Μόλις ο Κάρι πήρε την 17η προσπάθεια για τρεις πόντους, αυτή που έμελλε να ήταν η 13 εύστοχη στον αγώνα κόντρα στους Pelicans και να καταρρίψει το ρεκόρ περισσότερων εύστοχων τριπόντων σε ένα παιχνίδι, οι πρώτες γροθιές στις κερκίδες της Oracle Arena είχαν υψωθεί πολύ πριν η μπάλα καταλήξει στο καλάθι. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια άλλη πιο «βαρβάτη» αναγνώριση για ένα σουτέρ από αυτό: το κοινό να είναι βέβαιο εκ των προτέρων για την επιτυχία της προσπάθειας. Ο Κάρυ δεν είναι ο μόνος που το έχει καταφέρει (αν έχει χορτάσει από κάτι το NBA είναι από μεγάλους σουτέρ). Είναι όμως πιθανόν ο μόνος από αυτή την κατηγορία «βρωμόχερων" που είναι πολλά μα πάρα πολλά περισσότερα από έναν σουτέρ.
Για το μπάσκετ του Κάρι υπάρχουν δύο τρία επίθετα που παίζουν εκεί έξω: «φονικό» (προφανώς για το «αδύνατο να μην σε εκνευρίσει με την αποτελεσματικότητα του» σουτ), «υπνωτιστικό» (για το «αδύνατο να μην πατήσεις pause στο βιντεο για να καταλάβεις τι έκανε» εξωγήινο ball handling), «all around» (για την «αδύνατο να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό» πληρότητα του παιχνιδιού του.
Υπάρχουν βέβαια και αυτά που τον χαρακτηρίζουν αλαζόνα, ψωνισμένο εκνευριστικό –εσάς ούτε σας κατανοούμε, ούτε συμπάσχουμε. Και ο λόγος είναι απλός: η αλαζονεία δεν έχει καμία θέση στην ιστορία ενός αθλητή με το work ethic του Κάρι. Ψηλός δεν είναι. Αθλητικός δεν είναι. Μούσκουλα που τον κάνουν να μοιάζει με τετράφυλλη ντουλάπα δεν έχει. Δεν έμαθε καν τα βασικά σε κακόφημες συνοικίες ή στα ανοιχτά γηπεδάκια των εργατικών κατοικιών, αλλά αντίθετα μόνος του σε μια υπαίθρια μπασκέτα στην αυλή του σπιτιού του. Το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημά ήταν η αίσθηση του παιχνιδιού, ήξερε μπάσκετ –δεν έπαιζε. Σπουδαίο εφόδιο, αλλά από μόνο δεν θα αρκούσε για να φτάσει τον στο σημείο όπου βρίσκεται τώρα. Για να το θέσουμε με όση μετριοπάθεια γίνεται: ο Κάρι πήγε τη θέση ένα βήμα μπροστά. Εγκαινίασε τη νέα εποχή του πλείμεϊκερ. Νομίζεις ότι αυτή η κατάκτηση του χαρίστηκε;
Ακόμα και το work-ethic του, όμως, αποδείχθηκε κάποια στιγμή ανεπαρκές. Οι Warriors άρχισαν το 2009 να χτίζουν την ομάδα τους γύρω του. Τρία χρόνια μετά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η σεζόν 2012-12 έκλεισε με τον Κάρι να έχει ξεκινήσει μόλις 23 φορές στη βασική 5άδα.Ήταν τότε που αντιλήφθηκε ότι πρέπει να αλλάξει τσιπάκι. Κατάλαβε ότι ένας point guard έχει άπειρες ευθύνες κατά τη διάρκεια των 48 λεπτών. Η πιο σημαντική απ’ όλες όμως είναι να καταφέρνει να αγωνίζεται σαν να μην έχει καμία. Ο Κάρυ έπρεπε να επιστρέψει στο μπάσκετ που έπαιζε μόνος του στην μπασκέτα των παιδικών του χρόνων. Επέστρεψε και το αποτέλεσμα αυτής της επιστροφής το απολαμβάνουμε τέσσερις γεμάτες σεζόν. Το πακέτο Κάρι περιλαμβάνει «το σουτ του Στιβ Νας, την πάσα του Τζον Στόκτον, την άμυνα του Γκάρι Πέιτον και τις ικανότητες ενός floor general σαν τον Αζάια Τόμας», έγραφε πριν 2 χρόνια το περιοδικό του ESPN.
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο καλός σου γείτονας, ο οικογενειάρχης, ο «νάνος» ανάμεσα στα θηρία. Σκέψου πόσο αντιτουριστικό μοιάζει (και είναι). Αυτός, παρόλα αυτά, είναι ο πιο επιδραστικός παίκτης της εποχής μας. Αυτός είναι που κάνει τα πιτσιρίκια σε όλα τα ανοιχτά να τον μιμούνται Αυτός είναι που κάνει τους φιλάθλους να πανηγυρίζουν πριν καν η μπάλα καταλήξει στο καλάθι. Έφερε το μπάσκετ, ως παιχνίδι και σκέψη, ξανά στο προσκήνιο -και τον ευχαριστούμε.
