Μανώλης Εμμανουήλ: Η απόδειξη ότι ο Έλληνας ηθοποιός μπορεί να διαπρέψει στο εξωτερικό

Η υποκριτική δεν ήταν εύκολη υπόθεση ποτέ και για κανέναν, καθώς απαιτούνται συνδυασμοί αρκετών δεξιοτήτων για να την πραγματοποιήσει στο έπακρο. Βασικότερο όλων; Το πάθος. Άλλωστε ο Όσκαρ Ουάιλντ έχει πει τα πάντα με μία του ατάκα: «Αγαπάω την υποκριτική, γιατί είναι περισσότερο αληθινή από τη ζωή». Μπορεί για όλους εμάς που τη βιώνουμε σαν θεατές κάτι τέτοιο να μοιάζει περίεργο, για έναν ηθοποιό όμως είναι στο αίμα του να ψάχνεται, να χάνεται και εν τέλει να βρίσκει την ακτίδα φωτός που θα του δώσει δύναμη και ενέργεια να συνεχίζει μέσω των ρόλων και διαφόρων προσωπικοτήτων που καλείται να ερμηνεύσει, ακόμα και αν χρειαστεί να βρεθεί αρκετά χιλιόμετρα μακριά από σπίτι του.

Για τον Έλληνα ηθοποιό, Μανώλη Εμμανουήλ (Manolis Emmanouel) η ξενιτιά στην Αγγλία και την δραματική σχολή του Λονδίνου ξεκίνησε ως κάτι το προσωρινό ωστόσο με τα χρόνια εξελίχθηκε σε καθημερινή συνήθεια, ως μια απόδειξη τελικά ότι τα καλύτερα έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις.  

Επιμέλεια: Χρήστος Κάβουρας

«Σκοπός μου αρχικά ήταν να γυρίσω μετά την αποφοίτησή μου, όμως μετά την παράσταση στην οποία έπαιξα για το πτυχίο (την παρακολούθησαν πολλοί άνθρωποι του χώρου), μου πρότεινε ένας ατζέντης να με εκπροσωπήσει και κάπως έτσι αποφάσισα να μείνω για να δοκιμάσω την τύχη μου σε διεθνές επίπεδο. Χρόνο με το χρόνο οι δουλειές στο Λονδίνο πήγαιναν όλο και καλύτερα και παράλληλα έκατσε και η κρίση στην Ελλάδα που επηρέασε απίστευτα τον χώρο, επομένως το να γυρίσω δεν ήταν κάτι που σκεφτόμουν» λέει καθώς ρίχνει μια ματιά στο παρελθόν, σε ένα ταξίδι που ξεκίνησε από την Αθήνα και έφτασε μέχρι το ξακουστό πανεπιστήμιο Central School of Speech and Drama του Λονδίνου. Μέχρι σήμερα η διαδρομή του στο χώρο της έβδομης τέχνης αναμφίβολα μοιάζει αξιοζήλευτη, με πολλές «ηχηρές» ερμηνείες και με ακόμα περισσότερες προοπτικές να απλώνονται στο μέλλον του.

Από το «The Durrells» που εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο διάσημα προγράμματα της Αγγλίας, με προβολή στο Netflix, το BBC Worldwide, το PBS αλλά και την ΕΡΤ, το «Greed» που γυρίστηκε στη Μύκονο και έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο και Ευρωπαϊκή ως gala screening στο London Film F (είναι διαθέσιμο στις πλατφόρμες Amazon Prime, Apple TV, Rakuten κ.ά) ενώ μην ξεχνάμε τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο βίντεο-mockumentary, «Lost My Marbles» που προωθεί την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει συμμετοχές σε σειρές, ταινίες, θέατρο ενώ δανείζει τη φωνή του σε videogames (Assassin’s Creed) και αποτελεί την ελληνική φωνή της Easy Jet.

Πώς αισθάνεται όμως ο ίδιος όταν ακούει τη φωνή του στις πτήσεις της αεροπορικής εταιρίας;

«Είναι αρκετά αστείο που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο ακούνε τη φωνή μου πάνω στο αεροπλάνο. Γνωστοί που είχα χρόνια να τους μιλήσω, έχουν επικοινωνήσει να με ρωτήσουν αν είναι η φωνή μου που άκουσαν. Και πολλοί φίλοι μου στέλνουν βίντεο όταν είναι στο αεροπλάνο και με ακούνε, συχνά κάνοντας παράλληλα αυτά που τους λέει η φωνή μου - δένουν τις ζώνες τους, κλείνουν τραπεζάκια, κτλ. Τις προάλλες, πέταξα με EasyJet για πρώτη φορά μετά από καιρό και είχα ξεχαστεί, ούτε πού σκέφτηκα οτι θα “με ακούσω” και εκεί που άρχισα να διαβάζω ένα περιοδικό, άρχισα να λέω στα μεγάφωνα ότι είναι η ώρα να κλείσουμε τα κινητά μας και πραγματικά έβαλα τα γέλια».

-Έχοντας παίξει και στο θέατρο και σε σειρά αλλά και σε ταινίες, ποιο από όλα είναι αυτό που σε ολοκληρώνει περισσότερο ως ηθοποιό και γιατί;

Το θέατρο είναι μεγάλη αγάπη. Το συναίσθημα της άμεσης επαφής με το κοινό, το να βιώνεις τον ρόλο καθημερινά και να βρίσκεις ολοένα και νέες πτυχές του χαρακτήρα, το “παιχνίδι" με τους άλλους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή που είναι διαφορετικό κάθε φορά, είναι πράγματα που μόνο το σανίδι μπορεί να σου προσφέρει. Οι χαρές και οι προκλήσεις μπροστά από την κάμερα είναι διαφορετικές, το ότι μπορείς να δεις το αποτέλεσμα είναι μεγάλη ικανοποίηση (αν φυσικά είσαι ευχαριστημένος με τη δουλειά σου και την παραγωγή) και κυρίως με τις σειρές έχεις τη δυνατότητα να εξελίξεις τον χαρακτήρα κατά τη διάρκεια μεγαλύτερης περιόδου. Αλλά σαν το θέατρο τίποτα άλλο.

Το γεγονός ότι έχει συμμετάσχει σε σπουδαίες παραγωγές, του έχουν επιτρέψει να δουλέψει και να γνωρίσει από κοντά σπουδαίες μορφές της υποκριτικής, όπως ο Steve Coogan, ο Stephen Frye κ.α. Είχε όμως άγχος όταν έπαιζε μαζί τους;

«Είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με πολύ διάσημους ηθοποιούς, Άγγλους και Αμερικάνους. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν παθαίνουν αυτό που λένε στα αγγλικά “starstruck”, το δέος που σε πιάνει όταν γνωρίζεις διάσημους ανθρώπους. Όσο μεγάλο όνομα και αν είναι ο άλλος απέναντί σου, μόλις ρολάρουν οι κάμερες πρέπει να το ξεχνάς. Στο “Greed” για παράδειγμα που ήταν οι περισσότεροι γνωστά ονόματα είχαμε προλάβει να αποκτήσουμε φιλικές σχέσεις από πριν, οπότε ήταν πιο εύκολο να τους αντιμετωπίζω σαν τους χαρακτήρες που υποδύονταν και όχι σαν ονόματα».

-Ποιοι θεωρείς ότι είναι τα σπουδαιότερα ονόματα που έχεις συνεργαστεί επί σκηνής;

Έχω δουλέψει με την Keeley Haws, τον Josh O’Connor (ο Κάρολος στο "The Crown"), έχω βγει για φαγητό με πολλούς από το καστ του Game of Thrones, ενώ είχα την τύχη να γνωρίσω σε πάρτι την Meryl Streep. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν όταν προσγειώθηκα στην Μύκονο για τα γυρίσματα του «Greed» και στο τραπέζι του σκηνοθέτη, Michael Winterbottom για το «καλωσόρισμα» ήταν όλα τα σπουδαία ονόματα που θα συνεργαζόμουν για τους επόμενους 2 μήνες.

-Δηλαδή;

Ο Steven Coogan που είναι απίστευτα γρήγορο μυαλό με πολλές γνώσεις και δυνατές πεποιθήσεις, η Ιsla Fisher που διαθέτει το χιούμορ όσο λίγοι, τόσο στην προσωπική της ζωή, όσο και στις ταινίες της, ο Asa Butterfield που σκίζει τώρα στο Sex Education και είναι από τους πιο ταλαντούχους, έξυπνους και μετριοπαθείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ στο χώρο, η υπέροχη Shirley Henderson και τόσοι πολλοί άλλοι για τους οποίους θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ατέλειωτες. Επίσης δεν ξεχνάω τον Stephen Frye με τον οποίο θα μπορούσαμε να μιλάμε επί ώρες. Είναι θεωρώ η πιο δυνατή προσωπικότητα που έχω γνωρίσει ποτέ.

-Με τον Stephen Frye σας έδεσε σίγουρα και το γεγονός ότι ότι είναι λάτρης της χώρας μας και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Αγγλία με την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα; Υπάρχει θεωρείς ελπίδα να επιστρέψουν μια μέρα;

Πιστεύω και ελπίζω πως ναι. Δεν μπορώ όμως να πω με σιγουριά αν θα γίνει σύντομα ή αν θα πρέπει να περάσουν ακόμη κάποια χρόνια. Θεωρώ πως οι Άγγλοι όσο περνάει ο καιρός και εξακολουθούν οι προσπάθειες μας, γίνονται πιο ανοιχτοί στο ενδεχόμενο της επιστροφής τους. Αυτό το αποδεικνύει και το γεγονός ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 60% των Βρετανών είπαν ότι τα Mάρμαρα ανήκουν στο μουσείο της Ακρόπολης.

-Για να επιστρέψουμε όμως στις δουλειές σου, ποια θεωρείς μέχρι σήμερα ότι είναι η κορυφαία που έχεις κάνει;

Σαφέστατα ο ρόλος και η συνεργασία μου με τον υπέροχο Michael Winterbottom στην πιο πρόσφατη ταινία του, το “Greed," ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας μου. Πέρασα δύο αξέχαστους μήνες στη Μύκονο για τα γυρίσματα, μαζί με ηθοποιούς που όπως ανέφερα θαύμαζα επί χρόνια. Μετά από αυτή τη συνεργασία, νιώθω πως η καριέρα μου πέρασε σε άλλο επίπεδο και έχουν ανοίξει καινούριες πόρτες.

Με την «εκτόξευση» της τηλεόρασης, της κρίσης των ιδεών και καινοτομιών στον κινηματογράφο, ο κόσμος στρέφεται συνεχώς στις τηλεοπτικές σειρές αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα αυτό που αποκαλούσαμε κάποτε ως «αμερικάνικο όνειρο», δηλαδή το Hollywood. Από την άλλη το ότι βρίσκεται στη βάση του «Broadway», κάνει ενδεχομένως ευκολότερη την κατάσταση για τον ίδιο, από τη στιγμή κιόλας που λατρεύει την αίσθηση του θεάτρου. Τι έχει να πει ο ίδιος για τις δύο αυτές σχολές;

Για το Broadway: «Aν δεν έχεις κάνει τη διαδικασία να δουλέψεις Αμερική, είναι εφικτό μόνο αν είναι μια παραγωγή του West End, που θα την μεταφέρουν και θα θέλουν τους ίδιους ηθοποιούς, κάνοντας ειδικές συμφωνίες που σου επιτρέπουν μόνο να παίξεις στη συγκεκριμένη παράσταση. Η Νέα Υόρκη είναι μεγάλος έρωτας και πηγαίνω πολύ συχνά, πολύ θα ήθελα να περάσω κάποιους μήνες δουλεύοντας εκεί».

Για το Hollywood: «Tα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, καθώς για να δουλέψεις εκεί απαιτείται πράσινη κάρτα ή βίζα που είναι αρκετά πολύπλοκη διαδικασία. Το Χόλιγουντ σαν μόνιμη κατοικία ποτέ δεν με ενδιέφερε, παρόλα αυτά Χολιγουντιανές παραγωγές γίνονται συχνά ανά τον κόσμο οπότε έχω εκμεταλλευτεί πολλές φορές την ευκαιρία».

Μετά από χρόνια στην Ελλάδα γίνονται σπουδαίες προσπάθειες και παραγωγές που έχουν αλλάξει την εικόνα για τις τηλεοπτικές σειρές και τις ταινίες. Μάλιστα αρκετές εξ αυτών μπορούν να σταθούν περήφανα δίπλα σε διεθνείς παραγωγές, όπως το «Έτερος Εγώ» που έκανε πάταγο στην Ελλάδα και έφτασε να συζητιέται μέχρι και για το Netflix.

«Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι το επίπεδο έχει ανέβει απίστευτα και όντως πολλές δουλειές μπορούν να σταθούν άνετα δίπλα σε διεθνείς παραγωγές. Έχουμε φοβερά συγγραφικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά ταλέντα στην Ελλάδα. Και παράλληλα βλέπω πως και οι επενδύσεις/μπάτζετ αυξάνονται. Ελπίζω αυτή η τάση να συνεχιστεί. Το “Έτερος Εγώ” δεν το έχω δει ,αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα, σκοπεύω να το δω με την πρώτη ευκαιρία» είναι τα λόγια του για το επίπεδο παραγωγών της χώρας μας.

Αυτό όμως που δεν ξέραμε είναι ότι μετά από τόσα χρόνια στο Λονδίνο, δουλεύει «επιτέλους στα ελληνικά» όπως λέει:

«Το ήθελα πολύ τον τελευταίο καιρό και αυτό τον καιρό έχω αρχίσει τα γυρίσματα γυρίσματα για την σειρά «Όρκος» που θα προβληθεί στην ΕΡΤ. Το σενάριο το υπογράφει η καταπληκτική Τίνα Καμπίτση που όταν το διάβασα, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο αμάλγαμα ιατρικού δράματος και αστυνομικού θρίλερ, σε σκηνοθεσία ενός ανθρώπου του οποίου τη δουλειά εκτιμώ αφάνταστα, του Σπύρου Μιχαλόπουλου. Όσο για τους ηθοποιούς- πολύ δυνατά ονόματα που κάνουν την όλη εμπειρία ακόμη καλύτερη: Γιάννης Στάνκογλου, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Νίκος Πουρσανίδης κ.α. Η σειρά θα αρχίσει να προβάλλεται από τον Φεβρουάριο».

-Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5-10 χρόνια από τώρα;

Ιδανικά να δουλεύω και σε ελληνικό και σε διεθνές επίπεδο και να επιλέγω δουλειές που με γεμίζουν. Μέχρι τότε θα δούμε.

Ακόμα και αν δεν έχεις δει τις σειρές ή τις ταινίες του, ο Μανώλης Εμμανουήλ μέσω της δουλειάς του μπορεί να μιλήσει σε πολλές «καρδιές», ειδικά σε εκείνη ενός gamer. Διότι πέρα από την ελληνική φωνή της Easy Jet, το ίδιο έχει κάνει για αρκετά βιντεοπαιχνίδια. Οι αγαπημένες του δουλειές όμως; Τα Assassin’s Creed «Origins» και «Odyssey». Και για έναν άντρα που έχει παίξει κιόλας τα συγκεκριμένα παιχνίδια όπως εκείνος, η εμπειρία του να συμμετέχει (και) με αυτόν τον τρόπο είναι πάντοτε σπουδαία αλλά ταυτόχρονα αρκετά δύσκολη.

«Όταν ντουμπλάρεις μια ταινία, ακολουθείς μια σειρά, πας από τη μία σκηνή στην άλλη, από το πρώτο λεπτό στο δεύτερο. Στο βιντεοπαιχνίδι ο παίκτης έχει επιλογές, οπότε εσύ πρέπει να ηχογραφήσεις τις διαφορετικές εναλλακτικές. Πρέπει να το σκεφτείς σαν ένα δέντρο που έχει διάφορα κλαδιά και οι διακλαδώσεις αλλάζουν συνέχεια. Αν κάποιος παίκτης στην ερώτηση 1 απαντήσει το ‘Α’, θα ακολουθήσει η κουβέντα μια συγκεκριμένη πορεία. Στο ‘Β’, θα ακολουθήσει μια άλλη πορεία. Και αυτό συμβαίνει συνέχεια. Επομένως, μπορεί να περάσω τέσσερις ώρες στο στούντιο και ουσιαστικά να έχουμε ηχογραφήσει δύο με τρία λεπτά ομιλίας. Είναι τίτλοι που έχουν πολύ μεγάλα cast και περίπλοκα σενάρια» αναφέρει για τον χαρακτήρα του Diocles όσο κουραστική διαδικασία και αν ήταν.

«Πριν ξεκινήσουμε, βλέπουμε πώς είναι εμφανισιακά οι χαρακτήρες που θα ερμηνεύσουμε φωνητικά, μιλάμε με τον σκηνοθέτη για τη συμπεριφορά τους, την προέλευση τους, το τι θέλουν να καταφέρουν σε κάθε σκηνή/ συζήτηση. Ακολουθούμε δηλαδή την ίδια διαδικασία όπως όταν προετοιμαζόμαστε για ένα θεατρικό/κινηματογραφικό/τηλεοπτικό ρόλο. Και φυσικά και θα έκανα ξανά videogame, οι μέχρι τώρα εμπειρίες μου ήταν πολύ θετικές» θα ολοκληρώσει.

Για κλείσιμο του φυλάξαμε μια special ερώτηση που μόνο ένας Έλληνας που ζει στην Αγγλία και βιώνει την υποκριτική πραγματικότητα από μέσα, θα μπορούσε να απαντήσει κατάλληλα.

-Πώς έζησαν οι Άγγλοι το τέλος της ταινίας James Bond: No Time to Die;

Χαχαχα, σοκ τεράστιο. Αν και πολλοί το είχαν προβλέψει μιας και ήταν από πολύ καιρό γνωστό πως θα ήταν η τελευταία ταινία που θα έκανε ο Daniel Craig. Το μεγάλο θέμα συζήτησης είναι τώρα “what next”- πώς θα προχωρήσουν από εδώ και πέρα. Πολλές θεωρίες, πολλά στοιχήματα ήδη.

-Θα σε ενδιέφερε ποτέ η προοπτική να εργαστείς στο συγκεκριμένο franchise;

Αν θα με ενδιέφερε λέει; Εννοείται. Να σου πω ότι πριν κάποια χρόνια με κάλεσαν για audition για το «Spectre», μου ήταν όμως αδύνατον να παρεβρεθώ εξαιτιας μιας εγχείρησης δεν μπορούσαν να περιμένουν. Σε έναν παράλληλο γαλαξία μπορεί να είχα παίξει έναν από τους κακούς αυτής της ταινίας! Παρεμπιπτόντως, αν κανείς παραγωγός θέλει να κάνει το ελληνικό remake του franchise, ξέρει που θα με βρει.