Χθες το πρωί στα γραφεία του Ratpack, στην καθιερωμένη, πρωινή σύσκεψη, έπεσε στο τραπέζι ένα ζήτημα που και επίκαιρο το λες και άκρως δημοσιογραφικό: «Ρε παίχτες, γιατί δεν γράφουμε για όλες εκείνες τις γυναικάρες που μας μεγάλωσαν στα πόδια τους τη δεκαετία του '90;». Η βαθιά φωνή που βγήκε από το λαρύγγι του Ρατπάκερ, είχε μια συνομωσιολογική χροιά, η αλήθεια όμως είναι πως δεν «τον πιάσαμε» με την μία.
Μέχρι που έγινε περισσότερο σαφής.
«Για κοπιάστε λίγο να σας δείξω ένα βίντεο». Η αφοπλιστική του σιγουριά δεν μας άφηνε περιθώρια. Μαζευτήκαμε πάνω από τον υπολογιστή του και εκείνος, με μια κίνηση μεγάλου παίχτου πάτησε με μαεστρία το play:
Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά. Απλά κοιταχτήκαμε μεταξύ μας. Αν μπορούσες να δεις τα συννεφάκια που αυτόματα σχηματίστηκαν πάνω από τα κεφάλια μας, θα έβλεπες ότι η σκέψη όλων μας γύρισε 20 με 25 χρόνια πίσω. Στα γνήσια '90s της εξίσου γνήσιας εφηβείας μας. Θα έβλεπες σε κάθε ένα από αυτά τα συννεφάκια να υπάρχει κι ένας πιτσιρικάς τίγκα στο καυλόσπυρο με προβλήματα ακμής, που στο μυαλό του έχει ένα μόνο πράγμα (και θα το πούμε χωρίς ωραιοποιήσεις): ΤΗΝ ΜΑΛΑΚΙΑ. Το να μαζέψει δηλαδή εικόνες που θα του κάνουν παρέα όταν θα κλειστεί στη σκοτεινιά της τουαλέτας του για να εκτονώσει τις εφηβικές του ορμές. Μιλάμε τώρα για μια διαδικασία που όταν είχαμε οίστρο θα μπορούσε να επαναληφθεί και σε αριθμό διψήφιο ανά 24ωρο. Τέτοιο ήταν το μεράκι μας. Επενδύαμε χρόνο και αφοσίωση σε αυτό που αγαπούσαμε, δεν ήταν άρπα κόλα.
