Όποιος δεν έχει ακούσει έστω και μία φορά στη ζωή του τις εισαγωγικές νότες του My Favourite Things ή του Love Supreme τότε πραγματικά μάλλον πως δεν έχει γευτεί τη γλύκα της μουσικής και της jazz γενικότερα.
O John Coltrane, για πρώτη φορά στην ιστορία της αφροαμερικανικής μουσικής, έθεσε το υψηλότερο κριτήριο που θα μπορούσε να διανοηθεί ο μουσικός ή ο φιλόμουσος. Ο άνθρωπος αυτός πήρε τη μουσική του δρόμου της δεκαετίας του ’40 και την έκανε πραγματικό έργο τέχνης με την αφοσίωση του και την διαρκής του μελέτη.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, στην αρχή ο John Coltrane θεωρούνταν από τους συναδέλφους του μουσικούς σαν ένας πολύ μέτριος σαξοφωνίστας. Μπορεί να έπαιζε σε μεγάλες μπάντες για να ζει αλλά όμως δεν είχε ακόμη εξελιχθεί σε αυτόν το γίγαντα της σύνθεσης που θα εξελισσόταν αργότερα στη ζωή του. Ουσιαστικά ο Coltrane έπαθε ένα σοβαρό μπλακ άουτ από τα ναρκωτικά και εκεί κάπου γύρω στα 35 του άρχισε να δουλεύει σοβαρά πάνω στη σύνθεση. Δεν τον έβλεπες ποτέ χωρίς το σαξόφωνο του. Πήγαινε ακόμη και στην τουαλέτα με αυτό.
Ένας επαναστατικός σαξοφωνίστας και συνθέτης ο οποίος κατόρθωσε να ξεπεράσει τα όρια της jazz και τα ηχητικά στεγανά της εποχής του για να αγγίξει κάτι πολιτιστικά και πνευματικά ανώτερο. Ένας μουσικός που είχε συμμετέχει στα σημαντικότερα άλμπουμ της εποχής του και συνέθεσε μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της σύγχρονης μουσικής.
Πίσω από το όνομα Coltrane κρυβόταν, ωστόσο, όχι μόνο ένας οραματικός καλλιτέχνης αλλά και ένας απλός άνθρωπος με αδυναμίες και προσωπικούς δαίμονες.
Η εξάρτηση του από τις ουσίες ήταν μεγάλη αλλά τελικά τον έσωσε η θρησκεία στην οποία αφοσιώθηκε με περίσσια αγάπη, μετά φυσικά από την μουσική που ήταν η παντοτινή του αδυναμία.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στις λίστες με τα καλύτερα jazz album όλων των εποχών κάποιος θα συναντήσει σίγουρα δυο, τρεις - μπορεί και περισσότερους - δίσκους του John Coltrane, του τεράστιου αυτού σαξοφωνίστα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή όπως λένε, κι έτσι ο Coltrane χάραξε την πορεία του πάνω στους δίσκους του. Πλέον αν κοιτάξει κανείς σήμερα την ιστορία της jazz θα ανακαλύψει πέντε ή έξι βασικούς δασκάλους κι ένας από αυτούς είναι ο John Coltrane.
Συνέθεσε και κυκλοφόρησε άλμπουμ που ακόμη και σήμερα ακούγονται φρέσκα και σύγχρονα σαν να γράφτηκαν μόλος χτες. Αυτό είναι ένα κατόρθωμα συνθετικό αλλά και υπερβατικό τελικά. Ο μόνος σκοπός του έργου τέχνης είναι να μας ανυψώνει λίγο ακόμη πιο ψηλά από το πάτωμα στο οποίο πατάμε, έστω και για όσο διαρκεί η πλευρά ενός δίσκου.
Ανάμεσα σε αυτά τα κατορθώματα στην καριέρα του ήταν και το «Giant Steps». Πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να ασχοληθούν με το σαξόφωνο επειδή ο Coltrane το έκανε τόσο καλά, και το Giant Steps αποτέλεσε, και αποτελεί ακόμη, την κυριότερη αιτία.
Ηχογραφημένο το 1959, λίγο μετά τη συμμετοχή του Coltrane στο «Kind of Blue» του Miles Davis, τον κατά πολλούς κορυφαίο jazz δίσκο όλων των εποχών, τo Giant Steps αποτέλεσε και στην πραγματικότητα ένα «γιγαντιαίο βήμα» στην καριέρα του «Trane» ως bandleader. Δεν είναι λίγοι αυτοί που το θεωρούν εφάμιλλο σε αξία με το αριστούργημα του Miles Davis.
Δυστυχώς πέθανε το 1967. Χρονιά που εκτελέστηκε ο Τσε Γκεβάρα και στην Ελλάδα ξεκίναγε ο αηδιαστικός εφιάλτης της χούντας. Δεν την λες και καλή χρονιά... Πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του ένας θαυμαστής του εγκαινίασε τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Coltrane στο Σαν Φρανσίσκο. Η Αφρικανική Ορθόδοξη Εκκλησία των ΗΠΑ συνεχίζει να θεωρεί τον Coltrane Άγιο με εκατοντάδες πιστούς να τον λατρεύουν. Ακούγεται τρελό; Αστείο; Κι όμως η τέχνη της μουσικής του απογείωσε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και το κάνει ακόμη και σήμερα.
Long Live Trane!
Δες εδώ μερικές από τις πιο σημαντικές του στιγμές:
