Η ζωή της μοιάζει να είναι βγαλμένη από παραμύθι για σκληρές ζωές. Ο βίος της είναι σαν μυθιστόρημα και η ψυχή της τέχνης της ακόμη πλανάται πάνω από τον αέρα των κεφαλιών μας.
Η Frida Kahlo είναι στην ουσία η πρώτη γυναίκα που μας έμαθε τι σημαίνει να κοιτάμε με πάθος αυτό που είμαστε. Οι αυτοπροσωπογραφίες της είναι στην ουσία οι προπομποί αυτού που σήμερα ονομάζουμε selfie.
Η περιπέτεια της ζωής της ξεκινά στην ηλικία των έξι χρόνων, όταν αρρωσταίνει από πολιομυελίτιδα και το ένα πόδι της μένει μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο και συνεχίζεται, όταν στα δεκαοκτώ της ένα τραμ συγκρούεται με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε και καταφέρνει να επιβιώσει με πολλαπλά και σοβαρά τραύματα που την ακολουθούν σε όλη την υπόλοιπη ζωή της.
Η ζωή της μεγάλης καλλιτέχνιδας έχει γυριστεί σε ταινία κι έχει γραφτεί σε βιβλίο. Η ζωγραφική της ήταν η διέξοδος της από τα δεινά που η μοίρα της έκρυβε. Η σκληρή της ζωή είναι πλέον ένα μάθημα για όλες τις μοντέρνες γυναίκες του κόσμου.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε σε έναν αγωνιώδη πόνο, ενώ η δουλειά της επικεντρώνονταν στις αυτοπροσωπογραφίες, όντας ταλαιπωρημένη από τις συνεχόμενες επεμβάσεις. Για να διευκολύνει το έργο της, είχε έναν καθρέφτη τοποθετημένο πάνω από το κρεβάτι της, έτσι ώστε να βλέπει τον εαυτό της και να τον αποτυπώνει στους πίνακές της.
Στο βάθος της η Frida Kahlo ήταν τρομερά ευαίσθητη και αγαπούσε σαν μία φυσιολογική γυναίκα. Σαν καλλιτέχνης ήταν σκληρή και ποτέ δεν το έβαζε κάτω παρά της ατυχίες που της έδωσε η ζωή. Η τέχνη η ίδια όμως την έψαχνε για να την σώσει από τη ζωή.
Έτσι σε ένα πολιτικό πάρτυ το 1927, το Mexican Communist Party για την ακρίβεια, γνωρίζει το ήδη γνωστό καλλιτέχνη Diego Rivera. Από τότε το ζευγάρι θα είναι αχώριστο. Ένας τεράστιο έρωτας γεννιέται.
Στα πρώτα χρόνια της κοινής τους ζωής, η Frida ακολουθεί τον Diego ταξιδεύοντας μαζί του στο Μεξικό και την Αμερική, όπου τον καλούν οι καλλιτεχνικές του υποχρεώσεις και παραμένοντας στην σκιά του.
Δεν είχε ακόμη ανακαλύψει την δική της καλλιτεχνική αυτοπεποίθηση. Η ώρα όμως πλησίαζε για τη δόξα της, ο κόσμος της τέχνης θα την αγκάλιαζε σαν παιδί της και μάλιστα ένα από τα σπουδαιότερα της τέκνα.
Συνεχίζει όμως να ζωγραφίζει ασταμάτητα και να δημιουργεί το προσωπικό της ύφος. Δεν αργεί λοιπόν να κινήσει το ενδιαφέρον του Andre Breton και να κάνει την πρώτη ατομική της έκθεση στη Νέα Υόρκη το 1938 και την επόμενη χρονιά στο Παρίσι.
Η ίδια έπινε και κάπνιζε σαν άντρας, δεν δίσταζε να εκφράζει τη γνώμη της και έκανε πάντα αισθητή την παρουσία της, όπου κι αν βρισκόταν. Όταν βρέθηκε στο Παρίσι, όπου και έζησε για λίγο χρονικό διάστημα, έγινε φίλη με τον Pablo Picasso και τον Marcel Duchamp.
Πολύ πριν τα instagram stories και τα snapchat, η Frida δημιουργούσε πορτραίτα του εαυτού της. Ήταν η πρώτη γυναίκα που τόλμησε να το βγάλει προς τα έξω.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι 55 από τους 143 πίνακές της είναι αυτοπροσωπογραφίες της. Μπορεί στις αρχές του 20ου αιώνα να μην είχαν ανακαλυφθεί τα smartphones, αλλά εκείνη κατόρθωσε με έναν πιο καλλιτεχνικό και συναισθηματικά φορτισμένο τρόπο να αποκρυσταλλώσει την μορφή της στον καμβά. Ήταν η πρώτη γυναίκα που τόλμησε να φωνάξει δυνατά σε όλους ποια είναι και πως αισθάνεται γι’ αυτό.
Κάποτε η ίδια είχε δηλώσει το εξής: «Ζωγραφίζω πορτραίτα του εαυτού μου, γιατί συνήθως είμαι μόνη και επίσης είμαι το μόνο άτομο που γνωρίζω καλά».
Είχε έρθει η μεγάλη της ώρα για αναγνώριση. Έπρεπε να πάρει τα μέγιστα από τη ζωή που της χρωστούσε πολλές χαρές.
Ότι της είχε πάρει η ζωή της το έδωσε πίσω η τέχνη.
