Με τον αδερφό μου τον Μιχάλη, δεν είχαμε σκοπό να κάτσουμε παραπάνω από μία μέρα στο Λος Αντίγος όσο γραφικό και αν έδειχνε. Ήταν μία αναγκαία παράκαμψη για να περάσουμε δίπλα από την λίμνη του Στρατηγού Καρέρα, πριν φτάσουμε τα σύνορα για Χιλή.
Και παρότι η αγροτική πόλη είναι μία κουτσουλιά στο χάρτη ήταν συνάμα ιδανική για να κρύψει έναν τέτοιο άνθρωπο, που μέχρι να μας πει και να μας αποδείξει ο ίδιος ποιος είναι θεωρούσαμε νεκρό. Μετά το έκτο ποτό, η δήλωση του βγήκε τόσο φυσιολογικά, που απορούσες για το πόσοι ακόμα το ξέρουν και πως γίνεται να μην έχει γίνει γνωστό. Ίσως όμως τον πετύχαμε απλά στην φάση που μετά από τόσα χρόνια ήθελε να το μοιραστεί με κάποιον.
Η δεύτερη ζωή του «ανεπιθύμητου»
Όταν πρωτοεμφανίστηκε εδώ, είμαι βέβαιος πως οι λίγοι κάτοικοι της πόλης που τον είδαν για πρώτη φορά, θα σκέφτηκαν πως τους θύμιζε κάποιον που είχαν δει στην τηλεόραση. Τώρα η όψη του δεν βοηθάει σε κάτι τέτοιο. Πρέπει να τον κοιτάξεις για αρκετή ώρα πίσω από τα μακριά γένια και τα μαλλιά αλλά και πάλι δεν είσαι σίγουρος. Γιατί πάνω που θες να το πιστέψεις, πίνεις μία γουλιά ποτό και λες στον εαυτό σου «Μην είσαι μαλάκας, είναι νεκρός. Τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. Μάλλον».
Και όση ώρα και αν τον κοιτάξεις, πρέπει να σου δείξει την ταυτότητα του και παλιές φωτογραφίες για να τον πιστέψεις. Αλλιώς είναι άλλος ένας τρελός που πιστεύει πως είναι ο Elvis. Ο Kurt Cobain στα 51 του χρόνια, δείχνει να έχει αποδεχτεί την αγροτική ζωή. Κάποτε ήταν μόνο κιθάρες και τεύχη του Rolling Stone. Τώρα είναι μήλα, πορτοκάλια και αχλάδια. Το έδαφος είναι εύφορο και η περιοχή φημίζεται για τα φρούτα της. Είχαμε ήδη περάσει 2 εβδομάδες στην καλύβα του και δεν νομίζω πως υπήρχαν άλλα μυστικά. Άλλωστε ο Kurt έδειχνε τόσο απλός, που μάλλον δεν είχε όρεξη να κρατάει μυστικά.
«Εκτός από ένα. Ότι βρίσκομαι εδώ μακριά από όλους και απ’ όλα. Όπως ακριβώς το ήθελα από την πρώτη στιγμή που οι μανατζέρς μου άρχισαν να γίνονται πιεστικοί με τις διαφημίσεις και τις συμφωνίες. Δεν έμπλεξα γι’ αυτό τον λόγο με την μουσική. Και από ένα σημείο και μετά, καλώς ή κακώς, ένιωσα πως προδόθηκα από την βιομηχανία της».
KΟΥΙΖ: Πόσο καλά γνωρίζεις τους Nirvana;
Μακριά από όλους και όλα
Κάθε απόγευμα έπινε 1 μπουκάλι μπίρα και έτρωγε ένα κομμάτι μηλόπιτα. Ήταν πραγματικά πολύ αφύσικο να τρως μηλόπιτα φτιαγμένη από τον Cobain. Για την ακρίβεια, ήταν αφύσικο που ο Cobain βρισκόταν εκεί. Σε μία παλιά καρέκλα ακουμπώντας τα πόδια του σε ένα ξύλινο σκαμνί, να μιλάει για τα επιπλέον δέντρα που θέλει να φυτέψει.
Αλλά όσο και αν θες να τον βοηθήσεις να απομακρυνθεί από την παλιά του ζωή, οι ερωτήσεις που έχεις δεν σε αφήνουν σε ησυχία. Με πρώτη και καλύτερη το πως είναι δυνατόν να την σκαπούλαρε. Η μόνιμη απάντηση που έδινε, είναι πως είχε τα λεφτά και τις γνωριμίες για να το κάνει. Να εξαφανιστεί. Πετώντας πάντα την ατάκα πως «Aν δεν είχα φύγει έτσι, θα είχα φύγει λόγω της Courtney μια καλή». Μία γυναίκα που του χάρισε ένα παιδί και που μέχρι σήμερα θεωρείται από κάποιους ότι εκείνη φρόντισε να δει τα ραδίκια ανάποδα.
«Βλακείες» έλεγε ξεφυσώντας τον καπνό από το τσιγάρο αηδιασμένος. «Η Courtney απλά αγαπούσε πολύ την πρέζα. Περισσότερο και από μένα. Και από ένα σημείο και μετά, κατάλαβε ότι για να μην της τελειώσει ποτέ έπρεπε να φροντίσει να μην της τελειώσουν και τα χρήματα. Γι’ αυτό έγιναν οι καβγάδες μας και γι’ αυτό ήθελα το διαζύγιο. Απλά στο τέλος, δεν ήξερε τι έλεγε και τι έκανε από τον εθισμό. Πιστέψτε με, ήμουν σε αυτό το σκοτεινό μονοπάτι και ξέρω. Είμαι τυχερός που είμαι ζωντανός».
Ίσως να μην έχει αλλάξει τόσο πολύ
Δεν είχε καμία ηλεκτρική κιθάρα στην καλύβα. Ούτε καν για αναμνηστικό. Υπήρχε μόνο μία παλιά κλασσική εξάχορδη, ισπανική, που στεκόταν διπλά σε μία συρταριέρα. Δίπλα της, μία φωτογραφία του από τα παλιά με τον Krist και τον Dave, να κρατάνε τον Χρυσό Δίσκο του Nevermind. Ωραία χρόνια. Mάλλον.
Ο Μιχάλης είπε κάτι για «θεούς του grunge» που έκανε τον Κερτ να γελάσει ειρωνικά. «Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που συνεχίζουν και φωνάζουν μέχρι σήμερα για το ρεύμα που τάχα δημιουργήσαμε, χάνουν την ουσία. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να δημιουργήσουμε τίποτα. Προσωπικά δεν ήθελα ποτέ να γίνω ροκσταρ. Ήθελα απλά να παίζω. Και να περνάει καλά ο κόσμος με την μουσική μου». Τον ρωτάμε άμα του λείπει, αλλά μας αποκρίνεται χαμογελώντας πως δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του για να του λείψει. Του λείπουν όμως σίγουρα οι στιγμές με την υπόλοιπη μπάντα. «Με λέγανε βλάκα που δεν εκμεταλλεύτηκα καταστάσεις σαν ρόκσταρ. Και ίσως και να είμαι. Αλλά τουλάχιστον τώρα είμαι ευτυχισμένος».
Ετοιμάζουμε τα πράγματα για αναχώρηση στην Αθήνα. Δεν ανησυχεί μήπως τον βγάλουμε φωτογραφίες γιατί όπως λέει κανείς δεν πρόκειται να μας πιστέψει. Την ώρα που φορτώνουμε το πορτ μπαγκάζ, εμφανίζεται με την ξύλινη κιθάρα. Και ευτυχώς η φωνή του δεν έχει αλλάξει. Έχει εκείνη την ίδια μελαγχολία, σαν να ταξίδεψε στο χρόνο. Και ενώ σταματάμε ότι κάνουμε για να του αφοσιωθούμε, ακούμε εκείνη την γνωστή μελωδία που καταφέρνει να μας αποσβολώσει με τον ίδιο τρόπο όταν ήμασταν πιτσιρικάδες.
«Come, as you are, as you were, as I want you to be…»
