπή όπως δείχνει το Narcos. Ήταν η μονάδα DIJIN. Οπότε, ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι, όμως την ίδια στιγμή ήσουν επιφυλακτικός, γιατί είχε ξανασυμβεί να ακούσεις ότι ο Pablo σκοτώθηκε, αλλά τελικά να μην είχε σκοτωθεί. Έπαιρνα τηλέφωνο το αφεντικό μας, τον κύριο Toft, για να του πω τι συνέβη και, όταν τελικά το σήκωσε, κατάλαβα πως είχε ήδη μάθει. Ο επικεφαλής της Εθνικής Αστυνομίας της Κολομβίας σεβόταν τόσο τον κύριο Toft και την DEA που τον πήρε προσωπικά για να του πει ότι σκοτώθηκε ο Pablo.
Και υπάρχει και μία άλλη μικρή ιστορία. Εκείνες τις εβδομάδες, το «Νο2» κάτω από τον πρέσβη -Deputy Chief of Mission- έμαθε ότι ο Javi κι εγώ πηγαίναμε σε επιχειρήσεις με την Εθνική Αστυνομία της Κολομβίας - κάτι που δεν έπρεπε να κάνουμε. Ήταν κατά βάση για τη δική μας ασφάλεια, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας αν δεν πηγαίναμε μαζί τους. Πόσο σεβασμό θα είχαν για εμάς; Ο ‘‘DCM’’ μού είχε πει δύο φορές ότι αν μας έβρισκε έξω με την αστυνομία, την επόμενη μέρα θα μας έβαζε σε ένα αεροπλάνο και θα μας έστελνε πίσω στην Αμερική. Ο λόγος που το λέω την ιστορία είναι επειδή ο πρέσβης μού είπε να πάω κατευθείαν στο σημείο για να το επιβεβαιώσω, εγώ του είπα ότι ο DCM θα με στείλει πίσω στην Αμερική και μου απάντησε «Για ποιον δουλεύεις; Έφυγες!» (γέλια).
Μέχρι να πάω να πάρω τα πράγματά μου, όλοι είχαν φύγει από το γραφείο κι εγώ δεν ήξερα πού να πάω γιατί πάντα ακολουθούσαμε το Search Bloc. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ο συνταγματάρχης Martínez που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του την κάμερα, μου είπε «Stick, τι κάνεις εδώ;» -γιατί δυσκολεύονταν να πουν το Steve οπότε το παρατσούκλι μου ήταν Stick- και με πήρε στο τζιπ του. Πήγαμε, λοιπόν, στον τρίτο όροφο του κτιρίου όπου έμενε ο Pablo, κοιτάξαμε έξω από το παράθυρο από το οποίο πήδηξε και κάτω ήταν οι τύποι από το DIJIN που τον σκότωσαν και μου φώναζαν «Stick, stick, τον σκοτώσαμε». Όλες τις φωτογραφίες που βλέπετε στο Internet με τον νεκρό Pablo, τις τράβηξα εγώ. Μέχρι τότε, τον είχα δει μόνο σε φωτογραφίες, οπότε τότε ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το πρόσωπό του από κοντά.
Ο Escobar βλέπαμε ότι ξέφευγε πάντα την τελευταία στιγμή. Τον αναγνωρίσατε εύκολα;
Steve Murphy: Εκεί που βεβαιώθηκα ήταν όταν λίγο μετά, όταν εμφανίστηκαν η μητέρα και η αδερφή του. Η αδερφή μάλιστα του μιλούσε με πολύ θράσος στην αστυνομία και φώναζε ότι ήθελε να δει το σώμα του Pablo για να σιγουρευτεί ότι ήταν εκείνος. Εκείνη τη μέρα, ο Escobar είχε μόλις έναν φύλακα, τον Limon, ενώ κανονικά είχε 500 sicarios. O Limon σκοτώθηκε πρώτος και έπεσε από την οροφή του κτιρίου κάτω. Η αδερφή του Pablo τον είδε και άρχισε να φωνάζει «Είστε όλοι ηλίθιοι. Αυτός δεν είναι ο Pablo Escobar». Μείωνε τους αστυνομικούς και εκείνοι, αφού την άφησαν πρώτα να τελειώσει, της είπαν: «Κοίτα λίγο στην οροφή». Όταν, τελικά, κατέβασαν το πτώμα του Escobar και το είδε, η αντίδρασή της επιβεβαίωσε ακόμα περισσότερο ότι πράγματι σκοτώθηκε ο αδερφός της.
Στο 2022 ωστόσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βλέπουν τον Pablo Escobar ως είδωλο. Ονειρεύονται τη ζωή ενός καρτέλ και τον πλούτο της. Ποιο είναι το μήνυμά σας σε αυτούς;
Javier Peña: Ο Pablo Escobar δεν ήταν κανένας Ρομπέν των Δασών. Σκότωσε 50.000 αθώους ανθρώπους. Ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος, ένας από τους μεγαλύτερους που έχουν υπάρξει στην ιστορία. Ήταν εκείνος που ξεκίνησε τη ναρκοτρομοκρατία. Δεν πρέπει να ειδωλοποιείται. Κατανοούμε ότι έχει ακόλουθους για τους δικούς τους λόγους, αλλά όσοι το κάνουν δεν ξέρουν την ιστορία. Εμείς ήμασταν εκεί και είδαμε το μακελειό που έκανε. Λέμε την αλήθεια μας, αυτό που ζήσαμε. Δεν σχηματίσαμε άποψη επειδή είδαμε ένα ντοκιμαντέρ.
Steve Murphy: Όταν είσαι φτωχός και σου φτιάχνει κάποιος ένα σπίτι και ζεις δωρεάν σε αυτό και έχεις νερό, ηλεκτρικό, μία κλειδαριά στην πόρτα, είναι λογικό να εκτιμάς τον άνθρωπο που σου το έδωσε. Τους έφτιαξε κλινικές, τους έχτισε γήπεδα για να αθλούνται, τους έδωσε χρήματα και φαγητό. Όταν, όμως, του τελείωναν οι sicarios γιατί σκοτώνονταν ο ένας μετά τον άλλο, πού νομίζετε ότι πήγαινε για να βρει άλλους καινούργιους; Πήγαινε πίσω σε αυτήν τη γειτονιά και τους έλεγε «Ποιος θα έρθει να με βοηθήσει, να με κρατάει ασφαλή, να σκοτώσει για μένα, για να μπορώ μετά να σας βοηθάω;». 300-400 θα πήγαιναν μαζί του και μιλάμε για παιδιά μεταξύ 14 και 21 ετών. Ο Pablo ήταν απίστευτα χειριστικός. Χειραγωγούσε σε τέτοιο βαθμό αυτούς τους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν τα παιδιά τους για εκείνον.
Όλη σας η ιστορία παρουσιάζετε στο βιβλίο σας, Manhunters: How We Took Down Pablo Escobar. Στο βιβλίο, υπάρχουν πράγματα που δεν είδαμε στη σειρά;
Steve Murphy: Ναι, το Manhunters είναι κάτι σαν προσωπική μας βιογραφία. Ήμασταν αστυνομικοί πριν γίνουμε ομοσπονδιακοί πράκτορες. Γράφουμε πώς μεγαλώσαμε, πώς αποκτήσαμε το ενδιαφέρον για την επιβολή του νόμου. Επίσης, μιλάμε και για άλλες υποθέσεις σε αυτό το βιβλίο. Ο Javi, για παράδειγμα, ήταν μυστικός πράκτορας, κάποιος του έβαλε ένα πιστόλι στο κεφάλι και εξηγεί πώς κατάφερε να ξεφύγει από αυτό. Δεν περιγράφουμε μόνο την ιστορία του Escobar, αλλά την αναλύουμε και είναι η αλήθεια. Δεν προσποιούμαστε ότι είμαστε σκληροί άντρες. Είμαστε δύο παιδιά της επαρχίας που έτυχε να αναλάβουν μία πραγματικά μεγάλη υπόθεση, η οποία έλαβε αδιανόητη δημοσιότητα από μία σειρά που λέγεται Narcos στο Netflix.
Ήταν δύσκολο να γράψετε ένα τέτοιο βιβλίο λαμβάνοντας υπόψιν τη θέση σας στη DEA;
Javier Peña: Ήταν κάπως δύσκολο. Έπρεπε να πάρουμε κάτι σαν άδεια, για να είμαστε σωστοί στη δεοντολογία. Άλλαξαν, όμως, μόνο μερικά μικρής σημασίας πράγματα και μας άφησαν να εκδώσουμε ό,τι γράψαμε.
Steve Murphy: Όταν παραιτηθήκαμε από τη DEA για το Narcos, είχαμε αρκετό ελεύθερο χρόνο μέχρι τα γυρίσματα, οπότε, άρχισα να γράφω το βιβλίο. Έγραφα για 6 ώρες και όταν το διάβασα το επόμενο πρωί σκέφτηκα ότι ήταν χάλια. Ήταν απαίσιο. Τελικά, προσλάβαμε μία «συγγραφέα – φάντασμα», την Isabel Vincent, ερευνήτρια και κειμενογράφο για τη New York Post. Το ενδιαφέρον με την Isabel ήταν ότι ζούσε στο Μεντεγίν την περίοδο που δρούσε ο Escobar και ήξερε πράγματα που εμείς δεν ξέραμε. Και, καθώς είναι καταπληκτική ερευνήτρια, εξακρίβωνε τις ιστορίες που της λέγαμε, οπότε έφερε και μεγαλύτερη γνησιότητα στο βιβλίο.
Εκτός των άλλων, κάνετε περιοδείες για ομιλίες, έχετε το true crime podcast σας (GameOfCrimesPodcast.com). Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο κόσμος μέχρι και σήμερα θέλει να μάθει την ιστορία του Pablo Escobar;
Javier Peña: Ίσως επειδή η ιστορία του είναι ιδιαίτερη. Είναι μία πραγματική ιστορία, που συνέβη, που περιλάμβανε πράγματα, τα οποία κανείς δε φανταζόταν ότι θα γίνονταν. Εξωπραγματικά.
Steve Murphy: Αυτό που πολλοί δε γνωρίζουν είναι ότι γύρω στο 2012, μας προσέγγισαν δύο παραγωγοί που ήθελαν να πουν την ιστορία του Escobar και σκεφτόμασταν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτό σήμερα, είναι τόσο παλιά ιστορία. Αυτοί οι παραγωγοί ήθελαν να πάρουν την ιστορία μας και να τη μετατρέψουν σε πολιτικό μήνυμα και δεν το θέλαμε. Οπότε, όταν τηλεφώνησε ο Eric Newman (σ.σ. Ο showrunner του Narcos), αρχικά απέρριψα την πρότασή του, αλλά μετά από ένα δείπνο τον Μάρτιο του 2013, βλέποντας ότι τα βρίσκαμε, αλλάξαμε γνώμη. Δύο μήνες μετά, υπογράψαμε - κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να παραιτηθούμε από το DEA, γιατί δεν μπορείς να βγάζεις έξτρα χρήματα από κάτι άλλο. Τον Ιούνιο του 2013, παραιτήθηκα από την DEA μετά από 26 χρόνια. Ήμουν πράκτορας για 38. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς παραιτήθηκε και ο Javi. Ήμασταν στις ανώτερες βαθμίδες της DEA. Ο Javi ήταν επικεφαλής special agent στο Χιούστον, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα τμήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ εγώ δούλευα στα Κεντρικά της Υπηρεσίας ως επικεφαλής special agent. Δεν ήταν μία εύκολη απόφαση. Οι δύο κόρες μου ήταν στο Πανεπιστήμιο και χρειαζόμουν μία δουλειά, χρειαζόμουν τα χρήματα. Με τον Javi πιστεύαμε ότι θα ήταν αποτυχία το Narcos. Στα πρώτα 20 λεπτά του πρώτου επεισοδίου, είπαμε «Τι βλακεία είναι αυτή;» και πήγαμε πίσω στο ξενοδοχείο που μέναμε. Πόσο λάθος ήμασταν για τον τρόπο με τον οποίο πιστεύαμε ότι θα αντιδρούσε ο κόσμος! Αλλά προφανώς θες να μάθεις τι έγινε ιστορικά. Συγκεκριμένα για τον Escobar, δεν ξέρω γιατί ενδιαφέρονται. Χαίρομαι που συμβαίνει γιατί μας βοηθάει στη συνταξιοδότηση (γέλια).
Η ιστοσελίδα και τα social media του Steve Murphy και του Javier Peña όπου μπορείς να μάθεις περισσότερα για τους ίδιους, τις υποθέσεις τους αλλά και συγκεκριμένα για τον Pablo Escobar:
