Να ξεκινήσουμε με το εξής αυτονόητο: Ισόβια και λουκέτο σε κάθε τσίπη ιδιοκτήτη μαγαζιού που έχει δώσει εντολή σε μπάρμεν και σερβιτόρους να ΜΗΝ σερβίρουν συνοδευτικό μαζί με το ποτό.
Και προτού προχωρήσουμε, ας θυμηθούμε - έτσι, για να τσιτώσουμε λίγο - όλα εκείνα τα λεπτά αμηχανίας που νιώσαμε καθισμένοι στο stand βλέποντας να έρχεται το ποτάκι μας χωρίς ένα μπολάκι δίπλα του. Όλα εκείνα τα «ζήτα ρε μαλάκα κάνα πατατάκι», «όχι ρε, ντρέπομαι, ζήτα εσύ», που κατέληξαν σε βραδιά άκρατης ξεροσφυρίασης.
Δεν ξέρουμε τι όνειρο έχουν δει όλοι εκείνοι οι τύποι που ονειρεύτηκαν να γίνουν μαγαζάτορες και να βγάλουν περιουσία στις πλάτες μας χωρίς να ξοδέψουν σεντ για ένα αναθεματισμένο ντορίτο. Απλά θα τους πούμε πως μόνο και μόνο η εικόνα ενός ορφανού ποτού που προσγειώνεται στο τραπέζι ή στην μπάρα, είναι λόγος ικανός για να μην ξαναπατήσουμε πόδι στο μαγαζί τους. Βασικά, δεν είναι λόγος. Είναι βεβαιότητα.
Για να προλάβουμε τα χειρότερα και να μην έχουμε τίποτα αυτοκτονίες από μειωμένους τζίρους, θα σας τα πούμε μια φορά ξεκάθαρα και φροντίστε να κρατήσετε σημειώσεις.
Ξεκινώντας από την πολύπιοτη μπίρα, τα πράγματα είναι απλά: Σε έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο, κάθε άνδρας θα ήθελε να του φέρουν ως συνοδευτικό είτε μια πίτσα 16 κομματιών, είτε δύο πιτόγυρα. Σε αυτόν που ζούμε, μας αρκεί λίγο ψιλοκομμένο λουκανικάκι ή καμιά τηγανητή πατάτα με λιωμένο τσένταρ και ψιλοκομμένο μπέικον. Γκέγκε;
Ελπίζουμε να κρατάτε σημειώσεις, γιατί τώρα θα σας πάμε στο ουισκάκι. Τι ψυχή μπορεί να έχει ένα μπολάκι με φρέσκα ξηροκάρπια, βρε αδελφέ; Επαναλαμβάνουμε: με ΦΡΕΣΚΑ ξηροκάρπια. ΟΧΙ με ανακυκλωμένα αμυγδαλοφυστίκια που τα έχουν περάσει ένα χεράκι οι θαμώνες του τελευταίου δεκαημέρου. Φέρ’ τα μας ντε! Πού να ήμασταν και τίποτα εκλεκτικοί και να σου ζητούσαμε κανά πιατάκι τιγκαρισμένο με μπλε τυριά κι άλλες τέτοιες γκουρμεδιές δηλαδής…
Κι αν θες να μιλήσουμε για την αδελφή από άλλη μάνα του ουισκακίου, τη βότκα, οι ανάγκες μας είναι συγκεκριμένες: Αν θέλαμε να ξεκλέψουμε ολίγον τι από ντοστογιεφσκική αύρα, θα σας ζητούσαμε καυτερό τουρσί. Αν ήμασταν κοσμοπολίτες με τα μπούνια, θα απαιτούσαμε χαβιάρι, βαρένικι ή στη χειρότερη λίγη ρέγκα γαρνιρισμένη με κρεμμυδάκι, άνηθο και μαϊντανό. Είμαστε τίμια παιδιά της διπλανής πόρτας, όμως, και το μόνο που σου ζητάμε είναι κάμποσα στικς από αγγουράκι και καροτάκι, με το λεμονάκι τους, το αλατάκι τους και το ξυδάκι τους. Θα μας κάνετε τη χάρη;
Σας ακούμε που μας ρωτάτε για το «ποτό των αλκοολικών». Η αλήθεια είναι πως το τζιν το έχουμε σε πολύ μεγάλη εκτίμηση εδώ στο Ratpack, οπότε οι χαρακτηρισμοί για το νέκταρ των βραδινών μας εξόδων, κομμένοι. Το ξεροσφύρι δεν ενδείκνυται ούτε σε αυτήν την περίπτωση, οπότε ένα μπολάκι με ελίτσες είναι το λιγότερο που θέλουμε να συνοδεύει το χαμόγελο της όμορφης σερβιτόρας όταν έρχεται προς το μέρος μας.
Αυτά από εμάς κι ο νοών νοείτω...
Δηλώνουμε αλληλέγγυοι σε κάθε άλλο ορφανό ποτό που κυκλοφορεί εκεί έξω: Σκούρα, λευκά, κόκκινα, κίτρινα, διαφανή, μπόμπες, μπασταρδεμένα... Σε αυτά δεν χωρούν οπαδικά.
