Στην ελληνική μυθολογία, η Νέμεσις παρουσιάζεται ως η θεά της αγανάκτησης και της μεταμέλειας για πράξεις κακές και για κινήσεις άδικης καλής τύχης. Είναι η προσωποποίηση της «θείας δίκης», η δύναμη εκείνη που αποκαθιστά τη φυσική τάξη των πραγμάτων.
Από το θέμα αυτό εμπνεύστηκε ο Βρετανός κινηματογραφιστής Guy Ritchie, για να δημιουργήσει ένα περίεργο ανθρώπινο κράμα, τον «Η», στη νέα του ταινία «Wrath of Man» που έχει ξεκινήσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους.
Τον ρόλο του ψυχρού και φανερά οργισμένου ανθρώπου υποδύεται ο Jason Statham, στην τέταρτη κατά σειρά συνεργασία του με τον Ritchie, μετά τις ταινίες Δυο καπνισμένες κάννες (1998), Η αρπαχτή (2000) και Revolver.
Ο «Η» παρουσιάζεται ως υποψήφιος εργαζόμενος σε μια εταιρεία σεκιούριτι, η οποία διαθέτει θωρακισμένα φορτηγά που καθημερινά κάνουν χρηματαποστολές ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ τραπεζών.
Στην ουσία όμως, ο Βρετανός σκηνοθέτης «βλέπει» στο πρόσωπο του σκληροτράχηλου Statham ένα κομμάτι του εαυτού του. Ένα σκοτεινό και λιγομίλητο αντι-ήρωα, που έχει θάψει βαθιά μέσα στην καρδιά αλλά κυρίως στην ψυχή του ένα καλά κρυμμένο μυστικό.
Σημειώστε αυτό: Μετά βίας κατορθώνει να περάσει τις εξετάσεις που απαιτούνται για τη συγκεκριμένη δουλειά (σε φυσική κατάσταση, σκοποβολή και οδήγηση). Ναι, σωστά διαβάσατε: ο τύπος φαίνεται σκράπας.
«Φαίνεται», έγραψα. Δεν είπα ότι είναι…
Όλοι οι συνάδελφοί του τον περιπαίζουν, μέχρις ότου μια απόπειρα ληστείας εναντίον μιας χρηματαποστολής τον εξαναγκάζει να αποκαλύψει το μυστικό του. Οι σφαίρες του «Η» καταλήγουν σε καρδιές, σπλήνες, πνευμόνια και έντερα τρομοκρατών με ακρίβεια διαβήτη, σε σημείο που άπαντες σαστίζουν για το ποιος πραγματικά είναι.
Με μοναδική μαεστρία, ο Ritchie σκιαγραφεί μεθοδικά, αλλά χωρίς να κουράζει, το πορτρέτο ενός ανθρώπου που θυμίζει νερό που σιγοβράζει μέσα σε τεράστια μαρμίτα. Και η πίεση, όσο η πλοκή προχωρά, ολοένα και αυξάνεται, μέχρις ότου αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο πίσω από το προσωπείο του «H».
Όσοι περιμένετε κάτι που θα σας «τινάξει» το μυαλό, μην μπείτε στον κόπο. Ο Statham δεν είναι ο Christmas των «Expendables», που απλώς πετάει φαλτσέτες και στιλέτα αριστερά και δεξιά, προκαλώντας την γκρίνια και πολλές φορές τα γέλια του Stallone.
Μπαίνει σε έναν ρόλο που ναι μεν δεν ξεφεύγει από την κλασική «στεϊθαμιδική» μανιέρα, αλλά που υπακούει τυφλά στον tailored ρόλο που του έχει ράψει στα μέτρα του ο Ritchie.
Και είναι ένας ρόλος που κρύβει δύο απολύτως ανθρώπινα συναισθήματα: την οργή και τον πόνο, ανακατεμένα σε ένα επικίνδυνο μείγμα, το οποίο αμφιταλαντεύεται σε μια ζυγαριά.
Ο «Η» θυμίζει αυτή ακριβώς τη ζυγαριά που κρατά η Νέμεσις στις παραστάσεις της ελληνικής μυθολογίας.
Ο Ritchie, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ακολουθεί πιστά την αντίληψη του Ηροδότου: Βασική αντίληψη στο έργο του μεγάλου ιστοριογράφου είναι ότι η παραβίαση του μέτρου από τον άνθρωπο (ή η «υπερβολή», κόρος) τον οδηγεί στην Ύβρη (αλαζονεία, υπέρβαση του μέτρου) και αυτό προκαλεί την οργή του θεού (Νέμεσις) και επιφέρει την καταστροφή (άτη), την τιμωρία του υβριστή (τίση)
Υπό το πρίσμα αυτό η Νέμεσις του «H» προβάλλει ως η μόνη λύση, για να αποκατασταθούν οι συνέπειες της εντροπίας και να επανέλθει η ηρεμία στη φυσική τάξη.
Στα συν της ταινίας και το υπέροχο, επιβλητικό soundtrack του Christopher Benstead.
