Έχουμε δει photoshopκαι photoshop. Κάποιοι, που δουλέψαμε επί σειρά ετών στα περιοδικά, όχι απλά έχουμε δει, αλλά έχουμε βάλει το χεράκι μας πολύ βαθιά στις κατακόμβες του photoshopγια να φτάσουν τα κορίτσια (και μερικά αγόρια) στα μάτια σας αρυτίδιαστα, μεγαλόβυζα, ψηλοκώλικα, χωρίς φακίδες, χωρίς ψωμάκια, χωρίς κύκλους κάτω από τα μάτια, με κοιλιακούς φέτες, με κάτασπρα και ίδια δόντια, με μύτη ένα νούμερο μικρότερη και «πες μου ότι είσαι άτριχη, αυτό μόνο, τέλος».
Το κάναμε για εκείνες, για την ανασφάλειά τους, για μια ψευδαίσθηση «τελειότητας» που ήθελαν για τον εαυτό τους, για να τις παρηγορήσουμε που τις νίκησε η κυτταρίτιδα, για να ανορθώσουμε το ηθικό τους μαζί με τον πισινό και το στήθος τους. Το κάναμε για τους αναγνώστες των περιοδικών, που αν ήθελαν να βλέπουν ατέλειες, τότε αρκούσε να κοιτούν δίπλα τους, γύρω τους ή στο κρεβάτι τους – το «ψεύτικο τέλειο» μπορεί να ξέρεις ότι είναι ψεύτικο, δεν παύει όμως να είναι τέλειο.
Και το κάναμε φυσικά και για μας, για να βγάζουμε ένα αποτέλεσμα που άγγιζε πολύ υψηλά στάνταρντς, να δείχνουμε εικόνες που κρέμονταν στο περίπτερο και «σκότωναν» και γυναίκες που τις τοποθετούσες πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού σου και δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω τους.
Τέλος πάντων, το κάναμε τότε. Που λεφτά υπήρχαν, που η «καλή ζωή» ήταν must, που υπήρχε ΠΑΣΟΚ, διακοποδάνεια και στους δρόμους κυκλοφορούσαν περισσότερες Πόρσε παρά ταξί. Το κάναμε και τιμή μας και καμάρι μας και ήμασταν πολύ περήφανοι για το αποτέλεσμα και για τα περιοδικά που βγάζαμε.
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες, ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο, τα μνημόνια, τα βάσανα, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα αυτά που ζούμε. Και κάπου στο δρόμο, μαζί με όλα αυτά που χάσαμε, κάπου μας έπεσαν και τα περιοδικά και τα περισσότερα πήγαν σε έναν άλλον κόσμο, ελπίζω καλύτερο απ’ αυτόν. Χεστήκατε πιθανότατα που τα περισσότερα περιοδικά «συχωρέθηκαν» και δεν υπάρχουν πια και «μικρό το κακό» και «δεν έχασε και η Βενετιά βελόνι». Έτσι μπορεί να είναι και μπροστά στον ορυμαγδό των τελευταίων χρόνων, η απώλεια των περιοδικών προφανώς είναι μια απειροελάχιστη απώλεια, πλην όμως για εμάς που τα αγαπήσαμε και δουλέψαμε με πάθος και μεράκι, είναι μια τρύπα μέσα μας που θα μείνει πάντα ανοιχτή πληγή.
Για να ξαναγυρίσω στην αρχή του κειμένου, υπάρχουν φωτοσοπιές και φωτοσοπιές.
Και υπάρχει και αυτό:
Που μας κάνει και ντρεπόμαστε. Διότι ποτέ δεν κάναμε κάτι τόσο πετυχημένο. Τόσο γκλάμορους. Διότι τέτοιο ταξίδι στο χρόνο, δεν έγινε ούτε στο «Backtothefuture». Διότι τελικά το «νάταν τα νιάτα δυο φορές» δεν είναι απλά μια ανεκπλήρωτη ευχή: ΕΙΝΑΙ τα νιάτα δυο φορές. Διότι ο Μπέντζαμιν Μπάτον είναι ένα γατάκι μπροστά στη Λίτσα Πατέρα ή/και σ’ αυτούς που τη «μαστόρεψαν» στο photoshop. Διότι όλοι κατά βάθος θα θέλαμε να δουλεύουμε πολλά χρόνια, να βγαίνουμε στην τηλεόραση, να μας βλέπει ο κόσμος μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο να μεγαλώνουμε, να μεγαλώνουμε όμορφα ενδεχομένως, να είναι ας πούμε ευγενικός ο χρόνος μαζί μας, μέχρι που κάποια στιγμή, χρόνια και ζαμάνια μετά, να βγάλουμε μια ΤΕΤΟΙΑ φωτογραφία.
