Το videogaming μπορεί να σημαίνει πολλά. Άλλες φορές θα δώσει νόημα στο χρόνο σου όταν δεν έχεις τι να κάνεις, άλλες θα παίξεις Pro με την παρέα σου και θα το κάψετε μέχρι το πρωί. Αν το δεις ωστόσο πιο σφαιρικά, σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεις κάτι που δεν είσαι, αλλά θα ήθελες πολύ να είσαι. Όταν για παράδειγμα παίζεις Pro Evolution, μετατρέπεσαι αυτόματα σε επαγγελματία ποδοσφαιριστή του υψηλότερου επιπέδου. Στο 2Κ, πάλι, παίκτης του ΝΒΑ που καρφώνει καλύτερα και από τον Αντετοκούνμπο.
Αν μπορούσα ωστόσο σήμερα να μιλήσω για ένα παιχνίδι το οποίο με έκανε να αισθάνομαι κάποιος που ήθελα πολύ να γίνω, αυτό ήταν αναμφίβολα το Tony Hawk’s Pro Skater.
Ναι, η παιχνιδάρα εκείνη των Neversoft και Activision που φέρει το όνομα ενός εκ των κορυφαίων skater όλων των εποχών, του Tony Hawk για τον οποίο μάλιστα ετοιμάζεται νέο ντοκιμαντέρ από το ΗΒΟ.
Εκείνη που μας σύστησε έναν κόσμο διαφορετικό, που μας έκανε να αισθανθούμε πιο μάγκες, βλέποντας τους σκεϊτάδες με τα παντελόνια τα φαρδιά, το χύμα στιλ και το μποξεράκι να πετάει, την υπέρτατη Skate Punk μουσική που συνόδευε την κάθε δράση και τα άπειρα κόλπα που ένιωθες ότι μπορούσες να βγάλεις ακόμα και αν κάτι τέτοιο έμοιαζε αδύνατο.
Για όσους δεν γνωρίζουν
Ο Tony Hawk δεν είναι απλώς ένας skater αποκλειστικά για όσους ασχολούνται με τα extreme sports. Είναι από μόνος του ένα είδωλο της ποπ κουλτούρας. Από τους άπειρους διαγωνισμούς τους οποίους κέρδιζε, στα είδη ρούχων και εταιρίες skate (Birdhouse) που έβγαλε, μέχρι το βιντεοπαιχνίδι-επανάσταση που φέρει το όνομά του από το 1999, ανοίγοντας έναν ολόκληρο κόσμο σε ένα κοινό που δεν τον γνώριζε. Στον κόσμο του skate και του εναλλακτικού.
Στην τελική μέχρι και στο CSI: Miami έχει παίξει ο άρχοντας.
Για να είμαι ειλικρινής δεν υπήρξα ποτέ skater. Αντίθετα, ήταν πολλοί φίλοι μου. Αυτοί έβγαζαν τα κόλπα, kickflip, grind, boardslide και εγώ πάλευα να κάνω… olie (δηλαδή το απλό άλμα).
Το άθλημα το εγκατέλειψα νωρίς – γύρισα 2-3 φορές αστραγάλους και τσακίστηκα σε κάτι σκαλιά – αλλά δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με το σπορ. Το Tony Hawk’s Pro Skater είχε εισχωρήσει για τα καλά στο αίμα μου και δεν έλεγε να φύγει.
Για όσους έχουν παίξει το παιχνίδι ξέρουν καλά τι εννοώ. Ένιωθες την αδρεναλίνη με κάθε πάτημα του πλήκτρου. Έπαιρνες τον έλεγχο ενός Pro Skater και σταδιακά αναβαθμιζόσουν μαζί του. Έκανες κόλπα: από εύκολα μέχρι και κάποια που ούτε ο Green Lantern δεν θα τολμούσε, έτσι ώστε να περνάς τα objectives της κάθε πίστας.
Τρελό κάψιμο αδερφέ μου! Δεν το ‘κλεινες το pc αν δεν τερμάτιζες τον κάθε παίκτη και δεν εμφάνιζες το video του. Του Rodney Mullen παραμένει ακόμα και σήμερα η μεγαλύτερη μου αρρώστεια.
Αυτό όμως που με εξίταρε περισσότερο ήταν το αίσθημα της αλητείας που έβγαζε η κάθε σου κίνηση. Αυτή του απόλυτου χυμαδιού που έβλεπες στην πίστα. Και αυτό σε μια εποχή πολύ πριν βγουν τα Grand Theft Auto, ή το Internet αποκτήσει τις διαστάσεις του σήμερα.
Δε λέω ότι έχει κάποια σχέση ο κόσμος του skateboard με τις συμμορίες που μπλέκεις στα GTA ή την άγρια πραγματικότητα, παρόλα αυτά, για ένα παιδί 11 ετών, ήταν κυριολεκτικά ένας καινούργιος κόσμος.
Μικροί παίζαμε άπειρα παιχνίδια στις βιντεοκονσόλες μας και σήμερα τα σκεφτόμαστε με μαύρο δάκρυ. Όπως ο Βαϊμάκης «κλαίει» για τους παίκτες του Championship Manager 2001/02, εγώ βουρκώνω για το «Tony Hawk's Pro Skater». Διότι δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι για μένα. Ήταν ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος που ταυτιζόσουν μαζί του, ακόμα και αν δεν ανήκες πραγματικά σε αυτόν.
