Γιώργος & Νίκος Γιδάκος: Το Αιέν Αριστεύειν από πατέρα σε γιο

«Ο πατέρας είναι πάντα ο πρώτος ήρωας του υιού» λέει μια σοφή παροιμία και σήμερα ειδικά έχουμε ένα λόγο παραπάνω να τη θυμόμαστε και κυρίως να την ενστερνιζόμαστε. Η σχέση πατέρα και γιου έχει τα δικά της δεσμά, ιδιαιτερότητες, ευκολίες και δυσκολίες, όπως άλλωστε και όλες οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ιδίου φύλου. Στην περίπτωση όμως αυτή, όπου ένα παιδί βγαίνει στη γύρα για τα κατάλληλα ερεθίσματα αναζητεί ένα παράδειγμα προς μίμηση. Έναν «δάσκαλο» να του μεταλαμπαδεύσει τη γνώση, αυτά τα στοιχεία που είδε, αναζητώντας κάποιον να του τα εξηγήσει. Ευτυχώς για τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο Shotokan karate και κάτοχο 3 Dan ΕΛΟΚ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΡΑΤΕ), Νίκο Γιδάκο, δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει ότι το πρότυπό ζωής του, είναι ο πατέρας του, Γιώργος.

Επιμέλεια: Χρήστος Κάβουρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Παρτσάλης

Για όσους είναι μυημένοι στον κόσμο των πολεμικών τεχνών, το όνομα «Γιδάκος» αποτελεί «Ευαγγέλιο». Από τα χέρια του Δάσκαλου, Γιώργου Γιδάκου (Κάτοχος 5 Dan) έχουν «πλαστεί» πρωταθλητές 3 διαφορετικών γενιών, με έναν εξ αυτών να είναι και ο διάδοχός του, Νίκος. Για όποιον όμως θεωρεί ότι η ζωή του νεότερου Γιδάκου ήταν εύκολη λόγω του πατέρα του, μάλλον θα πρέπει να μάθει ότι η πορεία του μαθητή είναι γεμάτη καψόνια και δυσκολίες.

Ο Νίκος, μάλιστα θυμάται ότι η πρώτη εικόνα που θυμάται τον Δάσκαλο επί το έργον ήταν όταν ήταν τεσσάρων ετών στο υπόγειο τότε, «Spartan Warriors Gym»:

«Θυμάμαι μπήκα μέσα στην αίθουσα αλλά εκείνος με πέταξε έξω. Το θυμάμαι σαν σήμερα. Έκανε τότε μάθημα στο υπόγειο και ήθελα να μπω και εγώ μέσα να πάρω μέρος. Μου το έκανε πολλές φορές αυτό το πράγμα ωστόσο απεδείχθη ότι δεν μου το έκανε λόγω τιμωρίας ή κακής συμπεριφοράς. Είχε λόγο» μου εκμυστηρεύεται ο Νίκος λίγα δευτερόλεπτα πριν εισέλθει ο δάσκαλος στο γραφείο του, όπου τον περιμένουμε.

Οι πολεμικές τέχνες μπορεί να μοιάζουν βίαιες για τους μη μυημένους ή για εκείνους που επιθυμούν να ασχοληθούν μαζί τους, ωστόσο υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα πίσω από τα χτυπήματα και την επικίνδυνη φύση τους. Μια τεράστια φιλοσοφία, αρκετή ιστορία και κυρίως πειθαρχία. Είτε αυτό λέγεται kickboxing, είτε boxing, είτε karate.

 «Στο σπίτι και στον έξω κόσμο είναι ο πατέρας μου και είμαι ο Νίκος. Στο γυμναστήριο για μένα είναι ο δάσκαλος και εγώ ο μαθητής. Ποτέ μου δεν τον έχω πει πατέρα όσο ασχολούμαστε με τις πολεμικές τέχνες» συμπληρώνει ο Νίκος, αποτυπώνοντας αυτή τη μοναδική αίσθηση σεβασμού και τολμηρής πειθαρχίας που απαιτείται στη σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή.

-Για ποιο λόγο δεν τον άφηνες να παρακολουθήσει το μάθημά σου; για να με προλάβει ο Νίκος:

«Με τα χρόνια να έχουν περάσει, εκεί γύρω στα 12 μου χρόνια συνειδητοποίησα πώς μου το έκανε προκειμένου να το επιθυμήσω περισσότερο. Σήμερα έχω τόσα πρωταθλήματα και διακρίσεις, οπότε μάλλον κάτι έχει κάνει σωστά ο δάσκαλος», απαντάει και ένα χαμόγελο βγαίνει από τα χείλη του πατέρα του, ο οποίος συμπληρώνει:

«Μετά από τόσα χρόνια ήθελα να δω αν έχει πιάσει το νόημα, αν το θυμάται γιατί τον έβγαζα έξω από την τάξη και μου άρεσε πολύ η απάντηση που έδωσε. Αυτό που ήθελα από τον Νίκο ήταν να μυηθεί σε αυτό που κάνει. Μέχρι σήμερα τον έχω κόψει 5 φορές όταν έδινε για μαύρη ζώνη γιατί ήθελα να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να βελτιώνεται και να έχει διάρκεια σε αυτό που κάνει. Πολλοί φτάνουν κάπου και “κάθονται” πάνω στην επιτυχία τους. Ακόμα και η μαύρη ζώνη με τα χρόνια ξεθωριάζει, επομένως για το καράτε και τη φιλοσοφία μας, αυτό σημαίνει ένα πράγμα. Ξαναμαθαίνεις».

Με μια ματιά καταλαβαίνεις ότι τόσο ο πατέρας όσο και υιός Γιδάκος έχουν την αυθεντικότητα στο αίμα τους. Δεν τους νοιάζει να κρυφτούν ή κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό που ξέρουν και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα ερεθίσματα που πέρασε ο δάσκαλος στον μαθητή.

«Η σχέση μας είναι πολύ ιδιαίτερη και τόσα χρόνια έχουμε παίξει μονάχα μια φορά sparring. Μια φορά και δεν θα ξαναγίνει. Είναι θέμα σεβασμού, δεν πας να χτυπήσεις τον δάσκαλό σου, πόσο μάλλον τον πατέρα σου» μου λέει ο Νίκος την ώρα όμως που δεν κρατιέμαι να μάθω ποιο ήταν το αποτέλεσμα. Τελικά τον ρωτάω, εκείνος όμως σκύβει το βλέμμα προς το έδαφος και με ένα χαμόγελο γεμάτο σεβασμό και λίγο «ας ανοίξει η Γη να με καταπιεί», μου απαντάει:

«Άσ’ το καλύτερα. Γενικά κοιτάζοντάς τον έβλεπα έναν άνθρωπο σαν τον οποίο ήθελα να γίνω και να κάνω αυτά που έκανε. Για να φανταστείς όταν ξεκίνησα τις πολεμικές τέχνες δεν μου έκανε εκείνος στην αρχή, αλλά έβαζε μαθητές του μαυροζωνάδες, τους αποκαλούμενους Senpai και μετά με ανάλαβε εκείνος», ολοκλήρωσε.

-Εντάσεις δεν υπήρχαν μεταξύ σας;

Γ: Εγώ θυμάμαι πως πήγαινε στη μητέρα του και της έλεγε «με τιμώρησε πάλι ο δικός σου». Δεν είναι εύκολο γενικά να διδάσκεις μια πολεμική τέχνη, φαντάσου να το κάνεις στο ίδιο σου το παιδί. Το Καράτε είναι ένα άθλημα που σε μαθαίνει να περπατάς, αλλά αν δεν μυηθείς σε αυτό το πράγμα δεν θα καταλάβεις την ακριβή φύση του.

-Την πρώτη κλωτσιά του Νίκου τη θυμάσαι;

Γ: Γίνεται να την ξεχάσω (γέλια); Μέχρι και σε κασέτα το έχω. Δεν έχεις δει τέτοια κλωτσιά σε ηλικία 13-14 ετών. Για αυτό τον φωνάζουν πλέον F-16, γιατί κλωτσάει με τρομακτική ταχύτητα. Για να σου δώσω να καταλάβεις έπαιρνε το πόδι πορεία να σε βρει από τη δεξιά πλευρά του προσώπου και εκεί όπου περίμενες να την μπλοκάρεις, άλλαζε πορεία και στην έριχνε από την άλλη.

Ν: Είχα ρίξει πολλές ώρες προπόνησης για να το καταφέρω.

-Άμα ο Νίκος δεν είχε αυτή την επιμονή να μπει στο γυμναστήριο, τι θα έκανες Δάσκαλε;

Γ: Ούτε που θα τον έβαζα. Δεν με απασχολούσε ποτέ να του κάνω κάτι με το ζόρι. Μας βγήκε χωρίς άγχος όλα αυτά που κατάφερε. Το καλό του Νίκου ήταν ότι γούσταρε και το γουστάρει αυτό που κάνει και δεν είχε ποτέ στο μυαλό του να εκμεταλλευτεί κάποια προκήρυξη, να κερδίσει κάποιο Άνευ ή μόρια για να μπει κάπου.

Οι πολεμικές τέχνες συνεχώς εξελίσσονται αλλά πάντα χρειάζεται αγάπη και πειθαρχία για αυτό που κάνεις. Στην Ελλάδα λείπουν οι «Δάσκαλοι», αυτοί δηλαδή που θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα καταλάβουν αμέσως ότι μπορείς να μιλήσεις στην καρδιά τους, ότι καταλαβαίνεις απόλυτα τους ίδιους και αυτό που διδάσκεις.

-Νίκο θέλω να μου πεις εσύ για αυτή την ιεροτελεστία του αγώνα. Αυτό που μετά από μία πανίσχυρη κλωτσιά οι δύο αγωνιζόμενοι αντί να αγριοκοιτάζονται θα αγκαλιαστούν σαν να μην έγινε τίποτα.

Ν: Ό,τι γίνεται είναι μόνο για 3 λεπτά. Μέσα σε αυτό το λίγο διάστημα είμαστε αντίπαλοι, ή θα νικήσεις ή θα νικήσω.

Γ: Κοίτα τώρα η διαφορά μας με τον Νίκο ποια είναι. Μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα ότι το καράτε που θεωρούσα τεράστια φιλοσοφία και σχολή, δεν είναι έτσι. Θέλει τεράστιο εγωισμό για να επιβιώσεις. Ο Νίκος δεν έχει τα χαρακτηριστικά αυτά, διότι του πέρασα άλλα πράγματα και αντιλήψεις, ότι πρέπει να κοντρολάρει τον εαυτό του και να μην βιάζεται να ανοιχτεί. 

Οι πυγμάχοι είναι έτσι συγκρατημένοι για αυτό και στο τέλος αγκαλιάζονται.

-Εκτός γραφείου βρίσκεστε καθόλου;

Ν: Συνέχεια! Είμαστε «φίλοι» εκτός δουλειάς.

Δ: Τον Νίκο έχω την τύχη να τον κάνω αρκετά μικρός (27 ετών) οπότε ακόμα μπορώ να τον ακολουθήσω στην καθημερινότητά του. Και εκείνον αλλά και την κόρη μου που είναι τώρα 24 ετών.

Ν: Είμαστε μια οικογένεια δεμένη, αρκετά μέσα στον αθλητισμό όπως σου είπε ο Δάσκαλος. Κάθε Κυριακή όμως να φανταστείς ακόμα κάνουμε τραπέζι και τρώμε μαζί όλοι.

-Επομένως πατέρας και υιός, συνεχίζουν σαν μια γροθιά…

Ν: Ετοιμάζουμε τώρα ένα νέο γυμναστήριο, κοντά στο Σταθμό της Καλλιθέας το οποίο και χτίζουμε εδώ και 7 μήνες παρά τις δυσκολίες. Άμα υπάρχει θέληση, όλα μπορούν να γίνουν. Άμα έχεις περάσει από δάσκαλο Γιδάκο, τίποτα δεν σου φαίνεται απίθανο.