Δεν ξέρω αν είσαι σαν κι εμένα, αλλά μισό λεπτό να σου πω σε τι φάση είμαι εγώ: όταν περπατάω στους δρόμους, επιλέγω πάντα τα στενάκια μήπως και αποφύγω κάποια από την υπερένταση που μου προσφέρουν τα αυτοκίνητα στις λεωφόρους και στους μεγάλους δρόμους. Στο γραφείο, ξενερώνω με τη βαβούρα και το κινητό μου είναι μόνιμα στο αθόρυβο. Θορυβοφοβικός ή μη, αυτός είμαι. Γουστάρω την ησυχία μου ή για να είμαι περισσότερο ακριβής, γουστάρω την απόλυτη ησυχία (μου).
Αν μου ζητούσες, λοιπόν, να σου περιγράψω πώς φαντάζομαι τον Παράδεισο τον θορυβοφοβικών επί γης, θα σου έλεγα πως αυτός πιθανότατα βρίσκεται στην Λίμνη Πλαστήρα. Ένα μέρος που το τυραννάω να πάω εδώ και καμιά 10ετία και συνεχώς αναβάλω να ζήσω την απόλαυση να ζήσω εκείνα που μου διηγούνται όλοι εκείνοι από τον κύκλο μου που έχουν ανηφορίσει προς Καρδίτσα μεριά για να δουν από κοντά το τεχνητό θαύμα -που μια χαρά εναρμονίστηκε με τη φύση.
Με αυτά και με εκείνα, συχνά πυκνά μπαίνω στη διαδικασία της... αυτομαστίγωσης, υποβάλλοντας τον εαυτό μου στη βάσανο του να βλέπει και να ξαναβλέπει φωτογραφίες της περιοχής εκείνης που (δεν μπορεί παρά να) είναι το καταφύγιο για ανθρώπους της συνομοταξίας μου.
Όπως σήμερα, καλή ώρα...
