Σαν σήμερα γεννήθηκαν δύο γίγαντες της έβδομης τέχνης. Σε αυτό το σημείο πολλοί από εσάς ενδέχεται να έχουν ενστάσεις. Κι όμως εμείς πιστεύουμε πως όλα χρειάζονται. Και το σκουπίδι και η ποιότητα. Στα 62 του χρόνια ο Jean-Claude Van Damme μπορεί να καυχηθεί πως έχει ρίξει το περισσότερο βρωμόξυλο πάνω στο λευκό πανί, έχει γίνει λεγεωνάριος, κομάντο, χορευτής, μπάτσος, μπράβος, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, λογιστής και ότι άλλο θέλεις, ο κοινός παρανομαστής είναι πως ο Jean-Claude Van Damme ρίχνει ξύλο και είναι fit.
Σε αυτή την ταινία ο Van Damme είχε το χειρότερο μαλλί που μπορείς να φανταστείς.
Από την άλλη μία άλλη μορφή του παγκόσμιου σινεμά (αυτός δεν υπάρχει πια δυστυχώς), ο ημίθεος της δυστοπίας, Klaus Kinski, είναι η παντιέρα του παράξενου, του περίεργου, του σινεμά που δεν σηκώνει περικοπές, λογοκρισίες και συμβιβασμούς. Ένας τύπος που μόνο αν τον κοιτάξεις καταλαβαίνεις πως δεν είναι για όλους. Με λίγα λόγια είναι το αντίθετο του πιο ανοιχτόκαρδου τύπου Jean-Claude Van Damme που ρίχνει ξύλο και κερνάει μπίρες.
Θυμήσου τη ζωή σου σαν φοιτητής, είναι ακριβώς σαν να βλέπεις αυτή την αιώνια μάχη του trash με το ψαγμένο και το ποιοτικό. Σε όλα ισχύει αυτό, στην μουσική, στην τέχνη, ακόμη και στο ντύσιμο, ακόμη και στο αλκοόλ. Στο σινεμά όμως αυτή η διαφορά, αυτά τα άκρα είναι πολύ έντονα, πολύ αισθητά. Πόσες νύχτες είχες ξενυχτήσει με ταινίες του Van Damme στο Star; Πόσα hangover έχεις περάσει ξαπλωμένος σαν μαραμένη κάμπια στο κρεβάτι παρακολουθώντας κάτι πιο ελαφρύ για τον πονοκέφαλο σου; Πίτσα και Van Damme, μπίρα και Van Damme, σεξ και μετά Van Damme. Ο Van Damme είναι όντως σαν την Κόκα Κόλα, πάει με όλα. Από την άλλη ο Klaus Kinski αντιπροσωπεύει την πιο σκοτεινή πλευρά του κινηματογραφικού σου εαυτού και εν συνεχεία της πιο dark προσωπικότητας σου. Εντάξει μπορεί το ενδιαφέρον σου αρχικά να ξεκίνησε μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσεις κάποια πιο ψαγμένη συμφοιτήτρια σου, μετά όμως κόλλησες με τις ταινίες του, με τη φάτσα του, άρχισες να υιοθετείς μάλιστα και το τρελό εκείνο βλέμμα.
Τι θα ήταν τελικά ο James Bond χωρίς τους κακούς του;
Η πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό
Μα πως δεν το είχες παρατηρήσει πιο πριν. Ο Klaus Kinski είναι φυσικά ο Σατανάς, ο ψαγμένος, ο ιδιαίτερος, εκείνος που καραδοκεί στις γωνίες, ο ύπουλος, ο παράξενος και ο Van Damme είναι ο εξωστρεφής, ο δίκαιος, ο μπρατσαράς, ο ωραίος τύπος με τις πιο πολλές κατακτήσεις. Ο διχασμός σου είναι λογικός, σε ταλαιπωρεί όμως, σε ταλαιπωρεί τόσο που τελικά υποκύπτεις και στα δύο. Κόβεσαι στα δύο. Σου αρέσει το trash του Van Damme αλλά την βρίσκεις άσχημα και με την παραξενιά και την ψαγμενιά του Kinski. Όλα όμως έρχονται ταυτόχρονα, η γνώση έχει πολλές πλευρές και εσύ μόλις γνώρισες τα άκρα της. Ακούγεται αστείο να παραλληλίζουμε ένα φιλοσοφικό ζήτημα με την ποπ κουλτούρα, υπάρχει όμως συνδετικός κρίκος, είναι relevant και περισσότερο τώρα που το βλέπεις σαν τρίτος μετά από τόσα χρόνια.
Είναι σαν λέμε Chuck Norris VS Woody Allen. Ποιος θα νικήσει; Kinski VS Van Damme. Κανείς μάλλον. Ο καθένας είναι βασιλιάς στο δικό του λημέρι. Και το κεφάλι σου έχει μυρωδιά κι από τα δύο.
Ο ένας μαθαίνει τον άλλο να επιβιώνει. Είναι σαν να έχεις πολλούς εαυτούς μέσα σου και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως πρέπει όλοι αυτοί οι εαυτοί να επιβιώσουν για να επιβιώσεις κι εσύ. Έτσι δέχτηκες τα μπουνίδια και τα μπράτσα του Van Damme σαν ένα τρόπο να εξισορροπήσεις την ανωμαλία του Kinski. High art VS Low Art, comic εναντίον ζωγραφικής, κλασική μουσική εναντίον σκυλάδικου.
Οπότε την επόμενη φορά που ίσως να πέσεις κι εσύ σε κάποιο τέτοιο μάταιο δίλημμα να ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος. Ουσιαστικά όλα κυλάνε αγκαλιά μέσα σε ένα ενιαίο αποχετευτικό σύστημα που καταλήγει στη θάλασσα και ξανά πάλι γίνεται βροχή και πέφτει στις καράφλες μας.
Ποιο είναι τελικά το συμπέρασμα; Ο Kinski χρειάζεται τον Van Damme του για να επιβιώσει και τούμπαλιν. Οπότε μην φρικάρεις και μην χαώνεσαι, όλα χρειάζονται.
