Μπορεί να μην είναι ο κορυφαίος όλων, σίγουρα όμως είναι ο πιο εμβληματικός. Είναι εκείνος που επί σκηνής «πάντρεψε» την αλητεία με τον τζεντλεματισμό, την γοητεία και το στυλ με τον βαρύ χαρακτήρα, το υποκριτικό ταλέντο με την ικανότητα να γεμίζει την οθόνη. Το τελευταίο ίσως και να ήταν το μεγαλύτερο προσόν σε όλη του την καριέρα. Διότι αυτός ήταν ο Marlon Brando. Ο Stanley Kowalski του «A Streetcar Named Desire», ο Terry Malloy του «On the Waterfront» μα πάνω από όλα ο Don Vito Corleone. Ο original Godfather.
Στα μάτια όλου του κόσμου ο Brando μοιάζει ως ο απόλυτος άρχοντας, ακόμα και αν έχουν περάσει σχεδόν 17 χρόνια από το θάνατό του (1/7/2004). Ο κόσμος είχε πάντα τους δικούς του ρυθμούς και κανόνες, ο Marlon τους δικούς του. Ήθελε να κάνει το δικό του, ακόμα και αν αυτό είχε συνέπειες στην μετέπειτα καριέρα του.
Μετά το «Last Tango in Paris» ο Brando αποφάσισε να πάρει τον Stanley Kowalski και να τον «θάψει» σε ένα καλά κρυμμένο σημείο ώστε να μην εμφανιστεί ποτέ. Πλέον δεν ήταν ένας λεπτός αλητάκος, αλλά ένας πολύ τροφαντός κύριος. Όμως είχε ακόμα ένα κοινό με τον παλιό εαυτό του. Μπορούσε να γεμίσει ακόμα την οθόνη –όχι λόγω μεγέθους- με τον ίδιο εξίσου αποτελεσματικό τρόπο, έστω και αν οι ρόλοι του δεν είχαν πλέον την ίδια βαρύτητα με τις ημέρες δόξας του.
Μπορεί να μην ήταν η χαρά του σκηνοθέτη και της εκάστοτε παραγωγής – για κάθε του ολιγόλεπτη εμφάνιση αξίωνε τεράστια ποσά – ωστόσο στο τέλος της ημέρας η παρουσία του και μόνο έδινε αυτό το κάτι παραπάνω σε όποια ταινία εμφανιζόταν. Ακόμα και αν δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι το τρομερό. Ήξερες απλώς ότι ήταν εκεί και αυτό έφτανε.
A Dry White Season
Η πρώτη ταινία του μετά το 1980 ήρθε εννιά χρόνια αργότερα και ως Ian McKenzie δεν ήταν πλέον ο πρωταγωνιστής. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον στα χαρτιά. Η ταινία «πάτωσε» εισπρακτικά, το comeback του Brando ωστόσο άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στο κοινό, που ακόμα και σε μια κατάσταση «γερασμένη» και εμφανώς καταπονημένη από τα πολλά προβλήματα υγείας αποτέλεσε έστω για αυτά τα λίγα λεπτά τον παράγοντα Χ που χρειαζόταν το φιλμ για να σου μείνει στο μυαλό.
The Score
Μπορεί στο «Godfather Part Two» να μην είχαν την ευκαιρία να παίξουν μαζί, ωστόσο De Niro και Brando χώρεσαν υπέροχα στην ίδια οθόνη. Ο Marlon έχει λίγα λεπτά μπροστά στην οθόνη, όλες μαζί με τον De Niro και καταφέρνει ακόμα και στην συγκεκριμένη κατάσταση να κλέψει την παράσταση από το μεγάλο όνομα της εποχής εκείνης. Η ταινία έχει ξεκάθαρα πρωταγωνιστές τους De Niro και τον νεαρό τότε Edward Norton, ωστόσο ο τοτέμ του Hollywood είχε όσο χρόνο χρειαζόταν ώστε να αφήσει το στίγμα του.
Don Juan DeMarco
O χρόνος έχει αφήσει για τα καλά το σημάδι του πάνω στο «ρεμάλι» του Hollywood, αλλά εκείνος έχει τον τρόπο να συγκλονίζει τους θεατές. Σκοπός του σε αυτή την ταινία, να θεραπεύσει τον νεαρό τότε Johnny Depp ο οποίος νομίζει ότι είναι ο αυθεντικός Don Juan (ο γυναικοκατακτητής) μασκαρεμένος μονίμως με την μάσκα του Zorro. Μεταξύ τους υπάρχει εξαιρετική «χημεία», ο Brando ως ψυχίατρος βουτάει σε έναν χαρακτήρα γεμάτο αυτοσαρκασμό και χιούμορ που μέχρι τότε δεν τον χαρακτήριζε και το αποτέλεσμα δεν άφησε παραπονεμένο όποιον τον παρακολούθησε.
Superman
Όταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Christopher Reeve παίρνει ψίχουλα σε σχέση με τον Brando, θα περίμενες ότι θα είχε πολλά λεπτά συμμετοχής. Αντ’ αυτού όμως ο Jor-El εμφανίζεται μόνο στην αρχή και ελάχιστα στη μέση της ταινίας, απλά και μόνο για να προετοιμάσει το έδαφος για τον ερχομό του Superman. Μέχρι σήμερα θεωρείται η κορυφαία ταινία του Ανθρώπου Ατσάλι, όσα χρόνια και αν περάσουν, ακόμα και αν ο Brando δεν χρειάστηκε να πετάξει για να αιχμαλωτίσει τον General Zod.
Apocalypse Now
Όταν μιλάει κανείς για αυτή την ταινία, το πρώτο πράγμα που λέει είναι το όνομα του Brando. Άμα δεν την έχεις δει νομίζεις πως είναι ο πρωταγωνιστής, στην ουσία ωστόσο εμφανίζεται λιγότερο και από πολλούς Βιετκόνγκ που έκαναν cameo εμφάνιση. Ο πρωταγωνιστής Martin Sheen, ο Robert Duvall και ο μικρός τότε Laurence Fishburne έχουν μεγάλο μερίδιο στο story, ωστόσο με την εμφάνιση του Brando όλα παύουν να έχουν σημασία. O Colonel Kurtz σε μαγνητίζει, σε καθηλώνει και σε διαβεβαιώνει ότι όντως άξιζε η πολύωρη αναμονή -περίπου δίωρη- για την… αποκάλυψή του. Έχεις δει πρωταγωνιστή ταινίας –και όχι οποιασδήποτε ταινίας- με μόλις 10 λεπτά παρουσίας;
