Ο Mickey Rourke δεν κατέστρεψε ποτέ το πρόσωπό του

Κείμενο: Χρήστος Κάβουρας

Ρίχνοντας μια ματιά στις ταινίες των 80’s, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί ήταν ο απόλυτος σταρ της εποχής. Κοιτάζοντάς τον αντίκριζες ένα κράμα του ηθοποιού Di Caprio, με τη μάτσο φινέτσα του Tom Hardy και μια γοητεία μοναδική, που έκτοτε δεν έχει ξαναεμφανιστεί. Είναι αυτός ο κάποιος που του ‘λεγες «φτου σου αγόρι μου» ακόμα και αν δεν είσαι ο τύπος που κάνει φιλοφρονήσεις σε άλλους άντρες.

Αυτός ήταν ο Mickey Rourke. Ένας τύπος που είχε τα πάντα και δεν ήθελες καν να τον ζηλέψεις.

Ο θαυμασμός έχει δώσει τη σκυτάλη του σε μια τεράστια απογοήτευση, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αναρωτιέσαι «τι πήγε τόσο στραβά»; Αν έπεφτες σε κόμμα για 20 χρόνια, ξυπνούσες στα μέσα του 2000 και τον κοίταζες θα νόμιζες πως είναι αποκριές. Διότι δεν φταίει μόνο ο πατέρας χρόνος για το παραμορφωμένο πρόσωπό του. Όσο και αν θα ήθελε να το κρύψει, τα άπειρα μπαλώματα από τις πλαστικές και τα χιλιοταλαιπωρημένα του μάτια είναι απτά στοιχεία για να τον προδώσουν. Αυτά που κάποτε έλαμπαν και κοίταζαν τον κόσμο με ζωντάνια και με ένα τρόπο που τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους συναδέλφους του.

Αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια. Για την ακρίβεια μπορεί να μην υπήρξε ποτέ, αλλά όσο ήταν νέος και εμφανίσιμος μπορούσε να καλύπτει τη βίαιη και γεμάτο προβλήματα σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.

Ακόμα και το Χόλιγουντ, ο χώρος στον οποίο διέπρεψε και ανάγκασε ολόκληρο γυναικείο πληθυσμό να μαζεύει την αφίσες του από το «9 ½ Βδομάδες», έφτασε σε σημείο να μην τον θέλει, υποβιβάζοντάς τον σε δευτερεύοντες ρόλους.

…και στην περίπτωση του Philip Andre «Mickey» Rourke Jr. αυτός ο λόγος ήταν ο βίαιος πατριός του. Δεν ξεπέρασε ποτέ το διαζύγιο των γονιών του και ιδιαίτερα τη συμπεριφορά του νέου συντρόφου της μητέρας του αλλά και των παιδιών του. Κάθε μέρα πλέον ήταν δοκιμασία. Ένας ασταμάτητος γολγοθάς.  

Σε ένα περιβάλλον όπου η οικογένεια δεν είναι σπίτι σου, βρίσκεσαι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το αν θα υποκύψεις ή θα επιβιώσεις. Και ο Mickey επέλεξε το δεύτερο.

Ο δρόμος της οργής έφερε στο μονοπάτι του ένα σπορ όπου μπορούσε να ξεσπάσει, καταφέρνοντας παράλληλα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Την πυγμαχία. Μπορεί να μην ήταν το μεγάλο ταλέντο, αλλά το μαχητικό του πνεύμα τον έκανε γνωστό ως «Mick the Butcher» και σύντομα άρχισε να κατεβαίνει σε αγώνες.

Το κακό με τον Mickey όμως ήταν ότι δεν επέλεξε ποτέ να ακολουθήσει τις αρχές και τα όσα πρεσβεύουν οι πολεμικές τέχνες. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ την πυγμαχία για να ηρεμήσει τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας τη μονάχα για να… μην χρειαστεί να παλέψει. Εκείνος την μετέτρεψε σε όπλο:

«Για μένα ήταν φυσιολογικό να βγω στο δρόμο και να παίξω ξύλο με κόσμο», παραδέχτηκε σε συνέντευξή του. Για καλή του τύχη μια διάσειση και διάφοροι μικροτραυματισμοί τον ανάγκασαν να αποσυρθεί από το αγαπημένο του σπορ. Πλέον όμως δεν το χρειαζόταν για να επιπλεύσει. Ήταν καιρός του να ανθίσει.

Λένε για το ζώδιο του σκορπιού ότι το ένστικτό του είναι αυτό που τον οδηγεί από τη δημιουργικότητα προς την αυτοκαταστροφή. Μπορεί ο Rourke να είναι… παρθένος (στο ζώδιο) αλλά μια τάση προς τον σκορπιό την έχει αναμφίβολα. Άλλωστε το να φτάσει κανείς στην κορυφή είναι ένα μεγάλο βήμα προς την επιτυχία. Η παραμονή όμως σε αυτήν είναι μισή αφεντιά και αυτή αφεντιά δυστυχώς δεν του περίσσευε. Δεν υπήρχε καθόλου. 

Παρότι ζούσε σαν άστεγος και ζητιάνευε για να επιζήσει, σύντομα κατάφερε να τον μάθουν όλοι, λόγω της συμμετοχής του στις ταινίες «1941», «Heaven’s Gate» και «Diner», ενώ ακολούθησε το θρυλικό «9½ Weeks» που άφησε εποχή.

Η δόξα ήταν δικιά, του οι προτάσεις έπεφταν σωρηδόν και ο Rourke το μόνο που είχε να κάνει ήταν απλώς να διατηρηθεί χωρίς να επιζητά το κάτι παραπάνω. Δεν χρειαζόταν να αποδείξει κάτι άλλωστε. Οι εφιάλτες του παρελθόντος δεν έλεγαν να τον αφήσουν.

Μπορεί ο κόσμος να τον λάτρευε, αλλά όσοι συνεργάζονταν μαζί του έκαναν λόγο για πραγματικό μαρτύριο:

«Η συνεργασία μαζί του είναι αληθινός εφιάλτης. Είναι πολύ επικίνδυνος γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις ποια θα είναι η επόμενη κίνησή του», είπε για αυτόν ο σκηνοθέτης του «Angelheart», Alan Parker.

Σύντομα όμως θα καταστρεφόταν ολοσχερώς.

Ο Rourke παντρεύτηκε δυο φορές στη ζωή του και με την δεύτερη σύζυγό του, Carré Otis χώρισαν μετά από πέντε μήνες έγγαμου βίου. Λίγα χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο του Νέου Μεξικού, όπου οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε τραύμα στον ώμο από σφαίρα. Προσπάθησε να συγκαλύψει τον σύζυγό της και παρότι δήλωσε ότι, το όπλο που είχε στην τσάντα της εκπυρσοκρότησε μόνο του δεν μπόρεσε να αποκρύψει την αλήθεια. Το 1994 όμως ο Rourke οδηγείται στο Αστυνομικό Τμήμα του Λος Άντζελες για κακοποίηση συζύγου και περνά τους επόμενους μήνες στη φυλακή.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει από την κατάντια ήταν ένας: η επιστροφή στην αγαπημένη του πυγμαχία.

«Έπρεπε να γυρίσω πίσω στην πυγμαχία γιατί ήμουν αυτοκαταστροφικός. Δεν σεβόμουν τον εαυτό μου ούτε ως άτομο ούτε ως ηθοποιό». Από τα χρόνια της ακμής του άλλωστε είχε δηλώσει πως δεν τον ένοιαζε αν ο κόσμος πηγαίνει να δει τις ταινίες του ή τι λένε γι’ αυτές. Η επιστροφή του όμως στα ρινγκ δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Και δεν μιλάμε μόνο για νίκες, αλλά για τα πολλά τραύματα που κληρονόμησε. Αυτή τη φορά δεν είχε μόνο ψυχικά, αλλά και επιφανειακά τα οποία του αλλοίωσαν εντελώς το πρόσωπο.

Ούτε οι πλαστικές δεν μπορούσαν να σώσουν το μοναδικό πράγμα που είχε απομείνει από το όμορφο τέρας του κινηματογράφου.

Πλέον ο Rourke δεν λογίζεται σαν πρώτο όνομα του κινηματογράφου. Μπορεί πια να είναι πιο ευχάριστος στο πλατό και να μη δημιουργεί προβλήματα, να έκανε ένα σπουδαίο comeback που του απέφερε και μια Χρυσή Σφαίρα για το ρόλο του στο «The Wrestler» το 2008, ωστόσο ακόμα και έτσι ποτέ δεν κατάφερε να διαγράψει τα έκανε, ή μάλλον κατέστρεψε με τη συμπεριφορά του.

Σε κάθε του εμφάνιση πλέον, είτε αυτή είναι στους «Expendables» του Stallone, είτε ως «Whiplash» στο «Ironman 2» ή ως εικονικός και παραμορφωμένος Marv του «Sin City», τον θαυμάζουμε που μπόρεσε έστω και αργά ότι επιστρέψει στα ψηλά κλιμάκια του Χόλιγουντ αλλά δεν θα πάψουμε ποτέ να στενοχωριόμαστε για τα όσα θα μπορούσε να έχει πετύχει. 

Ακόμα και αν το πρόσωπό του ήταν καταδικασμένο να παραμορφωθεί.