Το ασύγκριτο συναίσθημα του να γίνεσαι Πατέρας

Κείμενο: Κώστας Χρήστου

Εκτός από τον Συρίγο και τον Βαϊμάκη, κανείς άλλος από την ομάδα δεν έχει γίνει ακόμα μπαμπάς. Έχουμε ακούσει ιστορίες που αφορούν τα παιδιά τους βλέποντας αυτό το χαμόγελο που έχουν στο πρόσωπο, αλλά όσο κοντά και αν φτάσουμε στο να καταλάβουμε την έννοια πατέρας, ξέρουμε πως είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις για να το κατανοήσεις. Αυτή την γλυκάδα, την συγκίνηση, την άνευ όρων αγάπη.

Και πόσο μάλλον όταν είσαι ακόμα νέος μπαμπάς. Ή δεν είσαι νέος μπαμπάς, αλλά έχεις υποδεχτεί ένα ακόμη παιδί και έχεις ξαναβιώσει αυτή τη χαρά από την αρχή. Δεν μπορούμε λοιπόν με τίποτα να περιγράψουμε αυτό το συναίσθημα. Μπορούν όμως να το κάνουν οι παρακάτω.

Επτά μπαμπάδες απαντούν σε ερωτήσεις με τον δικό τους τρόπο, το δικό τους στυλ, το δικό τους χιούμορ. Για τις μεγάλες αγάπες της ζωής τους και όλα εκείνα που κάνουν έναν πατέρα να νιώθει ξεχωριστός, ακόμη και αν σαν άντρας είναι πετυχημένος και επαγγελματίας. Και σίγουρα είναι ένα μικρό άγγιγμα προς τη θέωση.

Πώς τους λένε;

Είναι ο Πάνος και ο Διονύσης, 10 και 8 χρονών αντίστοιχα.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν τους αντίκρισες;

Πάει καιρός, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι στην πρώτη γέννα -κάποια στιγμή καθώς περιμέναμε μαζί με διάφορους συγγενείς- με έπιασε τρομερή ταραχή και ήθελα να μείνω μόνος μου. Βγήκα έξω καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όταν με φωνάξανε από κάτι ηχεία να πάω στην αίθουσα τοκετών, άρχισα να κλαίω όπως δεν έχω ξανακλάψει ποτέ στη ζωή μου. Δεν έχω ιδέα τι είπα, νομίζω ότι απλά ένιωθα κάτι πολύ βαθύ και πρωτόγνωρο...

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Για πολλούς λόγους, για πάρα πολλές ωραίες στιγμές και γιατί όταν είσαι με τα παιδιά έχεις τρομερή αφορμή να είσαι κι εσύ παιδί, χωρίς να σου λέει κάποιος να μην κάνεις σαν παιδί.

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

Σταματάς να το μετράς αυτό από ένα σημείο και μετά. Ξέρω ‘γω; Όσες είχα την ατυχία να είμαι πιο κοντά την ώρα που συνέβαινε το μοιραίο.

Όταν μεγαλώσουν τι πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε;

Να προσπαθούν να ακούν τον εαυτό τους, να κάνουν πράγματα που τους γεμίζουν, να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο και να μην νιώθουν ότι πρέπει να ανταπεξέλθουν σε προσδοκίες άλλων για το πως πρέπει να είναι η ζωή τους

Πώς την λένε;

Την λένε Λυδία.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν την αντίκρισες;

Δεν έβγαιναν λέξεις και μάρτυράς μου ένα τρεμάμενο βίντεο της στιγμής. Απλώς ένιωθες ‘ενα μούδιασμα από τα πόδια να ανεβαίνει. Μετά από λίγη ώρα απλά είπα: Καλώς ήλθες Λυδιάκι στον κόσμο ετούτο. 

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Γιατί ανακαλύπτεις την ικανότητα και τις αντοχές σου σε όλα αυτά που μέχρι τώρα δεν ήσουν «έτοιμος». Γιατί ο μπαμπάς γίνεται πιο «μαμά» στην προσπάθειά του να τα καταφέρει. Είναι ωραίο για εμάς που ανακαλύπτουμε μία άλλη πλευρά του εαυτού μας. Την πιο τρυφερή, αυτή που ενώ μπορεί να έχεις να αντιμετωπίσεις ένα σωρό μαλακίες κάθε μέρα, επιστρέφεις πίσω και όλα γίνονται παραμύθι.

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

Εγώ ή η Λυδία; Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή η Λυδία θα σταματήσει να τις χρησιμοποιεί. Για μένα πάλι δεν ξέρω.

Τι πρέπει να κάνει οπωσδήποτε όταν μεγαλώσει;

Πολλά, πάρα πολλά. Κυρίως να σέβεται τον εαυτό της και να συμπεριφέρεται όπως θέλει να της συμπεριφερθούν. Να είναι δυνατή και αλληλέγγυα απέναντι στους αδύναμους και αδικημένους αυτού του πλανήτη, να ζει απλοϊκά και όμορφα να γίνει ένας Άνθρωπος που θα αποτελέσει παράδειγμα.

Πώς τον λένε;

Μάρκο.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν τον αντίκρισες;

«Μπράβο αγόρι μου». Επειδή με το που γεννήθηκε κατούρησε τη βοηθό της γιατρού.

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Διότι θυμάσαι πως ήταν ο κόσμος όταν όλα ήταν απλά και αξιοθαύμαστα.

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

3000 περίπου. Μπορεί και περισσότερες. Προχωράμε.

Όταν μεγαλώσει τι πρέπει να κάνει οπωσδήποτε;

Να γκρεμίσει τον καλοβολεμένο κόσμο που του φτιάχνουμε και να τον ξαναχτίσει, με δικά του υλικά.

Πώς την λένε;

Δέσποινα.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν την αντίκρισες;

Ω ρε πούστη μου.

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Για τις αγκαλιές, τα χάδια, τις πρώτες λέξεις.

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

Ποιός μετράει;

Όταν μεγαλώσει τι πρέπει να κάνει οπωσδήποτε;

Δύσκολη ερώτηση. Θα πρέπει να μάθει οτιδήποτε θα την κάνει να είναι δυνατή και άνθρωπος με προσωπικότητα.

Πώς τους λένε;

Είναι η Βίβιαν, η Άντζυ και ο Μιχαήλ-Άγγελος.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν τους αντίκρισες;

Στην πρώτη μου κόρη τίποτα. Γελούσα και έκλαιγα μαζί. Στη δεύτερη της είπα «είσαι ίδια η μάνα σου». Όταν ήρθε ο Μιχαήλ στον κόσμο, του είπα «Καλωσόρισες αντράκι μου επιτέλους έφερες τις ισορροπίες».

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Γιατί δεν υπάρχει πιο αληθινή και τρυφερή σχέση. Γίνεσαι ξανά παιδί με το γέλιο και το κλάμα να γίνεται μεταδοτικό. Ό,τι και αν έχεις καταφέρει μέχρι εκείνη την στιγμή στη ζωή σου, είναι λίγο μπροστά στο γεγονός ότι γίνεσαι μπαμπάς. Γίνεσαι ολοένα και καλύτερος και τίποτα δε σε απογειώνει όπως το «μπαμπά σε αγαπώ».

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

Αρκετές για να ξέρω να μην τις βάζω ανάποδα.

Όταν μεγαλώσουν τι πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε;

Να είναι αγαπημένα μεταξύ τους. Να είναι ανεξάρτητα και να μάθουν να προσφέρουν και να βοηθάνε. Να είναι κοινωνικά, μορφωμένα και να ακολουθούν κανόνες και να ξέρουν να βάζουν όρια.

Πώς τους λένε;

Είναι τέσσερις. Ο Μάξιμος-Χρυσόστομος, ο Βίκτωρας και πριν λίγο καιρό ήρθαν στη ζωή μας οι δίδυμες. Η Φωτεινή και η Μελίνα.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν αντίκρισες τις μικρές;

Παρότι είχα περάσει την φάση με τα αγόρια, το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο. Τελικά όταν αντίκρισα τα κορίτσια είπα απλά «Γεια σας μικρούλες μου».

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Γιατί ξαναζείς κάποια πράγματα που είχες ζήσει σαν παιδί και που αν δεν είσαι γονιός δεν θα σκεφτόσουν να τα κάνεις. Επίσης αυτό που σε φωνάζουν και ρωτάνε αυτές τις ατελείωτες απορίες που έχουν -με σένα να προσπαθείς να τους εξηγήσεις- είναι αρκετά αστείο και συνάμα όμορφο.

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

Το κοντέρ πάντως συνεχίζει και γράφει.

Όταν μεγαλώσουν τι πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε;

Πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε αυτό που θέλουν. Να είναι ανεξάρτητα και να ζήσουν με ήθος και αξιοπρέπεια.

Πώς την λένε;

Την λένε Ραφαέλα και είναι 7.

Η πρώτη κουβέντα που είπες όταν την αντίκρισες;

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ήξερα πως ακριβώς να αντιδράσω, οπότε διάλεξα τη σιωπή ενώ ταυτόχρονα είχε χαραχτεί ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη μου. Γενικά, κάποια συναισθήματα με βραχυκυκλώνουν και δε μπορώ να λειτουργήσω φυσιολογικά.  Το μοναδικό που έκανα είναι να ρωτήσω τον εαυτό μου «Ρε φίλε, αυτό το πλασματάκι δηλαδή, είναι δικό σου;». Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, το πρώτο βράδυ που επέστρεψα στο σπίτι -μιας και δε μου επέτρεψαν να κάτσω στο δωμάτιο της κλινικής- ότι κοιτούσα τη φωτογραφία της στο κινητό και χασκογελούσα μόνος μου.  

Γιατί είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς;

Γιατί νιώθεις ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο, τουλάχιστον για ένα και μοναδικό ζευγάρι μάτια. Νιώθεις ότι ολοκλήρωσες έναν από τους κορυφαίους στόχους της ζωής σου. Και στην τελική, είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς γιατί έχεις πάντα μία φιγούρα να σε φιλάει, να σε αγαπάει, να σε αγκαλιάζει και να ξέρεις ότι το εννοεί. Δε μπορείς ποτέ να αμφισβητήσεις την αγάπη του παιδιού σου. Το θεωρείς και είναι δεδομένο.

Πόσες πάνες έχεις αλλάξει μέχρι τώρα;

Έχω την κατάρα/ θείο δώρο, να μην αντιλαμβάνομαι την αίσθηση της οσμής. Με απλά λόγια δε μπορώ να μυρίσω ούτε τα καλά, ούτε τα κακά αυτού του κόσμου. Επομένως, η πάνα για εμένα ήταν μια βόλτα στο πάρκο. Προφανώς και έχω αλλάξει πάνες και δεν το έκανα απλά από αγγαρεία, αλλά γιατί μου άρεσε κιόλας. Ένιωθα πιο "μπαμπάς" της.

Όταν μεγαλώσει τι πρέπει να κάνει οπωσδήποτε;

Να ξέρει να ζει. Ως γονιός, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να της μάθω τι είναι σωστό και τι λάθος, ώστε από νωρίς να ξέρει να λειτουργεί αυτόνομα. Δε θέλω ένα παιδί που εξαρτάται για όλη του τη ζωή από εμένα. Εκτός από επικίνδυνο, είναι και εγωιστικό. Θεωρώ πως ένα από τα λάθη που κάνουν οι γονείς είναι να σηκώνουν τα πάντα πάνω τους, με αποτέλεσμα σε μία κρίσιμη στιγμή, τα παιδιά να σαστίζουν και να περιμένουν πάντα ανταπόκριση του γονιού. Οπότε, ναι, αυτό που θέλω να δω την κόρη μου να κάνει είναι να μπορεί να ελέγχει πλήρως τον εαυτό της, χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν.