Είναι πράγματι βαρετό και κλισέ που μέχρι και σήμερα ο Jeff Bridges έχει γίνει συνώνυμο με τον Dude από το Big Lebowski. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν ηθοποιό της δικής του κλάσης, με γαλόνια στο μπράτσο κορυφαίων ερμηνειών και ένα πλήθος από βραβεύσεις με απόγειο το Όσκαρ Α’ Αντρικού για το Crazy Heart. Στα 69 του χρόνια ωστόσο, προκύπτει μία τεράστια αλήθεια: ότι τώρα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη ζωή του, ο Bridges είναι ο μοναδικός ηθοποιός που μπορεί να σου μεταδώσει την φιλοσοφία πίσω από τον Dude του Lebowski.
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι οφείλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι. Πως πρέπει να ζυγίζουμε τις καταστάσεις με τις οποίες αξίζει ή όχι να ασχοληθούμε, πως πρέπει να παραμένουμε πιστοί στην φιλοσοφία που μας χαρακτηρίζει και, πολλές φορές, να αγνοούμε πράγματα που για τους άλλους δείχνουν σημαντικά. Για τους άλλους. Όχι για εμάς. Ο Dude είχε αυτή την αφοπλιστική ειλικρίνεια που μπορεί να συναντήσει κανείς στην πορεία του Jeff Bridges από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα. Είναι πράγματι ένας ανεξάρτητος άντρας που έκανε πάντα τα πράγματα με τον δικό του ρυθμό, αδιαφορώντας για τα «πρέπει» των άλλων. Για την ακρίβεια, ανήκει σε εκείνη την κατηγορία αντρών που ξέρουν να διαχωρίζουν τις δύο κατηγορίες των «πρέπει»: στα «πρέπει» της ζωής γενικά και στα «πρέπει» της προσωπικής μας ζωής.
Για να μπορέσει να βρει την ευκαιρία της ζωής του στη Νέα Υόρκη και να ασχοληθεί με την υποκριτική, ο Bridges έκανε ένα σωρό δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Έμεινε πιστός στο όνειρο και στα δικά του «πρέπει». Ο ίδιος έχει δηλώσει πως οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στα νιάτα του, τον ενέπνευσαν για τον ρόλο του στο Fearless το 1993. Ένα ρόλο που για κάποιους κριτικούς, είναι μέχρι και σήμερα ό,τι καλύτερο έχει κάνει στην καριέρα του. Δεν μένει όμως μόνο σε αυτό. Αναγνωρίζει την ανάγκη της εξέλιξης του χαρακτήρα και γι’ αυτό ασχολείται με ένα σωρό πράγματα. «Παίζω γκολφ για να περνάει η ώρα, κάνω ιππασία για να ηρεμεί η ψυχή μου και έχω βρει στην φωτογραφία έναν άλλο εαυτό». Τίποτα από τα παραπάνω δεν ακούγονται ως η ταυτότητα του Dude, αλλά το γεγονός ότι ένας άνθρωπος επιλέγει όλα όσα τον χαρακτηρίζουν και τον αναδεικνύουν χωρίς να μένει στα κοινότυπα, είναι αρκετά Dude-thing από μόνο του. Αυτό δεν θέλουμε άλλωστε και εμείς οι νεότεροι; Να εμπνεόμαστε από άντρες που έχουν κάτι να πουν και κάτι να διδάξουν. Και τις περισσότερες φορές, οι άντρες αυτοί δεν μιλούν. Αφήνουν τις πράξεις τους να το κάνουν.
Πάντα μας άρεσε πως ο Bridges είχε το δικό του στυλ. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που εκτιμούν ένα καλό πούρο, ένα ποτήρι ουίσκι και τιμούν το three piece suit, αλλά δεν το κάνει με τέτοιο τρόπο που να βλέπεις κάποιον άλλο. Είναι ο ίδιος εκεί χωρίς να προσποιείται. Είναι αυτός ο αναγνωρίσιμος «γκριζόλυκος» των 69 ετών, με το χαρακτηριστικό του goatee και το ασημένιο μακρύ μαλλί, που με μόλις μία εμφάνιση μεταμορφώνεται σε σύμβολο του manliness. Όχι απαραίτητα για το look του, όσο για το γεγονός ότι έχει αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα του είναι του. Ξέρεις πως αυτός που βλέπεις είναι ο Jeff Bridges και δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία. Είτε ποζάροντας για εταιρείες ενδυμάτων, είτε εμφανίζεται στα κόκκινα χαλιά των βραβεύσεων με το κοστούμι, είτε απλά πίνει ένα ποτήρι ουίσκι τραβώντας το εξάσφαιρο – αν δεν τον έχεις δει στο True Grit των αδερφών Coen απλά χάνεις.
Μέσα από αυτό το αφιέρωμα για τα γενέθλιά του και την κουβέντα μεταξύ μας, συνειδητοποιούμε πως όταν μεγαλώσουμε, θέλουμε να είμαστε όπως ο Jeff Bridges. Καλοστεκούμενοι στα 69 μας, με τις τρίχες μας να μην έχουν πέσει στο πάτωμα και με μία συμπεριφορά απέναντι στη ζωή που θα πρεσβεύει όλα εκείνα που είχαμε δει στον Dude. Γράψτε λάθος. Στον Jeff Bridges. Γιατί τελικά ήταν ο ήρωας που δανείστηκε τα στοιχεία του ηθοποιού και που η απάθειά του απέναντι σε συγκεκριμένα σκηνικά της ζωής, πολύ πιθανόν να είναι και η συνταγή για την ευτυχία. Αυτό που ξέρεις πότε να ασχοληθείς ή απλά να αδιαφορήσεις μπροστά σε ένα πρόβλημα, θέμα, κατάρα ή και ευλογία, όχι επειδή θες να το παίξεις αλλά επειδή έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις. Ο Jeff Bridges έχει σίγουρα. Δεν του τα έδωσαν, τα διάλεξε. Δεν τον ζάλισαν οι ατζέντηδες του. Εκείνος τους έκανε πέρα για να δηλώσει αυτή την κορυφαία διθυραμβική ατάκα που θα έπρεπε να λέει κάθε άντρας, κάθε γυναίκα κάθε άνθρωπος γενικά στη ζωή του, προκειμένου να την πιάσει από τα μαλλιά και να την κατακτήσει.
«Άντε γαμηθείτε, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ».
