Ποιος θα το περίμενε αυτό από έναν από τους πιο διάσημους Γάλλους ηθοποιούς του καιρού του; Μάλλον κανείς εδώ που τα λέμε. Ο Jean-Paul Belmondo είναι κάτι παραπάνω από εθνικό είδωλο για τους Γάλλους, είναι ένας ογκόλιθος της έβδομης τέχνης, ένας καλλιτέχνης της κάμερας και της ευρηματικής έκφρασης.
Κι όμως αυτός ο άνθρωπος που έχει παίξει σε τόσες και τόσες κλασικές ταινίες ήταν ένας άσσος του μποξ σε όλη του τη ζωή. Μόνο οι πολλοί κοντινοί του φίλοι γνώριζαν το πάθος του για το άθλημα αυτό. Φυσικά οι κύκλοι του underground μποξ γνώριζαν το πάθος του μιας και ο ηθοποιός ήταν στα μέρη τους σε κάθε αγώνα.
To μυστικό για να γίνεις καλύτερος μποξέρ
Αγαπούσε την ποδηλασία και το ποδόσφαιρο αλλά σίγουρα η πιο μεγάλη του αγάπη ήταν το ρινγκ.
Ο ίδιος έκανε πολλά για το ίδιο το άθλημα στη Γαλλία, έδωσε πολλά χρήματα σε μποξέρ και οργανισμούς στη διάρκεια της ζωής του.
Από πολύ μικρή ηλικία ο Belmondo περνούσε το χρόνο του στα διάφορα τοπικά ρινγκ της γειτονιάς του στο Παρίσι. Έτρωγε ώρες και ώρες σε προπονήσεις και η αλήθεια είναι πως δεν είχε ποτέ χάσει σε αγώνα.
Το ύψος του ήταν 1.80 και ζύγιζε 72 κιλά. Ο Μπεμπέλ, όπως ήταν το παρατσούκλι του, προτιμούσε να βρίσκεται στα ρινγκ παρά να μελετάει τα μαθήματα του στο σχολείο. Ήταν ένα ατίθασο παιδί, ένας αλητάκος που στο μυαλό του είχε μόνο το μποξ.
Εν έτη 1949 έβγαλε νοκ άουτ τον Ρενέ ντε Μαρέ μέσα σε πολύ λίγο χρόνο μέσα στο ρινγκ. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ένα σερί από νίκες σε τοπικό επίπεδο. Νίκησε τον Μορίς Ρολάν και τον Φρανσουά Λοϊγιέ. Όλοι πίστεψαν πως υπήρχε ένα νέο ταλέντο στην Γαλλική πυγμαχία.
Μποξ: Πώς η σκιαμαχία θα σε κρατήσει fit
Και δεν είναι καθόλου αστείος ο όρος γαλλική πυγμαχία μιας και από την Γαλλία ξεκίνησε το ειδικό στυλ μποξ που ονομάζεται σαβάτ. Μοιάζει πολύ με το kick boxing.
Τα skills του στην πυγμαχία ο Belmondo τα χρησιμοποίησε και στο σινεμά μιας και υποδύθηκε πολλές φορές μποξέρ και φυσικά φημιζόταν για το ότι έκανε μόνος του τα stunts του. Ένα καλό παράδειγμα ήταν η ταινία Τυχοδιώκτης που έπαιζε έναν νεαρό μποξέρ σωματοφύλακα της μαφίας.
Το μόνο που τον φόβισε και τον έκανε να σταματήσει ήταν όταν είδε το πρόσωπο του να παραμορφώνεται από τις γροθιές και τότε ήταν που αποφάσισε να σταματήσει και να ασχοληθεί μια για πάντα με το σινεμά.
Αυτό όμως που του έμεινε από την εμπειρία του σαν μποξέρ ήταν πως δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε ακόμη κι όταν βλέπουμε πως τρώμε χτυπήματα που πονάνε. Πρέπει να επιμένουμε και να συνεχίζουμε μέχρι να βγούμε νικητές.
