Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως δεν έχουμε τίποτα με το Despacito, έχουμε και φίλους που ακούν το Despacito απλά είχαμε προνοήσει και τους ξεκόψαμε κάπου εκεί γύρω στην Πέμπτη δημοτικού.
Το ακούει η κοπέλα μας, το ακούει ο ταξιτζής, το ακούει ο αχώνευτος του γραφείου, το ακούμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, ΕΧΟΥΝ ΠΟΝΕΣΕΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΠΟΥ ΕΛΕΟΣ!
Το χιτάκι που έβγαλε o Luis Fonsi καθισμένος στη χέστρα του ένα πρωινό του Γενάρη, έμελλε να μείνει στα αζήτητα μέχρι που ένα άλλο κελεπούρι της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, ο Justin ο Bieber, έβαλε το χεράκι του κι έφτιαξε αυτό:
Τυφώνας Despacito σάρωσε έκτοτε όλο τον κόσμο, αλλά εμείς σκεφτόμασταν από μέσα μας πως έχουμε τις άμυνές μας, τα δικά μας απάγκια όπου δεν μπορεί να φτάσει ο ηχητικός αυτός εμετούλης. Όπως τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, για παράδειγμα. Τα πέταλα τα ποδοσφαιρικά, που μας ανήκουν ολοκληρωτικά και κάνουμε τα κουμάντα μας τις Κυριακές, βγάζοντας το λαρύγγι μας με συνθήματα σε τρελιάρικους και ξεκάθαρα οπαδικούς ρυθμούς.
Oh wait.
Οι οπαδοί της αργεντίνικης Σαν Λορέντζο, οι κατά τ' άλλα συμπαθείς «Κυκλώνες» του Μπουένος Άιρες που ανάμεσα στις τάξεις τους συγκαταλέγεται κοτζάμ Πάπας, τραγουδούν σύνθημα σε ρυθμό Despacito; Και μάλιστα before Despacito was cool;
*Σωριάζεται στο έδαφος, χτυπιέται με σπασμούς, βλέπει εικόνες από το μέλλον με τον ίδιο αγκαλιά με τους συνδεσμίτες της καρδιάς του να χοροπηδάνε σε ρυθμό ΞΗ-ΜΕ-ΡΩ-ΜΑ-ΤΑ. Κλαίει γοερά.
