Για όσους δεν έχουν πιάσει ακόμα τα 20 χρόνια, το να έχουν σύνδεση στο Internet είναι το ίδιο με το να έχουν ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Υπήρχε, όμως, μία εποχή που η πρόσβαση στο διαδίκτυο ήταν από μόνη της μία περιπέτεια. Μια εποχή που για να δεις ένα βίντεο, περίμενες τόση ώρα όση και στην ουρά μιας ΔΟΥ.
Οι πρώτες συνδέσεις στο διαδίκτυο από την Ελλάδα χρονολογούνται στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μέχρι και το 1997-1998, οι χρήστες του μέσου στην Ελλάδα δεν ήταν και τόσοι πολλοί. Θυμάμαι την πρώτη φορά που συνδέθηκα στο διαδίκτυο στο σπίτι ενός συμφοιτητή μου -και νυν γνωστού δημοσιογράφου περί αθλητικών και lifestyle- όπου πέντε άτομα ήμασταν πάνω από την οθόνη ενός Mac Classic και είδαμε για πρώτη φορά τι διάολο ήταν αυτό το web. Και στην ερώτηση τι ψάχνουμε, η απάντηση ήταν απλή: «Sex». Είναι προφανές ότι κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.
Η «ιεροτελεστία» και οι BBS
Στα μέσα τη δεκαετίας του ’90 -και μέχρι το 2004 όπου εμφανίστηκαν οι ADSL συνδέσεις- για να συνδεθείς στο Internet, έπρεπε να πάρεις τηλέφωνο. Και κάθε φορά που ακούω αυτό τον ήχο της κλήσης για σύνδεση - που είναι ο ίδιος με εκείνον για τα φαξ - αμέσως το μυαλό μου πλημμυρίζει με τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής.
Η διαδικασία δεν ήταν διόλου απλή, καθώς έπρεπε να συνδεθείς πρώτα σε μία υπηρεσία ονόματι BBS (Bulletin Board System) που είχε κάθε Έλληνας πάροχος και μετά να βγεις στο Web. Θυμάμαι ότι χρειάστηκα δύο ημέρες για να βγάλω άκρη στο πώς θα συνδεθώ και, όταν τα κατάφερα, τρόμαξα τη μάνα μου από τους πανηγυρισμούς. Το θυμάμαι σαν χθες. Είχα συνδεθεί και συμπεριφερόμουν σαν να μου έστειλε sms η Kate Upton.
Τα πρώτα χρόνια, μάλιστα, τα τηλεφωνικά κέντρα των παρόχων γέμιζαν πολύ γρήγορα και ειδικά το βράδυ έπρεπε να είχες γερή δόση τύχης για να πιάσεις γραμμή. Το πρωί ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, αλλά υπήρχε άλλο πρόβλημα: ήθελες Internet; Δεν θα είχες τηλέφωνο.
Αν είχες αναλογική γραμμή, ήσουν τυχερός γιατί όσην ώρα κι αν ήσουν συνδεδεμένος, έπεφτε μία μονάδα. Αν είχες ψηφιακή, τότε «φούσκωνε» ο λογαριασμός του ΟΤΕ και άκουγες μπινελίκια από τον πατέρα σου (σ.σ.: έλα τώρα παραδέξου το). Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Απλώς, οι έφηβοι σήμερα τα ακούν για το PlayStation και τους λογαριασμούς του ρεύματος.
Ταχύτητες και χρεώσεις
Τότε, οι ταχύτητες δεν ήταν σαν τις σημερινές. Τα 1995 ο υπολογιστής που αγόρασα είχε ένα modem στα 28,8 Kbps και ήμουν «θεός» μεταξύ των γνωστών μου που ήταν ακόμη στα 14,4 Kbps. Υπενθυμίζω ότι τώρα μιλάμε για ταχύτητες που φθάνουν μέχρι και τα 50 Mbps αν έχεις VDSL σύνδεση. Και ένα Mbps είναι 1024 Kbps. Οπότε, μπορείτε να καταλάβετε ότι όταν ακούω να λέει κάποιος στο γραφείο ότι «το Internet σέρνεται» τον κοιτάω με απορία.
Τη δεκαετία του ’90, αν ήθελες να δεις μία φωτογραφία από τις... καλές, έπρεπε να οπλιστείς με υπομονή, να φτιάξεις καφέ και να ανάψεις τσιγάρο. Και φυσικά να προσεύχεσαι να μην πέσει η γραμμή πριν κατέβει όλη η φωτογραφία. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί μετά ήταν δύσκολο να πείσεις τη μάνα σου να κλείσει το τηλέφωνο.
Τα sites που λατρέψαμε
Τότε, δεν υπήρχε ακόμη το Google -αν και υπήρχε το Yahoo! για το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έχει το θαυμαστικό - και οι πιο γνωστές μηχανές αναζήτησης ήταν το lycos και η AltaVista. Η πλάκα είναι όταν αν έκανες λάθος και αντί για lycos.com έγραφες lykos.com στον Netscape Navigator - αυτός ήταν ο πιο δημοφιλής browser της εποχής - βρισκόσουν στη μεγαλύτερη μηχανή αναζήτησης με ιστοσελίδες πορνό. Στα σπίτια ακολουθούσαν στιχομυθίες του τύπου: «Αγάπη μου, πάτησα λάθος τον «λύκο» και βγήκα εκεί. Και είπα να ρίξω και μία ματιά γιατί όλο το συζητάνε τα παιδιά στο γραφείο και εγώ δεν μπορώ να συμμετάσχω στη συζήτηση».
Για ερωτικό περιεχόμενο, βασικός προορισμός ήταν επίσης το persiankitty.com ή pk.com εν συντομία. Ακόμη, θυμάμαι την ημέρα που συνάδελφος, ψάχνοντας κάτι για μία χρηματιστηριακή αντί να πληκτρολογήσει pk.gr, προτίμησε το pk.com και το βλέμμα της όταν είδε την πρώτη σελίδα ήταν όλα τα λεφτά. Όπως και η ατάκα: «Δημήτρη, τι είναι αυτό;». Τώρα, τι να της εξηγήσεις...
Αν και τότε δεν υπήρχαν και πολλά sites, ιδίως ελληνικά, δεν ήταν λίγα εκείνα που έγιναν μύθος μεταξύ των χρηστών. Στην Ελλάδα, αγαπημένο ήταν φυσικό το baboulas.gr, το οποίο υπάρχει ακόμη και ανήκει σε... γραφείο τελετών στη Θεσσαλονίκη. Το απόλυτο site αν ήθελες να μάθεις τα πάντα για τις κηδείες το οποίο σήμερα ανήκει σε μία πιο cult κουλτούρα. Και με πολύ όγκο πληροφοριών. Ειλικρινά, ήταν στο Top 10 όλων των φίλων και γνωστών, καθώς από πλευράς αισθητικής ήταν εξαιρετικό.
Tα chatrooms
Παρεμπιπτόντως, αν ήθελες να βρεις γκόμενα μέσω Διαδικτύου, δεν πήγαινες στο Facebook -γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε και αυτός ήταν ο λόγος που το έφτιαξε πολύ αργότερα ο Mark Zuckerberg- αλλά στο IRC για να κάνεις chat. Μόνο που σπανίως έβρισκες κάποια που να αξίζει να βγεις ραντεβού μαζί σου. Και φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να δεις φωτογραφία της. Ούτε αυτή δικιά σου. Αλλά αυτό είναι άλλο ζητούμενο.
Τα chat rooms στο IRC ήταν αγαπημένη ενασχόληση πολλών χρηστών. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές -όντας και πιο μικρός- σε συζήτηση για τα αθλητικά που, φυσικά, κατέληγε σε βρισιές που γράφονταν μάλιστα σε greeklish που ήταν πολύ της μόδας. Σημειωτέον πως για να μπεις, έπρεπε να σε… αφήσουν, αλλά όλοι έβρισκαν κάποιον «κολλητό» και έμπαιναν ή απλά ο διαχειριστής τους έβαζε όλους μέσα.
Η προβολή video μέσω Internet ήταν ανέκδοτο, αυτοί που τολμούσαν να αγοράσουν βιβλία από το άρτι αφιχθέν Amazon ήταν περίεργοι και όλοι είχαν email διευθύνσεις με ψευδώνυμα! Δεν νομίζω να θυμάμαι κανέναν φίλο μου που να είχε το κανονικό του όνομα μέσα στην email διεύθυνση του. Κάτι σαν τα ψευδώνυμα που έχουν οι περισσότεροι στο Twitter και στο Instagram με προφανή σκοπό να σε μπερδέψουν. Και τότε κάτι αντίστοιχο ήθελαν.
Και μία ατάκα
Δεν ξέρω αν με το Facebook και το Tinder έγινε τελικά καλύτερη η κατάσταση. Στο sexting έγινε σίγουρα. Αλλά οι σημερινές καταστάσεις αποκαλύπτουν μία μεγάλη αλήθεια για την εποχή που ζούμε: χωρίς καλή ταχύτητα και Google, τη σήμερον ημέρα δεν πας πουθενά...
