Αν αναζητάτε γραμμές με θετικό πρόσημο για τον Πορτογάλο προπονητή, η παράγραφος που ακολουθεί είναι και η μοναδική που θα μπορούσα να του αφιερώσω.
Ο Πάουλο Μπέντο, ήρθε να αναλάβει μια ομάδα που φαινόταν να ακροβατεί -από το πουθενά και χωρίς να συντρέχει κανένας απολύτως λόγος- μεταξύ φθοράς και... φθοράς. Ένα μπάχαλο που θα ήμουν ιερόσυλος αν έλεγα ότι ήταν χωρίς προηγούμενο. Στους μόνιμους πρωταθλητές Ελλάδος μπορείς να προσάψεις τα τελευταία χρόνια πλήθος θετικών στοιχείων στα της οργανωτικής δομής, αλλά αν εστιάσεις στο πεδίο του μεταγραφικού σχεδιασμού, αυτό είναι αλλουνού τρελόπαπα ευαγγέλιο. Φέτος, βέβαια, ο κόμπος έφτασε στο χτένι καθώς πέρα από τις μη έγκαιρες προσθήκες παικτών, είδαμε κι ένα πρωτόγνωρο πήγαινε-έλα προπονητών. Και γι΄αυτό το μπάχαλο, ο μόνος που δεν ευθύνεται είναι ο Μπέντο που πήρε την ομάδα και κουτσά-στραβά κατάφερε να την κρατήσει στο ευρωπαϊκό παιχνίδι και να την οδηγήσει μέσα Δεκέμβρη σε πλεονεκτική θέση για την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος.
Και η σκάφη σκάφη
Αν έχεις περάσει μια τυχαία βραδινή βόλτα έξω από το «Καραϊσκάκης» τον τελευταίο ενάμιση μήνα, δεν μπορεί... Όλο και κάποια υπόκωφη βαβούρα θα έχεις ακούσει. Είναι τα τσιμέντα που γελάνε με τον κόουτς της ομάδας και μουρμουράνε για τις επιλογές του. Φανταστείτε πόσο πιο μεγάλη γίνεται η δυσαρέσκεια όταν κάθονται πάνω τους οι οπαδοί της ομάδας. ΟΚ, δεκτό, δύσκολη φάρα οι Ολυμπιακοί. Δύσκολα θα τους δεις να φεύγουν από το γήπεδο χαμογελαστοί. Πάντα κάτι φταίει. Η διοίκηση, ο προπονητής, οι παίχτες. Τη δεδομένη χρονική περίοδο τα έχουν με τον Μπέντο και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις πως τον έχουν στη μπούκα άδικα.
Σύμφωνοι. Το ρόστερ που έχει στα χέρια του δεν είναι της επιλογής του, οπότε τα συγχωροχάρτια που μπορείς να του μοιράσεις είναι αρκετά. Πήρε την ομάδα μπαχαλεμένη, την πέρασε στους ομίλους του Europa League, πήρε παραμάζωμα τα ντέρμπι με τους τρεις μεγάλους, αλλά το παλικάρι δεν πείθει με την τρίμηνη σχεδόν παρουσία του. Και δεν πείθει γιατί φαίνεται πως μπροστά στα κολλήματα που είχε ο Μπάγεβιτς την τελευταία χρονιά του Ζιοβάνι, οι δικές του οι εμμονές με πρόσωπα εντός ομάδας κινδυνεύουν να σπάσουν το γραφικόμετρο.
Εδώ που τα λέμε, ίσως και να το έσπασε στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Γιουνγκ Μπόις. Ναι, σε εκείνο που είχε στείλει στην εξέδρα Ντομίνγκεζ και Μάριν και όταν είδε το παιχνίδι να στραβώνει, γύρισε προς τον πάγκο και ο ήχος από το ξεροκατάπημά του πρέπει να ακούστηκε μέχρι τη σουίτα του Μαρινάκη. Με αυτά και με εκείνα, σε ένα παιχνίδι που βρωμούσε κάζο από μακριά, ο αθεόφοβος έκανε την πρώτη αλλαγή στο 80' φεύγα και από εκεί και πέρα πάπαλα. Προσωπικά δυσκολεύομαι να θυμηθώ άλλο παιχνίδι στην σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού που να χρησιμοποιήθηκαν 12 παίκτες σε όλο τον αγώνα.
Εκτός τόπου και χρόνου
Κάνει μπαμ από χιλιόμετρα πως έχει θέμα με την γενικότερη αντίληψη και τη συμμετοχή του στη ροή του αγώνα. Εκτός από τους περίεργους παραγκωνισμούς και από το γεγονός πως δεν έχει εξιτάρει με την προπονητική του παρουσία κανέναν πέραν των Σεμπά-Ιντέγιε, αυτό που προκαλεί εντύπωση και ερωτηματικά είναι οι μόνιμα καθυστερημένες του αλλαγές, για τις οποίες μάλλον θα πρέπει να αναλάβει δράση ο Στάθης Γαβάκης, ο πολύπειρος εκφωνητής του γηπέδου. Μια υπενθύμιση από τα μεγάφωνα κάπου εκεί στο 55' με 60' κάθε αγώνα σε φάση «παρακαλείται ο κύριος Μπέντο να ξεκολλήσει το κεφάλι του και να φρεσκάρει την ομάδα που δεν ρολάρει», δεν είναι κακή ιδέα.
Το θέμα βέβαια είναι ποιος θα τον ξυπνάει στα εκτός. Καλή ώρα όπως χθες στην Κύπρο, στον οποίο ο τύπος που κάθεται στον ερυθρόλευκο πάγκο... δικαιολογημένα ξεκίνησε στο δεύτερο ημίχρονο χωρίς να κάνει μία αλλαγή. Έβλεπε, προφανώς, μία ομάδα με σφιχτές γραμμές, καλή αμυντική λειτουργία, σωστή κυκλοφορία της μπάλας και τη μία φάση να διαδέχεται την άλλη. Όλοι οι υπόλοιποι έβλεπαν τον Ντα Κόστα με τον Βιάνα να κουτουλάνε μεταξύ τους και να κάνουν τον Λεβαντόφκσι να μοιάζει λίγος μπροστά στον Σωτηρίου. Τον Ελιουνούσι (περισσότερο) με τον Σεμπά (σε μικρότερο βαθμό) να μην μπορούν να βγάλουν μια σέντρα με αξιώσεις και να μην καταφέρνουν να πατήσουν περιοχή ούτε με αίτηση. Τον Μάρτινς να κάνει το χειρότερό του παιχνίδι με τα ερυθρόλευκα και τον Φορτούνη να δηλώνει με την παρουσία πως όταν έχεις καβατζωμένη θέση βασικού και ο ανταγωνισμός σου έχει τεθεί εδώ και καιρό εκτός ομάδας, τότε είναι λογικό να παρουσιάζεσαι το λιγότερο προκλητικός και δεδομένα αδιάφορος.
Παίχτες που κάποτε θα περνούσαν από τον Κηφισό και δεν θα τολμούσαν να γυρίσουν το κεφάλι τους προς το προπονητήριο του Ρέντη, σήμερα εντεκαδάτοι και αναντικατάστατοι. Δεν φταίει αποκλειστικά ο Μπέντο γι' αυτό το χάλι, αλλά ρε διάολε...
Στήριξη στην πιτσιρικαρία ναι, αλλά δεν μπορεί σε ένα παιχνίδι που κάνει τζιζ να σου κάνει την πρώτη αλλαγή στο 66' με τον Ανδρούτσο σε μια θέση διαφορετική από εκείνην που διαπρέπει στην Κ20. Να σου βάζει τον παροπλισμένο Τσόρι για ένα 17λεπτο τη στιγμή που στα προηγούμενα 76 λεπτά φαινόταν πως δεν υπάρχει κάποιος να μοιράσει το παιχνίδι και να σου βγάλει μια-δυο κάθετες. Να βλέπει όνειρο με Ρομαό και να αφήνει τον Μιλιβόγεβιτς στην Αθήνα γιατί προφανώς το να κατακτήσεις την πρωτιά σε έναν τέτοιο όμιλο και να μην έχεις το βραχνά της Ρόμα, της Τότεναμ, της Σάλκε και της Φιορεντίνα στην κλήρωση της Δευτέρας για τους 32 του Europa League, δεν είναι μια σημαντική υπόθεση. Η ατάκα του πριν από το παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ πως η δεύτερη θέση δεν είναι αποτυχία, είναι δηλωτική ενός ανθρώπου που δεν ξέρει που πατά και πού βρίσκεται.
Ίσως αν ξοδέψει ένα πεντάλεπτο στο τηλέφωνο με τον Κάτανετς να προλάβει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και να τον έχουμε τελικά στην παρέα μας όταν θα κουνάμε σημαιάκια στις 25 του Μάρτη.
