Ξέρεις κάτι φίλος, όλη μέρα κοιτάω γυναίκες μπροστά στο πισί. Ξανθιές, μελαχρινές, μαύρες, λευκές, κινέζες, ψηλές, κοντές όλες Θεές. Τρομερά κορμιά που σε στέλνουνε για τσάι, μπούστα σου αφήνουνε ψυχολογικά και πίσω κίνηση που την κοιτάς και κάνεις τον σταυρό σου.
Αλλά, μα το Θεό, όταν έρχεται το απόγευμα το κεφάλι μου ασυναίσθητα σηκώνεται ψηλά. Και όχι φίλος δεν κοιτάει τον ήλιο, την τηλεόραση πάνω από τα γραφεία χαζεύει. Βλέπω την Άννα Μαρία Βελλή και λιώνω –ξεχνάω κάθε άλλο θηλυκό στον πλανήτη.
Γιατί μπορεί να μην είναι η πιο χυμώδης γυναίκα που θα δεις, δεν είναι 2 μέτρα μοντέλο, δεν είναι ότι κορίτσια σαν την Άννα Μαρία δε θα τα συναντήσεις στον δρόμο. ΑΛΛΑ φίλος την τύπισσα την ερωτεύεσαι γιατί έχει μια τρομερή εφηβική ομορφιά και γιατί σε στέλνει μια βόλτα σε θύμησες από το Λύκειο.
Τότε που ξεροστάλιαζες στο φροντιστήριο να τελειώσει η άλλη το μάθημα, μόνο και μόνο για να την πας μέχρι το σπίτι της βολτούλα. Που περίμενες να της σκάσεις κάνα φιλί στην πυλωτή. Που σου έλεγε «θέλω να τα χαλάσουμε» και εσύ έπαιρνες τους κολλητούς να έρθουν να μαζέψουν τα κομμάτια σου.
Άννα Μαρία είσαι τυπάκι τρομερό και πολύ σε αγαπώ (και εσένα και το instagram σου). Και για τα μάτια σου τα μελιά και για τη τσαχπινιά και για τον χαβαλέ που βγάζεις. Λίγα χρόνια πριν θα σκάλιζα «Άννα Μαρία-Μπάμπης=Love For Ever» στα θρανία να ξέρεις. Έχω φάει κόλλημα μεγάλο με την πάρτη σου ρε Άννα Μαρία. Και ξέρεις κάτι; Σήμερα που όλα τα κεριά καίνε για μας, θες ρε Άννα Μαρία να τα φτιάξουμε;
